Getuigenis

Alleen is niet hetzelfde

Alleen is niet hetzelfde

Mijn vaatwasser ging stuk. Eigenlijk was het niet eens mijn vaatwasser maar die van een vriendin. Het was het einde van de maand. Mijn reserves waren uitgeput en ik had net ontdekt dat ik binnen twee maanden de lening op mijn huis niet meer zou kunnen afbetalen. Het weer was broeierig en de nachten waren zo zwoel dat mijn vijfjarige moeite had om te slapen. Ik was doodop. Niet alleen fysiek moe maar het moe. Alleenstaande ouder zijn, de geldzorgen, voor ieder probleem zelf weer een oplossing moeten vinden.

Ik besloot voor die kapotte vaatwasser hulp te zoeken op Facebook. Of er iemand was die er genoeg verstand van had om ‘m te fiksen? Een aantal flauwe plezanteriken maakten volstrekt nutteloze opmerkingen. Eén vriendin, en later nog een vriend, boden concrete hulp aan. De meeste comments waren tips om het probleem te verhelpen met de boodschap: doe het gewoon zelf! Vriendinnen die terecht fier verkondigden dat zij hun wasmachine of vaatwasser zelf hadden gemaakt met behulp van vrienden YouTube en Google.

Natuurlijk kan ik het. Soms wil ik het gewoon even niet meer. Niet meer alleen.

Alle goede bedoelingen ten spijt, zakte de moed me in de schoenen. Ik kende dit scenario. Toen ik mijn huis net gekocht had en mijn zorgen en vermoeidheid deelde met vrienden, hoorde ik tig keer: ‘Ach, bij ons was dat hetzelfde’. Daarop volgden dan bemoedigende woorden als ‘dat passeert ook’ of ‘je kan het’ en dies meer.

Natuurlijk kan ik het.
Soms wil ik het gewoon even niet meer. Niet meer alleen. Zolang mensen in meervouden als ‘bij ons’ kunnen spreken, is mijn leven echt niet hetzelfde.

Echt niet.

Zolang je zelf niet hebt moeten leren dat er een verschil is tussen hout- en steenboren en elk gat in elke muur niet zelf hebt geboord. Zolang je niet elke kader of elk kastje zelf hebt opgehangen.

Zolang je de lakens van elk bed niet zelf hebt afgetrokken, ze eigenhandig in de wasmachine hebt gestopt en ze er daarna ook zelf weer hebt uitgehaald. Ze vervolgens opgehangen en na het drogen al dan niet zelf hebt gestreken en in de kast hebt gelegd. Zolang hetzelfde niet geldt voor iedere t-shirt, trui, broek, sok, onderbroek, pyjama of handdoek.

Zolang je elke vierkante centimeter van de vloer niet altijd zelf hebt gestofzuigd en gedweild. Zolang je ieder spoor van tandpasta niet zelf hebt weggewreven. Zolang ieder bord, tas, vork of glas niet door jou weer schoon in de kasten is beland.

Zolang je elke snede brood die op de plank ligt, niet helemaal alleen hebt verdiend. Zolang je iedere boterham niet zelf hebt gesmeerd. Zolang je iedere appel, plakje kaas, fles melk of stuk vlees niet zelf bent gaan halen in de winkel. Zolang je iedere ui niet eigenhandig in stukken hebt gesneden en verwerkt tot spaghettisaus of soep.

Zolang je niet ontelbare keren uitnodigingen voor uitjes en etentjes hebt afgeslagen en uit schaamte zweeg over de tien euro die je voorbij de komende anderhalve week moest brengen.

Zolang je de kinderen niet iedere keer zelf naar school hebt gebracht, terug opgehaald, van een gezonde snack hebt voorzien. Zolang jij het niet altijd bent die hen aanmaant tot opruimen, stilte of het leegeten van hun bord. Zolang enkel jij hen niet uit iedere nachtmerrie weer in slaap wiegt.

Zolang je iedere traan niet zelf hebt gedroogd of op eigen houtje hebt moeten beslissen of ze nu dan toch die lepel Perdolan moesten krijgen.

En vooral: zolang niemand tussen al die bedrijven door, ooit zijn of haar armen rond je heeft geslagen. Zolang je lijf ‘s avonds in bed niet overloopt van de woorden en zorgen die je bij gebrek aan partner hebt ingeslikt.

Zolang je elke snede brood niet helemaal alleen hebt verdiend, je iedere traan niet zelf hebt gedroogd en de kinderen niet iedere keer zelf naar school hebt gebracht, is ons leven niet hetzelfde.

Kunnen we tot zolang afspreken dat je niet meer tegen me zegt dat ons leven en onze zorgen hetzelfde zijn? Ik beloof dat ik ook nooit zal zeggen dat jij het gemakkelijker hebt. Want ik wil niet beweren dat mijn leven moeilijker is dan het jouwe of dat jij geen problemen zou hebben omdat je een partner hebt. Onze situaties zijn gewoon niet meer of minder dan: niet hetzelfde.

En die vaatwasser? Die is gefikst. De ene vriendin die reageerde en niet toevallig ook alleenstaande is, kwam dezelfde avond nog naar me toe. We aten, we vezen het ding open, we startten de computer op en twee kleine ontploffinkjes later was het gemaakt. Met de hulp van mijn vrienden YouTube, Google en De Vriendin Die Iedereen Engeltje Noemt Maar Er Zelf Een Is.

Schrijf je reactie

45 reacties
  • Viera Kabanova says:

    Mijn naam is Viera Kabanova ik kom uit Nederland en ik woon in de stad Amsterdam. Ik ben op zoek naar een lening online en alles wat ik krijg is oplichters, maar ik vond dit lening bedrijf genaamd Chukwuma Odion lening bedrijf en ik heb mensen online getuigt over er goede daden dus ik besloot om te proberen als ik weer gelukkig zal zijn dus ik heeft een lening aangevraagd van 150.000,00 euro en de leningverstrekker, mevrouw Chukwuma Odion, verzekerde mij dat binnen 12 uur mijn lening op mijn bankrekening zal staan. Vandaag zag ik dat mijn bank mij bericht schreef dat er een bedrag van 150.000,00 euro is in mijn account en ik dank Chukwuma Odion omdat ze echt is, dus als je een online lening nodig hebt, wees alsjeblieft niet opgelicht zoals ik van dit bedrijf solliciteer omdat zij het enige echte bedrijf is dat online leningen verstrekt. Hun e-mailadres is chulo.odionfinancial (a) gmail com

  • Nico says:

    Ik ben al jaren alleenstaande (zonder kinderen).
    Als ik een gesprek voer over alleenstaand versus samenlevend, merk ik dat mensen me vooral benijden omdat ik “alles kan doen waar ik zin in heb, want je moet naar niemand anders kijken”.
    Maar ik krijg niet uitgelegd dat zoiets ook niet ongestraft kan. En dat ik als alleenstaande ervoor kies om dat dan maar niet te doen, want dat daar gevolgen aan vasthangen.
    Gevolgen die ik dan ook in mijn eentje moet dragen.
    En als er dan iets verkeerd loopt, er dan geen schouder is om me eens aan op te trekken, geen paar armen die me omhelzen en geen woorden die me troosten.
    Want alleen is alleen en hoeveel (behulpzame) vrienden je ook hebt, op het eind van de dag zijn die naar hun eigen thuis (logisch) en kruip je alleen je bed in. En sta je ook weer alleen op met je problemen.

    Maar ik ben dan wel alleen, eenzaam ben ik niet. En daar zorg ik zelf voor door me te omringen met fijne vrienden en familie.

    En ik ben geen handige Harry én geen rijke Pé, dus als er iets in huis moet hersteld worden, dan vraag ik hulp. Aan vrienden, via LETS, bij buren, … Mijn auto moeten wegdoen omdat het te duur werd: in een plaatselijke autodeelgroep gestapt. Mijn achterbuurvrouw heeft een grote tuin en geen tijd (ik het omgekeerde): ik deel mee in het fruit en de groenten van ons gezamenlijk miniprojectje. Kleine dingen die mijn leven draaglijker maken en die me een fijn contact geven.

    Hulde aan alle alleenstaande mensen die zich dag na dag doorheen het leven slaan; een groep die groter en groter wordt en die te vaak over het hoofd wordt gezien. Sterkte aan allen en laat de zon zoveel mogelijk schijnen.

  • Marie-Paule says:

    Hey Inke, en al die andere alleenstaande ouders;
    Ik ben jaargang vijf als alleenstaande mama ingegaan, twee kids van 18 en 19 nog thuis, ze helpen waar ze kunnen gelukkig maar. Na twee schouderoperaties en een hernia moeten we rondkomen van een uitkering, gelukkig is er in België geweldig hulp of ze konden geen van beiden gaan studeren. Hulp vragen via facebook durf ik niet meer echt, soms heb je zo’n moment dat je als vrouw moet toegeven dat je een man in huis (of tuin) nodig hebt…ik vroeg om hulp voor de haag te scheren, door die schouder was dat al drie jaar geleden dat dit nog eens goed gebeurde. En ja hoor diezelfde avond nog had ik al reacties. De eerste die reageerde kwam het weekend daarop de haag scheren…en kwam de drie daarop volgende zondagen nog in mijn tuin werken. En toen begon het over , dat mijn zoon ” een vaderfiguur” miste, dat hij het bij ons thuis zo gezellig vond, dat ik zo goed kon koken…en van het ogenlik dat ik ’s avonds faceook opzette een massa privéberichtjes, die ik op den duur niet meer beantwoordde….Ik zie dat je online bent, waarom antwoord je niet, enzoverder. Dus nu vraag ik dus ook geen hulp meer op facebook. Ik ben nu niet op zoek naar een “ons” in huis. Met de vriendinnen, heb echt we een paar kanjers erbij, regelen we veel, maar ik merk toch dat er heel weinig vrouwen zijn die veel klussen zelf doen. Ik deed dat al toen ik nog getrouwd was, anders gebeurde dat toch niet. Mijn afwasmachine doet het nu ook even niet, maar dat ligt dan weer aan de afvoer, dus morgen moet de zoon en ’t lief van de dochter dat machientje uit de kast sleuren, en ga ik maar eens aan de slag met de hogedrukreiniger (in de keuken!!!) of met de persluchtpomp… ’t Zal waarschijnlijk smerig worden, maar wel goedkoop, en dan heb ik het toch maar weer zelf gedaan, en daar ben ik dan ook best fier op!
    En inderdaad, als ik daar dan wat van zeg op facebook, dan krijg ik heel veel complimentjes, zoals “jij bent een straffe madam” en “ik bewonder wat jij allemaal doet” “jij hebt het ook niet gemakkelijk” enz.
    En soms zit die straffe madam hier ook in de zetel, alleen, en ziet ze het ook weer even niet zitten, is ze ook even zo moe, en het zo moe, maar wie weet schijnt de zon morgen, en wordt het weer een prima dag… Regent het misschien eens geen drie dagen achtereen binnen, in al die emmers en wasmanden en op de dweilen in de keuken, en dan kan ik het dak met een beetje geluk goedkoop laten repareren. We zien wel…
    Maar ik snap dus volkomen wat je wil zeggen, we zijn zeker niet ongelukkig, maar soms verdienen we net dat ietsje meer geluk ……

  • Linlin says:

    Ik ben een hele tijd geleden naar de voedselbank moeten gaan. Mijn god wat een hel . Moet je ook nog buiten wachten in de rij zodat iedereen je ziet . De grond ….daar zak je in van schaamte. Nu kweek ik zelf veel en het smaakt heerlijk. Ik help mijn dochter soms met rekeningen aangezien ze alleenstaande moeder is . Zelf schraap ik de euro tjes bij elkaar op het einde van de maand . Net zoals zij. Kon ze toch maar eens ergens aan de slag . Kopen deed ik in tweedehands winkels . Konden we maar zelfvoorzienend zijn denk ik steeds . Was ik maar boerin,loodgieter,automecanieker, electricien, naaister. ..
    Wat als een man in mijn leven komt en die struggle ziet ? Oh nee dat uitstapje kan ik niet doen want daar is geen geld voor ….. Pfffff
    Wij moeten nu toch ook een pintje betalen ?
    Waarom worden mensen die samen een huis huren nog steeds gestraft door inkomensverlies bij werkloosheid,ziekte etc ???
    Hier is het keihard maar hoeveel mensen slapen op straat ?
    Toch liever hard en een dak boven mijn hoofd denk ik dan genieten van een kopje koffie.
    Soms denk ik enkel een man die het ook niet breed heeft kan met me samenleven ?
    Rekeningen open ik niet na de 15 e .
    De deurwaarders , telefoonmaatschappijen, energieleveranciers hebben hun handen vol met gespreide betalingsvoorstellen . De mensen kunnen gewoon niet méér .
    Ik vertel je zo veel …. het is ook zo veel ….
    Bah zeggen mag …we weten het gaat morgen beter …c’est la vie …

  • Stef says:

    Verschillende mensen posten hier dat ze het moeilijk hebben om er altijd alleen voor te staan. Waarom elkaar niet een handje helpen?

    P.S. : ik zou (momenteel) niet weten hoe een vaatwas te repareren. En de mijne is kort geleden ook kapot gegaan; momenteel doe ik het gewoon met de hand. Wat is dit toch met die dingen ; ) ?

    • Rudy says:

      Stef, echt? Mensen die het super moeilijk hebben om alles gedaan te krijgen ga je nog eens aanraden om anderen te gaan helpen?????? De hulp die hier -besmuikt- gevraagd wordt dient uit de hoek te komen van degenen die dat makkelijk zouden kunnen. Maar die doen het niet, die zijn druk bezig met de vluchtelingen crisis heel erg te vinden en met buitenlandse projecten te steunen en met goede raad te geven op FB. Of met elk vrouw die de taken doet die een man als gewoon uitvoert in het huis, een straffe madam te noemen. Maar zelf komen helpen, nee, dat gebeurt niet.

  • Rudy says:

    Wel Inke, allemaal dat en meer (net zoals bij jou) maar ook nog zelf ernstig ziek zijn en elke dag doodgaan omdat je er moet staan voor de kinderen en hun zorg. Elke dag fatalistisch afvragen ‘wanneer gaat er eens iemand voor mij zorgen?’ . Toch alles wegslikken , het huishouden en al de rest helemaal alleen doen. Inke, je krijgt hier heel veel verbale steun, dikwijls net zo’n zoals je aanklaagt in je tekst. Die hebben het niet begrepen. Maar ik geef je wat cynische steun: er zijn er die het nog moeilijker hebben…….

  • Rudy says:

    De overgrote meerderheid van die toffe facebook vriendjes staat dag en nacht klaar met goede raad en markante opmerkingen. Alles wat voorbijkomt hebben ze al eens zelf meegemaakt en hebben ze moedig en daadkrachtig het hoofd geboden. Sterk staan ze in het leven. Maar dat is leugen. Ze staan sterk in hun illusie die met elk FB berichtje de realiteit meer verdringt. Ze typen hun woordjes in en gaan gewoon verder met hun o zo belangrijke ik op naar de volgende interssante “post” waar ze hun mening of diepe gevoelens kunnen uiten. Maar ECHT iets doen? Hahahaha, niet in deze wereld.

  • E. says:

    Op de dag dat je vaatwaser de brui eraan geeft, sta ik twintig minuten te laat en rood aangelopen van het haasten op mijn afspraak in een Gents ziekenhuis. Een van mijn kinderen heeft een beperking, die ervoor zorgt dat ik ’tijd’ en ‘haasten’ niet altijd in de hand heb. De verpleegster aan het onthaal merkt droog op dat ik niet meer aan de beurt kan komen. Van frustratie pegelen mijn tranen op haar blankhouten toog, haar wenkbrauwen pieken en ze zegt verontschuldigend ‘de dokter is nogal stipt’. Het ontgaat haar dat dit mijn zoveelste eenzame gevecht met tijd is, dat ik die dag drie uur die afspraak heb voorbereid en dat ik 40 km verder woon. Ik kan terugkomen in augustus en zit het volgende halfuur ontdaan op een hagelwit ziekenhuistoilet ipv bij de stipte dokter.
    Je artikels doorloop ik met grote gretigheid, ik herken de dingen die je beschrijft en ik lees een intelligente Grande Dame. Ondertussen kunnen we alletwee willens nillens al teveel klusjes alleen of met YouTube tot een goed einde brengen, maar de wasmachine mag toch nog een tijdje meegaan, niet?

  • hanne says:

    Dikke knuffel! Je bent ijzersterk, maar iedereen heeft af en toe recht op een dipje! Wees fier op jezelf dat je je al zolang staande houdt, dat je alle ballen in de lucht kon houden. Ik wens je rust in je hoofd, zodat er ook weer rust in je lijf en in je huishouden kan komen

  • Salivero Jr. says:

    Ze noemen het hier niet voor niets een “tranendal”. Ik ben 7 jaar alleen geweest, maar was/ben gelukkig goed bevriend met mezelf. De truc is om te praten tegen je onderbewustzijn, want dan kan je met de antwoorden nog aardig verrast worden.
    Isolement maakt een beetje gek.
    Als je alles met of aan jezelf moet aftoetsen wordt je niet weerspiegeld door een ander zijn/haar feedback. En zoals het woord het zelf vervat, brengt een ander ons geestelijk voedsel, zuurstof en enige verlossing van het zelf. Anders begint men zijn eigen gedachten op te eten.
    Een kopje leute is samen koffie of thee drinken, en maar leuteren… De Hollanders zeggen “een bakkie troost”.

    Aan iedereen een hart onder de riem gewenst. Moge het dra in vree en vreugde kloppen.

    • Stef says:

      Heel herkenbaar allemaal. Ook die opmerking : bij ons was het hetzelfde. Alleen is het niet hetzelfde als je met twee bent. Ik heb geen kinderen. Een pak minder werk. Maar alleen is dan ook echt alleen. Alleen met jezelf, alleen bij problemen, alleen om het huis af te betalen en op te knappen. Genoeg anderen gaan helpen maar als jij hulp nodig hebt, komen ze niet opdagen. Toch een oogopener dat…
      Nu probleem is dat de dagelijkse beslommeringen je al te veel tegenhouden, om het fundamenteel probleem dan op te lossen. Boodschap is het geploeter overstijgen en het probleem gericht aanpakken.
      Iedereen nog veel sterkte en geluk toegewenst.

  • Inke Hutse says:

    Moeders, vaders, alleenstaanden en koppels,

    dank voor alle reacties. Ik zou iedereen persoonlijk willen antwoorden maar de vakantie is net begonnen en die vijfjarige van me verdient een moeder die gedurende een uur es niet op haar gsm of computerscherm kijkt 😉

    Ik onthoud vooral jullie warmte, begrip, respect en de dankbaarheid. Alleenstaand, met of zonder kinderen, hoeft niet per se eenzaam te betekenen, zoveel is duidelijk.

    x

  • Dank je wel voor je tekst vol herkenbaarheid! Fijn dat je het benoemt als anders en niet als moeilijker want dat stoot vaak op verzet (en het kan ook heel moeilijk zijn in een tweeoudergezin, dat verdient ook erkenning).
    In mijn buurt organiseert de Opvoedingswinkel/Het Huis van het kind in samenwerking met de Gezinsbond en de gemeente iedere maand een avond voor alleenstaande ouders, met broodmaaltijd én opvang voor de kindjes. De verhalen van de aanwezige mama’s én papa’s zijn heel verschillend maar toch is het de enige plek waar ze niet helemaal anders zijn dan het mijne en dat doet deugd. Voor wie er nood aan heeft, informeer eens bij jouw gemeente of eentje in je buurt, misschien willen ze het ook opstarten.

  • Sara says:

    Hoi,
    Ik ben een mama van twee kleintjes,
    en heb een lieve partner waar ik volledig op kan steunen.
    Ik struggel al twee jaar met een postnatale depressie en heb het al best lastig gehad. Werk terug halftijds en heb het gevoel men hoofd ‘net boven water te houden’. Maar lijk ook eindelijk een weg te vinden.
    Je verhaal Inke deed de tranen over men wangen lopen. Omdat het me buiten mijn eigen struggle naar al die mama’s rondom mij doet kijken, alleen of met twee. Dank je voor de eye-opener, dank je voor het delen van jou realiteit en waarheid.

    • Inke Hutse says:

      Oh Sara… ik word hier stil van. Een postnatale depressie is loodzwaar. Ik hoop niet dat je nu denkt dat je geen recht zou hebben op je verdriet. Als ik iets niét wil doen, is het vergelijken. Ik geloof oprecht dat iedereen recht heeft op zijn demonen, ongeacht de situatie waarin ze zitten.
      Ik hoop dat je geduld met en vergeving voor jezelf vindt <3

  • Anneke says:

    Ik was ook ooit een alleenstaande mama. Hetgeen je schrijft is zoooooooo herkenbaar.
    Het doet dikwijls pijn, mentaal en fysiek, want zoals je zegt: je staat voor ALLES alleen. En alle goede woorden/bedoelingen van iedereen ten spijt, ’s avonds gaan zij naar huis naar hun partner die hen een schouder biedt. En jij niet.
    Niet alleen in de minder goede momenten doe je het alleen, maar ook in de goede momenten. Want met wie deel je dat ene moment van fierheid omdat je kind iets geweldig deed? Juist, met jezelf. Net dat vond ik soms het moeilijkste.
    Hier niks anders dan begrip. En een welgemeende (virtuele) knuffel. Je bent een sterke vrouw. Remember that.
    En het is ok om af en toe gewoon toe te geven dat je het even allemaal niet meer kan. Want ook dat getuigt van sterkte, je gedachten/gevoelens durven toegeven.
    Maar, en nu maak ik me ook schuldig aan clichés 😀 , ooit sta je er niet meer alleen voor en zal ook jij die schouder hebben. Die persoon met wie je alles kan delen…
    Kus!

  • Katrien Palmers says:

    Hoedje af voor jou. Ik ben gezegend met een lieve partner/papa voor de kindjes. En dat maakt het gezinsleven een pak lichter en luchtiger. Elke keer als ik er een week of langer alleen voorsta, besef ik dat alleenstaande ouders te bewonderen zijn. Ik wens je veel veerkracht en liefde. Liefs. Katrien

  • Magalke says:

    Chapeau echt waar! Ik heb een partner maar is al 6 maanden opgenomen in ziekenhuis en heb zoontje van 15mnd. Ik heb al vaak gezegd alleenstaande mleders is toch iets zwaar. Kk kijk nr ke op! En af en toe is goed hard roepen doet ook eens deugd. You go girl!

  • Lucky4Me says:

    Ondertussen is het hier bij mij al aan zijn 16de jaar als alleenstaande man, meer dan 10 jaar mijn 2 kinderen opgevoed, wonen bij mij, niet bij de moeder, dochter werd achter gelaten en zoon stond paar jaar later ook aan mijn deur dat hij niet meer bij zijn moeder ging, dan plots nog een groot deel van de opvoeding van het kind van men dochter erbij(ze had een ongelukje voor op haar 20ste), een broer die maar 10% procent van zijn zicht heeft en nog een vader van 77jaar die 2 zware hartoperaties en 3 trombose ondergaan heeft, daarbij nog een zelfstandige zaakje die dank zij de economische crisis slag heeft gekregen langs alle kanten.
    Vele dieptes gekend, maar altijd al een mens met enorm veel hoop geweest, alhoewel die hoop mij nog maar weinig of niks heeft opgeleverd. Maar toch optimistisch blijven dat er ooit een dag komt dat mijn leven wel eens zal veranderen.

  • Je hebt helemaal gelijk, Inke! Goed geschreven. En twee duimen omhoog voor de alleenstaande ouders. Ik ben niet alleen, maar alleen is meer dan dubbel zo lastig schat ik, juist omdat je alles zelf moet doen en voelen en verwerken en altijd flink zijn. Maar dat laatste hoeft dus niet, niemand kan dat.

    • Inke Hutse says:

      Het is geen walk in the park, dat is waar. Maar het is nu ook weer niet allemaal kommer en kwel. Ik geniet keihard van mijn zoon.
      Het is gewoon niet hetzelfde als met twee, dat is alles 🙂

  • Linda says:

    Altijd elke beslissing alleen nemen. Knopen doorhakken. Keuzes alleen maken. Alleen je gat verbranden. Alleen op de blaren zitten.
    Soms is het inderdaad gewoon op. Zowel lichamelijk als psychologisch.
    En ik ben gezegend met begripvolle, begrijpende, meelevende vrienden maar ze delen niet mijn leven. Mijn keuzes al dan niet de juiste, mijn beslissingen al dan niet de goeie hebben geen effect op hun leven. Je moet het hoedanook alleen doen. En soms gaat dat iets minder goed dan anders…
    Goeien tekst!

  • Henk says:

    Zo typisch. Na een artikel begint iedereen z’n eigen ervaringen (on)terecht te delen.
    Toch even dit : aan iedereen met kinderen : jullie zijn niét alleen. Je bent pas alleen als je écht alleen bent.

    • Inke Hutse says:

      Hoi Henk, ik denk dat delen een normale reactie is. Delen doet gewoon deugd. En wat mij betreft gaat dit stuk over iedereen die alleenstaande is, kinderen of geen kinderen.

  • Miet says:

    Ik ben vorig jaar 1 maand alleenstaand geweest. Man in het ziekenhuis met een vrij zware aandoening. En dat is ook echt wel alleen. Alleen zorgen dat de boel blijft draaien, dat kinderen op en van school en academie geraken, er eten op tafel staat, de was en de plas gebeuren, naar het ziekenhuis gaan om dokters te horen, mijn eigen werk doen, facturen betalen, … Hoe vaak heb ik wel gehoord: ‘Als ge hulp nodig hebt, ge hoeft het maar te vragen.’ Niemand die doorhad dat ik zelfs daarvoor de ruimte niet had, om op zoek te gaan naar hulp. Wat had ik toen graag die armen om me heen gehad, iemand die me zei ‘ik haal de kinderen wel van school, blijf jij maar in het ziekenhuis’, of die het huis onder handen nam, of gewoon naast me kwam zitten en zei: ‘goh, het is toch verdomme zwaar, he.’ Ik neem niemand iets kwalijk, want al met al ben ik nog goed opgevangen geworden. Je beseft gewoon vaak niet dat goed bedoelde raad en zelfs ‘vraag het maar als je me nodig hebt’ eigenlijk betekent ‘Doe het zelf.’ Ik probeer er nu zelf alerter voor te zijn, maar mentaal moet ik eerst nog zelf op mijn pootjes geraken.
    Veel respect daarom voor al die alleenstaanden, voor wie dat alleen-staan geen beperkte periode is, maar altijd-altijd-altijd. We zijn ons er te weinig van bewust dat armoede niet (alleen) financieel is, maar vaak een nog grotere impact heeft op sociaal-menselijk contact …

    • Henk says:

      1 maand “alleen” (mét kinderen) ! Serieus ?
      Ik ben bijna 3 jaar alleen. Echt alleen !

    • Inke Hutse says:

      Dank voor deze reactie, Miet. Wat je zegt is héél juist: soms zit je zo ver dat je zelfs de fut niet meer hebt om actief hulp te vragen.
      Je hebt het goed begrepen 😉
      Ik hoop van harte dat het jou en je gezin ondertussen wat makkelijker gaat.
      Sterkte!

      • Miet says:

        Het gaat intussen wel wat makkelijker. En daar ben ik ontzettend dankbaar voor, ook dat het heftigste stuk van de rollercoaster voorbij lijkt. We moeten elkaar en onszelf wel weer vinden. Er is immers het een en ander veranderd, niet altijd even zichtbaar en niet altijd meteen merkbaar. En daar heeft onze omgeving het duidelijk ook lastig mee. Die zien immers iemand die er goed uitziet, weer thuis is en weer aan het werk is. Op dat vlak staan we nog steeds vaak alleen.
        Opnieuw: het is niks in vergelijking met altijd-altijd-altijd alleen staan en geen uitzicht hebben op verandering. Ik heb hier zelf uit geleerd dat ‘kan ik helpen?’ of ‘als je hulp nodig hebt, roep maar’ toch niet altijd de goede voorstellen of vragen zijn, hoe goedbedoeld ook. ‘Zal ik x even voor je doen?’ of ‘Zal ik je nu even helpen met y?’ is veel nuttiger :-).

  • de schrijver philippe says:

    De jaren voor mijn 50 ste had ik werk, zowel als werknemer en/of in bijberoep. Een gelukkig huwelijk met drie fantastische kinderen en in mei 2011 kreeg ik de genadeslag. Op één minuut was ik alles kwijt… Mijn huwelijk, mijn vaste job en erger nog mijn drie kinderen. Gelukkig had ik een vakantiewoning in het Waalse en daar overleef ik in de eenvoud die zoveel sterkers is. De inhoud van het leven leer je pas kennen als je kan overleven in twee maanden zonder water, zonder electriciteit door omstandigheden en dat is een vechtscheiding.

  • Lucie Evers says:

    Mijn leven als alleenstaande moeder begonnen voor de 4de verjaardag van onze zoon. Die is er ondertussen 24. En al die tijd was full time alleenstaande moeder, een weduwe eigenlijk. Geen alimentatie of gedeeld ouderschap. Papa is gewoonweg ‘weg’. Ik heb gevochten als een leeuwin, doodsangsten uitgestaan, voedselbank-armoede gekend, gekampeerd in een leeg huurhuis tot ik een bed kon kopen… en dat allemaal overleefd. Meer nog, ik heb een zekere kwaliteit van leven opgebouwd en een soort van carrière. En mijn zoon leidt een zinvol en zingevend bestaan. Het kan dus wel goed komen, mits je durft te vragen. Ik heb gegeven wat ik kon geven, maar ik ben evengoed beginnen vragen wat er te vragen viel. Aan de hele gemeenschap rondom mij, en zonder sociale media. Want we zijn niet ‘onafhankelijk’ en we willen niet ‘afhankelijk’ zijn. Daarom heb ik gekozen voor vrijwillige interafhankelijkheid in evenwaardigheid. Want ‘ik ben omdat wij zijn’. Ubuntu.

    • petra says:

      hey, hier hetzelfde ook gene papa meer waar de kids terecht kunnen geen steun en nog meer dat je alles zelf moet oplossen kosten of niet je moet erdoor en daarbij zolang je kids bij jou hebt, thuis, mag je niemand als partner in huis nemen want dan verminderen ze het kindergeld waar j e o zo lang op steunt . mijndochter wil verder studeren maar ik weet niet of ik het financieel gaat bokken en daarbij als een weduwe teveel werkt gaat het meer naar de belastingen dan haarzelf ook daar heb ik een probleem mee . je wil werken maar als je teveel werkt wordt je weduwepensioen afgenomen schandalig is dat . ik was pas 34j en dan al moeten kiezen in alles wat ik wilde gewoon radeloos als je zoiets overkomt en toch ……. pfff alléén zitten dan is dat nog het minste van mijn zorg

  • Alexandra says:

    Het zijn niet alleen vrouwen in deze situatie. Mijn broer is weduwnaar geworden, nadat hij een vol jaar voor zijn zieke vrouw heeft gezorgd (en daarvoor zijn werk had opgezegd). Hun zoontje was 5.
    De zoektocht naar werk waarbij hij op treffelijke uren zijn zoontje van school kan afhalen loopt allesbehalve over rozen, hier en daar wat vervangingen van korte duur en met maar flauwe verloning.
    Ik vermoed dat ‘het altijd alleen alles moet beslissen’ ook niet het enige is waarvan hij ’s nachts wakker ligt.
    Ik hoop dat er voor iedereen in dergelijke situatie snel beterschap komt …

  • Griet prims says:

    Zo herkenbaar!! De hete adem in de nek van de rekeningen, weten als er u iets overkomt er geen andere is,… en ja hoor, je zal er misschien sterker van worden en ja meestal kan je het wel, maar het idee dat er elke moment iets op je pad kan komen dat je alleen moet oplossen of waar je hulp voor moet vragen… Er is geen tweede in huis die het even overneemt …. Het moeilijke is dat er geen automatische back up is. Als je die nodig hebt moet je die zelf gaan zoeken….

  • Marie says:

    Zo zo zo waar. Ik ben geen alleenstaande mama, maar mijn mama was dat wel, en ik kus nog dagelijks mijn pollen dat mijn leven een pak gemakkelijker, anders verloopt. Vuistjes voor jou en Engelvriendinnen. Merci voor de tekst, ik hoop dat veel alleenstaande ouders een schouderklop krijgen.

  • Zita says:

    Vuistje. Voor alles.
    Ik ben niet alleen, én je hebt gelijk. Alleen, is echt freaking veel moeilijker.

    • G. says:

      Bijna 15 jaar alleenstaande mama met drie kinderen.
      K heb schatten van kinderen, alhoewel ze me het niet altijd gemakkelijk maken.
      Het leven is ontzettend duur.
      T eerste wat weg viel is de band met familie.
      Ik kon die dure cadeautjes voor verjaardagen niet meer betalen.
      Super hard werken, feestjes missen omdat je super moe bent van werken.
      Ik werk al jaren minstens 12 uur per dag zodat mijn kinderen niks tekort hebben.

      Maar soms ben ik op.
      Zoals nu..
      Moe van vechten…

      Ik leef niet, maar word geleefd.

    • Inke Hutse says:

      Ander, Zita, gewoon anders 😉

  • Elke says:

    Wauw! Zo herkenbaar. Ik heb er niets aan toe te voegen. Ik hunker er ook naar dat iemand eens tijd maakt om iets ‘samen’ in huis te doen. Zelf ben ik op zoveel plaatsen gaan helpen waar t eigenlijk niet nodig was want ze zijn met 2 en hebbn nog hulp van de ouders en schoonouders er bovenop! De belofte was dat ze mij ook met iets zouden komen helpen. Helaas.. . Niets van gezien..ik trap er nu niet meer in . Ik denk nu meer aan mezelf maar voel een enorm isolement als alleenstaande moeder.

  • Nadia Michielsen says:

    Soms vraag ik me af…hoeveel alleenstaande vrouwen zouden zo zitten ploeteren elke dag? Want dit verhaal is zo maar dan ook zo herkenbaar. Maar nog erger dan een taboe is dat het zelfs niet serieus wordt genomen. Want ‘je komt wel terug iemand tegen’, en ‘je kinderen zijn toch gelukkig’, of ‘wees blij dat je een ex hebt die stipt zn bijdrage betaalt’. Inderdaad, ik ben nog bij de ‘beteren’. Maar durf na de 15de van de maand geen rekeningen openen. Maar ik heb er nooit of nooit van gedroomd om alleen 3 kinderen op te voeden, alleen in de zetel te zitten ’s avonds zonder de dingen van me te kunnen aftateren, of de leegte te voelen van het gebrek aan iemand die mij eens een keertje rotverwend.
    Ik heb op 1 jaar tijd mijn ex zien verhuizen naar Dubai, mijn leven zien instorten, en daarbovenop het verdicht gekregen van huidkanker fase III. Slechte prognose, maar van dat laatste is eigenlijk niemand op de hoogte. Ik kan het zelf amper vatten wat de toekomst nog brengt. En net dan heb je die armen nodig.
    En die handige handen om idd afwasmachine, kookvuur, lek in de badkamer, auto die hapert, gsm aan diggelen, enz enz..te repareren. Na 3 jaar kan ik rustig stellen dat het leven er niet beter op wordt. Helaas.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen