Reeks Vluchtelingen

Op weg naar (n)iemandsland: Horgos

Op weg naar (n)iemandsland: Horgos

Fotografe Sandra en redactrice Sophie maken zich zorgen om de berichtgeving rond de vluchtelingencrisis. Wat is waar en wat niet? Is de angst van velen terecht? Ze nemen het heft in eigen hand en gaan op onderzoek uit. Donderdag bezochten ze Horgos, het vluchtelingenkamp op de grens in Servië waar duizenden vluchtelingen strandden nadat Hongarije zijn grens sloot.

De dag nadat we de Hongaarse kant van de grens zagen, willen we het verhaal eens letterlijk van de andere kant bekijken. We reizen af naar Servië om daar de verhalen van de mensen, die voor de gebarricadeerde Hongaarse grens staan, aan te horen. De vluchtelingen legden duizenden kilometers af om voor de gesloten poort van Röszke te eindigen. Nu ja, eindigen? Het leven staat voor hen opeens even stil. Waar ze vorige week vol hoop de grens tegemoet gingen, is er nu enkel nog plaats voor verwarring en onzekerheid. Waarom sloot Hongarije de grens? Waar moeten ze nu naartoe? Duizenden mensen verbleven twee dagen lang in het vluchtelingenkamp in Horgos waar de temperatuur vandaag opliep tot de 35 graden.

_A2A7002

Wanneer we het kamp binnenwandelen zien we de bussen die de gestrande mensen naar de Kroatische grens zullen brengen. Hulpverleners, vrijwilligers, maatschappelijk werkers en ordediensten doen hun uiterste best om alles in goede banen te leiden. Maar de communicatie blijft moeilijk. Dit zorgt soms voor frustratie van beide kanten. Iedereen is moe en sommigen ook ziek. Terwijl het kamp langzaam leeg loopt, vraag ik Welele of ik even bij haar mag komen zitten. Ze gaat verzitten zodat ik mee op haar slaapzak pas.

Welele 29, vluchteling uit Eritrea

_A2A7094welele

“Vier jaar geleden besloot ik Eritrea te verlaten en reisde ik naar Turkije. In mijn land is het oorlog en ik zou verplicht mee moeten vechten in het leger. Maar ik moest mijn familie financieel onderhouden daarom besloot ik te vluchten.”

“En nu ben je hier… Voelde je je niet veilig in Turkije?”, vraag ik haar nieuwsgierig.

“Ja, het is daar wel veilig maar ik was daar heel ongelukkig. Ik werkte als poetsvrouw en werd respectloos behandeld. Daarbij verdiende ik niet genoeg om mijn familie te ondersteunen. Mijn ouders zijn heel arm en ik ben hun enige bron van inkomsten. Al hun hoop is nu op mij gevestigd, daarom ga ik naar Duitsland. Daar ga ik studeren om accountant manager te worden en daarnaast heel hard werken.”

Volgens mij weet Welele niet dat de grenzen met Duitsland op dit moment gesloten zijn voor vluchtelingen. Ik vraag haar of ze weet waar de bussen heenrijden.

“Volgens de agenten, rijden de bussen naar Kroatië, maar mijn vrienden zijn bang dat we naar een gesloten kamp gebracht worden. Ik denk dat ik wel gewoon de bus neem. Ik heb geen keus. Is Kroatië goed voor ons?”

“Ik heb niet veel nodig. Ik doe deze hele reis al alleen. Als ik in Europa ben, ga ik het gewoon maken.”

Ik weet alleen te vertellen dat Kroatië gezegd heeft zijn grenzen open te stellen en probeert om de vluchtelingen te helpen. (Ondertussen sloot Kroätie zeven van de acht grenzen met Servië, dat was op dat moment nog niet bekend…) Maar dat het voor sommige landen niet zo simpel is omdat er veel komt kijken bij het helpen van vluchtelingen. Welele kijkt me niet begrijpend aan. “Een land moet meer doen dan enkel zijn grenzen openstellen en een slaapplek aanbieden. Mensen moet goed te eten krijgen, hebben medische hulp nodig, vaak ook psychische ondersteuning en nog veel meer”, vertel ik haar.

“Ja, maar ik heb niet veel nodig. Ik doe deze hele reis al alleen. Als ik in Europa ben, ga ik het gewoon maken. Daar heb ik verder niet veel voor nodig. Ik moet er gewoon geraken maar zolang de grenzen gesloten zijn, lukt dat niet natuurlijk.”

Ik probeer haar voorzichtig te vertellen dat het echt niet zo rooskleurig zal zijn als ze denkt. Maar ze lijkt het niet te willen horen. Begrijpelijk. Ik wil haar enige hoop in deze uitzichtloze situatie niet afnemen dus besluit ik het erbij te laten. “Is er nog iets dat ik hier voor jou kan doen?” vraag ik ten slotte.

“Wil je alsjeblieft mijn ouders een berichtje sturen? Ik heb ze al weken niks kunnen laten weten. Sms hen in het Engels dan kunnen ze het later door iemand laten vertalen. Ze moeten weten dat ik veilig in Europa ben, anders maken ze zich alleen maar zorgen. Je mag zeggen dat ik moe ben maar dat als ze voor mij bidden, ik het ga maken in het leven en hen het geld op zal sturen.”

Ik sms-te haar ouders, maar kreeg nog geen antwoord.

sms

Blijf op de hoogte via onze Facebookpagina Op weg naar niemandsland
Volg ons via Instagram: @opwegnaarniemandsland
En via twitter: @sophielodewijks #opwegnaarniemandsland
Hier kan je onze tour op de kaart volgen: www.trackmytour.com/nvq7b
Alle artikels uit deze reeks vind je terug op charliemag.be/tag/niemandsland
Foto’s: Sandra Mermans

Schrijf je reactie

1 reactie

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen