“Mama, ik zou zo graag eens een paar daagjes vrij hebben.” Dat zei mijn jongste zoon, toen ik hem deze week klaarmaakte voor de zoveelste logeerpartij bij zijn grootouders. “Even gewoon thuisblijven.” Mijn hart brak. Want waar de zomervakantie eigenlijk een moment zou moeten zijn om op adem te komen, is het bij ons vaak een heen en weer geloop van babysit naar zomerkamp en weer terug.
De stress begint eigenlijk al in het voorjaar. Wie slim is, schrijft zijn kinderen snel in voor de zomerkampen, want de plaatsjes zijn schaars. Dit jaar was alles in een mum van tijd volzet en kunnen mijn kinderen maar één week op kamp. Er zijn mogelijkheden genoeg natuurlijk, maar een kamp dat niet (gedeeltelijk) wordt terugbetaald door de ziekenkas, kost je al gauw 150 tot 200 euro per kind per week. En dat heb je niet zomaar opzij staan. Je zou moeten gaan werken om de opvang van je kind te kunnen betalen. De omgekeerde wereld, toch?
Dus ga je aan de slag met je Google Calendar en telefoon. Welk kind – we hebben er twee – kan waar terecht, voor hoeveel dagen? Hoeveel weken kunnen we als ouders zelf vakantie nemen? Wanneer lossen we elkaar af en is er nog tijd en geld over om samen een weekje als gezin op vakantie te gaan?
In België duurt de schoolvrije periode in de zomer ongeveer 9 weken. Tel daar de overige schoolvakanties en pedagogische studiedagen bij en je komt uit op een totaal van ongeveer 79 schoolvrije dagen per jaar. Een gemiddelde werknemer heeft ongeveer 25 betaalde vakantiedagen per jaar. Stel dat een voltijds werkend koppel 3 weken samen vakantie wil nemen, dan blijven er nog 44 dagen (oftewel 9 weken) over om op te vullen met babysit, sportkampen en een boel goodwill van vrienden en familie.
Voor veel werkende ouders betekent de zomervakantie puzzelen en rekenen. Negen weken moeten overbrugd worden met kampen, babysit en goodwill van vrienden en familie.
Maar niet iedereen werkt natuurlijk voltijds en in loondienst. Mijn man en ik zijn bijvoorbeeld zelfstandigen. In principe kunnen we vrij nemen wanneer we willen. Maar vakantie betekent voor een zelfstandige geen inkomsten. Ik hoor van collega-freelancers dat het hen een paar maanden kost om financieel te recupereren van de zomerperiode. Zo tegen het najaar zijn ze weer bij. En dan staat, juist ja, de kerstvakantie voor de deur. Dus probeer je zo lang mogelijk te blijven werken en gaat de laptop mee de reistas in. Concreet betekent dit dat iedereen hier in huis gestresseerd rondloopt: mijn man en ik omdat we onze opdrachten moeten afwerken tussen de speeltuinbezoekjes in, de kinderen omdat ze steevast getrakteerd worden op een diepe zucht wanneer ze weer eens iets nodig hebben.
Op vakantie kwam ik een Nederlandse papa tegen die met zijn dochters op reis was. Hij had een pact met vier andere ouders: ieder nam één dag van de week voor zijn of haar rekening en de kinderen verhuisden elke dag naar een andere ouder. Zo hoefde hij maar één dag vakantie per week te nemen. Toen ik hem vertelde dat de zomervakantie in België gemiddeld drie weken langer duurt dan in Nederland, antwoordde hij: “Nou ja, dat is andere koek!”
Een beetje googelen leert dat er enorme verschillen zijn in Europa qua schoolvakanties. In Nederland, Duitsland, Frankrijk, Engeland en Denemarken duurt de zomervakantie slechts zes tot acht weken. In meer zuiderse landen zoals Spanje, Griekenland en Italië, dertien tot veertien weken. Drie volledige maanden schoolvakantie, hoe overbrug je die in hemelsnaam? Het is waarschijnlijk geen wonder dat in de zuiderse landen het aantal werkende vrouwen gevoelig lager ligt dan in de noordelijke landen. Want stel je voor dat je elk jaar, voor veertien weken aan een stuk, opvang voor je kind moet zoeken en duurder uitkomt dan wanneer je thuis blijft? Dan is de keuze snel gemaakt, lijkt me.
Schoolvakanties lijken de ongelijkheid alleen nog maar uit te vergroten: tussen mannen en vrouwen, tussen alleenstaanden en koppels, tussen zelfstandigen en werknemers.
Er zijn in ons land natuurlijk allerlei verlofregelingen en ouderschapsformules in elkaar geknutseld. Maar daar kan niet iedereen zomaar beroep op doen. Koppels die een beetje zekerheid hebben, kunnen halftijds gaan werken. Maar wat met alleenstaande ouders (een groep die trouwens steeds groter wordt), die elke cent nodig hebben om rond te komen? De stress is niet eerlijk verdeeld en de schoolvakanties lijken de ongelijkheid alleen nog maar uit te vergroten: tussen mannen en vrouwen, tussen alleenstaanden en koppels, tussen sommige zelfstandigen en werknemers. Tja, zo komen we nergens met die gelijkwaardige samenleving.
Begrijp me niet verkeerd, dit is helemaal geen pleidooi voor minder vakantie en meer werken. Eén op de drie werknemers zegt uitgeput met vakantie te vertrekken. Na een jaar lang hard hollen heb je nood aan dat uurtje langer treuzelen ’s ochtends. Geen boterhammendozen hoeven te vullen of boekentassen maken in zeven haasten, en ach, die vuile kleren kunnen ze nog wel een dagje extra aan. Dit zijn de zeldzame dagen waarop je voelt dat je leven weer heel even van jou is en niet in het teken staat van je agenda en de klok. Vakantie is dus broodnodig om je weer even mens te voelen.
De periode waarin iedereen zijn batterij zou moeten opladen, zowel ouders als kinderen, is al bijna even hectisch als de schoolperiode.
Ik vraag me gewoon elk jaar opnieuw af hoe lang we dit nog volhouden. Niet als gezin maar als samenleving. Het schoolsysteem lijkt onverenigbaar met ons huidige werksysteem. Hoeveel werkenden ken jij van wie de werkuren zijn afgestemd op die van de school, die om 15.30 uur sluit? En de zomervakantie, de periode waarin iedereen zijn batterijen zou moeten opladen, zowel ouders als kinderen, is al bijna even hectisch geworden als de schoolperiode.
Nu ja, misschien moet ik gewoon wat minder zeuren en blij zijn dat ik überhaupt een job heb. Misschien moet ik volgend jaar onze zomervakantie al in januari beginnen volplannen, spontaniteit is immers overrated. En misschien moeten mijn kinderen ook niet zo flauw doen als ze van hier naar daar gesleurd worden. Heimwee is voor sissies.
Want we hebben het hier toch een stuk beter dan in een boel andere landen? Dat stijgend percentage burn-outs bij ons is gewoon een beetje collateral damage, dat trekt vanzelf wel weer weg. Kinderen met een depressie? Een stelletje aanstellers. En die tieners met een burn-out moeten maar niet zo lui zijn.
Nee, eigenlijk hebben we het best goed hier. Nog twee weken en dan is de vakantie alweer gedaan. Hoef ik niet meer te plannen en regelen. Gewoon lekker terug de ratrace in. Oef.
Hoe overbruggen jullie de vakantieperiodes? Beginnen jullie uitgerust aan het nieuwe schooljaar? Of zijn jullie blij dat de vakantie gedaan is en er terug een beetje structuur komt?
31 reacties
Mijn man heeft het arbeidersstatuut en kan overuren recupereren in verlof. Dat is zeer handig gebleken om schoolvakanties te overbruggen. Voorts hebben wij tot en met het tweede middelbaar onze vakanties quasi altijd gescheiden opgenomen: ik krokus, hij herfst, ik pasen, hij kerstmis enz. Enkel tijdens de vakantie namen we 1 week collectief samen verlof. Nooit emotioneel over gedaan en de kinderen vonden het best want daardoor waren ze ook heel vaak gewoon thuis en dat vonden ze zalig. En (sport)kampen waren dan ook altijd een zalig tussendoortje, geen opvang omdat het moest.
ik heb als 100% single mum tijdens de baby- en peuterjaren als vooral thuiswerkende freelancer gewerkt, dus ook werken met een spelend kind op de achtergrond of op uren dat de zon nog slaapt. Vorig jaar heeft me de vakantieopvang voor de kleuter me anderhalf maandloon gekost, maar kon me niet permitteren mijn beste klant te verliezen, die me net hard nodig heeft in de vakantiemaanden, wanneer ik mijn beste omzet heb gedraaid.
Nu heb ik een deeltijdse vaste job en nu is de schooltijd net stressen: op tijd zijn voor de redelijk beperkte naschoolse opvang en dan geconfronteerd worden met propvolle wegen, een tikklok (oh middeleeuwen) en veel te beperkt openbaar vervoer (oh middeleeuwen).
Op woensdag is het helemaal een ramp, want dan sluit de naschoolse nog een uur vroeger, waardoor mijn dochter het enige kindje is dat daar uberhaupt gaat… want wie kan nu om 16u30 op school zijn? Ik moet wel… dus letterlijk racen tegen de klok van werk naar daar. Kans is groot dat die opvang zelfs gewoon wegvalt volgend schooljaar, ik lig er nu al wakker van.
Momenteel verblijft kind op de vakantieopvang in de gemeente waar ik werk, waar ze heel graag is en is bovendien het verkeer mega relaxed. In de weekends gaan we kamperen of bij vrienden logeren of leuke dingen doen, never a dull moment (ook buiten de vakanties hoor, maar nu is het weer zo lekker).
Dus nee, ik kijk dan weer niet uit naar de schoolperiode 😉
Maar het is inderdaad een feit dat het allemaal zo extreem druk is geworden en dat het een tegen elkaar opstoefen is geworden van om ter drukst zijn en om ter best copen. Door familiale omstandigheden heb ik een paar maanden tegen een burnout aan gehikt en een plots extra opvangprobleem. Gelukkig hebben de ouders van de school toen een aantal opvangdagen geregeld, wat goud waard was. Ik heb gisteren dan weer op mijn freelance dag gewerkt met andermans kindjes op de achtergrond die ik heb opgevangen. 1 van mijn copingstips is dus: vriendjes maken met andere ouders 🙂
Nog een aanvulling: grootouders worden nu ook geacht allemaal tot 65 te werken: maw, daar moet je ook niet op rekenen…
Misschien zelf in het onderwijs stappen?
Mensen die enkel o.w.v. de vakanties in het onderwijs stappen houden het vaak nog geen drie jaar vol. De job is, ondanks de vakanties, zwaar onderschat.
Onze kinderen hadden vorig jaar ook dat gevoel van hot naar her te gaan: grootouders, kampen overdag en alles volgepland op voorhand.
Dit jaar zijn we één week samen op vakantie geweest en deze week zijn we thuis, zonder verplichtingen. Wat genieten ze !
Hoe deden onze ouders en grootouders het met hun grote gezinnen?? Het kind moet zich tegenwoordig van in de wieg, jaar in jaar uit al genoeg aanpassen aan die gekke maatschappij!!! Blijf van onze vakanties af!!! Mensen die NORMAAL leven genieten van die vakantieperiodes, omdat hun kinderen MOGEN UITSLAPEN, RUST KRIJGEN, THUIS ZIJN. Niet aan nog meer opvang moet iets gedaan worden, maar aan HET KIND THUIS EEN GEZINSLEVEN LATEN LEVEN!!Schaf alle premies af, alle gouden handdrukken, alle extreem hoge wedde ‘s, alle pensioenen, alle taxen en boetes, schaf alle regels af die mensen beperken!! En geef aan elke Belg een basisinkomen, zodat een kind weer thuis kan opgroeien…OPVANG IS NIET NORMAAL!!! ELK KIND HEEFT RECHT OP EEN OUDER DIE ER IS!!! WIE KOMT OP VOOR HET WEERLZE KIND, SPEELBAL IN ONZE MAATSCHAPPIJ, DIE TEGENWOORDIG MEER IN HANDEN VAN VREEMDEN ZIT DAN BIJ ZIJN OUDERS!!! En het ergste is dat we dat allemmal als normaal gaan beschouwen!!
Wel ja, alle vrouwen zullen terug thuisblijven zoals bij de grootouders… Dat is dan een verbetering? Hmm…
Als zelfstandige, alleenstaande moeder met een zoon van 12 vind ik het dan weer helemaal niet moeilijk om de zomervakantie op te vullen: enkele dagen logeren bij de meter/nichtjes, 10 dagen op scoutskamp, 14 dagen op reis met de papa, 14 dagen (low budget) kamperen met mij, 1 weekje met grootouders/nichtjes aan zee en de laatste week rustig thuis, waarbij ik als zelfstandige ook van thuis uit kan werken. Hier en daar snipperdagen die we moeten opvullen, of wat puzzelwerk, maar niet overdreven. En mijn zoon? Die vindt het allemaal heerlijk. Niet overal kommer en kwel dus.
Ik ben daarom zo blij dat ik dit jaar door omstandigheden 2 maand ouderschapsverlof heb kunnen nemen.
Zalige rust! 5 weken thuis met de kindjes en 4 weken allemaal samen. Quality-time!
Voor volgend jaar hoop ik leerkracht te zijn en dus verlof te hebben tijdens de schoolvakanties.
Idem hier, puzzelen als alleenstaande mama zonder geld te veel, zonder vakantie te veel, zonder ouders die inspringen en zonder ex die wat doet.
Hier gelukkig speelpleinwerking en opvang. Maar iedereen wit op zijn tandvlees, want het is druk en anders en ploeteren en rennen en vliegen. Dus tja.
Eerlijk gezegd kijk ik tegen 1 september aan. Ik moet er niet aan denken dat al die buitenschoolse activiteiten dan weer starten. 3 kinderen die muziekschool volgen, sporten en naar de jeugdbeweging gaan. Elke avond chauffeur zijn, meestal zelfs meerdere ritjes, dan nog hun huiswerk opvolgen, en erover waken dat ze voldoende slapen. Voor mij zijn 9 weken vakantie (met rustige avonden) te kort !
Nagels, koppen. Als het over dit soort dingen gaat, lijk ik een van de slechtere lotjes uit de loterij te hebben getrokken. Ik ben alleenstaande mama en zelfstandige. Ik kan mijn sociale bijdragen dit trimester gewoonweg niet betalen, want zomer = verplicht minder opdrachten aannemen. Aangepaste opvang voor kinderen met een beperking -zelfs een ‘milde beperking’- is om te huilen. Ik zou er al voor naar andere provincies moeten rijden, maar daar heb je een auto voor nodig, en die kan ik me uiteraard niet veroorloven. Als er geen vader in het spel zou zijn, of als die om een of andere reden zijn verantwoordelijkheid niet zou opnemen, dan stond ik elk jaar in september -na de schoolpoort -aan de deur van mevrouw Leemans.
Kan het slechter? Jazeker. Je kan ook geen ex-man hebben. Je kan een kind met zwaardere beperkingen hebben. Je kan kanker krijgen. Je kan in Mexico geboren worden. Dus kop op en feel the sunshine?
Awel nee. Ik heb er genoeg van. Kunnen we eindelijk eens stoppen met dat onder de mat vegen van wat we allemaal weten dat het een ernstig probleem aan het worden is? Stoppen met die stoerdoenerij, verpakt als ‘praktische tips’, want ‘bij mij lukt het wel’? Bij mij lukt het ook, en als we van om-ter-stoerst gaan doen, dan win ik met glans. Maar moet het echt een afvalrace zijn?
Werken en kinderen, het *is* een probleem. Voor de ene al wat meer dan de andere, akkoord. Echter, de enigen bij wie het zonder puzzelen lukt, lijken zij die het onderwijs staan. Is het niet een beetje raar dat schoolperiodes en -vakanties enkel afgestemd zijn op mensen die werken in het onderwijs?
En is het niet een beetje wraakroepend dat ik verdorie meer dan 50% van mijn bescheiden omzet moet afgeven aan een systeem dat mij daarvoor in de plaats geen korreltje teruggeeft? U hoeft daar niet van wakker te liggen, het is geheel mijn eigen probleem. Maar weet dat er bij elke besparing, bij elke beslissing richting sociale afbraak, u een beetje dichter opschuift naar mijn situatie.
F*ck ‘handige tips’, waar blijft die revolutie?
Dank voor dit stukje, Nina.
Hier in Ierland -omgeving van dublin- start dit schooljaar op 1 september, stopt al op 17 juni. Kinderen van 5 tot 12 jaar gaan naar school van 9 tot 14 u 30, kinderen van 3 à 4 hebben recht op 3 u per dag in een soort voorbereidend jaar. Opvang na de schooluren kost minstens 1000 euro per kind per maand, crèche kost minstens 2000/ maand. In Engeland zijn de schooluren gelijkaardig en de kostprijs voor opvang ook. Ik denk dat je zou verschieten hoeveel moeders hier thuis zijn omdat het alternatief simpelweg te duur is. Ik wil hier dolgraag werken, maar ben nog niemand tegengekomen die iets kon vinden tijdens de schooluren. Staar je niet blind op die grote vakantie in andere landen, dat zegt helemaal niks. Het is pas als je ergens anders bent, dat je beseft hoe goed het gaat in België. En verder, sja, kiezen blijft verliezen, jammer genoeg. Mijn groene monstertje kwam zelfs even piepen, zo veel plekken waar je kindjes welkom zijn, dat privilege heb ik ook voor onze verhuis nooit gekend…
Dat is nu net wat ik bedoel. ‘Het is altijd ergens slechter’ lijkt wel het credo van de tijd. En terwijl wij gewone stervelingen kibbelen over de wie er de Hardship Olympics mag winnen, worden er boven onze hoofden beslissingen genomen in ons nadeel. Zoals die Amerikaanse ambulancier zei in het debat over minimum wages:
‘They want us fighting over who has the bigger pile of crumbs so we don’t realize they made off with almost the whole damn cake. ‘
Dat is niet zozeer bedoeld als het kan altijd erger, maar als kijk naar wat je wél hebt. Ik heb een kleintje dat heel slecht gedijt in naschoolse opvang en niks van familiaal vangnet. Ik werkte tot juni halftijds, voor een groot deel net om die reden. Ik ben al van april 2010 moeder, ik ben sindsdien in totaal al 6 dagen kinderloos geweest omdat zomaar eens weggaan voor ons gewoon niet lukt. De vorige zomers overbrugden we door om beurt verlof te pakken, met enkel de Gentse feesten samen omdat onze beide werken dan sloten. Op reis gaan, dat was tot vorige zomer gewoon geen optie. Ziektes kwamen van zijn verlof omdat ik niet op de bots thuis kon blijven, of we moesten ze halfziek naar school/opvang sturen en hopen dat ze het uit hielden tot op mijn vrije dagen. Ik kan niet vergelijken met anderen, maar hell, ik zou maar wat graag kunnen zeuren over het gepuzzel van alle opvang manieren in plaats van over bijna alle soorten opvang te moeten toegeven dat ze voor jou geen optie waren. Dat het hier in Ierland nog veel triestiger is qua opvang verandert niks aan mijn mening, kiezen blijft verliezen en enkel kijken naar de duur van de grote vakantie zegt je helemaal niet hoe moeilijk of makkelijk het is om in zo’n ander land werk met gezin te combineren.
Moeten we vergelijken? Kunnen we niet gewoon elkaars worsteling erkennen? Zowel trijnewijn als nina lopen volgens mij tegen weer moeilijk op te lossen of uit te houden dingen aan, alleen zijn het verschillende dingen en kan je ze niet tegen elkaar afwegen.
Geweldig verwoord Nina! Het leven zou geen ‘overleven’ moeten zijn. Mijn man en ik zouden moeten keuzes hebben, in plaats van het gejaag waar we willens nillens moeten aan deelnemen. Het gejaag waar ook ons kind moet aan deelnemen. Het competitieve karakter van onze maatschappij daar nog eens bovenop. Het is nog niet genoeg dat de kinderen allemaal noodgedwongen naar kampen, sportclubs edm moeten gaan soms, omdat ma en pa zich te pleuris werken, NO SIR, ze moeten dan ook nog eens uitblinken in die kampen. Basisinkomen en/of bijstelling van het kindergeld en/of kinderopvang gekoppeld aan het werk (ik gebruik het niet vaak als voorbeeld, maar in de VS is in-house child daycare een vaak voorkomende voordeel van een job). Moeders, vaders, alleenstaand of samen: we zouden niet moeten het één opgeven voor het ander. Je kan dit beargumenteren en zeggen: we wonen in een We Want It All maatschappij, iedereen wil tegenwoordig een carrière EN een kind. Ja inderdaad. Ik heb graag een job. Die me uitdaagt, definieert, afwisseling biedt en mij bij momenten, terecht, fier maakt. Ik hou van mijn kind. Dat ik wil zien opgroeien en dagelijks knuffelen en dit niet alleen als hij al slaapt. Bovendien: het kan niet anders! Wij kunnen ons niet de luxe veroorloven dat er slechts één van ons gaat werken. Soit, een pleidooi die hier en elders wel vaker gevoerd wordt. Wie schreef hier REVOLUTION NOW ? Ik doe mee.
Ook hier, zowel ikzelf als de partner, een maand ouderschapsverlof genomen en *boy oh boy * was dat een verademing. Financieel was het wel een serieuze aderlading, waardoor we nu bepaalde werken aan ons huis zullen moeten uitstellen, maar… it was all worth it. Volledig ontspannen terug aan de slag kunnen gaan in augustus, want onze uk zit nog in de creche en er was dus opvang.
Maar ik begrijp volledig dat dat als zelfstandige allemaal niet zo eenvoudig is en ook ik vraag me af hoe we dat gaan doen eens de kleine naar school gaat… We zullen dan wel weer zien zeker!?
Hier in Frankrijk inderdaad maar 8 weken zomervakantie, maar wel 2 weken in november en in februari, dus alles tesamen wel 1 week meer dan in Belgie. Speelpleinen is inderdaad een goede oplossing, en dat vinden de kinderen ook super hoor, die spelen liever een ganse dag met andere kinderen dan enkel met broer, zus en mama!
Er zijn ook andere kinderen. Kinderen die kampen en logeerpartijtjes wél leuk vinden. Kampen kosten geld, dat is zo, maar dat betalen we met plezier, want ze amuseren zich daar rot!
Wij, onze kinderen incluis, vinden het dus niet leuk dat de zomervakantie bijna ten einde loopt!
Leuk als je dat geld hebt, maar voor vele ouders is dat niet zo makkelijk met plezier te betalen. Fijn voor jullie dat de kindjes dat tof vinden!
Goh, we moeten ook niet overdrijven he.
9 weken is lang, en ja, het is een puzzel voor gevorderden, maar wees gerust: de Nederlanders compenseren hun kortere zomervakantie met meer verlof tijdens het schooljaar, de meivakantie bijvoorbeeld. Komt ongeveer op hetzelfde uit.
I know, I know, de ratrace vliegt ons allemaal wel eens naar de keel, maar laten we rustig bij de feiten blijven:
-er zijn een pak kampjes van 60 -70 euro per week, dat die meteen 150-200 euro kosten, is niet waar
– er is ook het speelplein: klinkt niet cool, staat niet geweldig op je cv, maar is de max en kost hier 8 euro per dag (waar de belastingaftrek dan nog eens vanaf gaat)
– natuurlijk is geen enkele ouder klaar met werken om 15u30. Maar er is ook geen enkele school die na 15:30 geen opvang biedt.
– twee voltijds werkende partners hebben samen ongeveer 50 dagen vakantie. Dat zijn 10 weken. Da’s best wel wat he…
Enniwee, mijn truukjes: tijdens het schooljaar vollenbak werken in de weken dat dat kan, en die overuren opsparen voor de zomer. Niet alle vakantieweken volproppen met reizen en uitstappen, maar tijd laten voor lummelen, rondhangen en niks doen. En vooral: lachen, efkes in de zon zitten en dan weer voortdoen.
Fijne zomerdagen nog!
Hey Katrien,
Je hebt gelijk hoor, er zijn veel mogelijkheden en oplossingen. ik heb ze allemaal al geprobeerd.
Speelpleinen zijn ontzettend handig en goedkoop, alleen niet zo leuk als je je kind jaar na jaar huilend moet afzetten. Die kampjes van 60-70€ zijn hier in het Antwerpse meestal de dag van de inschrijvingen allemaal volzet. Maar ja, ze bestaan dus wel en zijn meestal erg leuk, hoor ik.
Onze kinderen zitten tijdens het schooljaar meestal tot 17u in de nabewaking. Dat vinden ze helemaal niet erg, maar ik begrijp wel dat ze dan in de zomervakantie gewoon effe willen thuisblijven.
En die 50 dagen vakantie die je als koppel hebt, is gerekend als je geen vakantie samen opneemt. En dat wil je tijdens de vakantie toch net wel, samenzijn.
Enfin, ik wil niet te zielig doen hoor. Ik meen het als ik zeg dat we het best goed hebben. Maar het moet toch gewoon eenvoudiger en eerlijker kunnen, dacht ik zo. En zoniet, is lachen en in de zon zitten inderdaad de beste remedie tegen stress.
Fijne vakantie nog!
Nederlanders hebben meivakantie maar geen paasvakantie, dus we hebben niet meer vakantie.
Zelfde probleem, zelfde schuldgevoel maar helaas ook geen oplossing 🙁 Hartverscheurend en steeds aftellen naar 1 september…
Maar even de andere zijde: 9 weken thuis met de kinderen (voor mijn man) en 5 weken thuis (voor mezelf) zijn noch voor de kinderen noch voor ons altijd prettig: weinig tijd voor jezelf en de kinderen worden de hele tijd ‘gecontroleerd’ … Al zou ik niet meer terug willen naar mijn job met 25 dagen verlof/jaar!
Wij hebben het ongelooflijke geluk dat de echtgenoot leraar is en hoeven dus geen 9 weken te overbruggen. Onze dames zijn gewoon thuis. Zij gaan wel af en toe eens logeren, maar dat is dan echt wel hun keuze, het is niet van “moeten” en blijft dus leuk.
Het was wel het eerste jaar dat we allemaal zo ontzettend nood hadden aan vakantie. De echtgenoot combineert zijn lesgeven met het maken van een handboek, waardoor hij tot het laatste moment tegen deadlines opbokste en het écht nodig was dat de riem er (min of meer) even af ging. Ook ik werk voltijds met weekend- en avondshiften en dat is soms heel zwaar om alles gecombineerd te krijgen. Want als ik er niet ben, valt alles terug op de echtgenoot.
Toch kijk ik er niet naar uit dat de routine terug begint. Ik mag dan maar 3 weken vakantie hebben, doordat de echtgenoot thuis is en alle praktische zaken voor zijn rekening neemt, ligt het tempo een pak lager. Ik kijk er niet bepaald naar uit dat we straks weer mogen hollen om alles rond te krijgen 😉
1 maand ouderschapsverlof en voor de rest opvullen met opvang via het werk en onze 4/5des. We are the lucky ones..
oh, jij snijdt aan waar ik al de hele vakantie mee zit…. (en ik werk dan maar 70 procent én in loondienst …) Ik heb voor mezelf al uitgemaakt dat ik volgend jaar een maand ouderschaps-of onbetaald neem. Ik vind ’t zo erg voor mijn 2 madammekes dat ze van hier naar daar moeten hollen en gedropt worden… En zelf zit ik ook met stress omdat iedereen overal op tijd moet zijn. En ’t is verdorie vakantie!