Video

Wie is er bang van Emma Watson?

En wat heeft zij met Charlie gemeen?

Wie is er bang van Emma Watson?

Op zaterdag 19 september gaf Emma Watson, VN-ambassadrice en Harry Potter-actrice, een speech bij de lancering van haar HeForShe-campagne. Ze pleitte daarin voor een nieuw feminisme, waarin er ook plaats is voor mannen. Een geschenk uit de hemel, als je het ons vraagt. Want meer gelijkheid betekent voor ons nog altijd meer blijheid. Voor vrouwen én voor mannen.

“Durf je jezelf feminist noemen?”, was de vraag die Terzake naar aanleiding van Emma Watson’s pleidooi aan Charlie voorschotelde in hun reportage over Feminisme 2.0. Een lastige vraag, want ja, natuurlijk geloof je in de gelijkwaardigheid tussen mannen en vrouwen. Maar tegelijk valt het niet te ontkennen dat er tegenwoordig een geurtje lijkt te hangen aan dat woord.

“Man-hating”, zegt Watson. Zo wordt een feministe nog veel te vaak gepercipieerd. Vrouwen willen niet met feminisme geassocieerd worden omdat ze gezien worden als té sterk, té agressief en zelfs onaantrekkelijk.

Dat viel ook meteen te merken aan de reacties op Twitter tijdens de uitzending. Natuurlijk was er de gebruikelijke cynische toogpraat van twitterati, maar ook een aantal ernstige kijkers toonden zich soms sceptisch. Iemand tweette bijvoorbeeld:“Of ik feministe ben? Ik weet dat eigenlijk niet. Moeilijke vraag. Ik heb gewoon gezond verstand denk ik.”

Het klopt inderdaad dat mensen huiverend achteruit deinzen bij het horen van die term, alsof je elk moment je beha in brand kan steken en je drijfveren woede en verbittering zijn.

It’s not the word that is important, it is the idea and ambition behind it.

Hoe je het ook noemt, iedereen heeft te winnen bij gendergelijkheid, het enige doel waar feministen naar streven. Dat vrouwen nog steeds niet dezelfde rechten hebben als mannen, zelfs in het Westen, staat buiten kijf. Je hoort wel eens zeggen dat “de grootste strijd toch al gestreden is”, dat we het toch goed hebben. Misschien ligt daar de verklaring voor de angst voor het woord feminisme wel. Omdat het te combattief klinkt.
Maar zijn we dan niet te snel tevreden? Er is geen enkel land in de wereld dat vandaag kan zeggen dat het volledige gendergelijkheid heeft, zegt Watson. Denk maar aan ongelijke lonen voor hetzelfde werk, het gebrek aan vrouwen in de politiek en in bestuursfuncties en de nog steeds veel te hoge verkrachtingscijfers.

Die ongelijkheid treft net zo goed mannen. Ook zij zitten vandaag vast in genderstereotiepen, meent Watson. Haar vaders rol als ouder werd maatschappelijk minder naar waarde geschat dan die van haar moeder, ook al was die van even groot belang. Zijn eerste rol moest immers die van ‘kostwinner’ zijn. Ook vandaag geldt dit nog: heel wat jonge mannen durven zich maar moeilijk kwetsbaar opstellen uit angst om minder ‘mannelijk’ over te komen. De idée fixe dat mannen ‘succes’ moeten hebben werkt verlammend en verstikkend voor een nieuwe generatie jongens.

It is time that we all perceive gender on a spectrum instead of two sets of opposing ideals.

Gendergelijkheid werkt bevrijdend voor beide seksen, besluit Watson. Bekijk mannelijke en vrouwelijke stereotiepen als twee uitersten op een schaal. Iedereen zit op die schaal ergens tussenin en staat onder druk om naar een van de uitersten toe te bewegen. Pas wanneer we ons geen zak meer aantrekken van die druk, verwerven we de vrijheid om te zijn wie we willen zijn.
Wanneer mannen niet meer moeten controleren, zullen vrouwen zich minder gecontroleerd voelen. Wanneer mannen niet meer agressief hoeven te zijn, zullen vrouwen zich minder ondergeschikt opstellen. Iedereen zou vrij moeten zijn om te zijn wie hij of zij wil zijn.

De hashtag #HeForShe gaat nu de wereld rond en verzamelt overal getuigenissen van mannen, celebs of niet, die zich achter Watsons campagne scharen. Verandering komt vandaag niet meer van maatpakken met veel macht, maar van een piepjong meisje met bibberende stem dat durft op te komen voor waar ze in gelooft.

In de definitie die Watson geeft van het Feminisme 2.0, kunnen we ons bij Charlie helemaal vinden. Regelmatig krijgen we hier een reactie van een man die stelt dat hij zich even ongemakkelijk en onaangepast voelt in deze stereotiepen-samenleving als vrouwen. Iets waar Philippe vorige week nog een hilarische column over schreef. Een kwart van de lezers op Charlie zijn trouwens mannen. Zij vinden duidelijk ook aansluiting bij onze kijk op de wereld.

In de laatste maanden hebben we hard gezocht naar een definitie om Charlie te omschrijven. Wie zijn we? Voor wie schrijven we? Labels helpen daarbij niet. Net het niet in hokjes denken, is onze sterkte. Zijn wie we willen zijn, niet wie we zouden moeten zijn, dat is de essentie van waar we voor staan. En of het dan gaat over een Baas, een Plantrekker, een alleenstaande moeder of een thuisblijfvader, maakt daarbij geen enkel verschil. De mensen over wie we schrijven en voor wie we schrijven, zijn mensen die zichzelf durven zijn, die durven losbreken uit alles wat hen is opgelegd door opvoeding, door de media, door de anderen.

In my nervousness for this speech, in my moments of doubt, I told myself firmly: ‘If not me, who? If not now, when?’

Na jaren van betutteling en vertrutting in de media is het tijd om het aanbod voor vrouwen én mannen open te trekken. Face it: seksisme is zo passé. Wij gaan alvast naast Emma staan en zeggen mee met haar: dit moet veranderen.

Ken je die proef met de kikker en die pot water? Wanneer je een kikker in een pot kokend water gooit, springt hij eruit. Maar wanneer je hem in koud water legt en de pot langzaam laat opwarmen, zal hij zichzelf dood laten koken. We hebben lang genoeg in een te heet bad met onzin gelegen.

Alle citaten uit de speech van Emma Watson
Foto homepage: Flickr Commons

Schrijf je reactie

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen