Een artikel in De Standaard deed gisteren heel wat stof opwaaien. Het onderzoeksproject Inter-act wil pas bevallen vrouwen aanmoedigen om ‘een gezonde levensstijl aan te houden’. De moeders krijgen hulp van een coach, een weegschaal, een apparaatje dat hun activiteit meet en een app met info over gezonde voeding en beweging. Maar daar zitten niet alle moeders op te wachten. Er zijn heel wat andere dingen die een pas bevallen moeder meer nodig heeft dan een app of een weegschaal, meent redactrice Dalilla, die voor de derde keer zwanger is.
“Vrouwen die een kind krijgen beter begeleiden, zodat ze bij hun zwangerschap en bevalling geen complicaties hoeven door te maken.”
Het begon veelbelovend, het artikel op De Standaard. Ik had erop geklikt omdat de kop “Helft jonge moeders behoudt kilo’s”, me als hoogzwangere vrouw opviel. Dit is mijn derde zwangerschap en dus ook de derde keer dat ik die onzin over zwangerschapskilo’s moet aanhoren. Voor je nu gaat steigeren: ik weet dat het geen onzin is om gezond te eten, zowel voor als tijdens als na een zwangerschap. Ik weet dat het beter is voor je baby om er een gezonde levensstijl op na te houden tijdens je zwangerschap (bewegen, evenwichtig eten, voldoende water drinken, niet roken, geen alcohol, enzovoort). Maar alles wat ik verder al hoorde over zwangerschapskilo’s is voor mij onzin. De gemiddelde vrouw zou zo’n 12 kilo bijkomen tijdens een zwangerschap. Daar moeten ik en mijn kolossale buik eens goed om lachen.
Full disclosure: tijdens mijn eerste zwangerschap kwam ik 30 kilo bij, de tweede keer nog meer dan 20 kilo en ook nu zal ik ergens rond de 20 kilo uitkomen, denk ik. Ik ben nogal verwend door de natuur met een lichaam dat zich heel snel aanpast, en de kilo’s vlogen er dan ook vanzelf in no time weer af. Gelukkig maar, want als er nu iets was waar ik absoluut géén tijd voor had nadat mijn baby’s er waren, dan was het wel sporten of me al te veel verdiepen in mijn eigen dieet.
“Als er nu iets was waar ik absoluut géén tijd voor had nadat mijn baby’s er waren, dan was het wel sporten of me veel verdiepen in mijn dieet.”
Ikzelf liep tijdens de eerste zwangerschap (die van de 30 kilo) een stevige zwangerschapsvergiftiging op. Dat verklaart voor een deel mijn gewichtstoename (pre-eclampsie zorgt ervoor dat je bloeddruk de hoogte inschiet en dat je heel veel vocht vasthoudt). Toch werd ik, zoals alle jonge moeders vier jaar geleden, na vier dagen het ziekenhuis uitgebonjourd. Met een bloeddruk die nog steeds gevaarlijk hoog was, een pasgeboren baby die niet wilde aanleggen (ondanks lactatiespecialist aan huis), een lijf dat aan het bekomen was van een bevalling die 26 uur geduurd had, en een heel – héél – klein hartje. Ik huilde tranen met tuiten in de lege ziekenhuiskamer, en belde die eerste nacht thuis drie keer naar de kraamafdeling.
Gelukkig verliep zwangerschap nummer twee van een leien dakje: een vlotte bevalling en een wolk van een gezonde baby. Borstvoeding wilde weer niet lukken, voltijds kolven dus. Intussen had ik thuis echter een heel energieke peuter rondlopen, die nog niet naar de kleuterschool mocht en dankzij de enorme wachtlijsten in Antwerpen ook niet naar de onthaalmoeder of crèche kon. Desalniettemin moest manlief snel weer aan het werk. Dit keer vlogen mijn kilo’s er vooral af omdat ik simpelweg geen tijd had om zelf te eten, tussen het zorgen en het zogen door.
Ik heb mijn lessen getrokken uit de vorige twee zwangerschappen, en ik voel me gesterkt en beter voorbereid voor baby drie. Maar ik weet wel dat ik heel hard ga gillen als iemand mijn ziekenhuiskamer (waar ik intussen nog maar drie dagen mag blijven overigens) durft binnen te wandelen met een weegschaal. Of als er een coach op me wordt afgestuurd die met me wil komen sporten, tenzij die coach ook een gratis babysit meeneemt. En zelfs dan nog zou ik die gratis babysit beter kunnen gebruiken om een terrasje te doen met mijn man en mijn mentale gezondheid te verzorgen.
“Misschien zouden we die kilo’s sneller weer verliezen als we wat meer op ons eigen tempo zouden mogen ‘leren moederen’.”
Want daarover wordt in het hele artikel en het onderzoek dat uitwijst dat er aan jonge moeders ’teveel kilo’s blijven plakken’ met geen woord gerept. Misschien zouden we die kilo’s minder snel bijkomen en sneller weer verliezen, als er wat meer degelijke omkadering was gericht op mentaal welzijn. Als we wat meer op ons eigen tempo zouden mogen ‘leren moederen’. Als onze partners iets meer tijd thuis mochten doorbrengen na zo’n bevalling, om af en toe de zorg over te nemen, of een gezonde maaltijd voor ons te koken. Als onze hoofden niet zouden worden volgepropt met allerlei goedbedoeld advies over gezond leven tijdens en na de zwangerschap, maar er verder niet wordt opgevolgd of we ons eigenlijk wel een beetje oké voelen.
“Ik droom al van een nieuw cadeaupakket voor vrouwen in het kraambed: in plaats van die omstreden roze doos vol reclame kunnen we hen een weegschaal, een meetinstrument, een app en een coach geven,” zegt professor Devliegher van KU Leuven in het stuk.
Die roze doos vol reclame heb ik niet nodig, die mogen ze wat mij betreft best houden. Ik was veel meer gebaat geweest met een extra dagje ziekenhuis, met wat meer vaderschapsverlof voor manlief en wat meer zwangerschapsverlof voor mezelf. Met wat meer opties voor betaalbare kinderopvang in de stad. Of geef me gewoon een maxipak van dat gigantisch maandverband waarvan niemand je vertelt dat je dat echt nodig gaat hebben. Of misschien was ik nog wel het meest gebaat geweest met een gratis goede psycholoog aan huis.
Maar ik waarschuw jullie: Rot! Op! Met! Je! Weegschaal!
Foto: Istock
5 reacties
Waarom mogen er wel karikaturen gemaakt worden van bekende mensen? Waarom kan een stereotiepe Jood, Belg, Amerikaan, Chinees, Eskimo, … wel?
Er zijn heel wat Afrikanen die op primitieve primaten lijken, net zoals veel Amerikanen op varkens lijken. Een schot is ros en een Marokkaan lui. Een Hollander is gierig, en een Belg is dom. Hoe wist u anders dat het om een Afrikaan ging? Racisme is vaak de connotatie die u er aan geeft.
Vandale: ra·cis·me/rasɪsmə/zelfstandig naamwoord • het 1 g.mv;. opvatting dat het ene ras superieur is aan het andere en, daaruit voortvloeiend, dat t.a.v. het ene ras andere maatstaven kunnen (mogen) worden aangelegd dan t.a.v. het andere.
Ik kan niet anders dan u hierbij zélf te benoemen tot rasechte racist. Ik probeer hier in Antwerpen al jaren te vechten tegen racisme in de opvoeding van mijn kinderen, met groot succes. Racisme is een menselijk oerinstinct waarvan u niet in slaagt het onder controle te houden. Ik ken niemand in Vlaanderen die zoveel racisten aan het maken is als u en dat neem ik u kwalijk. Omdat u mijn opvoeding ondermijnt.
Zeg Janssens : Dat mens heeft met jouw opvoeding maar weinig te maken me dunkt. Al maar goed.
Dag Dalila,
Zag net het journaal met het item over Suske en Wieske. Ben helemaal akkoord met je reactie! Wat is me dat toch een verschrikkelijke voorstelling van een Afrikaanse man. Je reageert er op een fantastische en originele manier op. Respect! Als die tekenaar ( van Suske en Wieske) jouw waardige, mooie en intelligente verschijning ziet op T.V. moet hij wel beseffen dat hij onnadenkend en dom, de bal totaal missloeg en rood worden van schaamte.
Veel groetjes,
Marieke
Begrijpelijke emotionele reactie, en buiten de bekommernis om de gezondheid van de nieuwbakken moeder, moeten en kunnen andere maatregelen voor ondersteuning zorgen.
MAAR : er lopen blijkbaar nog veel te veel zelfverklaarde gezondheidsspecialisten rond, die ongehinderd door scholing of kennis ( tenzij wat ze uit tweede of derde hand bijeen – cherry-picken van dokter internet) uiteraard beter menen te weten dan gezamenlijk onderzoek van KU Leuven, de UAntwerpen en de Hogeschool UC Leuven-Limburg.
Gevolg is zever in pakskes in boekskes en blogskes die alles met emotie en verkeerd begrepen mama-zorg te maken heeft, maar géén uitstaans heeft met échte en wetenschappelijke onderbouwde (!) bekommernis om de gezondheid van jonge moeders.
En ja, weegschalen en gewichtscontrole horen daar absoluut bij ( obesitas is volgens de WHO trouwens de grootste en snelst toenemende gezondheidsbedreiging wereldwijd).
Mensen die daar géén oog voor hebben, zijn niet op hun plaats in zorg voor moeders.
Onwetenschappelijke kwakzalverij en woordenkramerij is iets voor op de kermis, niet voor bij de wieg.
Ontroerend mooie reactie! Mijn moederhart deelt jouw visie Dalilla. Groot gelijk!