Interview

“Ik kan mijn werk niet zomaar uitzetten.”

BAAS. Social-Media-Ninja Saskia over haar PR-bedrijf

“Ik kan mijn werk niet zomaar uitzetten.”

Elke maand maken we een portret van een vrouw die haar eigen zaak heeft opgestart. We vragen haar op de man af waarom ze de stap heeft gezet en hoe moeilijk het was. Omdat een business runnen niet enkel is weggelegd voor mannen in kostuum, maar ook voor meisjes in sneakers en gescheurde jeans, zoals Saskia Neirinckx van The Wicked PR. Foto’s: Katleen Gils

Ik ontmoet Saskia in de bar van Pop-Up Class, een tijdelijke hang-out voor jonge ondernemers waar je overdag iets kan eten en ‘s avonds naar een inspiratiesessie kan luisteren. Saskia deed de PR en boekte mee de sprekers. Ze kent dan ook iedereen in de bar persoonlijk. Een vrouw met een vrolijke babbel en een uitgebreid netwerk, zoveel is duidelijk. We gaan aan een tafeltje zitten, met een cappuccino en een huisgemaakte ice-tea. Saskia is een echte spraakwaterval en ik hang meteen aan haar mooie rode lippen.

Hoe ben je begonnen met The Wicked PR?

“Ik begon jaren geleden als graficus en artdirector voor bladen en reclamebureaus. De stap naar PR kwam pas later. Op een gegeven moment liep ik een persbureau binnen en ik wist meteen: dit is mijn ding. Ik zei tegen de eigenaar: “ik kom hier werken!” En ik kreeg de job. Na een jaar haalde een grote klant me daar weg om bij hen een interne PR-afdeling op te zetten. Daarna ben ik naar een ander internationaal merk gegaan waar ik PR op strategisch en internationaal niveau deed, met externe bureaus die aan me rapporteerden. Ik heb het vak dus vanuit elk perspectief leren kennen, en leerde het meeste door alles te proberen en durven fouten te maken. Vier jaar geleden ben ik dan met mijn eigen bureau begonnen.

Ik wilde altijd al wel voor mezelf beginnen, maar als werknemer is de drempel enorm hoog. Zeker als je een goeie job hebt, met een mooi loon en al die extra zekerheden. Bovendien had ik nooit het gevoel dat ik volleerd was. Op een of andere manier denk je toch dat je meer kan leren bij een werkgever, wat niet noodzakelijk ook zo is.

Uiteindelijk heeft het lot voor mij beslist en ben ik ziek geworden. Ik heb een half jaar thuis gezeten met een blessure aan mijn polsen, een zware vorm van RSI waardoor ik mijn armen amper nog kon gebruiken. Ik heb mijn contract verbroken en heb me nadat ik genezen was als zelfstandige gevestigd. Het plan was: ik zie wel waarheen de wind me voert. Ik wilde het kalmer aan doen, maar dat ging niet door (lacht). Binnen de maand was ik volgeboekt.

Een van mijn eerste opdrachten was MILPHS van fotografe Sophie Coreynen: Mothers I’d Love To Photograph. Fantastisch was dat, allemaal mama’s in hun bloot gat! Vrouwen die gefotografeerd werden op de manier waarop ze zichzelf aantrekkelijk voelden. Ik was een van die mama’s en na de fotoshoot vroeg Sophie me of ik niet kon helpen met haar PR. Ik heb me daar volledig op gesmeten, door een feestje te organiseren, goodiebags te maken enz. Haar project heeft toen veel persaandacht gekregen en hop, ik was vertrokken. Twee maanden later stond Hema voor mijn deur.

Ik wilde het kalmer aan doen als zelfstandige, maar dat ging niet door. Binnen de maand was ik volgeboekt.

Dat eerste jaar was eigenlijk één grote vrije val. Ik vond meteen een heel leuk kantoor samen met een cool productiehuis, maar had voor de rest geen enkele investering gedaan. Ik werkte gewoon op mijn oud Macbookje, keihard, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Naar het schijnt is dat een vrouwelijke manier van ondernemen. Mannen durven in het algemeen veel meer risico’s nemen, zijn overtuigder van hun plannen. Vrouwen gaan eerst keihard werken, zodat ze zich wat zekerder voelen en pas dan durven ze investeren en denken aan personeel, een lening enz. Een beetje teleurstellend om te weten. Ik denk altijd van mezelf dat ik heel stoer ben, maar op dat vlak dan toch niet (lacht).

Ik heb mijn werkproces snel moeten aanpassen. Korte deadlines, overvolle mailboxen, servers die crashten… Ik moest alles in mijn eentje fixen, een beelddatabank opzetten, een digitale mailingtool installeren, maar ook onnozele dingen zoals je post op tijd buiten krijgen. Nu gaat alles veel vlotter. Ik werk met stagiaires, die wat werk kunnen overnemen.”

 

Een vriendin zei me dat jij een echte PR-Ninja bent. Wat is jouw sterkte?

“Ik ben heel bewust bezig met social media. Het verhaal dat je wil pluggen kan je vandaag voor een stuk rechtstreeks naar je publiek brengen. Dat hoeft niet meer altijd via de omweg van de pers. Social media moet je in je vingers hebben. Je moet de juiste toon vinden voor je publiek. En dat lukt me gewoon heel goed.

Ik ben een echte sociaholic. Maar het is wel een haat-liefde verhouding die ik heb met social media. Als PR-mens moet je een persoonlijke stijl hanteren, droge persberichten werken gewoon niet. Dus je komt veel buiten, bent erg aanwezig op social media, en zo ben ik een beetje mijn eigen merk geworden. Pas op, ik ben van nature zo he, mijn enthousiasme is niet nep. Het nadeel is dat je dat nooit zomaar kan uitzetten als je er even geen zin in hebt. Vorig jaar ben ik gescheiden, en ik kan je verzekeren dat dat niet mijn beste tijd was. Voor de buitenwereld leek het alsof ik gewoon overeind bleef staan, want ik postte leuke dingen op Facebook en Twitter over events en producten. Als je door een moeilijke periode gaat, is dat niet altijd evident.

Het nadeel van je eigen merk zijn, is dat je dat nooit zomaar kan uitzetten als je er even geen zin in hebt.

Een andere troef van me is dat ik altijd projecten uitkies waar ik achter kan staan. Ik heb net een leuke Converse sneaker gepromoot, een schoen die ik zelf meteen zou dragen. Maar een project voor The Weight Watchers zou ik bijvoorbeeld nooit aannemen, want ik sta daar niet achter. Ik vind dat mensen niet moeten diëten tenzij ze gezondheidsissues hebben. Ik kan geen merk of product geloofwaardig promoten gewoon omdat ik er een factuur voor kan sturen achteraf. Mijn buikgevoel moet altijd juist zitten. Op die manier kan ik altijd mijn enthousiasme heel eerlijk overbrengen naar het publiek.”

Zijn er voor- of nadelen aan ondernemen als vrouw?

“Goh, als werknemer vond ik het moeilijker als vrouw. Mijn mannelijke vrienden in een gelijkaardige job, verdienden een pak meer. Dat vond ik schokkend. Maar nu zie ik eigenlijk geen nadelen. Als vrouw krijg je soms zelfs gemakkelijker dingen gedaan. Ik speel graag een beetje met vooroordelen. Wanneer ik bijvoorbeeld op een congres kom, ben ik soms een van de weinige vrouwen in een zaal vol ‘kostuums’. Die mannen praten over zaken, maar ik word dan bijvoorbeeld aangesproken op mijn schoenen, als een echt meisje. Dan smijt ik gewoon een aantal inzichten op tafel en dan wordt snel duidelijk dat ik de business ook ken. Ik heb daar dan eigenlijk stiekem plezier in (lacht).

Ik begeef me heel graag onder de mensen. Ik vind het een sociaal experiment om met heel verschillende mensen aansluiting te proberen vinden. Ik doe niets liever dan naar een evenement gaan waar ik niemand ken. Op mijn eentje een zaal binnenwandelen en daar dan mijn plaats vinden. Ik ben daar een beetje territoriaal in. Walking the perimeter, weet je wel. Ik ga echt niet met mijn kaartjes braafjes aan een tafel staan wachten om mezelf voor te stellen. Contacten leggen is voor mij een spel, en komt heel natuurlijk.”

Deze zomer ben ik hals over kop op reis vertrokken. ’s Ochtends maakte ik mijn zoon wakker: “Pakt uw trottinet, we gaan naar Barcelona!”

Wat vind je moeilijk aan je eigen zaak runnen?

“De laatste jaren is er veel hulp gekomen voor startende ondernemers. Toen ik begon, was dat er nog niet. Ik kom ook niet uit een ondernemersnest en veel van mijn kennissen zijn werknemers. In het begin wist ik dus echt niet waar ik mee bezig was. Timesheets, facturen maken, mijn prijszetting bepalen, het duurde even voor ik daar structuur in vond.

Timing is nog steeds moeilijk voor mij. Ik werk op een heel persoonlijke manier. Alles wat ik doe is communicatie met mijn netwerk, dus ik kan weinig doorgeven. Ik ga bijna nooit met vakantie. Als ik het doe, is dat heel last minute. Deze zomer ben ik bijvoorbeeld hals over kop met mijn zoon naar Barcelona vertrokken. Mijn zoon lag ’s avonds net in zijn bed, toen ik heel impulsief een ticket heb geboekt. ’s Ochtends maakte ik hem wakker: “Pakt uw trottinet, we gaan naar Barcelona!” (lacht) Dat zijn de leuke dingen van je eigen baas zijn, maar langs de andere kant is het ook wel zwaar. Mezelf verplichten om te ontspannen, dat blijft heel moeilijk.”

Wat zijn je ambities nog?

“Hetzelfde blijven doen, maar iets relaxter. Een team samenstellen dat wat taken kan overnemen, zodat ik ademruimte krijg. Meer een creatieve hub worden. Het is niet mijn bedoeling om veel geld te gaan verdienen of een groot bedrijf te hebben. De leukste dingen komen net op mij af omdat The Wicked zo klein is. Ik wil geen slaaf worden van mijn bureau. Ik wil keihard werken, maar ik wil er ook van kunnen genieten.

Ik ga misschien dan wel nooit op vakantie maar ik vind mijn job ontzettend leuk. Ik kan bijvoorbeeld een hele dag met mijn laptop in de Caffènation zitten. Deze week werk ik hier bij Pop-Up Class. Ik ben altijd in het centrum van de stad, omringd door andere creatieve mensen en freelancers. Dat vind ik heerlijk en zou ik nooit kunnen missen.”

 

Meer info:
The Wicked PR

 

Wil je ook je eigen zaak runnen? Surf dan naar Zekervanhaarzaak.com, het netwerk voor en door vrouwelijke ondernemers, voor meer tips en advies.

Schrijf je reactie

1 reactie
  • Wij hebben Saskia leren kennen in de Pop-Up class en dit was onmiddellijk “evenementiële-PR”liefde op het eerste zicht.
    Een continue goedgemutste persoon vol ambitie. Schitterend om samen mee te werken aan de PUC!

Jozefien was in een vorig leven art-director bij de vrouwenbladen en is nu kapitein van het Charlie-schip. Haar stokpaardjes zijn gendergelijkheid, beeldvorming in de media en het opvoeden van twee luidruchtige jongens.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen