Nieuws uit Facebookland: sinds een paar weken kun je als kersverse mama je gedachten delen op ‘The gentlemom’, een frisse pagina voor en door mama’s die net een kindje hebben gekregen. Het bezoekersaantal groeit véél sneller dan de baby’s waar ze het over hebben, en dat is niet vreemd. Heel wat moeders voelen zich moederziel alleen. Gesloopt door slaaptekort tijdens hun drie maanden zwangerschapsverlof – haha, dat woord verlof – vragen ze zich wanhopig af hoe al die anderen het doen, die luid lopen te toeteren dat het allemaal zo leuk en intens is, een carrière combineren met kleine kinderen. En dat quality time het sleutelwoord is, in het weekend en ’s avonds.
Hm. Dan is het bij mij toch een beetje anders gelopen. Dat verhaal wil ik even delen. Want ik heb een keuze gemaakt die nu, bijna tien jaar later, nog nazindert.
Het gebeurde op een zonnige donderdag ergens in juni. Ik werkte als journalist voor een bekend vrouwenblad en was bezig aan een artikel over de diepzinnige vraag waarom je vaak een prachtige, jonge vrouw aan de arm van een oude vent ziet, maar nooit andersom. Ik was bijna toe aan de wereldschokkende verklaring voor dit fenomeen, toen ik gebeld werd door de kleuterschool van mijn dochter van vijf. Of ik dringend wilde komen. Het ging niet goed met haar. Nu meteen? Ja, zei de juf. Was ze gevallen, bijna gestikt, had ze hoge koorts? Nee, zei de juf. Maar toch moet je meteen komen, je zal zien waarom. Ik gooide mijn spullen in mijn handtas en snelde naar de school. Toen ik aanbelde en de deur met een licht gezoem openschoof, viel het me op hoe stil het daar was. Het had iets onheilspellends, een school hoort gevuld te zijn met het geluid van vrolijke kinderstemmen. Ik liep haastig de gangen door tot het lokaal van de nabewaking. Nergens zag ik kinderen. Eenmaal binnen leek het of ik in een andere wereld terechtkwam. In een schommelstoel die bij het raam stond, zat de juf, met mijn dochter op schoot. Net een oma met haar lievelingskleinkind. Het zonlicht verlichtte de grijze haren van de juf, en mijn dochter keek me met waterachtige oogjes aan. Van de koorts? Van het huilen?
In een schommelstoel zat de juf, met mijn dochter op schoot. Net een oma met haar lievelingskleinkind.
‘Marieke heeft de hele middag geweend’, zei de juf. ‘Ze heeft een beetje koorts, niet eens zoveel. Maar ze wil je vaker zien. Dat is alles. Daarom heb ik je gebeld.’
Ik ging zitten, mijn dochter kroop bij mij op schoot. En ik wist het even niet meer. Waar haalde deze vrouw eigenlijk het lef om me hiervoor te bellen en mijn werk te doen onderbreken? Ik wilde er iets over zeggen, maar de juf was me voor. ‘Je hebt het misschien gezien daarnet: de school is leeg. Jij komt altijd als laatste je dochter halen. Ze vindt dat erg.’ Dit maakte me tegelijk kwaad en triest. Waarom was mij dat eigenlijk zelf nooit zo opgevallen, dat wij altijd de laatsten waren om onze dochter op te halen? Maar met welk recht ging de juf zich hiermee moeien? Ik dacht op dat moment nog maar één ding: wegwezen hier. Voor ik nog meer dingen te horen kreeg die mijn wereld meer deden daveren dan de vraag over oude mannen en knappe vrouwen die een uur eerder nog al mijn aandacht had opgeëist.
Om een lang verhaal kort te maken: mijn dochter bleek een ‘stille longontsteking’ te hebben. Een longontsteking zonder hoesten. Best wel gevaarlijk, vooral omdat je het niet snel in de gaten hebt. Ze moest veertien dagen thuisblijven. Ik nam twee weken vakantie.
Na die veertien dagen ben ik nooit meer fulltime gaan werken.
Dat is nu bijna tien jaar geleden. Ik heb die keuze gemaakt vanuit mijn hart. Heel plots, heel instinctief. Niet om wat de juf had gezegd. Wel omdat ik het al veel langer wist, maar niet wilde toegeven: een fulltime job combineren met een gezin, ik kon het niet. Of nee, ik moet hier toch nuanceren: ik kon het wel, maar het was niet gezellig. Het had niets meer te maken met de droom die ik ooit had. Ik zou een warme moeder zijn, we zouden elke dag heerlijk eten, mijn kinderen zouden altijd zoetjes braaf zijn. De realiteit was: ik was doodop. En samen met mij was iedereen bij ons thuis moe. Zelfs te moe om in te zien dat we dit moe waren.
Ik kon het wel, fulltime werken, maar het was niet gezellig. Ik was doodop.
Dus ging ik halftime werken. Zelfde job, maar ik schreef minder artikels. Ik was bang dat we het financieel niet zouden aankunnen, maar dat bleek niet nodig. Wie minder gaat werken, zal het beamen: je maakt meer zelf, je hebt minder nodig. Het scheelde haast niets. Echt.
Toch is dit geen verhaal dat zomaar een goede afloop kent. In de jaren waarin ik tijd had om na te denken over de balans tussen carrière en gezin, is me één ding duidelijk geworden: we staan een heel eind wat de emancipatie van de vrouw betreft, maar we staan eigenlijk nergens wat de emancipatie van moeders betreft.
Er is geen plan. Je moet kiezen. En wie kiest, verliest. Dat is de weg die je als jonge moeder te gaan hebt.
Het is zoals de Franse feministe en historica Yvonne Knibiehler zegt: ‘Tijdens de tweede feministische golf, in de jaren ’60, kwam het erop aan dat vrouwen zich professioneel konden ontplooien. Om dat te bekomen, moesten vrouwen ontkennen dat moederschap iets is wat tijd in beslag neemt. En daar zijn we in blijven steken.’
Het is taboe om als jonge vrouw met een masterdiploma op zak te zeggen dat je graag thuis bent, bij je kinderen. Je bent in de ogen van anderen al gauw iemand die ‘zich heeft laten doen door haar man’, iemand die niet geëmancipeerd is. Maar daar had dit niets mee te maken. Uiteraard moeten vaders ook hun rol opnemen, maar hoe koppels de zorg verdelen, dat is een andere discussie.
Ik had in elke vezel van mijn lijf het gevoel dat ik niet de moeder was die ik wilde zijn. Mijn ambitie reikte verder dan ‘ik wil een toffe job’. Ik wilde een leven, geen loopwedstrijd. Ik vind dat verlangen niet ongeëmancipeerd, integendeel. Feministisch zijn, is je eigen keuzes durven maken, hoe die er ook uitzien.
Ik wilde een leven, geen loopwedstrijd.
Ik heb dus tijd gekocht. Dure tijd. Niet alleen om te zorgen, ook om na te denken. Gaandeweg kwam ik tot het inzicht dat je kinderen opvoeden eigenlijk niet als een levenslang project moet zien. Kinderen zijn maar een dikke 15 jaar dicht bij jou. Laten dat nu toch vaak net díé jaren zijn waarin de meesten ook nog hard aan hun carrière timmeren. Wat een slechte samenloop van omstandigheden. Hoe meer ik afstand nam van de hele situatie, hoe vreemder ik dit eigenlijk vond. En hoe meer ik dacht: we moeten dit herbekijken.
Ik kreeg een idee. Ik denk dat we moeten evolueren naar een tijd waarin elke vrouw voor zichzelf een 45-jarenplan maakt. Een volledige loopbaan zal straks gemiddeld 45 jaar duren. Die 45 jaar moet je opdelen, naargelang je levenskeuzes (een relatie of niet, kinderen of niet, enz). Ik geef mezelf even als voorbeeld:
45 jaar in totaal:
• eerste schijf van 15 jaar: de groeifase – tussen 22 en 37 jaar
Vanaf mijn 22ste heb ik mijn weg gezocht als journalist, op mijn 31ste en 34ste kreeg ik twee kinderen.
• tweede schijf van 10 jaar: de denkfase – van 37 tot 47 jaar
op mijn 37ste ging ik deeltijds werken. De tijd die overblijft, dient enkel om te zorgen dat iedereen rondom mij maar ook ikzelf gelukkig ben. Niets moet, alles kan. Zo komt er lucht in mijn hoofd, voor nieuwe ideeën.
• derde schijf van 20 jaar: de vliegfase – van 47 tot 67 jaar
De kinderen zijn groter, in deze periode moet ik de gedachten van de voorbije tien jaar vorm geven. Teruggeven aan de maatschappij wat ik heb gekregen: tijd, warmte, mildheid, overzicht en vooral: inspiratie. Ik noem het de ‘vliegfase’ omdat je opnieuw je vleugels uitstrekt, maar ook omdat je kinderen stilaan het nest uitvliegen en jij gewoon met hen meedoet en ook nieuwe wegen opzoekt.
Dit 45-jarenplan is eigenlijk een aflossing van de wacht. Moeders die dat willen, krijgen de kans om een soort van deeltijdse ‘family sabbatical’ te nemen, terwijl de jonge wolvinnen die (nog) geen gezin hebben, de fakkel van hen overnemen, samen met de veertigplussers die niet meer zo hoeven te zorgen voor hun gezin.
Het is geïnspireerd op andere culturen, waar moeders die net kinderen hebben gekregen, geholpen en gesteund worden door andere vrouwen.
En het is ook een tegengif tegen de vreemde manier waarop soms naar vrouwen wordt gekeken die in de menopauze zijn aanbeland. Veertigers zijn straks de reddertjes van onze samenleving, let maar op.
Ik hoor in de verte al roepen: ‘Jij denkt toch niet dat jij na jaren deeltijds werken de leuke jobs in je schoot geworpen gaat krijgen? ‘ Inderdaad, zo makkelijk zal dat niet gaan, want dit idee gaat uit van solidariteit, en in onze kapitalistische samenleving is het ‘ieder voor zich’.
Toch geloof ik in mijn experiment, ook omdat het in onze natuur zit. Gyneacologe Ingrid Theunissen zegt in Marie-Claire: ‘In de menopauze maken vrouwen meer mannelijk hormoon aan waardoor je energieker en ondernemender wordt. Het is hét moment voor vrouwen om hun leven en hun carrière opnieuw in handen te nemen.’
We zullen allemaal langer moeten werken, maar we kunnen dat niet blijven doen aan het ritme van vandaag.
Of we betogen of niet, we zullen allemaal langer moeten werken. Mannen en vrouwen, moeders en niet-moeders. Dat is eigenlijk niet zo erg. Wat wél erg is, is dat we dat niet kunnen blijven doen aan het ritme van vandaag. Als je alle moeders fulltime doet werken, hol je de maatschappij van binnenuit uit. Dan worden onze kinderen kleine Mariekes met onzichtbare longontstekingen die niet verzorgd worden. En waar de staat dan weer dure ziekenhuiskosten voor moet betalen. Dan worden heel wat werkende moeders wandelende wrakken en mag de staat de burn-outs betalen.
Ik denk dat het meer moet aangemoedigd worden om menselijke keuzes te maken. Kijken naar wie wannéér werkt. Alles draait om timing. Geen timing van week tot week, maar timing van een heel leven. Zet de klok gelijk met je hart.
Waarom zou die kwetsbare groep jonge ouders nog méér onder druk gezet moeten worden? Geef ouders toch de kans om vanuit hun hart te kiezen. Laat moeders een plan opstellen. En omarm ze, als ze als rijpe, milde en wijze vrouwen aan fase 3 beginnen. Je zult zien: het loont. En wat nog meer is: onze kinderen zullen u dankbaar zijn.
177 reacties
Wat een prachtig stuk….Hier een bewuste huismoeder, vanaf de geboorte van mijn eerste, nu vier jaar geleden. Destijds al samen met mijn man besloten dat ik met mijn werk zou stoppen en daar geen seconde spijt van gehad. ik moet erbij zeggen: voor ons was het mogelijk op die manier.
Wij hebben ook wel eens opmerkingen gekregen, dat deze constructie ‘niet van deze tijd’ was en daar kan ik me ontzettend kwaad over maken.
Ook wij wilden een leven, en geen loopwedstrijd. Blij nu eens wat meer gelijkgestemden te ontmoeten…:-)
Ik kan het niet beter verwoorden. Samen met mijn echtgenote werken wij beide 4/5 niet omdat we het niet kunnen combineren een gezin met 2 kinderen maar omdat het anders inderdaad niet meer “leuk” is.
Dat vind ik een veel mooiere oplossing, al zal ze financieel gevolgen hebben: beide ouders die wat minder werken, niet alleen de moeder.
Zo lossen wij het ook op: beide ouders werken 4/5.
En niet omdat het anders ‘niet leuk meer is’ maar echt omdat we anders niet meer op adem kunnen komen (gezin met 3 kleine kinderen).
En nu nog is het dansen op een zeer slappe koord…
Nog beter zou zijn, mocht één van ons beiden 60% gaan werken – maar daar zit dan weer het financiële struikelblok (en nee, wij gaan geen 3 keer per jaar op reis – zelfs niet 1 keer): nu én in de toekomst waar op deze manier serieuze happen uit onze pensioen-opbouw worden gehaald.
Soms zou ik willen dat ze mijn man op de dop zwierden – onnoemelijk veel zou het niet schelen met z’n 4/5e loon (vooral gezien de kosten die we dan kunnen schrappen). We zouden eindelijk misschien écht nog eens kunnen volop rustig genieten.
Fijn artikel ! Het stemt tot verder nadenken ! Zelf had ik het onlangs gelijkaardig verwoord aan mijn man … eigenlijk zouden vrouwen drie carrièreperiodes moeten hebben.
De eerste waarin je tijd en ruimte hebt om voluit voor je job die hoort bij je diploma te gaan. Ook de periode waarin je kinderen krijgt. (ok je bent even uit de running maar de nood aan een ouder dichtbij is op dat moment kleiner dan eens ze naar school gaan)
Dan een periode waarin je mindert met werken en ook resoluut kiest voor het gezin.
Om dan nadien terug het werkveld te betreden vanuit een nieuw elan, een nieuwe energie.
Bij ons thuis is er het toeval/geluk dat ik door omstandigheden van vandaag op morgen volledig ben gestopt met werken. Daardoor rest er naast de tijd die er is om voor ons gezin te zorgen ook tijd over om aan mezelf te werken, me-time, tijd ook om na te denken over bijscholing en carrèrewending … Je artikel bevestigt me in mijn aanvoelen dat ik mss niet overhaast moet doen en die sabbatperiode best wat ruimer kan nemen dan drie tot vijf jaar. Er rest daarna nog heel veel tijd om te gaan werken (tot 67 ;)).
Wat ik wel wil toevoegen aan je artikel is het absolute belang van de vaderrol in het hele verhaal. Of je nu voltijds werkt als moeder of deeltijds of je blijft helemaal thuis, je partner is onmisbaar. Niet zozeer voor het runnen van het huishouden (dat bewijzen alleenstaande ouders genoeg dat je het best wel allemaal zelf ook kan doen) maar voor je zelfbehoud. (en dat is wat het leven van alleenstaande ouders denk ik ook zo lastig maakt). Er moet tijd en ruimte blijven om ook voor jezelf te kunnen blijven zorgen. Er moet ook voor jou mee gezorgd worden. Ik zie rondom mij dat gezinnen waar de moeder voltijds thuis is maar al te vaak het fenomeen dat vader thuis komt en ‘gediend wordt’. Dat het ‘logisch’ is dat hij niets meer hoeft te doen in het huishouden (ja daar dient de huismoeder toch voor). Hier ga ik niet mee akkoord. Als beide partners de tijd dat ze er zijn in hun gezin , volledig hun aandacht in het teken van het gezin stellen, dan blijft er ook ruimte voor jezelf als persoon, voor je relatie en voor anderen. En dat maakt een gezin juist zo sterk. En dan doet het er echt niet toe of het de vader of de moeder is die thuisblijft.
Joke, ik ben helemaal vrolijk geworden van je tekst. Keep doing your thing!
Ik ben een single mum, 100% van dag 1. Ongepland, maar oh zo gewild.
Maar ja, dan sta je daar plots. Ik ben was gelukkig nét uitgerekend in de laatste week van mijn zoveelste tijdelijke contract, wat een geluk dat ik nog drie maanden “betaald” in de zetel heb mogen genieten van mijn babietje. Huishouden kon me gestolen worden, ik en mijn dochtertje, dat was het, snoezelen op de zetel en wennen aan het helse ritme dat me nieuw was.
“Hoe doe je het toch?” is een vraag die ik dagelijks krijg.
Meestal gaat het dan om praktische dingen.
Wat doe je toch als ze ziek is? – Nou gewoon, wat elke mama doet.
Hoe doe je dat met opvoeden? – Alvast geen ruzie maken met een partner waar de kleine bij is.
Let’s face it: de praktische kant is easy. Ik ben altijd al iemand geweest van ‘de tering naar de nering zetten’ en dankzij mijn ouders, een geweldige poetsvrouw (dienstencheques, love it!) en mijn fantastische vriendenkring hebben wij het geweldig naar onze zin.
De financiële kant is het zware, maar daar vraagt niemand ooit naar. Alles komt op mijn twee schouders: het inkomen, kosten aan huis en kind, gezondheid, de oude Twingo en weet ik wat er allemaal op het pad komt. Alles, en amper een back-up.
Werken, werken werken om het allemaal rond te krijgen.
Die tweespalt tussen de school en werk, die herken ik maar al te goed. Ik had al een ondernemingsnummer, en ben na een tijd beginnen werken als voltijds freelancer. Omdat het amper mogelijk is om tijdens de schooluren 8u aanwezig te zijn op een job, is thuis werken voor mij dé oplossing.
Ik zit al te tikken om 5 of 6u ’s ochtends en ik ga uitgebreid ontbijten met zijn tweetjes en dan kind naar school (een dagelijkse tocht van 4x een half uur, als de trams op tijd rijden – maar haar schitterende school is het waard). ’s Avonds weer even helemaal voor mijn meisje, al moet ik tegenwoordig de aandacht delen met Kaatje en Kamiel. En na bedtijd in de zetel met een welverdiend glaasje wijn of yogi thee. En in het weekend doen we alles samen. Vaak toch. Af en toe een weekendje voor moeder alleen, lang leve opa en oma!
De zoektocht naar opdrachten is er steeds. Wat mij opvalt: er zijn maar bizar weinig bedrijven die iemand inhuren die onmogelijk 8u per dag op kantoor kan zitten. Ook al is zoiets totaal niet vereist voor de opdracht. Elke keer als ik voor een klus in Brussel vraag “kan ik twee uur per dag werken vanop afstand?” krijg ik verbaasde reacties, ook al solliciteer ik voor een opdracht in de ICT en word ik ingehuurd als freelancer. Zelfs anno 2014 met alle fraaie mogelijkheden tot afstandswerken, controle, deadlines… No way. Flexibiliteit moet van mijn kant komen, niet van bedrijven, toch?
Maar er zijn wel echt lekkere voordelen aan het zelfstandig zijn. Je uren zelf plannen. Flexibiliteit bij ziekte, een voorleesuur op school, een uitstapje met de klas begeleiden, boodschappen doen of een uurtje met de laptop werken vanuit een koffiehuisje. Tussen het werken door mijn huis opruimen. Vrijheid. Meer tijd voor mijn meisje, mezelf, mijn huis. En dat alles in een versleten comfortabele jogging.
Alles heeft een prijs. Het vergt ijzeren zelfdiscipline. Ik mag er niet aan denken dat ik een maand geen opdrachten zou hebben of twee weken geveld zou zijn door de griep. Ik kan me ook niet herinneren wanneer ik nog eens 8u heb geslapen (al ligt dat ook wel aan mijzelf).
En ja het is krabben, rekenen en dubbel tellen. Ik maak me al een tijdje geen zorgen over naar waar ik op vakantie ga. Vakantie is geen optie namelijk. Weekendjes weg met ons sixties caravannetje. Ook fantastisch. Eten uit de moestuin. Strikt georganiseerde boodschappenlijstjes: welke supermarkt heeft welke producten voor de beste prijs. Tweedehands kleren en meubelen. Restaurant? er zijn lekker veel volkskeukens in Antwerpen.
Vind ik dat erg? Ik ben hier al een tijdje over aan het nadenken, want ik hoor dat heel erg te vinden. Het antwoord is neen. Zo lang het behapbaar blijft en er geen tegenslagen op mijn weg komen, zeg ik neen. Ik vind dat helemaal niet erg.
De flexibiliteit is waanzinnig fijn. Het woord carrière had ik al langer geschrapt uit mijn woordenboek, toch zeker het duffe klerkenbestaan. Meer nog: ik begin meer en meer te dromen van iets totaal anders. Het idee rijpt en zal nog niet voor morgen zijn, maar het geeft de open lucht aan mijn dromen.
Ik leef sober genoeg om af en toe een leuk extraatje te hebben en ben gelukkig geen snob. Ik heb kleine dingen die me gelukkig maken. Natuurlijk pikt het om vriendenkoppels te horen over hun skivakantie met de kroost of een avondje op een duur restaurant.
Maar ik ken steeds meer mensen die alle einden meermaals aan elkaar macrameeën en zeker in een stad als Antwerpen creëert dat een enorme onderlinge solidariteit. Wie zijn die mensen, die elke dag hun grootste dosis creativiteit moeten bovenhalen? Precies. Vrouwen. Alleenstaand en meestal met kinderen.
Ze organiseren geefpleinen, soepbedelingen, ruilmiddagen, creabeadagen… Niet omdat het wollige bakfietshippies zijn. OK, misschien ook een beetje. Maar vooral uit pure, bittere noodzaak. Het zijn net als ik veertigers met een diploma die al hun hele leven hard werken, leuke banen hebben en toch op geen enkele manier deftig rondkomen omdat ze alles in hun eentje moeten betalen. Het zijn degenen die net als ik, het worteltje van bloeiende carrière voorgehouden kregen, het grote geld, als je veertig bent, heb je het gemaakt. Wat gemaakt? Oh die jurk van 5 jaar oud? Gemaakt, ja. Versteld.
Ik ben in ieder geval blij dat het me allemaal lukt. En hoop dat mijn droom ooit waarheid wordt.En dat de maatschappij ooit de 1 miljoen alleenstaande ouders erkent en moeders in álle situaties wat frisse lucht geeft.
Maar nog even een aanvulling: ik wil wel benadrukken dat het dus niet allemaal kommer en kwel is, als je voor jezelf maar niet te veel eisen hebt.
Je kan echt met zoveel minder en creatiever leven, en ik vind het eigenlijk zelfs nog leuk om niet de hele tijd te moeten presteren en dure spullen kopen en meedoen aan de stoefratrace. Meer nog: ik vind mensen die het allemaal rondhuppelen duizend keer meer bewonderenswaardig dan mensen die designerbotjes dragen of in The Jane hebben gegeten.
En zo doet ieder het op zijn manier. En we doen dat goed. Gu mums! And dads!
@ Joke: knap! En herkenbaar. En dat ik me geen zorgen moet maken over vakantie en etentjes en luxe is inderdaad voor mij ook een rustpunt. Ik ben ook nooit bang dat er ingebroken wordt, of dat ik onderweg een dure telefoon of computer zou kwijt geraken, of dat dingen gestolen worden, want ik heb die dingen niet. Minder hebben en het moeten doen met wat je hebt, kan dus inderdaad erg bevrijdend en rustig zijn.
Ik ben erg geïnteresseerd in je statuut als zelfstandige, dat lijkt inderdaad een uitkomst. Ik ben zelf aan het denken om wat dingen op zelfstandige basis te gaan doen, omwille van de flexibiliteit en het extra inkomen, maar ik vind het wel spannend.
Respect, Joke! En die laatste zin slaat de nagel op de kop! “En dat de maatschappij ooit de 1 miljoen alleenstaande ouders erkent en moeders in álle situaties wat frisse lucht geeft.”
Dit is een beetje een merkwaardig stuk. Ik mis iets. Of mis ik iemand? Ontbreekt er in al deze verhalen geen fundamenteel geznslid? Hmm..wacht, is dit een site voor alleenstaande moeders? Aan de commentaren te lezen zou het kunnen, allemaal vrouwen hier. Nu ja, mannen lezen geen blogs toch? Hmm, dat klopt ook niet echt. In hemelsnaam, waar ben ik beland? In de hedendaagse gezinnen die ik ken – het zijn er niet zo veel – gaat het meestal over “ouders”. Niet over moeders. En neen, na 15 jaar is het niet over. Dan begint het pas. Het echte werk. Het zware schoolwerk. Tienerproblemen. Grote problemen die twee ouders vragen, en kleine problemen die misschien niemand vragen. Denk je dat je kinderen, als ze heel hun kindertijd gepamperd zijn dat zullen aankunnen? Wat is dat eigenlijk met die waanzinnige zelfopoffering voor kinderen? Later vinden ze het niet leuk om te weten dat hun moeder misschien een journaliste had kunnen zijn, maar zich nu steendood verveelt en zich voortduren blijft moeien met hun huishouding. Ga in godsnaam nu terug werken. Leef uw leven. Benut de talenten waarop jouw eigen ouder zo trots zijn. En betrek die man in dat verhaal. En vooral, en altijd: probeer niet perfect te zijn. Als je 45 bent, is de arbeidsmarkt alweer bijna ingenomen door jouw kinderen. Doe het dus nu, of het zal nooit zijn, en een onvoltooid leven ligt in het verschiet.
@ Karen
niet alleen kinderen kunnen ziek worden….
Wat als één van de ouders , die minstens even belangrijk zijn, ziek worden???
Mijn verhaal:
Ik ben altijd de rapste geweest…de rapste geboren, de rapste in stappen, de rapste in praten, de rapste in school, de rapste met liefjes enz enz
Als tiener was ik steeds haantje de voorste, ik studeerde voortreffelijk, ik was geliefd, ik was voorbestemd tot…..
Als twintiger leefde ik dubbel zo snel als anderen van mijn leeftijd…dubbel werken, dubbel sporten, dubbel uitgaan
Op m’n 30ste leerde ik mijn man kennen, we hadden al snel kinderen.
En plots sloeg het noodlot toe.
Na de geboorte van onze jongste zoon werd ik gediagnosticeerd met RA (reumatoïde artritis)
Van de ene dag op de andere kon ik niks meer. Gedaan met sporten, gedaan met werken, gedaan met dansen, gedaan met leven…
Het was geen lachertje en ik bleef noodgedwongen thuis. Dit tot veel commentaar van de schoonfamilie en zelfs de dichte vriendenkring.
Na ZEVEN jaar zoeken naar de gepaste medicatie (gepaard gaande met allergische reacties tot in shock gaan op spoed, cortisonekuren waarbij je 20 kg verdikt; 2 jaar durende spuiten in je bil waarbij ik net zo doodziek werd als kankerpatiënten) kreeg ik het label ‘stabiel’
….oke…. Dat zeggen de dokters.
Maar wat weten zij ervan!
In de winter kan ik niet buiten omdat het te koud, te vochtig, te winderig is.
In de zomer kan ik niet buiten omdat het te warm, te vochtig en te winderig is
Ik leef constant met pijn
Leuk hé.
Maar in al die tijd ben ik nog steeds thuis voor de kinderen!
Onze kids zijn nu 11 en 12 en wat zijn zij blij dat mama er is.
Wij hebben een ongelooflijke band- in kwade en goede dagen -maar die kan niet kapot gemaakt worden.
Ik besef ook dat ze binnen een 10 tal jaar het huis zullen uitfladderen.
Maar ik heb me intussen gewapend met vrijwilligerswerk. Werk dat ik kan doen als het mij past; als het ‘mij past’ wanneer ik niet ziek ben.
Onze kinderen zijn ook zelf zeer zorgzaam geworden
En ik prijs me gelukkig met mijn gezin!!!
Dat wou ik even meegeven
Dank je wel, Ilse, voor je steengoed artikel.
Het lezen van alle reacties eronder maakt het nog meer interessant!
Misschien moeten we vooral starten, lieve mensen, met niet zo te oordelen over onszelf?
Mijn verhaal:
Ik ben altijd de eerste geweest…de eerste (of vlugste) geboren, de eerste in stappen, de eerste in praten, de eerste in school, de eerste met liefjes enz enz
Als tiener was ik steeds haantje de voorste, ik studeerde voortreffelijk, ik was voorbestemd tot…..
Als twintiger leefde ik dubbel zo snel als anderen van mijn leeftijd…dubbel werken, dubbel sporten, dubbel uitgaan
Op m’n 30ste leerde ik mijn man kennen, we hadden al snel kinderen.
En plots sloeg het noodlot toe.
Na de geboorte van onze jongste zoon werd ik gediagnosticeerd met RA (reumatoïde artritis)
Van de ene dag op de andere kon ik niks meer. Gedaan met sporten, gedaan met werken, gedaan met dansen, gedaan met leven…
Het was geen lachertje en ik bleef noodgedwongen thuis. Dit tot veel commentaar van de schoonfamilie en zelfs de dichte vriendenkring.
Na ZEVEN jaar zoeken naar de gepaste medicatie (gepaard gaande met allergische reacties tot in shock gaan op spoed, cortisonekuren waarbij je 20 kg verdikt; 2 jaar durende spuiten in je bil waarbij ik net zo doodziek werd als kankerpatiënten)
Nu is de medicatie juist en m’n ziekte stabiel….ja oke. D
Heel herkenbaar, na 20 maanden mamazijn vind ik mezelf beter in ‘hetleven’ als ik 4/5 werk. Mijn mama is een tiental jaar thuisgebleven voor mijn zus en mezelf en hoe graag ik dat ook zou willen voor mijn eigen dochter, financieel is dat niet haalbaar. Daarbij komt ook nog dat mijn mama in hetzelfde schuitje zit als de mama van Claire in een van de reacties hierboven. Helemáál stoppen met werken zelfs al was het haalbaar maakt mij dus om die reden toch ook zenuwachtig voor ‘wat dan later’. Op dit moment wisselen mijn lief en ik de schijven van 5 maanden 4/5 ouderschap af (werken op hetzelfde bedrijf). We hebben nu elk al de helft van onze 20 maanden opgebruikt. Onze dochter gaat drie dagen per week naar een kdv en is dus ook vaak bij 1 van ons. Maar wat na het ouderschapsverlof, hoe overbruggen we schoolvakanties (dat is namelijk en drukke periode op ons werk). We weten het nog niet. En dan mogen we nog van geluk spreken dat 1 grootouderpaar al op pensioen is en altijd klaarstaat…
Als we binnenkort met zijn allen tot 67 moeten werken om een volwaardig pensioen te hebben (wat meestal al gene vette is ) , vallen de grootouders als opvang ook weg ..Dan misschien wel fulltime gaan werken , maar verspreid over 6dagen , oftewel glijdende uren of 38 uren per week in te vullen naar ieders behoefte .
Ook hier de afgelopen maanden veel nagedacht over hoe het anders zou kunnen, jawel, in het ziekenhuis.
Ons zoontje van vier kreeg eind juni een pacemaker maar er kwamen complicaties, de pacemaker moest er weer uit. Nu zijn we 6 opnames verder, de vierde was er voor een nieuwe pacemakerimplantatie. De enige plek waar je dan als mama hoort is naast je kind… Omdat ik zelfstandige ben moest ik vooral ongeveer zelf zorgen dat er vervanging was maar het betekende ook geen inkomen… Ik koos hier destijds voor omdat ik op die manier kon werken samen ‘met’ mijn kindjes (kinderopvang) nu de jongste in september naar school mag en de afgelopen maanden onze wereld zowat op zijn kop stond, was het ook hoog tijd voor herevaluatie. Hoe het allemaal zal uitdraaien weet niemand maar ik ben er wel achter dat flexibele uren het leven voor veel ouders een pak makkelijker zouden maken… Of een job binnen de schooluren (wie geraakt er op vrijdag in hemelsnaam om 15u aan de schoolpoort). Ik ben kleuterleidster van opleiding dus zou de keuze snel gemaakt moeten zijn, ware het niet dat ik dan naar Brussel moet voor een vaste job, vroeg vertrekken en laat thuis komen dus, geen optie… Interims kunnen ook niet want als er geen is, kan ik op niets terugvallen. Maar tijd brengt raad zeker!
Ik heb me trouwens ook al vaak de bedenking gemaakt dat het leven niet logisch is (de natuur dan) op het moment dat we minder slaap beginnen nodig te hebben, mogen we stoppen met werken.
Of nog, op het moment dat we financieel sterk zouden moeten staan (bouwen, kindjes krijgen,…) hebben we de centjes niet. Tenzij je eerst carrière maakt maar dan komt je vruchtbaarheid in het gedrang of heb je meer kans op problemen tijdens je zwangerschap, enz.
Tot slot nog dit: is het niet erg (of jammer) dat onze kinderen eerst ernstig ziek moeten worden voordat we durven inzien dat het anders moet? Of beter, voordat we mogen zeggen, zonder veroordeelt te worden, dat we het graag anders willen?
Fijne tekst! En natuurlijk heb je overschot van gelijk dat een gezin en je geluk (hopelijk zijn dat synoniemen) op de eerste plaats moeten komen. Anderzijds maak ik toch graag volgende kanttekening. Het mag misschien wel feministisch klinken als vrouwen zélf beslissen om thuis te blijven voor de kinderen. Maar de realiteit is dat vrouwen/moeders daardoor meer opgeven dan je op het eerste gezicht zou denken.
Laten we hopen van niet, maar stel dat je huwelijk op de klippen loopt, op – let’s say – je vijftigste? Je hebt als ‘bewust gekozen moeder’ dan niet alleen een (tijdelijk?) onderbroken/afgebroken carrière en de bijbehorende beperkte wedde, je hebt ook al die tijd minder bijgedragen in de gezamenlijke kosten en dus recht op minder dan de helft van het huis. Ik weet niet of het als ‘vijftigster’ makkelijk is om nog aan een goede job te raken, maar je hebt in ieder geval minder of geen pensioenrechten opgebouwd. Dat draag je mee voor de rest van je leven…
Vandaar ook de oproep aan politici: het wordt dringend tijd dat wat in een huwelijk verdiend wordt door beide partners, automatisch in één pot komt. Pas dan kan je écht bewust en gerust kiezen om moeder te zijn.
Een (niet altijd even) bewuste vader
En juist dat gebeurt ZO veel. Als de kinderen weg zijn, breken zo veel koppels op. Als 1 van de twee partners niet gewerkt heeft, zijn beide parters genekt, de ene doordat zij/hij niet werkt, de andere door het betalen van alimentatiegeld. Er moet een systeem komen waardoor dit niet langer mogelijk is, en in afwachting: druk toch jullie dochters op het hart dat ze financieel onafhankelijk moeten proberen blijven. En dàt lukt nu eenmaal beter met een partner die ook bereid is water in de wijn van de loopbaan te doen.
Mijn leven is helaas niet in balans…ik ren door het leven en heb soms het gevoel dat ik wel eens durf te vergeten van adem te halen.
Ik heb twee kids, huishouden en twee jobs. Geen tijd voor sport of ontspanning.
Ooit heb ik minder proberen werken maar dan heeft dat financiële gevolgen. Met een huis dat moet verbouwd worden en twee kids geen optie…
Vorig jaar zorgde ik ervoor dat mijn man zijn droom kon waarmaken door het huis te verbouwen en de zaak te starten waar hij van droomde. Ik zag mezelf ook in de droom en hielp hem. Voordeel de kids kunnen steeds thuis blijven maar al vlug merkte ik dat we er wel dicht bij waren maar dat de kinderen toch hun ouders miste….dus niet allemaal rozengeur en manenschijn 🙂
De zaak maakt voorlopig geen grote winst door de grote investering vorig jaar dus moet ik terug gaan bijwerken .
Ik spring en loop tussen de zaak, de job, de kids en hun activiteiten en het huishouden.
Ik heb het gevoel dat ik inderdaad een geëmancipeerde vrouw ben maar dat mijn man geen geëmancipeerde man is. Hij heeft een vrouw die de benen van onder haar lijf loopt 🙂 dus buiten werken en de zaak….gebeurt er niets!? Geen gras afrijden, geen afwas, geen dweilke slaan, nix! En wel tijd voor sport 🙂 jaja ik ben er jaloers op :-/
Dus voorlopig geen balans en geen quality time 😉
Wat een prachtig juiste visie. De klok gelijk zetten met je hart. Mooi en ik denk dat ook heel wat papa’s zich hierin best kunnen vinden.
Het is natuurlijk fijn als je de keuze hebt om deeltijds te werken.
Het plan dat je uitstippelt ziet er ook goed doordacht uit.
Uitgaande van een “klassiek” gezin.
De systemen die er zijn om deeltijds te werken in België zijn echter niet gemaakt voor alleenstaande ouders, die volgens mij ook wel nood hebben aan meer quality time met kids, maar dit financieel niet aankunnen. Zij hebben vaak geen andere keuze dan voltijds te werken. Het work-life balance gegeven is in de tijd (waar er zoveel eenoudergezinnen zijn) een gegeven geworden voor de happy few, terwijl naar mijn mening iedereen recht zou moet hebben op een mooie balans
Geweldig artikel!! Inspirerend voor velen.
Maar als single mom – met het hart op de tong – word je daar (onterecht) toch ook wel kriegel van en denk je: zij beseft nog niets eens in welke luxe ze zit! Maar dat is niet netjes, zeg ik an tegen mezelf. Het is niet omdat je het op de weegschaal ‘anders’ hebt, dat een ander dan geen recht op frustraties heeft. En ze zijn meer dan terecht.
Wat ik wel extra duidelijk wil maken is dat de mogelijkheden van single mama’s daarentegen (en dan heb ik ’t zelfs nog niet over full-time single twin-mama’s bijvoorbeeld ;))) op dat vlak nihil zijn.
‘Single moms’ hebben niet het alternatief om parttime te werken, zij hebben ontelbare ‘full time jobs’ door elkaar en hebben geen optie om niet mee te doen aan de crazy ratrace op automatisch piloot.
Op dat vlak staan de rechten van alleenstaanden nog nergens en helaas speelt het gerecht ook niet altijd een eerlijke rol… dan ben je ‘gedoemd’ om als een kip zonder kop te rushen en het maar met een paar slaapuurtjes per nacht te doen gedurende 10 jaar.
Zo’n race is er nu eenmaal voor sommigen en is dan niet haalbaar te negeren. Wel kunnen we er – nadat we naar alle opties hebben gezocht om het tempo van die race wat te vertragen – tenminste een mooie en vrolijke race van trachten te maken. Met kleurrijke pistes onderweg waar energie, voldoening, blijheid en die liefste kindersnoetjes ons toejuichen. En de beloningen.. die bepalen we zelf! Weet zeker dat die er zullen zijn.
Dag Sigal,
Ik herken je bedenking over het single mum zijn… ik krijg ook heel vaak de kriebels als ik koppels hoor klagen over hoe het allemaal rond krijgen. Je voelt je er schuldig over, maar tegelijk is het wel waar. Wij hebben die luxe absoluut niet. En iedereen denkt maar dat het zwaar is omwille van de praktische lullige dingetjes. Maar niet vanwege het nachtelijke wakker liggen omdat er weer een onverwachte rekening is gekomen…
Joke
Dank voor wat je schrijft. Ik vind het erg herkenbaar en ergens ben ik blij dat ik niet de enige ben die ermee worstelt. Want soms lijkt het alsof het een foutje in mijn hoofd is dat ik de stress niet aan kan en niet boven het niveau van overleven kom…
Wat rechten, opties en mogelijkheden betreft, moeten we misschien zelf onze stem laten horen. Wie dat wil: contacteer me alsjeblieft via mijn blog.
Inderdaad… Ik denk ook dat het klassieke gezin, zoals in het uitgestippelde plan, steeds minder bestaat.
En als alleenstaande ouder ervaar ik ook dat zelfs voltijds werken niet genoeg is, dat er altijd een stress blijft door schaarste aan geld, tijd, rust, slaap, …
Hey allen,
de alleenstaande mama’s hebben het inderdaad niet gemakkelijk. Een groot deel van de schijfsters hier zijn alleenstaande mama’s en het thema komt dan ook regelmatig aan bod. Het zijn Helden: charliemag.be/mensen/held-van-de-maand. Maar het is ook loodzwaar om alles alleen te dragen: charliemag.be/wereld/water.
Bedankt voor alle reacties. Blijf feedback geven, alleen zo houden wij de vinger aan de pols!
Beste Ilse,
Heel erg mooi stuk dat ik met heel veel interesse gelezen heb.
Ik heb nog geen kinderen maar sta op een kantelmoment in mijn leven. Samen met mijn man denk ik eraan om er toch voor te gaan, na veel getwijfel. Ik werk momenteel 32/36 wat overeenkomt met 4 dagen van de 5.
Ik twijfel en twijfel of het wel een goed idee is om in deze samenleving kinderen op de wereld te brengen. Ga ik dit wel kunnen inpassen in mijn agenda, in mijn job waarvoor ik veel moet rondrijden? Ga ik dit financieel aankunnen? Kortom ga ik mijn kind alles kunnen geven waar het recht op heeft?
Mijn man heeft ook zeer onregelmatige uren. Hij neemt een aantal taken op zich in het huishouden maar dat is eerder weinig te noemen. Minder werken lijkt voor geen van beide een optie in deze dure en duurder wordende maatschappij.
Ik lees uw artikel graag maar dit maakt mijn keuze nog moeilijker omdat ik er echt wil zijn als ik eenmaal een kind zou hebben.
Groetjes
Recent schreef ik zelf een stukje omtrent tijd (http://liesellove.blogspot.be/2014/11/het-is-tijd-voor-tijd.html) maar wat jij schrijft, zegt het pas helemaal… Het illustreert dat het in onze maatschappij ieder voor zich is geworden en dat als je ‘iets’ wil bereiken (op werk/economisch vlak dan toch) je er alleen maar komt als je gigantisch veel uren werkt. Solidariteit verdwijnt een beetje (maar gelukkig zijn er wel steeds meer stemmen zoals die van jouw.) Het is jammer dat er voor kinderen soms zo weinig tijd is, tegenwoordig zelfs ook voelbaar bij de grootouders. want ok dat iedereen langer moet werken maar opvang door grootouders is hierdoor soms ook niet meer mogelijk…
Ik vind het heel mooi geschreven, de combinatie van al die generaties aan het werk lijkt me wel iets, alhoewel ik denk dat er ruimte zou moeten zijn voor moederschap ook als je fulltime moet/wil werken…
Als je een heel goede specialist in je vak wilt worden moet je zelfs altijd werken. Ook in je vrije tijd. Dat is van alle tijden.
Ik heb moeite met de impliciete (hopelijk onbedoelde) boodschap dat mama’s de enigen zijn die gas willen/moeten terugnemen. Zelden zijn het de papa’s die parttime gaan werken. En zolang de kloof tussen mannen en vrouwen die parttime werken en kiezen voor een leven zo groot is (6% tgo >40%) is feminisme en de strijd voor gelijkheid op de arbeidsmarkt noodzakelijk. Geen oordeel over individuele keuzes, maar ik betreur wel de maatschappelijke normen en druk die ervoor zorgen dat het telkens de vrouwen zijn die de keuze maken gas terug te nemen. Waar zijn al die papa’s die prioriteit geven aan het gezinsleven?
Hier, Katleen! 🙂 Maar je hebt jammer genoeg gelijk.
Dat stuk volg ik niet helemaal Katleen. Welke maatschappelijke druk? je kiest toch zelf grotendeels hoe je je leven indeelt, wat heeft dat met geslacht te maken? Ik ben zelf alleenstaande, fulltime werkende moeder. Moest ik een partner hebben, zou ik diezelfde keuze maken. Wie dwingt wie waartoe?
Dat als je met twee bent, het in dit stuk lijkt alsof het logisch is dat de moeders gas terugnemen.
Hoi Katleen,
je bent niet de enige met deze reactie. Momenteel wordt er gewerkt aan een artikel over hetzelfde onderwerp maar dan vanuit het standpunt van een vader. Deze week nog hier te lezen. We maken regelmatig een verhaal van een vrouw met een eigen zaak en de alleenstaande mama’s zijn op Charlie ook enorm vertegenwoordigd. Alles om een zo compleet mogelijk beeld te schetsen. Dit verhaal was er ook eentje dat gedeeld moest worden, omdat het in de meeste gezinnen nog steeds zo gaat.
We zijn ook aan het werken aan een beeldrubriek waarin we vaders in the spotlight zetten. Want je hebt gelijk, die beelden en verhalen zien we amper. En beeldvorming is enorm belangrijk in onze samenleving. Een realistische rolmodel, of tonen dat het anders kan. Bedankt voor je feedback alvast!
Fantastisch artikel waar heel wat moeders zich in deze situatie bevinden!
Dagindeling is een heel belangrijk punt maar ook eenvoudig en voor de hand liggende oplossingen die uzelf hel wat tijd en frustratie kan besparen.
Bvb. zie ik bovenstaand campagne beeld verschijnen, overal speelgoed en tot vervelends toe 6 x per dag hetzelfde speelgoed opruimen.
Sinds kort heb ik mij 2 handige Play&Go aangekocht! Een handige leuke speelmat en opbergzak in één. De kinderen spelen er overal mee en ruimen er graag mee op! echt perfect! http://www.playandgo.eu
OF
de gekende vraag ” wat eten we vanavond schat?” meer uitleg geef ik niet maar zie http://www.smartmat.be !
met wat creativiteit kan men heel wat tijd en energie besparen!
Prachtig verwoord! Sinds een half jaar bewust deeltijds gaan werken na een fulltime drukke job in een bedrijf waar ze niets begrepen hadden over respect voor werknemers. Dus nu: heel blij op mijn fijne werkplek waar men dank je wel zegt… Maar nog veeeeeeeeel meer gerust en blij met de extra tijd voor de mensen/mensjes die écht belangrijk zijn! Een spelletje spelen met de kinderen, een extra verhaal, een onverwachte wandeltocht of fietstocht na school … Het kan nu wel allemaal… We genieten er van want voor je het weet zijn ze groot en zelfstandig(er)
🙂
Een mooie visie! En toch… Wie reageert op jouw schrijven? Juist ja! Vrouwen! Te veel mannen blijven zo blind voor deze situaties. Jammer toch…
Met mijn job in het onderwijs valt ons gezin met twee sloebers van 5 en 3 heel goed te rijmen. En met een man als die van mij al helemaal. Hij staat ook in het onderwijs en en wij vullen wat betreft het huishouden en de kindjes elkaar heel goed aan.
De eerlijkheid gebiedt me wel te vermelden dat het vaak wij, vrouwen, zijn die nog steeds zonder boe of ba het initiatief nemen wat betreft die kinderen in datzelfde huishouden. Het was pas toen mijn man zei (Nadat ik weer eens aan het klagen was dat mijn hoofd zo vol zat en dat hij ook gerust initiatief mocht nemen) dat ik het moest leren loslaten dat ons dat ook beter en beter lukte.
Mijn man is een echte vent (Trust me: voorbeelden genoeg…) die maar al te graag wat gas zou willen terugnemen om deze “drukste” periode in ons leven wat te overbruggen. Door helemaal SAMEN voor ons gezin te gaan in combinatie met onze job is dit evenwel niet nodig.
Misschien is een cursus huishoudkunde voor mannen nog een idee… Ik zal die van mij alvast opgeven als lesgever.
Leuke reactie. Ik was er ook naar op zoek. Ik sta ook in het onderwijs. Mijn man niet. Nu werkt hij voltijds en blijf ik voltijds mama voor dit schooljaar, met drie kindjes… En ik studeer als hobby. En als m’n hobby afgerond is, mag ik misschien weer gaan werken. Dat lijkt me fijn en dan is hij thuis voor de kinderen en dat lijkt hem fijn. Het is een luxe om van de eenvoud te genieten.
En het is een luxe dat het kan.
Bedankt voor dit artikel. Het verwoordt exact waar ik naar op zoek ben, een goede balans tussen mijn gezin en werk. Zelf heb ik een bachelordiploma. Ik was werkzaam bij de vakbond toen ik mijn eerste kind kreeg. Dankzij ons huidig systeem van tijdskrediet en ouderschapsverlof kon ik enige tijd deeltijds gaan werken. Ik deed mijn werk graag en was zelfs vakbondsafgevaardigde binnen onze eigen vakbond. Ik deed heel veel dingen nog buiten mijn werkuren uit overtuiging voor mijn job. Toch werd ik er telkens op gewezen dat ik volgens hen niet rendeerde als deeltijdse werknemer, ik werd gezien als een kost en mijn kwaliteiten werden niet langer geapprecieerd. Toen het eind van mijn halftijds tijdskrediet in zicht kwam vroeg ik of ik 70 of 80% kon gaan werken en een resolute ‘nee’ was het antwoord. Of ik kwam voltijds terug of gewoon maar niet. Al deze elementen zorgden ervoor dat ik in een burn-out terecht kwam. Maar ik wou niet bij de pakken blijven zitten, na loopbaanbegeleiding te volgen besloot ik dat een job in het onderwijs een optie zou zijn. Ik zei mijn job op en begon met de verkorte lerarenopleiding. Een opleiding die intens zwaar is en enorm veel van je vergt, tijd voor de kindjes is er niet, zelfs de schoolvakanties ben ik bezig voor school. Ik ben geen aangename mama meer en heb geen tijd voor mijn kinderen. En dat terwijl ik dus eigenlijk juist meer tijd wou voor mijn kinderen. Dat met het vooruitzicht dat een job in het onderwijs mij meer tijd zou bieden voor mijn kinderen maar ik begin nu al meer en meer te beseffen dat dit niet het geval zal zijn. Toch niet als ik de job goed wil doen.
Ik heb al vaak getwijfeld om gewoon ergens een simpel part-time job aan te nemen en gewoon te gaan werken en TIJD te hebben voor mijn nu 7 en 5 jarige kindjes. Zeker met de oudste die kampt met leesproblemen en dus extra aandacht nodig heeft. Maar als ik zoiets verkondig, verklaart mijn omgeving mij gek: komaan bijt nu door, je hebt je lerarendiploma bijna of je hebt nu al een bachelor, je gaat toch geen minderwaardig jobke doen? Maar dan vraag ik mij af, sinds wanneer is moeder zijn op de laatste plaats gekomen?
Ik ben in eerste plaats mama en daarna pas werkneemster/studente of wat dan ook.
Eigenlijk voel ik mij verscheurd tussen wat mijn hart verlangt en wat de maatschappij/omgeving van mij verwacht.
Geweldig stuk! Juist omdat ik zo wil niet leven twijfel ik of ik wel aan kinderen ga beginnen. Niet omdat ik ze niet wil maar juist omdat ik niet zo wil leven zoals ik moeders om me heen zien worstelen omdat ze en een goede moeder, een goede vrouw, een goede vriendin, zichzelf en een goede werknemer willen zijn. Maar je wordt dan door vrouwen die wel kinderen hebben ook als gek en egoïstisch bestempeld….terwijl het volgens mij pas echt egoïstisch is om alles te willen en kinderen daarvan de dupe te laten zijn.
Ik heb er zo mijn eigen idee van. http://bloggenzegik.wordpress.com/2014/11/17/en-wat-met-het-soort-moeders-als-ik/
Ja! Herkenbaar!
ik oordeel op geen enkele manier over anderen hun situatie. Ik wil wel graag de stem laten horen voor degenen voor wie het wel ok gaat. Ik ben zelf leidinggevende en heb daardoor geen 9-5 job. Daarnaast ben ik alleenstaande mama, van 1 kindje weliswaar, dat aantal maakt een groot verschil 🙂 Hij is 5jaar oud. Hand op mijn hart, ik vind de combo carrière moederschap niet slopend. Er zijn praktische zaken die mijn leven gemakkelijker maken. Zo ben ik op 1km van mijn werk gaan wonen, en 500 meter van de school. Ik stofzuig niet elke week en soms bestaat ons avondeten enkel uit fishticks en spinazie. Strijken doe ik niet, who cares anyway? Ik ben ok. Mijn zoon is ok. Mijn job is ok. Het is puzzelen en kiezen, maar het kan. Misschien helpt het voor sommigen om de lat lager te leggen? Geen idee, ik heb er ook geen antwoord op. Maar af en toe dikke foert zeggen, doet deugd 🙂
Wow, wat fijn dat het goed gaat bij je!
Niet altijd, maar vaak wel en daar kan je alleen maar dankbaar om zijn. Ik zeg dat niet om anderen op hun plaats te zetten. Vind het gewoon belangrijk om naar de mogelijkheden en naar het goede in t leven te kijken. Rot-optimisme zeker 🙂
Hier ook zo’n stem. Zelfstandige BAM dus ik hoef me nergens zorgen over te maken: werken tot mijn 67e, tijdskrediet, pensioen, vakantiedagen?
Wat zijn dat?
Vind het niet erg, want dank zij dat zelfstandigenstatuut kan ik werken en moederschap combineren. Jep, ook 1 kindje. Ook geen strijkster. Queen van de gezonde snelklaargerechten. Leeft op koffie en deadlines en weekendjes kamperen en adoreert haar poetsvrouw.
🙂
Ilse,
Een heel tof artikel, waarschijnlijk voor velen herkenbaar. Allen spijtig dat het enkel is gericht op mama’s. Voelen papa’s immers niet hetzelfde?
Wij hebben er bewust voor gekozen dat de papa zijn ambities wat aan de kant heeft geschoven. Ik ben hem daar heel dankbaar voor, want op die manier weet ik dat mijn kinderen wel kunnen rekenen op een ouder terwijl ik mij toch volledig kan geven in mijn job. Ze moeten nooit naar de opvang en worden dagelijks naar school gebracht én gehaald met de fiets.
Zowel mijn man als ik krijgen soms te maken met onbegrip. Hoe kan een (goede) moeder zo vaak van thuis zijn? Terwijl dit onbegrip bij mannen met een drukke job veel minder bestaat. Ik had dus graag gezien dat je in het artikel “moeders” had vervangen door “moeders of vaders”.
Ik ben het hier roerend mee eens. Het is een beetje alarmerend dat er (ook in de reacties) amper melding wordt gemaakt van vaders. Waar zitten die dan? Gelukkig plannen mijn volwassen kinderen samen met hun partner, anders zou ik geneigd zijn om ze ondanks hun volwassenheid op het matje te roepen:-)
Heel mooi neergeschreven, Ikzelf wordt bijna 24 en ben ondertussen ook al bijna 2 jaar mama. Als ik jouw artikel lees ben ik nog meer van het standpunt dat ik zoveel tijd als mogelijk in mijn gezin wil steken. Zelf heb ik de keuze gemaakt bij men zwangerschap om te stoppen met fulltime te werken. Tegen het einde van mijn zwangerschapsverlof was ook mijn ontslag rond. Nu werk ik halftijds en veel dichter bij huis.
Al gaat het nog niet altijd even gemakkelijk. vaste uren, of verder doorgroeien zit er niet in, omdat ik er niet kan zijn op de uren die het belangrijkste zijn. en toch leg ik mij erbij neer. Het enige belangrijke is dat ik mijn zoontje kan zien opgroeien en hem veel kan bijleren door met hem tijd door te brengen.
Ik denk op eender welke leeftijd of in welke tijden we ook leven, je voor jezelf nog altijd moet uitmaken wat je wil en daar dan ook volledig voor gaan.
Ilse,
Hoe ontzettend mooi om te lezen! Als jonge mama komt er zoveel op je af. Je leert jezelf helemaal opnieuw en anders kennen, ook dat neemt veel ’tijd’ in beslag. Ik heb sinds kort gekozen om halftijds te gaan werken, en dat in het onderwijs..’stel je voor ;-)’. Mijn partner is zelfstandige, de meeste dingen komen dus bij mij terecht. Ik was/ben soms zo ontzettend moe…echt beangstigend eigenlijk. Rondom mij hoor ik soms realistische verhalen, maar inderdaad ook veel ‘roze wolk’ verhalen. Zo lang heb ik getwijfeld om minder te werken en inderdaad, er is te weinig omkadering, er zijn te weinig voorbeelden, er is te weinig ‘liefs’ van medemama’s die zulke keuzes steunen. Fijn om dit te lezen! Deze week zat ik ’s ochtends samen met mijn zoontje in de zetel. Rustig wakker worden, samen onder het dekentje. En pas dan voelde ik me niet meer schuldig over mijn keuze. Zoals je zei..mijn hart had gesproken! (Btw…zei ik al dat dit om 5.00u in de ochtend was 😉 🙂
Prachtig stuk! Dit beschrijft compleet mijn dagelijkse dilemma. Ik (32jr) ben mama van twee zonen (3 en 5). ‘T liep niet altijd van een leien dakje en ik heb periodes 4/5de gewerkt. Nu voel ik dat de kinderen het niet erg vinden om als laatste kindjes te worden opgehaald. Ik ben weer fulltime aan het werk, maar in een nieuwe job met voldoende flexibiliteit en thuiswerk. En toch… Ik maak lange dagen en ben er ’s morgens nooit. Dan zorgt mijn man voor ze. Op zich komen onze kinderen niets tekort, maar bij mezelf knaagt het wel, elke dag opnieuw. Onvolledige mama en onvolledige collega. En dan denk je na over keuzes maken. En toch twijfel ik of ik ooit het lef zal hebben om een drastische keuze te maken. Stiekem hoop ik vooral op een meer begripsvollere maatschappij.
@Sofie. Ik begrijp je wel, maar tegelijk mogen we niet vergeten wat een kostbaar cadeau studeren eigenlijk is. Het is een voorrecht én het kost de maatschappij handenvol geld om jongeren te laten studeren. Dan vind ik het toch jammer dat iemand die de kans heeft gekregen om twee masterdiploma’s te halen, niets doet met die investering van de maatschappij. Maar misschien begrijp ik je verkeerd en werk je intussen wél weer. In dat geval treed ik je volledig bij: als kinderen klein zijn, kun je beter even gas terugnemen. Maar niet voor altijd, want dat zou ik dan weer egoïstisch vinden.
Kuch?? Studeren verrijkt een mens en “de maatschappij” krijgt van gestudeerde mensen zoveel meer terug dan enkel winst op financieel vlak. Ik vind het diep, dieptriest dat er zo wordt gekeken naar studies en andere levenskeuzes, als iets negatiefs.
Er zijn talloze studies die vewijzen dat kinderen die opgroeien in een liefdevolle omgeving de maatschappij ook nog eens geld besparen: ze belanden minder snel in jeugddelinquentie, psychiatrie of worden later minder snel verslaafd. Een maatschappelijke rol bestaat uit meer dan enkel een financiële. Dat er momenteel een hele bovenlaag dit soort walgelijke ideeën aan ons probeert op te dringen, is al bedroevend genoeg. Dat er mensen massaal intrappen en die idiote boodschap verspreiden, vind ik zo nodig nog bedroevender…
Maar….een kind naar de opvang sturen is helemaal geen teken van liefdeloosheid he. Er is eerder aangetoond dat die kinderen socialer zijn dan andere. Ik vind het wel een probleem dat jonge vrouwen met talent heel hun jonge professionele jaren opofferen door (onder meer) schuldgevoel. Het doet mij denken aan het typische verhaal van het kind dat heel hard weent als je het afzet aan de chrèche tot op het ogenblik dat je weg bent. Dan blijkt dat ze erg kunnen genieten van de aandacht van anderen en de andere omgeving. Soms denk ik dat mama’s hun kinderen meer nodig hebben dan omgekeerd.
Dag Ilse,
5 minuten na het lezen van je artikel kreeg ik telefoon van de creche. Zoon van 1 jaar had hoge koorts. Of ik hem kon komen halen. Alweer… Zo gaat het al weken. Miro heeft het moeilijk. En ik ook, want op papier werk ik fulltime, in realiteit loop ik om de haverklap weg van mijn werk om de marathon aan growing pains en kinderziekten op te vangen… Ik schiet tekort als mama en als collega. Mijn moederinstinct zegt: take a break… Wees mama, je kindje heeft je nodig. Maar professioneel is een time-out geen optie. Teveel op het spel. Schuldgevoel is dagelijkse kost. Tegenover de kindjes. Tegenover de collega’s die me steeds vaker na een halve dag naar de creche zien vertrekken omdat het weer zover is. Tegenover de verzorgsters in de creche, die me waarschijnlijk geen geweldige mama vinden. Ik bewonder je keuze. Ik vrees dat er mij ook een te wachten staat.
Yasmin
Ilse,
Zoveel waarheid in dit artikel. Zelf ben ik 35 en net 4 maanden mama van een zoontje. Ik heb het geluk om in Duitsland te werken en wonen, waar ik momenteel ouderschapsverlof kan nemen tot mei volgend jaar. Maar toch, 12 jaar lang werkte ik voltijds en ging helemaal voor mijn carrière. Nu vond ik het hoog tijd om eens een pauze te nemen en geniet ik volop van de momenten met hem. Want dit komt nooit meer terug. Ik vul mijn sociaal leven met dingen die ik graag doe en waarvoor ik de tijd kan nemen zodat ik niet geïsoleerd raak en verder wil ik echt wel weer aan het werk volgend jaar maar neem ik me voor een goede balans te vinden en daarom ook tijd te kunnen maken voor mijn kind. Sommige vriendinnen vragen me of ik het werken gaan niet mis. Eerlijk? Op dit moment echt niet, een teken dat het dus nodig was even een andere weg in te slaan, ook al bouw ik waarschijnlijk binnen enkele jaren graag weer verder aan mijn carrière ! En ook mijn vriend en ik spreken over het eventueel verdelen van de verantwoordelijkheid, zodat we er beiden vaak genoeg kunnen zijn voor hem (en onze verdere navolging :-)), doen we trouwens nu al door elk een deel van ons ouderschapsverlof op te nemen en niet enkel ikzelf. Maar het gaat er dus effectief de juiste balans te vinden. Dank je voor dit inzicht en om je verhaal te delen!
Heerlijk artikel met een waarheid waar ik enkele jaren geleden ook achter kwam toen mijn jongste pas school ging en ik hem als 3de laatste moeder ging ophalen. Hij lag slapend op de stenen vloer, naast zijn gelukkig nog rechtstaande broer, in de hoek van een gang waar de 5 laatste kinderen naast elkaar, jas aan, op hun ouders stonden te wachten. Dat was mijn druppel.
Intussen startte ik wel een kleine onderneming op en ik wil die echt doen en zien groeien, maar niet ten koste van mijn zonen. Zij blijven mijn prioriteit. Ze worden nu dagelijks van school opgehaald nog voor de opvang begint. We hebben zo iedere dag enkele fijne uren samen en omdat mijn kinderen gelukkig veel slaap nodig hebben, start mijn avond vroeg en begin ik meestal opnieuw met werken. Dat is dan weer zwaar, maar daar kies ik dus zelf voor en mijn kinderen hebben daar geen last van. Wanneer de klok weer 16h slaat ben ik wel vaak gefrustreerd over het tekort aan tijd voor mijn onderneming, maar het contentement dat mijn kinderen in mijn flexibele werkregime vertonen weegt veel meer door.
Ik weet soms ook niet hoe ik dat allemaal ga combineren. Deeltijds werken is mooi, en mijn ouders hebben destijds samen beslist dat mn moeder deeltijds ging werken om er meer voor ons te zijn. Ik heb dan ook een geweldige jeugd gehad vol liefde en warmte. Nu zijn wij, de kinderen het huis uit, mijn moeder net met pensioen en tegelijk zijn mijn ouders uit elkaar gegaan. En blijkt dat deeltijds werken een grote impact te hebben op mn moeders resources, nu ze er alleen volstaat. Was uiteraard niet gepland. Dat is dus wel iets om goed over na te denken gemaakt als een van beide partners gas terugneemt op het werk.
Goei plan! Bééétje flexibileit incalculeren in je plan, er kan nogal wat veranderen in een leven 🙂
Absoluut heerlijk je laat vrouwen nadenken over hun lugubere-perfectie en dat is goed!
Merci Ilse!
Ilse, wat herkenbaar!
Na jaren van mij ongelukkig voelen in mijn job, die me geen enkele uitdaging biedt maar wel mooie uren, ideaal met een gezin, 4/5 en een redelijk loon, heb ik uiteindelijk al die mooie praktische voordelen overboord gegooid om iets te zoeken dat ik gráág doe en dat me voldoening geeft. Maar nu dus: een nieuwe job zoeken. Mooie carrièregerichte functies die ook de rekeningen betalen in een deeltijdse arbeidsweek: ZE BESTAAN NIET. Dat wist ik al toen ik mijn ontslag indiende. De job vinden die ik zoek zal betekenen dat ik fulltime moet werken. Toch zeker het eerste jaar. Daarna kan er al eens onderhandeld worden. Dat zal ook betekenen dat mijn kind straks als (bijna?) het enige kind op woensdag om 15u zal moeten opgehaald worden door een vreemde opvangdienst omdat de school daarna geen opvang voorziet. En dat knaagt. Enorm. Mijn man lijkt er geen last van te hebben. Het is nu eenmaal zo. Ik wel. Uit schuldgevoel dat me werd aangepraat door de maatschappij? Nee. Ik denk het niet.
Ik ga een zware tijd tegemoet maar ergens weet ik, hoop ik, dat het goed komt. En dat ik niet eeuwig op mijn ambitiehonger moet blijven zitten. En dat deeltijds werken voor ouders, moeders én vaders ooit normaal wordt.
Hey Ilse,
Wat een goed stuk. Zo herkenbaar. En mede daarom dus zo goed 😉 Tuurlijk zitten er nog ‘gaten’ in het idee, maar geen enkel systeem is compleet waterdicht. Het gaat inderdaad om de aanzet geven, mensen anders doen kijken. En dat doe je perfect. Ik ben 31, mama van 2 kleine kindjes, masterdiploma op zak, ooit een bijzonder drukke carrière… En ik wil zeker ooit weer meer doen voor mezelf, meer werken. Maar in deze fase van mijn leven wil ik niet hollen, niet goochelen, niet moe zijn. Ik wil vooral genieten van mijn 2 zoontjes en er zijn voor de mensen die ik graag zie. Werken doe ik nog wel (kan ook niet anders en ik zou het niet kunnen missen), maar dan part time en vooral heel flexibel. Een honderd procent bewuste keuze, ik word door niks of niemand gedwongen. Integendeel, je voelt je eerder ‘verplicht’ om de andere optie te kiezen. Gas terug nemen, wordt gezien als je talent verkwisten. Ik heb nochtans meer medelijden met andere mama’s dan met mezelf. Als je kiest, verlies je, dat is waar. Maar als je niet kiest, win je evenmin zo blijkt… I’m IN to spread the word 😉
Groetjes,
Erika
Dag Erika,
Heel erg bedankt voor je reactie! En inderdaad, er zitten zeker nog ‘gaten’ in. Veel hangt ook af van wanneer je kinderen krijgt enzo. Wat je zegt over ‘verkwisten’: inderdaad. Heel herkenbaar. En ook een beetje de druk die je voelt: als vrouw moet het allemaal snel want je bent blijkbaar maar beperkt houdbaar, in tegenstelling tot mannen. Geen haan die ernaar kraait als ze op hun zeventigste nog op het scherm komen (een Jan Mulder bijvoorbeeld). Dat juich ik toe, maar mogen wij dat dan ook, als onze kinderen groter zijn, nog iets leuks en interessants doen? Ik ben vooral blij dat je met je hart hebt gekozen. Groetjes, Ilse
Ja, allemaal mooi en wel. Twee jaar geleden zou ik het laaiend eens geweest zijn. Maar ik heb moeten ervaren dat het leven niet zo planbaar is als het lijkt, en daar ga je volgens mij volledig aan voorbij. Leuk 45-jaren-plan, als er niemand ziek wordt, je partner bij je blijft, je kinderen ‘gezond’ zijn, … Voor velen, waaronder op dit moment ook mijzelf, is het niet plannen. Zelf geen week vooruit plannen. Gewoon overleven, de laatste anderhalve week van de maand zonder geld op de rekening, want ondanks hoogopgeleid alleenstaande mama geworden tegen wil en dank. Doodmoe, ja, niet de mama die ik wil zijn. En geen 45-jaren plan. Helaas.
Dag Prinses,
Ik begrijp heel goed wat je bedoelt. Bij Charlie werken ook een paar alleenstaande mama’s. We hebben er veel over gepraat en gemaild. Er is nog een lange weg te gaan, en de groep alleenstaande mama’s staat in de kou. Lees misschien ook eens ‘Het water aan de lippen’ op Charlie. En take care.
Dag Ilse. Dank voor je bericht. Ik denk dat we meer aandacht moeten vragen voor alleenstaande ouder. Het stukje ‘water aan de lippen’ kende ik al, ik vulde het aan met: http://prinsesopdekikkererwt.wordpress.com/2014/10/07/a-game-to-play/
Ik merk zelf dat alleenstaande ouders hun problemen heel moeilijk ter sprake brengen. Schaamte, eigen schuld, en te druk bezig met overleven?
Ik vond het leven al erg druk met twee ouders en twee kindjes. Alleen met twee kindjes verzuip ik, eerlijkgezegd. En ik realiseer het me pas nu ik in de situatie zit.
Dus: oproep aan alleenstaande mama’s (en misschien ook papa’s): laten we onszelf eens in de warmte zetten. Het eens ter sprake brengen…?
Prinses,
ik herken jouw gevoel en situatie. Ik ben een alleenstaande mama met 3 (kleine) kids. Ik werk weekends en brug-en feestdagen, wordt gezien als een fulltime job.
Ook ik heb het gevoel dat ik een ‘mindere’ mama ben, ik richt mij op het overleven en doorkomen van de dagen. Plannen is een woord uit een ver verleden. Eerlijk gezegd heb ik de hoop op veel begeleiding en/of ondersteuning opgegeven, het woord alleenstaand is in elk geval zeer toepasselijk.
Lieve Anne, veel sterkte. Ik denk dat ik exact weet waar je het over hebt. Ook wat de begeleiding en ondersteuning betreft. Ik heb al op zo veel deuren geklopt, ben het een beetje beu mijn verhaal te doen en ben het ook wat beu te voelen dat mensen ergens diep vanbinnen er vanuit gaan dat het wel je eigen schuld zal zijn dat je in de steek gelaten bent.
Alle goeds voor jou!
Dag Prinses,
Ik kwam ooit al eens op jouw blog terecht. Jouw verhalen zijn vaak confronterend. Voor mij toch: beseffen dat ik het best goed heb! En ook, dat jij niet alleen staat. Maar dat we te weinig horen, lezen, … hoe het is als alleenstaande mama. En dat er nog veel werk aan de winkel is!
Merci om ondanks je overvolle, veel te beladen dagen toch nog te bloggen.
Ik bewonder je. Helden doen onmogelijke dingen… Maar dat wil niet zeggen dat de hindernissen normaal (hoeven te) zijn.
Veel courage!
Liesje
Dankjewel, Liesje. Ik voel me geen held, maar een soort ploetermoeder met wallen, een lege rekening en zenuwen. Het bloggen is fijn, dat helpt om het wat te ventileren, verbondenheid te zoeken.
Ik hoop dat het alleenstaande mama-verhaal dat ik schrijf voor een beetje bewustzijn mag zorgen, en dat er misschien wat stappen gezet kunnen worden om het wat makkelijker te maken. Ik nam net contact op met de gezinsbond, omdat ik me afvraag of ze een soort panel hebben van alleenstaande ouders om eens te bekijken welke noden er bij die groep zijn. Even afwachten. Als jullie nog andere ‘kanalen’ weten om het alleenstaand ouderschap en de bijhorende problemen te bespreken met het oog op veranderingen in beleid en ondersteuning: graag.
Dag Prinses,
Ik kaart dit straks zeker even aan bij m’n collega’s. Bij Femma is er in elk geval al aandacht voor de problemen van alleenstaande mama’s en belangenverdediging hier rond. Maar misschien kan het nog anders, beter, feller, …? Ik verwijs zeker naar jouw blog!
Groetjes
Liesje
Ok, dat van Femma wist ik niet. Waar kan ik daarover lezen?
Mooi geschreven!
Ik ben zo iemand waar nog steeds een taboe rond heerst. Na zes jaar studeren en twee universitaire diploma’s op zak, kon ik het niet, èn voor een gezin kiezen èn een carrière uit bouwen. Na mijn studies werkte ik een goed jaar (lange dagen, lange uren, lange weken, leuke job, super baas), tot ik zwanger werd van onze eerste zoon. Heel mijn lijf hunkerde naar dat kindje, heel mijn lijf wilde er elke minuut van de dag zijn voor hem, heel mijn lijf wilde niet kiezen, maar koos toch. Ik gaf er de brui aan, belde mijn bazin na de bevalling op, vertelde haar dat ik ‘opnieuw’ verliefd was geworden, op een mini-mensje, en dat ik niet meer terugwou naar de rat-race.
Nu, bijna 14 jaar later, heb ik daar nog geen seconde spijt van. Na zoon één, kwamen nog twee dochters en een tweede zoon, en ik, ik GENIET!
Heel erg herkenbaar…
Zelfs met m’n 4/5 job én een zorgende (maar helaas niet-huishoudende) man is het nog steeds goochelen. En dan heb ik nog geluk, ik werk voor een stuk van thuis uit en krijg alle begrip als werk even moet schuiven in het combinatieverhaal.
Maar ik maak me ook zorgen, want met m’n 4/5 job haal ik nooit een volledige loopbaan die me recht geeft op een volwaardig pensioen… Nog heel wat werk aan de winkel voor m’n ‘werk’, de vrouwenbeweging Femma.
Wist je dat die pleit voor 30u/week als het nieuwe voltijds? http://www.femma.be/nl/onze-visie/artikel/waarom-het-nieuwe-voltijds-zo-veel-kansen-in-zich-heeft
Dus 30u/week = voltijds voor pensioen, voltijds voor loopbaankansen, … Verhalen zoals het jouwe doen me er nog meer in geloven! We moeten er voor blijven gaan.
Dus blijven bloggen en verhalen delen.
Misschien komt het besef dan ooit tot waar het moet zijn en worden er keuzes gemaakt… Zodat het hart kan kiezen zonder te verliezen.
Voor Emmy: Ik herken wat je schrijft.
Bedankt, Kathleen.
Herkenbaar! Mooi verwoord! Fijn stuk, Ilse.
Bij ons was het ook een ziek kind dat ervoor zorgde dat we onze prioriteiten gingen herzien. Na mijn eerste kind werkte ik terug fulltime. Haha, dat was lachen (not)! Maar zelfs toen mijn man ik beiden 4/5e gingen werken kregen we ons leven nog niet onder controle. Toen werd onze jongste zoon geboren werd met een ernstige nierafwijking en ik bleef 8 maanden met hem thuis en in het ziekenhuis. Zo’n gebeurtenis zorgt ervoor dat je je hele leven gaat herzien en mijn man en ik gaven beiden ons ontslag en begonnen een eigen zaak, vanuit thuis uit. Zelfstandige worden zorgde weliswaar voor meer onzekerheid maar we konden onze uren flexibeler indelen, zijn baas over eigen agenda. We kunnen ons leven makkelijker zelf sturen. Ik werk nog altijd veel maar heb meer voldoening uit mijn werk. Dat is voor mij nu belangrijker dan financiële zekerheid.
Maar de allergrootste hulp krijg ik van mijn man die minstens evenveel tijd en energie investeert in de kinderen als ik. Zonder hem zou ik nooit kunnen doen wat ik nu doe. En ik vind het vaderschap nog veel te veel onderbelicht in onze samenleving. Het lijkt vanzelfsprekend dat moeders een stapje terugzetten, maar vaders niet. Toch denk ik dat dat beiden partijen enorm zou helpen. Het zou vrouwen de kans geven om meer verantwoordelijke jobs aan te nemen, zodat ons maatschappij niet enkel door mannen vorm gegeven wordt. En het zou mannen de kans geven om een andere invulling te geven aan ouderschap. En wat druk van hun schouders te nemen als de eeuwige kostwinnaar in huis.
Dus mijn advies voor jonge ouders: ga BEIDEN een paar jaar op een trager ritme leven. En zoals Ilse zegt, stel je klok gelijk op je hart. Stel je prioriteiten niet af op die jaarlijkse vliegvakantie of die nieuwe keuken. Er zijn andere keuzes die veel belangrijker zijn.
Ik ben zo’n jonge moeder met twee kleintjes van 2 en 4 die probeert te goochelen. Ik werk 4 van de 5 dagen en heb inderdaad het gevoel overal te verliezen: op het thuisfront ben ik er niet genoeg voor de kleintjes en op het werk ben ik er net niet voldoende om er echt voor te gaan.
Ik los dit dillema op door de kinderen toch redelijk op tijd (17.30) op te halen en vooral door ’s avonds als de kleintjes slapen te werken zodat ik er toch echt voor kan gaan. De grote verliezer zijn dan minder de kleintjes en minder het werk, maar alleen ik.
Hi! Ik snap dat men (vrouwen) moet werken maar als je kleine kindjes hebt is er toch niets mooier dan er zelf voor te zorgen?
De tijd dat ze klein zijn is zo kort, en redelijk op tijd ophalen om half 6 vind ik niet echt op tijd, dan geef je je kindjes eten en dan kunnen ze naar bed, waar is je tijd om je kind te leren kennen….
en nogmaals ik snap dat men moet werken maar kindjes willen ook echt de aandacht en tijd van een lieve mama..
Emmy… Zeer herkenbaar! En dan vraag je je weer af: “hebben de kinderen er niet meer aan als ik zelf gelukkiger ben, en dus misschien ook wat meer aan mezelf denk?” En zo blijf je soms vastzitten in een vicieuze cirkel. De eeuwige balans.
Daarnaast hebben we inderdaad nog een feministische golf nodig, waarbij we ook voor de (ouderschaps)rechten van de man moeten vechten! Want als een man een stap terug zet in zijn carrière voor zijn gezin, wordt hij nog harder afgerekend dan de vrouwen. En we kunnen ze goed gebruiken, die mannen, voor een mooie balans.
Boenk erop!
Bij mij zit de balans (voorlopig) goed, maar dat is omdat ik daar sinds enkele jaren zeer bewust mee omga en er zelf hard over waak (en kán waken, in mijn job, een luxe dus). Zeker niet omdat de maatschappij het bewerkstelligt. Daar is inderdaad nog zéér veel werk aan de winkel…
Dag Nele,
Daar heb je 100 procent gelijk in. Het blijft een enorm moeilijk vraagstuk. Je verliest inderdaad carrièrekansen als je minder werkt en ook grote kinderen vragen aandacht. Dat ondervind ik ook elke dag. Ik heb dit vooral gedeeld omdat ik hoop dat er ook eens anders naar gekeken wordt. Heel erg bedankt voor je reactie.
Ilse
Ilse, ik deel jouw mening zo goed als volledig. Ook ik wilde meer dan wat quality time met mijn kinderen ’s avonds en in de weekends. Maar mijn keuze voor 4/5 heeft mijn carrière wel getekend. Je sluit je meteen af van alle promotiekansen. Je wordt voor een stuk niet meer au sérieux genomen, ook al bewijs je telkens weer dat je (ook in 4/5) je job meer dan behoorlijk kan doen.
Met je carrièrepact van 45 jaar ga ik niet volledig mee. Ik ben een prille veertiger, met 2 tieners. Ik werk sinds 2,5 jaar terug voltijds, na meer dan 12 jaar 4/5 of 90% gewerkt te hebben. Ik werk graag, ik heb heel graag een uitdagende job, maar mijn tienerdochters hebben me nog altijd nodig. Ook zij appreciëren een mama die thuis is als zij van school thuiskomen, die naar hen luistert en de tijd neemt om hun dag met hen door te nemen. En de mama zou er ook graag voor haar kinderen zijn. En dat wringt ook nu nog.
Jouw analyse klopt, maar ik denk dat je nog verder moet gaan. Hoe gaan we loopbaan en gezin op elkaar afstemmen? Waarom telt enkel een voltijdse loopbaan? Toen ik 14 jaar geleden aan kinderen begon, waren deze vragen al actueel en dat blijven ze. Hoe willen wij als samenleving gezin en kinderen combineren met een loopbaan? Enkel ouderschapsverlof lost het niet op. Wat na het ouderschapsverlof? Je blijft “zorgend” voor je kinderen tot ze je huis uitgaan. Zelfs voor een kotstudent neem je tijdens de examens de tijd om eens eten te gaan maken, de afwas te gaan doen of gewoon er even te zijn… Krijg je die tijd? Of moet je vooral economisch opleveren?
“Zet de klok gelijk met je hart” <3 geweldig stuk!
Dit stuk verwoordt het zoals ik het nog nergens eerder las. Ieder moet dit voor zichzelf uitmaken. Mijn overtuigde keuze is alvast gemaakt. Een jaar geleden; omdat het/ik moest. Ik geloof ook 100% in fase 3. Zeker nu, anno 2014.
Een verhaal dat ik zo herken. Maar ik heb het nooit kunnen verwoorden. Of ik heb het niet gedurfd wegens negatieve perceptie van de maatschappij?
Ik heb 13 jaar geleden de knoop doorgehakt .Ik vroeg 4/5 maar dit ging niet in een kaderfunctie … dus weg promotiekansen! (Geen kader rond mijn hoofd) Ik heb dan bewust gekozen voor een job die perfect te combineren was met mijn gezin en die ik heel graag doe! Ik verdien minder maar heb ongelooflijk veel meer in de plaats! Zeker weten …
Inderdaad de mooiste zin van het hele fantastische artikel: “zet de klok gelijk met je hart”