Met slimme humor en de gevoelige benadering van de mixed couple-thematiek haalt Michael Showalters The Big Sick het romcomgenre eindelijk uit z’n coma. Door het vastgeroeste verstandshuwelijk tussen romantiek en komedie te doorbreken, maakt deze charmante film het genre weer speels en onstuimig.
De romantische komedie was lang een van de populairste filmgenres. Twee mooie mensen ontmoeten elkaar en worden verliefd, maar een resem tegenslagen zorgt ervoor dat hun liefde pas na negentig minuten kan zegevieren. Dankzij zo’n happy end verlaat iedereen de zaal met een warm en lichtjes bedwelmend gevoel, opgeladen om alledaagse tegenslagen weer even door de vingers te zien. Met klassiekers als Pretty Woman, Sleepless in Seattle en Notting Hill domineerde het genre dan ook de jaren negentig en flakkerde het dankzij de herkenbare, zelfs sullige personages in het heerlijke Knocked Up en Forgetting Sarah Marshall aan het einde van de nillies weer op. Maar wat later viel het genre hopeloos uit de gratie.
“Terwijl romantische films vaak blank en heteroseksueel zijn, is dat bij series veel minder het geval.”
Hebben we genoeg van zulke zeemzoete liefdesverhalen? Wie de afgelopen jaren naar series als You’re The Worst, Looking, Jane The Virgin, Love of zelfs Master of None keek, weet wel beter. De romcom kent een heuse hausse op tv en streamingdiensten. Wat is er dan gaande bij romantische cinema? Wie dat weten wil, moet hun uitgedragen wereldbeelden maar vergelijken: terwijl romantische films vaak blank en heteroseksueel zijn, is dat bij series veel minder het geval. De langere speeltijd van tv-fictie maakt het immers mogelijk een genuanceerder en juister beeld van relaties en de samenleving te schetsen dan romcom-cinema, wiens sterk vereenvoudigde (en vaak decadente) wereld steeds verder van de realiteit staat.
The Big Divide?
Michael Showalters The Big Sick trapt echter niet in die val. Zijn heerlijk atypische, deels waargebeurde film over de Pakistaans-Amerikaanse comedian en Uber-chauffeur Kumail (Kumail Nanjiani) en studente Emily (Zoe Kazan) verwelkomt een rijk en genuanceerd beeld. Het scenaristenduo én real life koppel Kumail Nanjiani en Emily V. Gordon beschrijft immers zijn eigen ervaringen en tegenslagen als gemengd koppel in het eigentijdse Amerika. Niet enkel door hun ontluikende relatie te dissecteren, maar ook door hun families onder de loep te nemen. Want als Emily na veertig minuten door een onbekende infectie in een coma belandt, zit Kumail met Emily’s doodbezorgde ouders opgescheept in het ziekenhuis.
Pas dan verkent The Big Sick en cineast Michael Showalter (bedenker van de Wet Hot American Summer-film en Netflix-serie) nieuw terrein. Want terwijl het eerste half uur een vlot vertelde en traditionele romcom is, zijn de komende negentig minuten doorspekt met een licht dramatische feel. Door de evenwichtige regie, herkenbare situatiehumor en de komische (cultuur)clash tussen Kumail, zijn familie (die hem graag met een Pakistaanse moslima ziet trouwen, al dan niet gearrangeerd) en die van Emily (die hem scheef bekijken omdat hij het hart van hun dochter brak, kijk de film voor het hele verhaal) voelt dit niet aan als een stijlbreuk, maar als de broodnodige verfrissing van het ooit zo sprankelend progressieve romcom-genre.
Onder de radar
Traditioneel vormen cultuurverschillen de spil van de grappenmolen. Zo worden niet-westerse gebruiken als ‘uithuwelijken’ – hier een bezorgde moeder die een stoet van geschikte dames ‘toevallig’ op bezoek laat komen – vaak belachelijk gemaakt. In The Big Sick is het Kumail zelf die zulke gags onschadelijk maakt door moppen te tappen over Hugh Grant, The X-Files of door z’n bijdehante ironie. Als iemand hem een racistische opmerking geeft tijdens z’n comedyshow reageert hij droogjes: ‘Ja, ik ben een terrorist. Ik doe stand up-comedy on the side. Zo blijf ik onder de radar.’ Of als Emily’s vader ondoordacht vraagt hoe hij naar 9/11 kijkt? ‘Dat was een tragedie. We verloren negentien van onze beste mannen.’ Het zijn de minst subtiele grappen in deze intelligente komedie.
“Het zijn stereotiepdoorbrekende films met sterke rollen en slimme humor die de romcom uit z’n lange coma kan halen.”
Die gevatte humor is ook wat The Big Sick onderscheidt van de andere films over mixed couples die dit jaar verschenen (zie: A United Kingdom en Loving). Dankzij de gesmaakte komische mix van Kumail, Gordon, Showalter en producer Judd Apatow (de Hollywoodkoning van comedy) vloeit die onderbelichte thematiek nu pas echt door naar het conservatieve, op dollars beluste Hollywood. Ook Netflix sprong vorige maand op de bus door de heerlijk doortrapte no-nonsense romcom The Incredible Jessica James te droppen met een jonge zwarte vrouw (Jessica Williams) in de hoofdrol die onverwacht verliefd wordt op een oudere blanke man (Chris O’Dowd). Het zijn stereotiepdoorbrekende films met sterke rollen en slimme humor zoals The Big Sick die de romcom vandaag uit z’n lange coma kan halen.
Nu nog een romantische komedie over de stoet Pakistaanse vrouwen die Kumail negeert en stockeert in zijn x-files en we zijn er helemaal. Iedereen verdient immers dat warm, lichtjes bedwelmend gevoel na een portie romantische cinema.
Schrijf je reactie