In seksscènes in films zien we meestal strakke lijven gehuld in mooie lingerie, die elegant over elkaar heen liggen kronkelen. Maar seks in het echte leven is een stuk morsiger en complexer. Daarom geven wij een eerlijke inkijk in onze slaapkamer, zonder taboes en verbloemingen. Van een onenightstand tot soloseks, zo gaat het er écht aan toe! Vandaag: de day after.
Ik: “Sorry ik weet het even niet zo goed, ik ben precies niet zo in the mood.”
Hij: “Okay, da’s niks.”
Ik: “Hehe, dat kietelt een beetje. Sorry, ik voel het gewoon niet echt zo nu…”
Hij: “Okay, geen probleem.”
Ik: “Nee serieus, ik heb er niet zo’n zin in. Sorry.”
Hij: “Jaja, ik begrijp het.”
Ik: “Nee, echt, niet in the mood. Je gaat me niet van gedachten doen veranderen.”
…
Hij: “Alles okay met u?”
Ik: “Jaja, gewoon slecht geslapen, niet zo in vorm.”
Hij: “Ok, ik ga er weer eens vandoor!”
Bovenstaande dialoog vond plaats in mijn bed op een zondagochtend een tijdje geleden. Mijn mannelijke tegenspeler was een goede vriend waar ik al eens eerder na een dronken avond mee in bed was beland. Leuk, en goed voor een keer, dacht ik toen. Maar een paar maanden later liet ik me toch verleiden om er een vervolg aan te breien. The single life, weet je wel.
Eenmaal thuis aangekomen voelde ik eigenlijk al dat ik om de verkeerde redenen had gekozen om die goede vriend naar mijn appartementje mee te nemen. Zoals dat dan gaat met dronken nachten vielen we al gauw in slaap. Maar ’s ochtends werd ik wakker met een wrang gevoel: ik had liever gehad dat die man hier niet naast mij lag. Bovendien was hij duidelijk wel heel blij dat ik naast hem lag, als je begrijpt wat ik bedoel.
Wat begon met een kus – die overigens niet zo enthousiast beantwoord werd – leidde tot handen over mijn hele lijf en kussen waar ik ze eigenlijk liever niet wou. Uit bovenstaande dialoog blijkt dat ik dat heb proberen aangeven. Telkens zei hij wel dat hij mij begrepen had, maar telkens probeerde hij opnieuw om mij ‘te overtuigen’. Of om mij zin te doen krijgen, zoals dat wel eens aangeraden wordt aan vrouwen: aanvankelijk heb je misschien geen zin, maar als je je er voor openstelt komt de goesting wel vanzelf. Wel, de goesting kwam niet.
“Misschien moet ik het gewoon maar even doen, dan ben ik er van af. Maar dan besef je: foute boel.”
En net omdat je bedpartner een goede vriend is, en niet een of andere vreemde, you let your guard down. En je wilt hem niet kwetsen of afwijzen, dus je probeert nog eens voorzichtig: “Nee, echt liever niet.” En je verontschuldigt je: “Sorry dat ik niet zo gewillig ben.” En je overschrijdt je eigen grenzen. En het flitst plots door je hoofd: misschien moet ik het gewoon maar even doen, dan ben ik er van af. En dan besef je: foute boel.
Toen ik later die dag met mijn lieve vriendinnen aan mijn eettafel zat en vertelde over mijn ochtend, rolden de tranen over mijn wangen. Een beetje geschrokken, een beetje verdrietig, maar vooral kwaad. Op mezelf. Ik had harder nee moeten zeggen, ik had zelf uit bed moeten stappen, of ik had me kwaad moeten maken en hem buiten moeten zetten. Wat moest hij eigenlijk denken: ik zei wel voorzichtig nee, maar tegelijkertijd liet ik hem mij wel aanraken. Ik sprak zijn taal niet.
Het meest confronterende was beseffen waaróm ik eigenlijk niet kordater was geweest: om hem niet te kwetsen en om de situatie niet ongemakkelijk te maken. Om de goede vrede te bewaren zond ik de hele tijd de ‘light-versie’ uit van de signalen die ik eigenlijk wilde geven. En daarom kwam mijn boodschap niet aan. Daarmee heb ik mezelf, maar ook hem, onrecht aangedaan. Mijn vriendinnen merkten terecht op dat als ik hem nu zou opbellen en zou vertellen hoe die ochtend voor mij was geweest, dat hij zich verschrikkelijk slecht zou voelen en alles ongedaan zou willen maken.
Ik heb het hem nog steeds niet verteld.
“Je doet je bedpartner net een groot plezier door duidelijk je grenzen aan te geven.”
Mijn goede vriend is geen onaandachtige woesteling, en evenmin ben ik een onderdrukt en verlegen dutske dat haar grenzen niet durft stellen. En toch zijn we in deze situatie verzeild geraakt. Daarom denk ik ook dat dit verhaal voor heel veel vrouwen herkenbaar is, en misschien ook voor veel mannen. Meisjes krijgen blijkbaar al heel vroeg een hogere dosis empathie mee dan jongens. In dit experiment worden drie vijfjarige jongetjes en drie meisjes door hun juf gevraagd om limonade voor te proeven die zij met veel zorg voor de hele klas heeft gemaakt. Stiekem heeft de juf er zout aan toegevoegd, waardoor de limonade heel vies smaakt. De jongetjes proeven en roepen meteen uit hoe walgelijk ze het drankje vinden, terwijl de meisjes met poeslieve gezichtjes beweren dat ze de limonade heus wel lekker vinden, maar gewoon niet zo van citroen houden. Na het experiment geeft een van de meisjes ook toe dat ze zei het drankje lekker te vinden om de gevoelens van de juf niet te kwetsen.
We aim to please en willen niemand op z’n tenen trappen. In gevoelige situaties zoals in bed kan die overdreven empathie soms net meer kwaad dan goed doen. Je doet je bedpartner net een groot plezier door duidelijk je grenzen aan te geven, want natuurlijk willen goede vrienden die niet overschrijden. Daarom is het zo belangrijk om duidelijk te communiceren, om kordaat te durven zijn en expliciet je grenzen aan te geven. Dat weet ik nu. Live it, learn it.
2 reacties
Bedankt voor dit extreem herkenbare artikel. We worden opgevoed om lieve meisjes te zijn en niet te kwetsen, en dat staat haaks op directe, open communicatie. Ik merk wel dat het steeds gemakkelijker wordt om mijn grenzen te herkennen en af te bakenen naarmate ik ouder word. Op langere termijn is het voor iedereen veel pijnlijker als je iemands gevoelens/ego probeert te ‘sparen’ en verbergt hoe je je echt voelt.
Okey, ik snap je punt, en ik zie het idd vaker bij vooral vrouwen om me heen: het gevoel dat je aardig gevonden moet worden, ook door compleet vreemden. Een flinke dosis assertiviteit erbij is dus inderdaad gewenst.
MAAR tegelijkertijd maak je hier dezelfde fout die ik ook zo vaak zie maken: je excuseert volledig het excuus van die kerel. En je trekt alle schuld op jezelf en op andere vrouwen hier. Ja, vrouwen moeten leren assertiever te zijn en nee te mogen zeggen.
Maar hij heeft ook al jouw signalen genegeerd. Hij ging door terwijl je meerdere keren ‘nee’ zei. Hij is compleet respectloos geweest tegenover jouw wensen. En alles wat je kunt bedenken is hoe JIJ het niet goed hebt gedaan. Is dat geen prachtige boodschap tegenover vrouwen? JIJ moet beter nee zeggen, want och god, als hij het geweten had dat je het niet wilde, voelt hij zich misschien slecht! Arme kerel!
Hij wist het heel goed. Hoe vaak moet iemand ‘nee’ zeggen voor het gehoord wordt? Vrouwen moeten misschien leren dat ze ‘nee’ mogen zeggen. Maar mannen moeten ook leren om ‘nee’ te horen, en verantwoordelijk gesteld worden wanneer ze dit negeren.