De nieuwe manier van werken van Glassroots

We spreken af in het Crowne Plaza Hotel. Glassroots heeft geen vast kantoor, op zich al heel vernieuwend. Elke en Cato werken elk op hun thuiskantoor en zijn vooral veel onderweg. Ze spreken af bij klanten, bij elkaar, of op plekken als deze.

Waarom zijn jullie Glassroots begonnen?
Elke: “Hiervoor had ik een communicatiebureau met een focus op PR en mediarelaties. Twee jaar geleden had ik er genoeg van en wilde ik iets nieuws doen. Ik had bij veel klanten gezien dat er een grote behoefte was om over hun bedrijfsgrenzen heen te kijken om bepaalde problemen aan te pakken, samen met andere bedrijven, organisaties, in partnerships met overheden, universiteiten, met allerhande stakeholders eigenlijk. Op basis daarvan heb ik een model uitgebouwd samen met Cato.”

Cato: “Ik kom uit de technologie sector, eerst telefonie, nadien e-business en e-commerce. Daarna ben ik consultant geworden in alles wat sociale media en digitale marketing is. Tussendoor heb ik even iets helemaal anders gedaan, ik ben één van de oprichters van de G1000, een nieuwe vorm van democratie.
Elke en ik kennen elkaar 20 jaar. We waren het erover eens dat de wereld aan een ongelooflijke snelheid aan het veranderen is en niemand mee verandert. Een ander aspect is dat een bedrijf een glazen huis is geworden, iedereen kan meekijken in je business o.a. door sociale media. Hoe kan je als bedrijf daarop inspelen en wendbaar blijven? Onze conclusie is door met je stakeholders samen te zitten om zo te zoeken naar nieuwe uitdagingen die je samen aangaat. Zo is Glassroots begonnen.”

We kijken eerst wat er allemaal aan het veranderen is in de wereld, de grote maatschappelijke en economische trends. Daarna gaan we op zoek naar wie er nog allemaal met dat thema bezig. Die mensen zetten we samen.

Elke: “We zijn nu 2 jaar bezig. Onze core business is wat wij noemen stakeholder engagement. Wat betekent dit nu? Je hebt een uitdaging als bedrijf , organisatie of school die je niet alleen kan oplossen. Wij gaan kijken wat je verbinding is rond dat probleem met de buitenwereld. Met andere bedrijven, non-profitorganisaties, overheid, kennisinstituten enz. We doen een stakeholder mapping, we bepalen wie dat allemaal zouden kunnen zijn en zetten hen rond de tafel. Daar zoeken we de verbindingspunten om partnerships mee te creëren. Dan kunnen we de puzzel leggen. We doen heel het projectmanagment van A tot Z.”

Cato: “Om het wat concreet te maken. Wat is nu zo’n uitdaging? We hebben een klant die bijvoorbeeld een uitdaging heeft in business development, dat is voor elk bedrijf een concrete nood. In plaats van te gaan kijken naar de bestaande klanten en bestaande sectoren waar ze nu al inzitten, gaan wij naar buiten kijken. Eerst praten we met het directie comité en vragen hen wat de next steps zijn. Dan gaan we kijken wat er allemaal aan het veranderen is in de wereld. Wat zijn de grote maatschappelijke en economische trends die er vandaag zijn. En hoe beïnvloeden die hun business? Als we die trendmapping hebben gedaan, gaan we zoeken wie er nog allemaal met dat thema bezig. Die mensen gaan we dan samen zetten en zo krijg je soms heel onverwachtse combinaties. Daar zit innovatie in.”

Worden jullie soms geconfronteerd met mensen die hier niet voor openstaan, die vasthangen aan een starre manier van denken?
Cato: “Absoluut. Omdat het inderdaad een mentaliteitswijziging vraagt. Enerzijds moet je goed weten wat je wil bereiken. Anderzijds moet je bereid zijn om het te delen met anderen. Je moet je bedrijf opengooien, je moet in je interne keuken laten kijken. En als je dat doet, weet de concurrent waar je mee bezig bent. Maar natuurlijk, de dag van vandaag, is je bedrijf al een beetje een glazen huis geworden. Ofwel bekijk je dit als een bedreiging, ofwel als een nieuwe mogelijkheid.”

Dit is een heel innovatieve manier van werken, dat maakt het ook zo leuk. De klanten die ervoor gaan, zijn mensen die gaan voor change. Maar weerstand tegenover verandering, dat is van alle tijden.

Elke: “Wat helpt natuurlijk is wanneer de bedrijven een echte pain hebben, een probleem waar ze niet alleen uit geraken.”

Cato: “Het is de algemene tijdsgeest. We zijn weg aan het gaan van alles wat top-down is. Alles wordt meer bottom-up. We zeggen nu: “Ik heb een uitdaging, wie kan mij helpen?” En je gaat de uitdaging aan, van nul, samen met die andere partij. We gaan nu dan ook vaker eerst kijken naar wat er binnen een bedrijf zit aan kennis, dat is een schat van informatie. Daardoor is je draagvlak intern ook al groter. Het gaat over intern samen een draagvlak creëren om iets positiefs op te bouwen. Het is een andere manier van samenwerken, de oplossing is samen geco-creëerd.”

Elke: “Wij zijn wel vaak de disruptor die binnen komt en die schudt aan de boom en zegt ‘kijk eens door het raam naar buiten’. We zijn er bewust van dat we iets nieuw in de markt zetten. Er is nog veel evangelisatie nodig rond wat we doen. We moeten de mensen echt nog overtuigen van onze manier van werken. Dit is veel innovatiever maar dat maakt het ook veel leuker. We zijn echt bezig met nieuwe dingen en de klanten die ervoor gaan, zijn ook altijd leuke mensen. Die gaan voor change. Maar weerstand tegenover verandering, dat is van alle tijden.
Hoe meer voorbeelden die er zijn, hoe beter. We hebben nu net een pitch gewonnen voor city marketing voor Stad Antwerpen. Hoe trek je internationale bedrijven, bezoekers en brains aan? Wat we gedaan hebben is alle Antwerpse bedrijfsleiders, alle cultuurhuizen, universiteiten betrekken om te bepalen waarover moet het gaan. En aan de andere kant hen in te zetten als een kanaal. Hoe meer voorbeelden we hebben, hoe meer mensen overtuigd zijn van wat we doen.”

Vrouwen zijn goed in zich heel hard verstoppen. Die bescheidenheid om niet te durven zeggen ‘ik ben goed in wat ik doe’ of ‘ik verdien die promotie’.

Elke, jij hebt een blog straffemadammen.com. Waarom heb je deze opgezet?
Elke: “Dat is eigenlijk een uit de hand gelopen grap van mij. Anderhalf jaar geleden had Voka zijn jaarlijks congres waarop geen enkele vrouwelijke spreker was. Er was een beetje heisa in de media, maar na een paar dagen was dat overgewaaid. Ik dacht ‘altijd hetzelfde geleuter’. Kunnen we daar niks mee doen? Ik heb zelf vaak congressen georganiseerd en altijd met de helft vrouwelijke sprekers. Maar dit is veel harder werken, want vrouwen zijn goed in zich verstoppen. Die bescheidenheid om niet te durven zeggen ‘ik ben goed in wat ik doe’ of ‘ik verdien die promotie’. Ik draaide het om en vroeg aan vrouwen wie zij een straffe madam vonden. Ik heb een tweet de wereld in gestuurd ‘wie vind jij een straffe madam?’ en toen begon het reacties te regenen. Op het einde van de dag had ik 200 namen verzameld. Journalistes, politica’s, onderneemsters. Ik wist dat ik een gevoelige snaar had geraakt. Ik wilde een netwerk maken met als doel dat duwtje in de rug. ‘Ga voor die promotie.’ of ‘Als ze bellen voor een interview, dan ben je sowieso al een expert, dus doe maar.’
We doen dat aan de hand van een maandelijkse lunch en dan zoek ik een vrouwelijke spreker. Ik heb er ook een website voor opgezet waarop ik blogposts zet en activiteiten post waardoor mensen hun netwerk kunnen uitbreiden. Het is heel fijn omdat het heel divers is, dat vinden we belangrijk. Alle soorten sectoren zijn aanwezig. Het is heel informeel, gezellig, fun. Maar wel high level.”

Je moet je perfectionisme durven loslaten. De kinderen vragen niet dat je perfect bent, dat maak je jezelf wijs.

Elk gesprek met vrouwen van mijn leeftijd eindigt in een gesprek over de combinatie werk/gezin. Jullie zijn ervaringsdeskundigen in het combineren van carrière en gezin. Hebben jullie advies voor de vrouwen die er net aan beginnen?
Elke: “Ik ga je mijn opiniestuk van De Morgen doorsturen. Organiseren en durven delegeren is de kern van heel veel zaken. En de vader is er ook, je moet niet alles op jezelf nemen. Je perfectionisme los durven laten. Ik heb dat zelf ook moeten leren. De kinderen vragen niet dat je perfect bent, dat maak je jezelf wijs.”

Cato: “Een stukje prioriteiten bekijken. Ik heb in het begin van mijn carrière, na mijn tweede kind, gezegd dat de prioriteit is dat de kinderen rustig zijn. En niet opgejaagd door mij. Want als je thuis komt en je moet koken en de kinderen in bad zetten, is er niemand rustig. Voor je het weet, ben je je kinderen aan het afblaffen. Op een bepaald moment heb ik iemand in huis genomen tussen vier uur en zeven uur ’s avonds om dat op te lossen. Dat kost een fortuin, maar dat was het mij waard. Ik wist dat het mij veel meer gemoedsrust zou brengen. Ik investeerde ook voor later want ik kon mijn carrière verder uitbouwen. Plus het betekende ook dat ik op die uren rustig kon thuis komen, aan tafel kon schuiven en een conversatie kon voeren met mijn kinderen. Dat ging voorheen niet.
Er zijn veel mensen die alles willen: 2 lonen, 2 auto’s, alle vakanties op reis. Soms moet je eerst kijken wat het je waard is. En mij is die hulp het absoluut waard geweest. Om de dagelijkse stress eruit te halen. Dus dat vind ik een belangrijk punt.”

Elke: “Er zijn ook fases in ouderschap. Totdat je kinderen naar de lagere school gaan is het vaak erg vermoeiend, ze zijn vaak ziek. Het is organisatorisch heel zwaar. Maar als ze groter zijn, krijg je andere issues: zorgen op school, of het is uit met een lief. In het algemeen vind ik wel dat kinderen veel te veel gepamperd worden. Je moet je kinderen zelfstandig maken.”

Cato: “Moeders moeten ook hun schuldgevoel opzij zetten, het is geen schande om in de week ook nog eens met je vriendinnen te gaan eten.”

Elke: “Het gaat eigenlijk altijd over loslaten. Ik denk zelfs dat als je een leuke toffe job hebt, zijnde verpleegster, onderneemster of huisvrouw, dat je dan ook een betere ouder bent. Voor je kinderen is het ook verrijkend.”

Ik zou willen dat de vraag over de combinatie werk/gezin wat meer aan mannen wordt gesteld. Annemie Turtelboom en Pieter de Crem zijn op hetzelfde moment minister geworden, hun kinderen zijn even oud. Maar hij heeft die vraag nooit gekregen.

Cato: “Er wordt vaak gezegd dat vrouwen niet netwerken, omdat ze zeggen dat ze ’s avonds niet weg kunnen. Zowel Elke als ik hebben dat altijd wél gedaan en dat is enorm belangrijk.”

Elke: “Wel efficiënt netwerken. Ik ging naar veel recepties, maar ik wist perfect wie ik wilde zien, ik zag hen en dan was ik ook terug weg.

Cato: “Ik niet, ik bleef hangen (lacht). Je hebt ook een man die eens kan thuisblijven ’s avonds. Plus het is zo’n belangrijke investering in je carrière. Maar je moet het vooral gewoon doen. Het lukt allemaal wel hoor.

Elke: “Ik geloof niet in een algemeen stel regels, elk gezin is anders, elk koppel is anders.”

Cato: “Ik zou vooral ook heel graag hebben dat de vraag wat meer aan mannen wordt gesteld. We waren bij Annemie Turtelboom voor de straffe madammen en zij vertelde dat ze op hetzelfde moment minister is geworden als Pieter de Crem, hun kinderen zijn ook even oud. Hij heeft die vraag nooit gekregen.

Je moet jezelf de vraag stellen: wat wil ik? Daar begint het allemaal mee.

Elke: “Een ander aspect is het flexibel werken. Dat laat echt veel meer dingen toe. Dat betekent niet dat je kan werken terwijl er een vierjarige naast je zit, dat gaat uiteraard niet. Maar dat betekent vooral dat je je organisatie wat meer in handen hebt. Ik vind dat dat enorm veel vrijheid geeft om de dingen goed te managen en te combineren. Ik ben nu al 13 jaar zelfstandig ondernemer en ik denk dat ik nooit meer in een structuur van een bedrijf zou kunnen functioneren. Mentaal, het gevoel van vrijheid. Dat betekent niet dat je minder hard werkt, integendeel, maar je kan het beter combineren. Ik besef heel goed dat het voor veel mensen veel minder makkelijk is.
Maar ook niet iedereen wilt ’s avonds nog notities zitten uitschrijven. Je moet jezelf de vraag stellen: wat wil ik? Daar begint het allemaal mee.”

 

Voor meer info: Bekijk dit filmpje waarin duidelijk wordt uitgelegd wat Glassroots precies doet.
Elke en Cato schreven het boek Vreemdgaan voor managers met 50 interviews met Belgische CEO’s en verschillende cases over stakeholder engagement.
www.Glassroots.com
www.straffemadammen.com