Meer dan 40 jaar heb ik geleefd met het geheim van een eenmalige seksuele aanranding in mijn kindertijd. Vorig jaar deelde ik dit verhaal op Charlie. De daden van een pedofiele atletiekleraar hebben de rest van mijn leven zwaar beïnvloed: ik kampte met onbeheersbare en langdurige erecties die niet het gevolg waren van opwinding, maar die hun oorsprong vonden in stressvolle omstandigheden gelinkt aan die aanranding. Ik kreeg automatisch een erectie als ik naakt was of anderen naakt zag, en was dit probleem gaan zien als een ongeneeslijke handicap.
Uiteindelijk vond ik de moed om met anderen over mijn geheim te praten. Eerst met een seksuoloog, vervolgens met mijn vrouw, huisarts, uroloog, psychiater en zelfs mijn boezemvrienden. Het was een enorme opluchting om niet langer alleen met dit probleem rond te lopen, maar praten alleen was niet genoeg om het ook op te lossen. Ik probeerde ademhalingsoefeningen om de stress te onderdrukken, maar dat had geen effect. Ik besefte dat er misschien geen werkelijke oplossing bestond en dat ik voor altijd last zou hebben van deze totaal ongewenste en hinderlijke erecties die een rem zetten op een normaal leven.
“Augustus vorig jaar kwam er een probleem bij: ik kreeg te horen dat ik prostaatkanker had.”
Augustus vorig jaar kwam er een probleem bij: ik kreeg te horen dat ik prostaatkanker had. Mijn wereld stortte in. Ik werd plots geconfronteerd met de eindigheid van het leven en begon te beseffen dat ik heel wat dingen had gemist. Mensen troostten me en probeerden me moed in te praten, want prostaatkanker is een gemakkelijk behandelbare kanker. En toch sterven er regelmatig mensen met prostaatkanker, zoals acteur Marc Van Eeghem en voetballer Josip Weber in de periode dat ik behandeld werd. Dat maakte me bang.
Ik onderging een radicale prostatectomie waardoor mijn prostaat operatief werd verwijderd. De uroloog had mij gewaarschuwd dat ik mogelijk impotent zou worden. Misschien tijdelijk, misschien voor altijd. Eerlijk gezegd hoopte ik stiekem op dat laatste. Dan zou ik eindelijk verlost zijn van mijn probleem. De uroloog zei dat ik met inspuitingen erecties kon opwekken als ik impotent zou worden. Ik zag het als de ideale oplossing: geen erecties meer, tenzij ik zelf een spuitje zette. Zo zou ik voor het eerst mijn erecties onder controle kunnen houden.
“Geen erecties meer, tenzij ik zelf een spuitje zette. Ik zou voor het eerst mijn erecties onder controle kunnen houden.”
Het eerste jaar na de operatie was ik effectief impotent. Voor een ander een nachtmerrie, voor mij een verlossing. Ik zag de prostaatkanker als een welgekomen geschenk dat een einde maakte aan mijn probleem. Tijdens de behandeling en verzorging, moest ik regelmatig in het bijzijn van anderen naakt zijn voor onderzoeken en aangeraakt worden door artsen. Allemaal handelingen die vroeger problematisch geweest zouden zijn, maar door de operatie wist ik zeker dat ik geen erectie kon krijgen. De operatie leek de vicieuze cirkel te hebben doorbroken.
Tot die tijd was ik er altijd van overtuigd dat ik goed was voorzien door moeder natuur. Nà de operatie bleek dit plotseling niet meer het geval. Een radicale prostatectomie zorgt ervoor dat de penis iets wordt ingekort, maar dat verklaarde het verschil niet volledig. Het werd duidelijk dat ik door de jaren heen met een penis heb geleefd die altijd in beginnende, semi- of volledige erectie was. Een penis in rust kende ik niet. Ik heb mij zelfs de vraag gesteld of de prostaatkanker niet te wijten was aan het kindermisbruik en aan het feit dat mijn prostaat steeds onder spanning stond door deze langdurige erecties. Mijn prostaat vertoonde immers tekenen van chronische ontstekingen. Mijn uroloog heeft mij aangeraden hierover niet verder te piekeren. Ik heb gewoon pech gehad, zegt hij.
“Daar stond ik dan: in mijn adamskostuum, zonder enige schroom, tussen andere vrouwen en mannen.”
Tijdens mijn revalidatie heb ik gretig gebruik gemaakt van de erectie-loze periode om vertrouwd te raken met naakt-zijn. Mijn eerst grote uitdaging was het bezoek aan een publieke sauna. Mijn echtgenote houdt niet zo van de sauna en al dat naaktgedoe, dus ik ging alleen. Op vakantie had ik dit wel eens geprobeerd, maar het kwam er altijd op neer dat ik al het mogelijke moest doen om erecties te verstoppen. Ik kon mij nooit naakt vertonen aan anderen. Van genieten was geen sprake, ik was bang dat iemand mij zou betrappen.
Deze keer geen erecties, maar een beetje onwennig was het wel, al die naakte mensen in de gemengde kleedkamers en douches. Daar stond ik dan: in mijn adamskostuum, zonder enige schroom, tussen andere vrouwen en mannen. Het was een persoonlijke overwinning. Tot mijn grote verbazing verdween de schaamte snel. Het viel me onmiddellijk op dat niemand volmaakt is en dat ik niets heb om mij voor te schamen.
In het begin was mijn handdoek altijd in de buurt, maar vrij vlug liet ik mijn handdoek links liggen en liep ik zonder enige schaamte in mijn blootje rond. Ik genoot er echt van, het is pure ontspanning. Bij een opgietsessie zat ik tussen zo’n tachtig naakte mensen te genieten van de hitte en de geuren. Daarna ging ik bloot buiten in het gras liggen, starend naar de sterrenhemel. Zalig gewoon.
Inmiddels ga ik maandelijks naar een publieke sauna. In de zomerperiode beperk ik mij zelfs niet tot de sauna, maar ga ik ook relaxen in de ligweide van het sauna-complex waar ik poedelnaakt lig te zonnen en te relaxen. Ik voel de wind en zon langs mijn blote lichaam. Voor mij hoeft de zwembroek echt niet meer. Dat anderen mij helemaal naakt kunnen zien, daar heb ik geen probleem mee.
“Ik vrees dat de oncontroleerbare erecties van vroeger terugkomen, maar een leven zonder seks vind ik ook niet fijn.”
Een volgende uitdaging was naakt mediteren. Meditatie is een spirituele oefening waarbij gestreefd wordt naar innerlijke rust, waar ik vroeger nooit in geloofd zou hebben. Met een groep van zo’n zestien naakte mannen en vrouwen volgde ik een meditatiecursus. Met behulp van geluiden, gongen en didgeridoo’s werd een bijzonder intieme sfeer gecreëerd. We lagen allemaal naakt op een kussen. Met onze ogen dicht luisterden we naar de verschillende geluiden. Ik ben van nature een heel onrustig persoon, maar ik slaagde er toch in mij te laten meeslepen door dit alles. Wederom een onvergetelijke ervaring die ik later regelmatig herhaal.
Vroeger was ik na het sporten doodsbang om te douchen. Ik moest wachten tot er een hoekje vrij was, nam altijd een grote handdoek en een grote bus shampoo mee, hield mijn handen constant voor mijn erectie en zorgde dat ik zo snel mogelijk klaar was. Nu praat en lach ik met mijn kameraden en blijf soms een kwartier onder de douche staan.
Er is inmiddels veel veranderd. Ik heb ik me voor het eerst laten masseren. Ik heb naakt gezwommen bij een naaktstrand. Ik voel me niet langer gevangen in mijn eigen lichaam.
Ondertussen is de operatie bijna een jaar geleden. Ik ben kankervrij verklaard. Ik merk dat er opnieuw beweging begint te komen in mijn penis bij seksuele prikkeling en na heel wat stimulatie. Volgens de uroloog een teken dat ik niet definitief impotent ben. Ik heb daar gemengde gevoelens over. Ik vrees dat de oncontroleerbare erecties van vroeger terugkomen. Anderzijds vind ik een leven zonder seks ook niet fijn.
“Je kan kiezen wat je aan je kinderen doorgeeft: de schaamte of het plezier. Dat eerste heb ik jarenlang ongewild gedaan.”
Op mijn vraag heeft de uroloog mijn eerste pakje viagra voorgeschreven. Mijn vrouw vindt het prima dat ik op mijn eigen tempo wat wil experimenteren met viagra vooraleer ‘echt’ te proberen. De ene dag neem ik een pilletje, de andere dag probeer ik zonder pilletje. Na heel wat stimulatie kan ik een stijve krijgen, die met viagra wat sterker is, maar nog niet sterk genoeg voor penetratieseks. Ook als mijn vrouw en ik het ‘echt’ proberen tijdens een romantische vakantie, lukt het niet. Toch geeft het een goed gevoel dat ik weer een erectie kan krijgen, ook al kost het moeite.
Gelukkig is mijn vrouw heel begripvol. Zij heeft mij zien veranderen na het vertellen van mijn grote geheim en door de prostaatkanker. Ik heb soms het gevoel dat ik heel wat verloren tijd moet inhalen en dat ik ben tekortgeschoten in de opvoeding van mijn kinderen. Omdat ik zoveel moeite had met naaktheid, werd dit onderwerp thuis steeds vermeden. De badkamerdeur was altijd dicht en naaktheid werd bedekt. Het gaat zelfs zover dat mijn pubers hun ogen sluiten wanneer zij naakt zien op televisie, alsof het iets vies is. Ik vind dat jammer en vrees dat ik het niet meer kan rechttrekken. Onlangs hoorde ik een seksuoloog op radio zeggen: ‘als ouder ben je de belangrijkste bron van informatie. Je kan kiezen wat je doorgeeft: de schaamte of het plezier’. Ik besef dat ik dat eerste jarenlang ongewild heb gedaan.
Ik kijk echter hoopvol naar de toekomst. Naakt-zijn is voor mij van mijn grootste angst veranderd in iets dat ik als enorm bevrijdend ervaar. En de prostaatkanker heeft gemaakt dat ik alles uit het leven wil halen. Mijn volgende stap? Het uitproberen van een naturistenvakantie, maar daar krijg ik mijn vrouw en kinderen niet mee naartoe.
Lees ook: “Hoe deel je iets dat je veertig jaar verzwegen hebt voor iedereen die om je geeft?”
*Volledige naam en adres van de auteur zijn bekend bij de redactie
Schrijf je reactie