Aan een houten tafeltje in een sakébar in Osaka wens ik mezelf dood. Een aantal factoren spelen een rol. Eisen hun tol. Er is de onbereikbare liefde tegenover me aan die tafel. Een kom noedels tussen ons en een eindeloze afstand die we trachten te overbruggen met fysiek verlangen. Ik sterf drie kleine doden die nacht.
De volgende ochtend ontwaak ik met een moordende kater. Er is ook een mij onbekend gevoel van eenzaamheid. Onbekend, omdat de geest in dit lichaam die dag buitenaards lijkt. Een verstoord beeld, ruis op de radio. Want er zijn vooral hormonen die door mijn bloedbaan razen. Maandstonden die me manisch maken. Suïcidaal onder de sterren van een stomende stad.
Een jaar geleden stopte ik met de pil omdat die me alle gevoel ontnam. Nu voel ik soms zo veel dat ik wil verdrinken in mijn tergende tranen. Gelukkig is het tijdelijk. “Laat die zwarte golven gewoon even over je heen gaan”, drukt een vriendin me op het hart. Ik denk aan de zee en hoe je de harde klappen van het woeste water alleen kunt vermijden door kopje onder te gaan. Voorbij het schuim, door de onderbuik.
“De hele cyclus lang, pijn – mijn ingewanden ingesnoerd, boksbal voor onzichtbare vuisten.”
Ik denk aan hoe een vluchteling me enkele weken eerder vertelde over hoe de azuurblauwe Middellandse Zee bij zijn overtocht plots gitzwart was en vol lichamen – als vissen bovendrijvend in zuurstofarm water. Ik denk dat mijn zwarte zee in vergelijking misschien lichtgrijs hoort te zijn en voel me schuldig.
Zo voelde ik me ook bij de dokter tijdens een eerdere episode, toen alleen mijn fysieke klachten onder de loep werden genomen. De duizeligheid en appelflauwtes, het binnen het halfuur overstromen van mijn menstruatiecup door mijn nieuwe trainingsbroek, en dat om de twee weken. De acne als braille op elke vierkante centimeter van mijn kleine hoofd, het viervoudige nachtelijke ontwaken terwijl ik ooit zelfs op de grond de slaap kon vinden. En de pijn. Ongeacht het bloeden, de hele cyclus lang, pijn – mijn ingewanden ingesnoerd, boksbal voor onzichtbare vuisten.
Toegegeven, het was een waslijst die medisch onderzoek verlangde. Maar mijn voornaamste klacht – periodieke zelfmoordgedachten – werd geschrapt. Dat hormonen net zo’n enorme impact op ons gemoed kunnen hebben, wordt al te vaak door – mannelijke – dokters over het hoofd gezien. Uit alle tests die ik onderging, bleken mijn baarmoeder, eierstokken en de hele reutemeteut perfect gezond te zijn. Een vruchtbare vrouw, zonder soa’s nog wel. Wat is mijn probleem? Zou ik toch niet overwegen terug aan de pil te gaan? Je geeft een kind toch ook een middel tegen de koorts, anders ben je onmenselijk.
”Twee dagen lang ergens zweven tussen droefheid en willen sterven. Daarna trekt de schaduw weg, straalt de zon pal boven hun hoofd.”
Ik geloof dat het onmenselijk is om de pil – en ook alternatieve hormoonrijke anticonceptiva – zo weergaloos te blijven voorschrijven wanneer ik maandelijks de alter-ego’s van vriendinnen zie verdrinken. Twee dagen lang ergens zweven tussen droefheid en willen sterven. Daarna trekt de schaduw weg, straalt de zon pal boven hun hoofd. Zij slikken de minipil, de gewone pil, hebben een spiraaltje of zijn – net als ik – aan het afkicken van tien jaar hormonen slikken.
“Dit duurt minstens een jaar”, zegt een vriendin die de pil achterwege liet en doorheen de turbulentie is gewaad. Dat hoeft ook niet te verbazen als je je lichaam een decennium lang onnodig volpompte met hormonen. Dat het evenwicht zoek is, dat je verzuipt. “Maar het is het waard om door te zetten, er is écht licht aan het einde van de tunnel. Nooit ga ik nog terug, dan neem ik een extra pukkel nu en dan er heel graag bij.”
Waarom zo veel vrouwen dan dagelijks de pil blijven slikken? Het gaat van aandoeningen die evengoed meer aandacht en onderzoek verdienen, zoals PCOS en endometriose tot het falen van condooms als voorbehoedsmiddel. Maar als je de uitspraak meermaals hoort dat “ik om de twee maanden abortus zou verkiezen boven deze oncontroleerbare zwartgalligheid”, weet je dat er iets schort.
“Wie baas in eigen buik wil zijn, lijkt daar een prijs voor te moeten betalen. “
“Schrijf dit. Dan zal mijn lief me misschien eindelijk geloven”, zegt een ander. Het is moeilijk om je als man te verplaatsen in dit fenomeen, maar het op z’n minst aanvaarden als probleem zou al veel betekenen. “Mijn ex-lief leed hier heel erg onder, maar ik merk dat we als mannen onvoldoende weten over de impact op vrouwen”, zegt een vriend. “Waarom is de pil nog steeds het go-to anticonceptivum? Waarom zijn er geen alternatieven voor mannen?”, vraagt hij zich af.
Het zijn de neveneffecten, meneer. Wie baas in eigen buik wil zijn, lijkt daar een prijs voor te moeten betalen. Geen leven baren? Dan een leven van lijden. Wel, ik slik het niet meer.
Schrijf je reactie