Blog

Nog geen ideale maten

Waarom Tine niet over haar eetstoornis wil praten in een vrouwenblad

Nog geen ideale maten

‘Do not read beauty magazines, they will only make you feel ugly.’ Het zijn wijze woorden van Baz Luhrmann, uit het wondermooie nummer Everybody’s free to wear sunscreen. Tine Merlevede legt uit waarom ze nog niet klaar is om in een vrouwenblad te getuigen over eetstoornissen, zelfs al is het voor de goede zaak. Vrouwenbladen en vrouwen, het zijn nog niet altijd ideale maten.

Enkele weken geleden vroeg mijn therapeut me of ik samen met haar in een vrouwenblad wou staan. Voor een rubriek zochten ze vriendinnen die allebei een eetstoornis hebben of hadden. De definitie van het woord vriendinnen is net als van de eetstoornis variabel, ik viel er dus niet over dat mijn therapeut en tevens ervaringsdeskundige in de eetstoorniskunde voorgesteld zou worden als mijn vriendin. Waar ik echter wel over twijfelde was het medium.

Uit zelfbescherming was ik namelijk al een hele tijd gestopt met het vrouwenblad te lezen. In elk nummer stonden wel ergens tips om te vermageren, je slanke lijf te behouden of het gevecht aan te gaan tegen de vakantiekilo’s, kerstkilo’s of winter/lente/zomer/herfstkilo’s en de daarbij horende foto’s van magere/slanke modellen. Eerlijk is eerlijk: er komen niet alleen perfecte vrouwen in, er getuigen ook lezeressen met littekens, niet zo’n perfecte lichamen en overgewicht. Toch verloren die volgens mij wat aan geloofwaardigheid als je tien pagina’s eerder las dat je beter je billen opspant als je de trap oploopt om een strakkere poep te krijgen.

Het magazine gaf me de indruk dat slank zijn toch nog altijd erg geassocieerd wordt met gelukkig zijn.

Net omdat het toch al ruim een jaar geleden was dat ik nog eens een nummer van dichtbij zag, besloot ik twee recentere exemplaren te doorbladeren. Daarnaast mailde ik ook voor wat meer uitleg naar het blad zelf. Een vriendelijke stagiaire antwoordde me: de journaliste gaat uiteraard met de nodige omzichtigheid te werk als het om eetstoornissen gaat, bovendien mochten we het stuk eerst nalezen voor publicatie en kregen we er een fijne dag mét fotoshoot bovenop. In eerste instantie kon me dat wel overtuigen, ik geloof ook dat die journaliste haar werk goed zou doen, maar dan zag ik de cover van begin juli:  daar pronkte het woord slank wel heel opvallend. Binnenin tips om optimaal te genieten van een barbecue en jezelf slank te sporten op vakantie. Daarnaast in een rubriek een vrouw met een BMI van 16,4, de week erna een vrouw met BMI 20,2.  Het gaf me de indruk dat slank zijn toch nog altijd erg geassocieerd wordt met gelukkig zijn. Ook de foto’s van vrouwen en mannen binnenin tonen lichamen die toch eerder als slank of mager beschreven kunnen worden.

En dan nu het dilemma: ga ik mijn therapeut teleurstellen door dit niet te doen of doe ik het toch en stel ik mezelf opnieuw bloot in een Vlaams medium, dat ik eigenlijk uit gezondheidsoverwegingen beter niet lees? Welke boodschap zou ik dan geven aan lotgenoten?

Ik zeg het gewoon. Ik zeg wat ik vind van de berichtgeving rond het lichaam en eetgewoontes van vrouwen.

In eerste instantie dacht ik nog: ik zeg het gewoon tijdens het interview, ik zeg wat ik vind van de berichtgeving rond het lichaam en eetgewoontes van vrouwen. Maar wat bereik ik daarmee?  Bovendien vind ik dat ruiken naar aandachttrekkerij. Als ik het geen goed blad vind, lees ik het toch gewoon niet, laat staan dat ik erin ga staan. Maar ze willen toch aandacht geven aan eetstoornissen, zegt het stemmetje in mijn hoofd. Ja dat klopt, alleen is de kans groot dat twaalf pagina’s verder slanke modellen bikini’s staan te showen en je tips leest over welke ijsjes de minste calorieën bevatten.

Daarom besliste ik: ik doe het niet. Hoe moeilijk het ook was om mijn therapeut teleur te stellen, ik heb het kunnen opbrengen om te luisteren naar wat ik (niet) wil. Mijn therapeut heeft wel een boodschap. Als aspirant-journalist ga ik haar interviewen, het resultaat lees je op mijn blog.

 

Naschrift: Bij Charlie vonden we het opmerkelijk dat Inge haar therapeute als een vriendin beschouwt die ze niet wilde teleurstellen. Is dat wel gezond? Maar voor haar werkt het, zegt ze. Op haar blog vertelt ze hoe ze haar therapeute leerde kennen. Het hele interview met haar lees je hier.
Foto: Istock

Schrijf je reactie

1 reactie

Charlie geeft regelmatig het woord aan mensen die - net als wij - geen blad voor de mond nemen.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen