Ooit in een ver verleden, toen ik mijn broek nog sleet op de toneelschool en de queeste naar de meest authentieke vertolking van de lach en de traan onze grootste zorg was, hoorde ik voor het eerst over de anekdote van de clown. Een anekdote die misschien wel actueler is dan ooit.
Joseph Grimaldi (1778 – 1837) was de Engelse oervader van de moderne clown. Hij werd gelauwerd en gevierd om zijn pantomimische fratsen en grollen. Vooral in de hoedanigheid van het karakter ‘Joey’ oogstte hij grote successen. Er bestaat een verhaal uit die tijd, over een man die naar de dokter trok om zijn depressie te verhelpen. De arts adviseerde hem om naar een optreden van Joseph Grimaldi te gaan. Nu schreeuwde de ongelukkige het huilend uit: ‘Maar ik bén Joseph Grimaldi.’
Man, hartverscheurend mooi en intriest vind ik die anekdote. Zo nu en dan denk ik daaraan terug. Wanneer ik net iets te lang op Facebook vertoef, bijvoorbeeld. De leukheid van het plastieken Feestboekbestaan doet zeer aan mijn ogen. En aan mijn hart.
Enerzijds is er de absurde concentratie van leuke en mooie momenten. Een opeenstapeling van selfies met de obligatoire duckfaces, sexy of stoere poses, aangevuld met een eindeloze reportage van decadente etentjes of zelfgemaakte schotels en ga zo maar door. De gedaantes van en de mogelijkheden om ons leukig bestaan tentoon te stellen, zijn legio.
‘Help! We lijden allemaal aan het Joseph-Grimaldi-syndroom!’, denk ik dan. Geen kat die nog weet welk gelaat er werkelijk schuilgaat achter het met zorg uitgekiende happy-happyprofiel.
Anderzijds is er nog… de pannenkoekfoto.
Ik kwam rechtstreeks van een verjaardagsfeestje, stond bij thuiskomst die stapel pannenkoeken al te blinken op een
Facebookprofiel. Geflankeerd door de ronkende, van geluk resonerende ondertitel: ‘These are the Sundays that I like.’ Ik viel net niet van mijn stoel. De pannenkoekenfotograaf van dienst had namelijk even voordien helemaal niet de indruk gegeven dat ze een goeie tijd aan het beleven was, daar op dat feestje. Integendeel. De foto was dus een regelrechte, op zichzelf staande leugen.
De leukheid van het plastieken Feestboekbestaan doet zeer aan mijn ogen. En aan mijn hart.
Wat de pannenkoekendame en Joseph Grimaldi alvast met elkaar gemeen hebben: ze slagen erin om een schijn van succes en emoties op te wekken bij hun publiek, die lijnrecht tegenover hun eigen zijn en emoties staan. Hoe eenzaam moet Grimaldi niet geweest zijn? En wat een eenzaam soort van succesfoto’s, denk ik dan.
In gedachten haalt de Miss Hyde in mij die schijn keihard onderuit en post zij ongegeneerd dingen als:
‘DE PANNENKOEKEN WAREN NIET TE VRETEN!!’
‘EN DE KINDEREN WAREN VEEL TE LUID!’
‘WAT EEN MISLUKT KUTFEEST WAS ME DAT?!’
Dat zou ik kunnen doen. En dat die mogelijkheid bestaat, vind ik op zich alweer vrolijkmakend. Maar kwaad met kwaad bestrijden zet niet veel zoden aan de dijk. Liever zou ik zachtjes fluisteren: ‘Waarom? Vertel mij het waarom?’
Wanneer ik meen te voelen dat iemand die mij na aan het hart ligt, met een Joseph-Grimaldimasker door het leven stapt en daar duidelijk onder lijdt, geef ik vaak volgend advies: ga naar een therapeut. En dat meen ik, hard en goed. Even hard stoot dat idee op wegwuifgebaren en gepantserde weerstand. Dan haal ik steevast mijn laatste munitie boven: dat iedereen het normaal vindt om kilo’s dagcrème op zijn vel te smeren maar wanneer het gaat over de zorg van onze ziel, het hart en de hersenen, dan wordt daar smalend over gedaan. Of het wordt op z’n minst raar bevonden. ‘Een therapeut? Nee nee nee.’
Dat vind ik dan weer raar. Ik bedoel: je trekt met de auto toch ook niet enkel en alleen naar de carwash? Je gaat toch ook naar de garagist, voor een klein of groot onderhoud? Zoniet valt hij vroeg of laat in panne. Of begint hij op z’n minst te sputteren. En zeker wanneer je het sputteren voelt: waarom wachten op een perte totale?
Vanuit die gedachte wil ik graag Selah Sue bedanken voor de gedaantewissel naar Sanne Putseys in Reyers laat verleden jaar. Bedankt voor zoveel blootheid. Het maakt er de wereld schoner op en ik ben er welhaast zeker van dat Joseph Grimaldi stiekem jaloers naar je sterkmakende kwetsbaarheid zou gekeken hebben.
Foto: Joseph Gimaldi, via Wiki Commons
1 reactie
Geweldig!