Een ivf-traject vanuit partnerperspectief. Dat betekent zoiets als: toekijken en proberen geen domme fouten te maken. Carlo Groot schreef hierover zijn debuut Izar, dat verwijst naar zijn doodgeboren dochtertje: Izar. Hij vertelde gastredactrice Clarissa van Deventer over zijn ervaringen.
“Mijn vrouw Lisette had net allemaal hormoonbehandelingen en een verschrikkelijke ivf-punctie doorstaan en ik moest even een aantal eicellen in een warmhoudstoof van het ziekenhuis naar de ivf-kliniek rijden. Twaalf minuten rijden. Ik reed spontaan naar de uitgang voor taxi’s. Slagboom dicht. Dat soort knulligheden kunnen dan het bestaan van je potentiële kind ondermijnen.
“Het ergste wat ík moest doen was bloed laten prikken. Dan viel ik natuurlijk meteen flauw.”
Dit kwam uiteindelijk wel goed. Lieve medewerkers openden de slagboom voor me. Maar het laat zien hoe je compleet aan de zijlijn staat als partner. Het ergste wat ík moest doen is bloed laten prikken. Een standaard handeling. Dan viel ik natuurlijk meteen flauw, want ik kan niet tegen naalden. Lisette had de ene pijnlijke behandeling na de andere. Zij moest haar buik zelf injecteren met hormonen, ik moest mezelf aftrekken in een productiekamer.”
Aftrekkamertjes
“Die productiekamers zijn briljant trouwens. Ik ging zo’n kamer in, maar degene voor mij had de televisie heel hard aangezet. De video – ja, dat was nog VHS – was stopgezet op het moment dat een vrouw keihard kreunde en de camera op haar anus was gericht. Vol in beeld. Dat vond ik niet echt opwindend, maar na vijf dagen drooglegging wist ik mijn potje wel te vullen. Misschien moeten ze van tevoren even navragen welke seksuele voorkeur iemand heeft.
“Wie richt toch die aftrekkamertjes in het ziekenhuis in?”
Zo’n productiekamer roept bij mij een oneindige hoeveelheid vragen op. Die van mij had gedimd licht en een bed met van dat zwarte skaileer. Maar er stond bijvoorbeeld ook een spiegel. Voor degenen die het geil vinden zichzelf bezig te zien denk ik? En er is een douche. Die douche, waar die dan voor is? Zijn er mensen die zichzelf helemaal onderspuiten? En wat er niet was: gayporn. Lijkt me dat er best wat aankomende homoseksuele vaders zijn? Of spermadonoren? Vaders die nog niet uit de kast zijn gekomen? Waarom lag dat er dan niet? Maar dat is dus iemand zijn baan: aftrekkamertjes inrichten. Ik vraag me af hoe die persoon dat doet.”
Kindermagneet
“Ik ben helemaal geen kindermagneet. Kinderen komen niet per se naar mij toe rennen. Ik had mezelf nooit in een ivf-traject zien zitten. Ik wist niet eens of ik überhaupt wel vader wilde worden. Stel: Je wilt eigenlijk geen kinderen, maar je vrouw is ongelukkiger zónder kinderen dan jij mét kinderen. Wat doe je dan? Hoe besluit je een kind te krijgen? Is het erger iemand het krijgen van een kind te ontnemen of jezelf het recht te ontzeggen om geen kind te krijgen? Dat is een gekke afweging. Ik besloot dat zij gelukkiger was met kind, dan ik zou zijn zonder kind.
Ondanks dat er medisch niets aan de hand leek te zijn, werd Lisette maar niet zwanger. Na twee jaar proberen, besloten we het ivf-traject aan te gaan.
Voor mij was het een bizarre ervaring. Alle geilheid rond seks wordt in het ziekenhuis angstvallig gemeden. Je moet bijvoorbeeld naar de ‘productiekamer’ om ‘te produceren’. Je gaat niet naar een aftrekkamertje om lekker te rukken. Ik snap heel goed dat dat soort termen vermeden worden, maar het is ook gek om het zo klinisch te maken. Ik bedoel: hoe gedraag je je wanneer je zaad moet produceren? Je moet wel opgewonden raken, maar je wilt ook niet met een te rode kop uit de productiekamer verschijnen.
“Het grote zwarte gat kwam pas na de ivf. Het was zo’n grote focus geweest, ineens was er niet zoveel meer over.”
Toen wij het samenlevingsonderzoek deden vroeg de arts: “En, hebben jullie vanmorgen seks gehad?” Dan wilde ik eigenlijk vragen: ja, en jij? Dat samenlevingsonderzoek, ook wel postcoïtumtest, hield trouwens in dat men kijkt of het zaad overleeft in de vagina. Er schijnen namelijk ook vaginaleefomgevingen te zijn die vijandig gezind zijn tegen sperma. In de praktijk betekent dit: dat je je vrouw ’s ochtends neemt, haar een extra onderbroek geeft, -want al het sperma lekt natuurlijk uit haar broekje-, en dan hop, snel naar het ziekenhuis, waar de dokter het volgeschoten kruis van je vrouw onder de loep neemt. Dat zijn best aparte onderzoeken.”
Foto’s: Istock
Relatie en ivf
“Je hoort vaker dat relaties mislopen wegens ivf, maar wij bleken tijdens het hele proces een heel goed team te zijn. Natuurlijk wordt seks een soort klinische handeling. Dat is niet leuk. Maar we waren er voor elkaar en konden elkaar goed ondersteunen. Het grote zwarte gat kwam pas na de ivf. Het was zo’n grote focus geweest, ineens was er niet zoveel meer over. Oude irritaties borrelden weer naar boven. Dan keken we elkaar, zo van: is dit het dan?’
We hebben ons kindje verloren, Izar. Naar haar is het boek ook vernoemd. Dat is onbeschrijfelijk verdrietig. Het is ook gek hoe snel mensen dat vergeten. Rond Vaderdag voel ik wel verdriet of als ik een meisje zie dat dezelfde leeftijd heeft als Izar nu zou hebben. We zaten er zo dichtbij. Lisette was al zes maanden zwanger. Dan denk je niet dat het nog mis kan gaan. Maar dat ging het wel. Ik wilde in eerste instantie misschien niet een kind. Maar Izar wilde ik wel. Haar zijn we verloren en dat is een heel rauw verdriet.’
Op een gegeven moment schrijf ik in het boek: “Ik haat kinderen. Vooral als ze zo lang op zich laten wachten.” Je wilt op een gegeven moment ook gewoon dat het lukt. Ik ben eraan gewend dat wanneer je je best doet, je ook succes boekt. Maar hier heb je geen controle over.”
Massagecursus
“Ik was altijd bezig met deadlines, gitaren verzamelen, carrière maken. Ik ben door dit proces minder materialistisch geworden. Je gaat je toch afvragen wat echt belangrijk is in het leven. Op een gegeven moment gingen we naar een kunstexpositie in Duitsland. Daar hing een installatie met Wir suchen überall das unbedingte. We zoeken in alles het onvoorwaardelijke. Dat doe je uiteindelijk bij het krijgen van een kind. Onvoorwaardelijke liefde krijgen en geven.
“In eerste instantie ben ik gaan schrijven om dit te verwerken.”
Het ging niet helemaal goed met mijn werk en ik zocht naar zingeving. Ik gaf me op voor een massagecursus. Zo vond ik die zingeving en kon ik praktisch gezien Lisette ook beter ondersteunen. Ik kon haar masseren wanneer ze pijn had, haar op die manier liefde geven.”
Oerdrift
Ik had nooit gedacht hier een boek over te schrijven. Ik ben wel copywriter, maar een boek schrijven is toch even iets anders. Uiteindelijk ben ik er zo’n zeven jaar mee bezig geweest. In eerste instantie ben ik gaan schrijven om dit te verwerken. Naarmate de tijd verstreek ging kon ik met meer afstand gaan schrijven en wat meer humor in het boek stoppen. Je hebt wel een beetje lucht nodig, iets van relativering. Toen wilde ik ook een echt mooi boek schrijven. Ik hoop dat dat gelukt is.”
Clarissa van Deventer is een overenthousiaste huppelnerd met een licht sarcastische schrijfstijl en een nieuwsgierig aagjeshart. Ze werkt als freelance journaliste en copywriter. Ze studeerde aan de School voor Journalistiek en aan Universidad de San Pablo CEU in Madrid. Houdt van het woord ambigu. Houdt niet van het woord aardig. www.clarissavandeventer.nl
Schrijf je reactie