Vanaf 11 juni is het e-i-n-d-e-l-i-j-k gedaan met de roamingtarieven in de Europese Unie. Mijn provider kondigde het aan met een vrolijke sms. Nu kun je tegen hetzelfde tarief als thuis vegeteren op Facebook en werkmail beantwoorden terwijl je in Lissabon op een terras zit! Oké, dat schreef mijn provider natuurlijk niet, maar als je de verschillende kranten las deze week, kon je die conclusie er zelf wel aan verbinden.
Allereerst was er het nieuws dat de smartphone niet bevorderlijk is voor een uitgeruste vakantie. Volgens recent onderzoek kan vier op de tien Vlamingen het niet laten om tijdens de vakantie werkmail te lezen en beantwoorden. “En ze hebben al minstens een week nodig om in vakantiemodus te geraken”, zegt Ralf Caers, professor hr-management aan de KU Leuven in De Morgen. “Pas op het einde van week twee is er volledige rust. Dan blijft er maar weinig tijd over voor ‘echte’ vakantie.”
De Standaard deed daar nog eens een schepje bovenop door te schrijven dat sociale druk om gelukkig te zijn, mensen nog depressiever maakt. En die druk komt deels via de smartphone onze levens binnen, doordat we ons eigen geluk afmeten aan de ‘norm’ die allerlei sociale media de wereld in helpen. Volgens het artikel is het belangrijk dat hulpverleners mensen die depressief zijn leren om anders naar de wereld te kijken: niet al je Facebook-vrienden voelen zich zo goed in hun vel als ze laten uitschijnen.
“Hoe meer Facebook ik verwijderde, hoe meer Facebook erbij kwam.”
Of misschien is er een eenvoudigere oplossing om uitgerust en gelukkig te kunnen zijn: met z’n allen wat minder vaak naar de smartphone kijken. Ik probeerde het zelf. Zo kocht ik een wekker, zodat ik mijn smartphone niet meer voor dat doeleinde hoef te gebruiken. Als de smartphone ’s nachts buiten mijn bereik ligt, ga ik niet meer mijn werkmail beantwoorden als ik niet kan slapen, of voordat ik opsta al een uur door Facebook scrollen, dat was het idee. Maar de smartphone ligt nu gewoon naast de analoge wekker, helaas.
Dan maar anders. Ik kon de Facebook app (de grootste boosdoener in mijn geval) moeilijk verwijderen, omdat ik de Facebookpagina’s van meerdere werkgevers beheer. Dus ontvolgde ik zoveel mogelijk Facebookvrienden, in de hoop mijn newsfeed oersaai te maken. Maar hoe meer Facebook ik verwijderde, hoe meer Facebook erbij kwam. Ineens was er ‘Facebook Discover’, een functie die verschijnt als je klikt op een raketsymbool onderaan de app. Er gaat een stroom aan schattige dierenfilmpjes en clickbait-artikels onder schuil. Ik checkte de telefoons van een aantal vriendinnen, maar zij bleken die functie nog niet te hebben. Shit, dat had ik dus weer.
Vlak daarna verscheen er nog een functie: ‘ontdek mensen uit je buurt’. Dat is zoiets als Facebook Discover, maar dan voor mensen. Het is afgekeken van Tinder, want je kunt door die profielen swipen en denken ‘wat zou ik gelukkig zijn als al deze toffe mensen uit mijn buurt mijn vrienden waren!’. Volstrekt nutteloos dus.
Deze zomer lijkt Facebook even hard te groeien als de planten op mijn balkon. Dat balkon waar ik zo vaak mogelijk probeer te zitten met een boek, een boek dat ik regelmatig opzij leg om op mijn smartphone te kijken. Verdomme zeg. Ben ik nu echt zo’n malloot?
“Ik vertel mezelf dat een paar keer per uur naar Facebook kijken net zo vies is als twaalf Big Macs eten op een dag.”
Auteur Mohsin Hamid legde deze week in een interview met De Groene Amsterdammer uit dat het niet alleen aan mij ligt. Slimme mensen die boeken schrijven, zoals hijzelf, hebben dit probleem ook. “Zoals de voedselindustrie voedsel creëert dat je maar kunt blijven eten zonder vol te raken – je kunt op een dag twaalf Big Macs eten, terwijl het vroeger nooit in je op zou komen twaalf appels te eten – zo creëert de mediawereld zoveel snelle, korte content dat je nooit meer wegzapt. Zoals de tabaksindustrie bewust zijn klanten verslaafd maakte, zo proberen al die honderdduizenden vrolijke start-up bedrijven dat ook,” zegt Hamid.
Ik probeer mezelf nu telkens eraan te herinneren dat een paar keer per uur naar Facebook kijken net zo vies is als twaalf Big Macs eten op een dag. Het helpt. En ik weet nu dat die roamingkosten in het buitenland, die we allemaal zo vervelend en oneerlijk vonden, toch ergens toe dienden.
Ze waren helemaal zo slecht nog niet.
Selma leest meer kranten dan gezond is voor een mens. Om dit tijdverdrijf tot nut te maken, schrijft ze elke week een column over iets wat haar opviel in de media.
Schrijf je reactie