Column

Doe mij maar een Bernadetje voor moederdag

Doe mij maar een Bernadetje voor moederdag

Mijn ongeboren baby heeft de hik terwijl ik dit typ. Dat ziet er best grappig uit, want mijn gigantische buik schudt ritmisch mee. Over negen weken (ja ik ben zo’n zwangere vrouw die in weken telt en ik weet dat dat irritant is) komt ze eruit, als alles goed verloopt. Dan zijn we met vijf. Dan zijn de kinderen in de meerderheid. Vandaag de dag is een gezin met drie kinderen een groot gezin. De meest voorkomende reactie die we kregen toen we nummer drie aankondigden was dan ook ‘amai, chapeau, dat jullie dat zien zitten’. Vonden we wel grappig, want we hadden een paar jaar geleden vast ook zo gereageerd. We zien het dus zitten. Sterker nog, ik kijk er enorm naar uit. Naar de bevalling, en naar die eerste weken van complete gekte.

De eerste weken met een baby zijn slopend, vreselijk, en chaotisch. Je lijf voelt aan alsof je negen maanden lang een steeds zwaardere zak cement hebt rondgedragen, je daarna een pak slaag hebt gekregen en iemand je tussendoor gewoon voor de lol met punaises prikt op de vreemdste plekken. Enfin, zo voelde dat bij mij. Van het slaaptekort werd ik een beetje agressief, en borstvoeding geven vond ik de hel. Alle respect voor mama’s die het volhielden, die er een lans voor breken, die de taboes uit de wereld helpen. Maar ieder zijn pad, en het mijne leidde bij baby 1 en 2 na een paar weken voltijds kolven met tepelkloven, dubbele borstontstekingen, gezwollen lymfeklieren en alles erop en eraan, naar flesjesvoeding. Iets zegt me dat baby drie zelfs die omweg zal vermijden, maar we zien weer wel. Een helse rit dus, die eerste weken.

“Je lijf voelt aan alsof je negen maanden lang een steeds zwaardere zak cement hebt rondgedragen”

Maar daar staat dit tegenover: zo’n pasgeboren baby is zo zacht, en ruikt zo lekker. En ze zijn zo heerlijk aanhankelijk. Daar kijk ik enorm naar uit. Toen ik voor het eerst mama werd, kon ik onmogelijk weten dat die eerste weken écht voorbijvliegen. Ik kon toen ook nog niet zo gemakkelijk als nu ‘foert’ zeggen, en iedereen om me heen gaf tegenstrijdig advies. Stoppen met borstvoeding versus even doorbijten want het wordt beter. De baby soms laten huilen versus altijd vastnemen want anders geraakt ie getraumatiseerd. Lekker samen slapen gezellig versus zot, straks rol je over hem heen. Je moet mee slapen als hij een dutje doet versus iedereen komt de hele tijd op bezoek.

In het midden van die wervelwindweken na mijn eerste zwangerschap dacht ik dat ik kopje onder zou gaan. Toen mijn man op een dag aankondigde dat zijn maat Wannes langs zou komen, samen met diens moeder, was ik boos. Ik was nog niet gewassen. Ik zeg ‘nog’ alsof ik die dagen tijd had me te wassen. Ik kende de moeder in kwestie helemaal niet. Ik wist dat Wannes en mijn man zouden verdwijnen naar de zolder om uren muziek te maken, en dat ik daar dan, stinkend, small talk zou moeten doen met iemand die ik nog nooit had gezien, en die vast ook veel ‘advies’ zou hebben. Geen zin in. Maar toen kwam Bernadetje binnen.

Bernadetje.

Een mager vrouwtje met lang grijs haar in een vlecht, en zachte rimpelhanden. Die zonder enige schroom of terughoudendheid naast mij in de zetel kroop, knieën opgetrokken, en honderduit begon te vertellen. Die zoveel rust en warmte uitstraalde dat ik niet tegensputterde toen ze de baby overnam, en in een armbeweging een heel pak van mijn zorgen.

“Bernadetje gaf geen advies dat me zenuwachtig maakte.”

Bernadetje gaf geen advies dat me zenuwachtig maakte. Ze had geen mening over borst versus fles, en deed niet alsof ze wist waar die krampjes vandaan kwamen. Ze vertelde me gewoon over haar vier kinderen. Over de bevallingen, en over hun babytijd. Ik zag haar ogen blinken, terwijl ze zachtjes mijn baby in slaap wiegde. We hebben een paar uur zo dicht bij elkaar gezeten, Bernadetje, de baby en ik. En op het einde kneep ze even in mijn been en zei ze zachtjes maar gemeend: ik ben zo trots op je, mamaatje, wat doe je het goed. En daar moest ik een beetje van wenen. En dat begreep ze zonder woorden.

Vorig jaar is ze gestorven. Kanker. Veel te vroeg, natuurlijk. Maar ik denk nog vaak aan haar, en aan die ene middag. Ze was precies wat ik nodig had toen. Haar verhalen over haar grote gezin deden me dromen van hetzelfde. De woorden van haar kinderen op de uitvaart deden me eens te meer beseffen wat een goede moeder maakt, wat eigenlijk echt van tel is. Uitstapjes en plakhandjes op het raam, en samen naar Reggae Geel, en boterhammen smeren voor een leger, en vrienden over de vloer op de meest onmogelijke momenten. Het is mede dankzij haar dat baby drie zo welkom is, en de chaos ook.

Een Bernadette is een wollen vest, (hand)gebreid, dat overal bij past en dat je in elk seizoen kan dragen. Het is mijn lievelingskledingstuk. Je kan er iets strak en sexy onder dragen, of een slobberbroek en shirt. Een must-have in de kast van elke jonge moeder. Multi-inzetbaar. Knuffelzacht. Een troostdekentje om te dragen. Het is vast naar haar vernoemd.

 

Op 19 mei verschijnt het debuutboek van Dalilla Hermans, Brief aan Cooper en de werelduitgegeven bij Manteau. Op 24 mei 2017 organiseert Manteau samen met HETPALEIS en Charlie Magazine een publieksavond over identiteit en racisme ter lancering van Brief aan Cooper en de wereld. Dalilla gaat onder de vleugels van Leslie LJ Hodge in gesprek met Tom De Cock , Kamal Kharmach en Gerda Havertong. Judith Okon en niemand minder dan Coely zorgen voor de muzikale kers op de taart. Soe Nsuki praat de avond aan elkaar. Meer informatie vind je op de eventpage of op de site van HETPALEIS.
Foto: Harvey Bouterse
Lees ook: Moeder worden is leren loslaten

Schrijf je reactie

6 reacties
  • Tess says:

    Ik heb jou eerst gezien op De Slimste Mens. Dan toevallig hier geraakt. En ik moet ook ervan wenen. Ik wou dat ik ook zo’n bernadetje had gekend in die periode. En ik zal eraan denken als ik ooit opnieuw erdoor ga. Bedankt voor de veel emoties. En keep writing!

  • Zita says:

    <3 Ik moet hier ook haast van wenen. Zo schoon.

  • Magaly says:

    Wauw, hoe mooi.

    Bij zo’n verhalen kan ik niet wachten tot ik ook mama ben

  • marleen says:

    Zucht…zo mooi!

  • Mercedes Mentens says:

    Hoi Dalila,

    jouw mooie schrijven is de reden dat ik mijn jaarabbo bij deze vernieuw.

    Echt mooi geschreven, mama. 🙂

    xx

  • trijnewijn says:

    Wat mooi. Wat lief. Ik wou dat ik ook zo’n bernadetje had gekend in die eerste zware periode. Ze klinkt als een warm dekentje op precies het goede moment. Ik wens je datzelfde goede gevoel als je je nieuwe baby in je armen houdt.

    Moest je twijfelen over borst of flesvoeding, ik ben bij de tweede naar het ziekenhuis gegaan met de overtuiging dat ze maximum 24u mocht proberen voor ik een fles zou eisen. Fulltime kolven voelde als een te goede benadering van hel, die wou ik niet nog eens meemaken, niks was me dat waard. Zij een kans, ik geen schuldgevoel, dat leek me een goede deal. Ik had totaal niet verwacht dat ze die kans zo zou grijpen, maar kom, spijt of schuld heb ik alleszins niet gevoeld 😉
    Dit stukje van mijn verhaal deel ik om je een alternatief te tonen voor een overtuigde keuze voor een van beide. Er worden evenveel verschillende beslissingen gemaakt uit liefde als er zandkorreltjes zijn in de woestijn, dat maakt mensen zo fascinerend.

    Geniet van je moederdag!

Dalilla Hermans is geboren in Rwanda en geadopteerd. Ze heeft er haar missie van gemaakt om racisme en discriminatie bespreekbaar te maken en aan te pakken. Ze schrijft regelmatig stukken over dit thema voor Charlie en heeft een tweewekelijkse column in De Standaard. In 2017 kwam 'Brief aan Cooper en de wereld' uit bij Manteau, een autobiografisch boek met een scherp maatschappijkritisch randje. In 2018 leverde ze een bijdrage aan de bloemlezing "Zwart -Afro-europese literatuur uit de Lage Landen". Later dat jaar verscheen bij Davidsfonds haar kinderboek "Brown Girl Magic". In 2019 verscheen de thriller "Black-out" (uitgegeven bij Horizon), haar eerste fictieboek voor volwassenen. Vanaf september 2019 is Dalilla seizoensdenker van Concertgebouw Brugge en momenteel schrijft ze ism Mungu Cornelis de monoloog 'Epiphany' die later dit jaar in première gaat bij NTGent.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen