Roots van Charlie

“Ik ben geen echte Belg, maar ook geen echte Marokkaan”

Onze redacteurs over hun roots

“Ik ben geen echte Belg, maar ook geen echte Marokkaan”

Een migrant is gewoon iemand die voordien op een andere plek zat, pleegt Russell Brand te zeggen. En hoe je verder ook denkt over de vluchtelingencrisis en migratie, de Engelse komiek heeft een punt. Bij Charlie besloten we op zoek te gaan naar de roots van onze redacteurs. Waar komen onze ouders en grootouders vandaan?

Mijn moeder wandelt trots door het dorp waar ze al heel haar leven woont. In de kinderwagen ligt mijn broer heerlijk te slapen. Wanneer ze de buurvrouw kruist kijkt die nieuwsgierig in het wiegje en zegt dan sussend: “Je ziet niet dat het van een vreemde is”. Waarop mijn (heerlijke) moeder antwoordt: “Van mij mocht hij nog een paar tintjes donkerder zijn.”

De anekdote is intussen 37 jaar oud, maar mijn moeder blijft het met evenveel trots en strijdlust vertellen. Het typeert ook volledig de tijdsgeest van toen. Het waren de jaren ’70. En mijn Vlaamse grootouders moesten nog bekomen van het nieuws van hun oudste dochter, mijn moeder’s zus. Die was naar huis gekomen met een Limburger. Stel je voor. Een jongen die niet eens uit dezelfde provincie, laat staan uit het zelfde dorp kwam. En daar deed mijn moeder, de jongste, nog een schepje bovenop door een Marokkaan mee te brengen. Die ze op de koop toe in een discotheek had leren kennen. Ik ben nog altijd verbaasd dat mijn grootouders toen geen hartaanval of op z’n minst een beroerte kregen. Maar kijk, na héél veel praten en een ontmoeting met de liefste man ter wereld, sloten ze hun nieuwe schoonzoon in hun hart. In ruil trouwde mijn vader voor de kerk, om zijn katholieke schoonouders niet compleet ten schande te brengen. Het zou later een waardevolle les worden voor mijn broer en ik. Om compromissen te sluiten in de liefde. Water bij de wijn te doen, ook al mag je die van je godsdienst niet drinken.

1985, mijn ouders, broer en ik

Als compassie voor yin staat, dan humor voor yang. Mijn broer en ik vinden het heerlijk om mijn vader te plagen. Dat Allah hem gaat straffen, als hij een keertje het vrijdaggebed in de moskee overslaat, is intussen een klassieker geworden. Of dat hij nooit naar het paradijs zal gaan omdat hij ooit per ongeluk een stukje hamburger met varkensvlees heeft gegeten. Een tijdje geleden zette ik het nummer ‘The Pope of Dope’ op. “Vole 20 euros à ta mère, ou va travailler chez Ikea le dimanche pour t’acheter de la drogue”, komt er in voor. Nadat mijn vader van de schok was bekomen, vroeg hij bloedserieus of dat liedje van de koning op de radio mag komen. Ik kwam niet bij van het lachen.

Ik ben een stukje puzzel dat in geen enkele vorm past.

Het is raar. Zo normaal als ons gemengd gezin voelt voor mij, zo vreemd is het voor de buitenwereld. En net daar zit de moeilijkheid voor mij. Mijn ouders hebben nooit ruzie gemaakt over hun geloof of cultuur. Omdat ze die heel persoonlijk beleven. Ze hebben mijn broer en mij opgevoed met waarden die zowel in de Islam als het Christendom terugkomen. Universele waarden zoals liefde, respect en vergiffenis. Maar zo ziet de maatschappij het niet. Die heeft het er moeilijk mee dat ik niet in één vakje pas. Want ik ben geen echte Belg, en ook geen echte Marokkaan. Bovendien ben ik een Vlaming die ook nog eens Frans spreekt. Ik snap dat hokjesdenken wel. In een constant veranderende wereld heb je controle nodig, houvast. Maar helaas ben ik een stukje puzzel dat in geen enkele vorm past.

1984, mijn vader Abdelhamid en ik

Daar heb ik het zelf lang moeilijk mee gehad. Als kind in een klein Vlaams dorpsschooltje wil je niet anders zijn. En als tiener al helemaal niet. Ik heb mijn naam en donkere uiterlijk jaren vervloekt. Het voelde als een handicap. Iets dat ik zo goed mogelijk probeerde te verstoppen en waar ik zo weinig mogelijk over praatte. Gelukkig ben ik er later de rijkdom van gaan inzien. Dankzij andere voorbeelden. Het nieuwe meisje in de klas dat half Spaans, half Marokkaans was en daar gigantisch trots op was. De mediawereld die heel open-minded is. De verhuis naar Brussel, dat eigenlijk één groot lappendeken is. Nu ben ik trots op mijn gemengde achtergrond en uiterlijk. Door mijn Europese trekken vermengd met mijn Marokkaanse kleurtje kunnen mensen er vaak niet de vinger opleggen waar ik vandaan kom. Het Zuiden, dat wel. Waardoor ik op vakantie altijd een beetje thuis ben. Ik ben niet te definiëren, maar dat hoeft niet meer.

Mijn identiteit is er eentje van velen. En dat maakt me zoveel rijker.

Een therapeut zei ooit tegen me: jouw identiteit is dat je er geen hebt. Dat vond ik eerst triest. Alsof ik als een geest doorheen het leven dwaal. En zo heb ik me ook jaren gevoeld. Nergens echt thuis. In België een Marokkaan, in Marokko of bij familie in Molenbeek la belge. Maar ik begrijp nu wat hij bedoelt. Mijn identiteit is er eentje van velen. En dat maakt me zoveel rijker. Bovendien zijn er wél vakjes waar ik in pas. Dat van dochter, zus, tante, vriendin en, mijn persoonlijke favoriet, dat van Yasmina.

1986, mijn broer Karim en ik

Schrijf je reactie

1 reactie
  • Sarah says:

    oh wat een superverhaal weer, waar ik veel stukken van herken. het kleine dorpsschooltje was toch leuk. Karim was een van mijn beste vrienden daar. ik weet nog dat hij altijd piloot wilde worden. oh Yasmientje, je moest een weten hoeveel mooie herinneringen er nog zijn aan de tijd dat wij samen op school zaten, jij in de kleuterschool, je broer bij mij in de klas en nadien samen op STK.
    jullie zijn echt een supergezin. eentje dat overloopt van liefde, respect, vriendschap,….. zo jammer dat door omstandigheden ik minder vaak in dat klein Vlaams dorpje kwam, maar ja, we gaan allemaal verder met ons leven. Maar nu, nu je deze prachtige verhalen schrijft, komen er vele herinneringen naar boven!!!! vooral aan jou lieve mama en je superpapa, die echt een schat is. xxx

Yasmina El Messaoudi wilde als kind actrice worden in Hollywood maar werd uiteindelijk freelance radio- en tv-presentatrice. Onlangs liet ze carrière, man, huis en auto achter om een jaar koffie te serveren in Den Haag. Ze hoopt zo antwoorden te vinden op al haar thirty-somethingvragen. Of dat lukt lees je hier.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen