Column

Minder is het nieuwe meer

Minder is het nieuwe meer

Onderzoeken wijzen het steeds weer uit: Millennials, geboren tussen 1981 en 2000, zijn genaaid. We zijn angstiger, hebben het financieel slechter, gebruiken vaker antidepressiva en nu hebben we ook nog eens minder seks dan de generatie van onze ouders. En toch durf ik te stellen dat we minder klagen.

Op reis in IJsland maakte ik een dagtripje met de bus, omdat dat de beste manier is om vulkanen, gletsjers en geisers te zien als je geen rijbewijs hebt. Het werkt zo: onderweg luister je naar een tourguide die door een microfoon praat en bij elke stop mag je een half uurtje de wonderen der natuur aanschouwen, terwijl sommige passagiers hun selfiesticks hijsen.

We stopten onder meer bovenaan de hoogste waterval van het land, die donderend en bruisend 160 meter naar beneden stort. Toen de dertig minuten voorbij waren wandelde ik terug naar de bus, onder de indruk van zoveel elementair geweld. Van deze reis droomde ik al jaren. De wind beet in mijn lippen, maar er zat een gigantische glimlach op mijn gezicht.

Voor mij wandelde een Nederlands stel, in de leeftijd van mijn ouders. Ze droegen crèmekleurige winddichte outfits van een prijzig merk, met bijpassende schoenen en tassen. Met mijn vijf over elkaar aangetrokken lagen tweedehands outdoor-kleding hobbelde ik er als een soort kleurrijk Michelinmannetje achteraan.

Ik verbaas me regelmatig over vijftigers, zestigers en babyboomers die er warmpjes bij zitten, maar die toch graag klagen in hun vrije tijd.

De stem van de vrouw klonk luid boven het suizen van de wind uit. ‘Zo’n wandeling, ik vind dat nou echt geen leuke manier om onze trip af te sluiten. En de openbare toiletten kosten ook nog eens 200 kronen.’ De man probeerde haar te sussen met ‘stil nou maar schatje’, maar de vrouw wilde er niets van weten. Het was te koud. Het IJslands accent van de tourguide was onverstaanbaar. De geisers roken naar rotte eieren. ‘Dat komt door het sulfiet’, probeerde de man nog. ‘Wat kunnen die stomme geisers mij nou schelen?’ riep de vrouw.

Ik rolde met mijn ogen; het was weer zover. Ik verbaas me regelmatig over vijftigers, zestigers en babyboomers die er warmpjes bij zitten, maar die toch graag klagen in hun vrije tijd. Over koude koffie, wachtrijen en de jeugd van vandaag. Je komt ze voornamelijk tegen bij musea en op terrasjes. Ze behoren tot Generatie Meer, hebben het goed voor elkaar. De hypotheek is afbetaald, het pensioen nog net op tijd veiliggesteld. Ze hebben het neoliberale monster op de troon gezet, dat in sneltreinvaart grondstoffen en sociale zekerheid opvreet, een hoop toxisch afval achterlatend overal waar het gaat.

‘Millennials hebben minder seks’ kopten de kranten onlangs. Over de reden zijn onderzoekers het nog niet eens. Ik doe een gok: Millennials kennen geen scheiding tussen werk en privé, als ze al werk hebben kunnen vinden. Ze wonen soms nog bij hun ouders of hoesten een torenhoge huur op, betaald van het suffe bijbaantje dat ze doen naast hun zoveelste onbetaalde stage. Ze verwachten geen baangarantie of een pensioen – ze gaan er half vanuit dat de koffie al koud is tegen de tijd dat die hen bereikt. Geen wonder dat Millennials meer stress hebben dan welke andere generatie dan ook. En stress is niet goed voor het libido, zoals men weet.

Millennials verkiezen kwaliteit boven kwantiteit. Ze willen hard werken en zelfs minder verdienen, mits ze een baan hebben die de wereld beter maakt.

Daarnaast laten onderzoeken zien dat Millennials gewoon minder willen, misschien geldt dat ook wel voor seks. Millennials verkiezen kwaliteit boven kwantiteit. Ze willen hard werken en zelfs minder verdienen, mits ze een baan hebben die de wereld beter maakt. Ze hebben (of delen) liever minder spullen, die wel duurzaam en eerlijk zijn, dan een hoop spullen van bedenkelijke makelij. Je kunt stellen dat Millennials dromers zijn, maar ze zijn zeker niet verwend.

Toen ik achttien was en op kamers ging wonen, zei iemand van Generatie Meer tegen me dat ik niet moest denken dat ik mijn kamer met nieuwe meubels in kon richten. ‘Koop alles maar tweedehands, zo hebben wij het ook gedaan toen we net begonnen. Nieuwe spullen kun je kopen zoveel je wilt als je straks een huis en een baan hebt.’

We houden de moed erin, wij van Generatie Minder. Bijtend op een houtje dansen we op de smeulende resten van jullie consumptiemaatschappij.

Oh the irony. Tien jaar later leef ik nog steeds als een beginner en ben ík het die Generatie Meerders er graag op wijst dat meer en nieuwer niet altijd beter is. Dat ze dat gloednieuwe teakhouten interieur van de woonboulevard beter laten staan – voor mijn derdehands tafel van berkenfineer is tenminste geen oerang-oetan op een ander continent uit z’n hardhouten boom gevallen.

Ik doe liever met minder, maar er is wel iets dat ik tegen welbedeelde doch klagende vertegenwoordigers van Generatie Meer zou willen zeggen. Ik had het graag met een megafoon boven de wind uitgeroepen tegen die mevrouw bij de bus:

Als ik met mijn zuurverdiende centen eens iets leuks aan het doen ben, wil ik jullie geklaag niet horen. Soms is de koffie gewoon koud – deal with it. Jullie aten alle koek en lieten niet eens de kruimels over. Jullie aten zelfs het servetje mee op, maar hebben de afwas voor ons laten staan. Toch houden we de moed erin, wij van Generatie Minder. Bijtend op een houtje dansen we op de smeulende resten van jullie consumptiemaatschappij. Hierbij een open uitnodiging: stop met klagen en doe vrolijk met ons mee.

Foto: Istock

Schrijf je reactie

26 reacties
  • Miguel says:

    Dit is zowat de grootste poppycock die ik al een lange tijd gelezen heb. Mijn ouders, toch wel van die babyboomgeneratie die er zo warmpjes in zit, hebben het echt niet zo superbreed als jij wil door laten schijnen.

    Generatie Meer, zeg je? Weet je wat? Meer werk, ja. Want voor hen geen uniefs en hogescholen – en ook dus voor mezelf niet. Het getuigt van bitter weinig respect als je vindt dat de “babyboomers” generatie Meer zijn.

    Jij ging “op kamers”, want wij “op kot” noemen. Dan ben jij gefortuneerd en zeker geen zo’n grote sukkelaar als je zelf beweert. Over koeken gesproken: mijn ouders aten inderdaad de koek op. Een koek waar ze keihard voor gewerkt en gespaard hebben, en hebben meer dan kruimels voor mij achtergelaten (behalve dan op educatief niveau, daar was het nada).

    Wat hoogopgeleide hipstermillennials als jij – laten we generaliseren, zoals jij ook doet – doen met koeken: eerst zit je vijf jaar langer op school (minstens), om dan grotere koeken te eisen. Er zijn er teveel van jullie soort, dus komen jullie de koeken van de lager opgeleiden dan maar opeten. Die dan ook de koeken onder hen opeten, en de kruimels werpen naar zij die niet gestudeerd hebben. Dan ook op professioneel vlak: nog nooit gewerkt en al de lakens uitdelen én denken dat je werkt.

    De verschillen zijn er niet zozeer tussen verschillende generaties dan wel tussen verschillende opleidingsniveau’s, en daar zijn de verschillen scheefgetrokken: niet alleen mogen ze langer naar school, ze krijgen ook autoriteit én meer geld, terwijl mensen op de vloer minstens zo belangrijk zijn – maar meer vervangbaar. En dat komt dan weer door het slijk der aarde: geld.

    • Bedankt voor je reactie, waar ik het op sommige punten mee eens ben. Lang niet alle babyboomers zitten er warmpjes bij – mijn oproep is zoals er staat gericht aan wie wel goedbedeeld is en klaagt – en niet zomaar aan iedereen ouder dan 50.

      Die koek waar ik het over heb – dat zijn sociale zekerheden en de staat van onze planeet. Die zijn er door beleid en consumptiepatronen van de afgelopen decennia niet beter op geworden en daar gaan huidige en komende generaties een oplossing voor moeten vinden.

      Ik ging “op kamers” omdat ik Nederlands ben en dat daar zo heet, ik vermoed dat wat ik huurde niet anders was dan een “kot”.

      Ik heb mezelf nergens een sukkelaar genoemd. Ik ben tevreden met mijn werk – al vraag ik me regelmatig af of ik ooit een pensioen zal krijgen, en of ik de rest van mijn leven meer dan de helft van mijn inkomsten aan de huur van een kleine studio ga betalen.

      Ik denk daarnaast niet dat het aantal hoogopgeleiden een probleem is. Het probleem ligt ‘m in de macht van de markt (dus inderdaad, het geld) en beleidskeuzes, de toegenomen privatisering bijvoorbeeld. Voor laaggeschoolde beroepen zijn de gevolgen daarvan inderdaad een pak erger. Zoals de postbezorging in Nederland: pakketjes worden geleverd door ‘freelancers’ die hun eigen bestelwagen moeten aanschaffen. Tegelijkertijd is studeren in Nederland een pak duurder geworden, waardoor een opleiding voor minder mensen betaalbaar wordt en dat is uiterst zorgelijk. Twee ontwikkelingen die in België nog niet in diezelfde mate plaats hebben gevonden, gelukkig, al zie ik het zo gebeuren.

      En zeker, ik generaliseer en dat mag jij uiteraard ook, maar ik werkte (veel) om mijn 3-jarige studie te betalen en ben op mijn 21e de arbeidsmarkt opgegaan. Ik heb alles gedaan van ’s nachts dozen vullen in een fabriek tot communicatiewerk. Ik werk in de non profit, waar om meer vragen er niet bij is, en dat vind ik prima.

      En dat laatste punt: juist, dat is het gevolg van beleid dat de laatste decennia ingang vond en dat wel mede tot stand is gekomen door wie in die jaren naar de stembus ging. Ik hoop dat we daar in de komende jaren verandering in kunnen brengen.

  • Babs says:

    niet helemaal akkoord, ik zie ook in onze generatie (de millenials dus) veel mensen die meer én groter én perfecter willen. Het perfecte huis, met de perfecte tuin, helemaal “proper” en vol pesticiden om maar één voorbeeld te geven. Misschien is het aandeel van bewustere mensen groter in onze generatie, maar er zijn nog heel veel ‘jonge’ mensen te overtuigen van het feit dat we niet goed bezig zijn. Jammer genoeg.

    • Inge says:

      Sorry maar ik (38 jaar) woon in een wijk met grotendeels 60 plussers en 70 plussers en hun pesticidenverbruik slaat werkelijk alles. Zelfs beukenhagen worden gesproeid. Alle voortuintjes zien er dan ook piekfijn uit en er is geen spoortje van onkruid in hun gras te bekennen. Onze tuin is puur natuur en wordt wat meewarig bekeken. Volgens mij gebruikt de oudere generatie toch nog veel meer pesticiden…

      • Mercedes says:

        Ja die zijn toch dra de pijp uit wat kan het hen nog schelen dat de volgende generatie er last van heeft? 😀

      • Marleen says:

        Ik vraag me af of dat sproeien doorgegeven wordt van generatie op generatie 🙂 er wordt hier de laatste dagen in de buurt nogal wat onkruid vernietigend door jonge mensen, door gebruik van allerlei rommel. En ik met mijn emmer en mesje…word meewarrig bekeken…’duts, hoelang ga je daaraan bezig zijn!’ Maar als ik begin te razen…over…dan haasten ze zich vlug naar binnen…’t moet ook allemaal zo proper zijn hé, wat zouden pa en ma, schoonfamilie wel niet denken…Allemaal mooi in een keurslijf geduwd…moest dit nu eens kunnen stoppen zie!

  • Kim says:

    Ja en nee, denk ik bij het lezen.
    Ja ik herken me in de mindset van “minder”. Niet omdat het moet, maar uit een bewustzijn. Dus ik koop tweedehands ook al moet het niet. Anderzijds investeren we in zonnepanelen en staat er een Tesla voor de deur. Bewust.
    Ik herken ook de kritische stem, veelal bij oudere generaties maar evenzeer bij leeftijdsgenoten. Een heel andere parallel: het lijkt me dat mensen (ongeacht hun leeftijd) die bewust leven gewoon minder klagen. Zei die zich niks aantrekken van milieu, gelijke kansen etc zijn vaak diegenen die nog het hardste klagen over hun eigen situatie ipv te genieten van wat ze hebben

    • S says:

      Hoe kan je jezelf vinden in de mindset minder met een Tesla voor de deur. Dit is toch geheel naast het moraal van het verhaal?

      • britt says:

        Ja vond het ook super grappig dat die zich wel plaatst in de categorie minder maar wel die tesla voor de deur heeft staan.
        Ik heb daarentegen een Twingo van 16 jaar oud met 139.000Km op de teller gekocht …
        Mijn portemonnee liet spijtig genoeg niets anders toe hoor…
        Maar ik ben er super gelukkig mee, rij er al bijna 3jaar mee nu!

      • Lien says:

        De auteur, Kim, heeft het hier duidelijk over een tweezijdig verhaal (“ja en nee”): enerzijds koopt ze bewust tweedehands, anderzijds investeert ze bewust in dure maar MINDER vervuilende en dus ecologisch meer verantwoorde producten. Hier kan ik me overigens helemaal in vinden – en natuurlijk is dat dan enkel weggelegd voor de ‘happy few’ die zich dit kunnen veroorloven. Voor de anderen is een oude (meer minder ecologisch verantwoorde) Twingo de keuze.
        Ik persoonlijk ga voor openbaar vervoer + fiets. Beat that!

  • geboren in '84 says:

    Dag Selma, leuk geschreven. Geen geklaag.

  • Anke says:

    Dag Selma, ik vond het vooral leuk te lezen. 🙂 Geen geklaag! Doe zo voort! (Born in ’84)

  • ikke says:

    Ik vind dit stuk eerlijk gezegd ook wat klagerig overkomen. Als 31-jarige heb ik in mijn omgeving niet de indruk dat iedereen minder wil. Uitgebreide (ver)bouwplannen (en dan geen 20-jaren plan maar een 2-jarenplan), verre vliegreizen (hoezo bezorgd om duurzaamheid?), regelmatige tripjes naar IKEA, splinternieuwe auto’s,… en dan inderdaad zeuren dat de combinatie werk-gezin te zwaar is. Minder uitgeven en minder werken is ook een optie.
    Misschien dat jij je omringt door mensen met dezelfde ideeën maar de meeste mensen (ongeacht hun leeftijd) die ik ken blijven vastzitten in het MEER.

  • Bedankt iedereen voor de toevoegingen, tegenargumenten en ook positieve reacties.

    Misschien ter verheldering: ik maak me soms boos over wie goed bedeeld is en toch veel klaagt, en dus niet gewoon over iedereen die ouder is dan 50 😉

    En ja, Millennials kennen zeker op bepaalde vlakken overvloed, net zoals andere generaties ook hun eigen tegenslagen kenden. Maar wij gaan wel met een flink pak onzekerheden moeten dealen (klimaatverandering, het opraken van grondstoffen en afbreuk van sociale zekerheden), die gevolgen zijn van overconsumptie en het beleid dat de afgelopen decennia ingang vond. Als we met z’n allen genoegen nemen met een beetje minder en werk maken van alternatieven, wordt uiteindelijk iedereen, jong en oud, er beter van.

  • Geert Wouters says:

    Hoi…
    Fijn, leuke tegenwind te lezen van de jongeren,
    die blijkbaar wel beseffen dat de oudere generatie…
    niet alleen bestaat uit; betweters,klagers en mensen die er goed inzitten!
    Wat niet uitmaakt dat ik (geboren in 1960) me ook erger aan mijn leeftijdgenoten die het, toen en nu, beter hadden en hebben ik….en inderdaad nog durven klagen!…je zult ze in elke generatie terugvinden! 😉
    PS/…ik ben nooit jaloers geweest op mensen die het beter hadden dan ik! Dankzij,mijn opvoeding door mijn ouders zaliger!

  • Karine says:

    Wie klaagt er nu eigenlijk? Doe wel en zie niet om, in elke generatie zitten er klagers

  • Silvia says:

    Kort door de bocht. De generatie van mijn ouders heeft nooit reisjes naar Ijsland kunnen maken op jonge leeftijd. Ze hadden financieel misschien wat meer wind mee, onderweg, maar de vrijheid die wij al bij het begin hebben qua studiekeuze, reizen, technologie en dergelijke, daar konden zij enkel van dromen. Bij mij ouders was het: een studie waarmee je veilig kon verdienen, beginnen met niets, zonder duwtje in de rug van hun ouders, jarenlang huren voor ze konden kopen.
    Tegelijk vind je vandaag ook jonge mensen die een ‘klassiek’ traject volgen en die zeer snel uit de ‘beginnersfase’ komen.
    Ik vind dat klagen over andere generaties bijzonder contraproductief.

    • Helena says:

      Ik werd wat kregelig van dit artikel. Klagen over de oudere generatie en hen allen daarbij over dezelfde kam scheren, lijkt me precies wat ingegeven door jaloezie. Als ik mijn collega’s (geboren in ’85, ’87, ’90) bezig zie, dan gaan zij onmiddellijk voor de full option: eigen huis, auto, verre reizen en citytrips in gans Europa. Ik gun ze het hen van harte. Ik wil wel niet weggezet worden door hen als diegenen die het zoveel beter hadden en hebben, want dat is echt kort door de bocht. Zware recessie bij de aanvang van onze studie, weinig tot geen werk bij afstuderen, niet volgens diploma werk vinden, erg lang moeten huren vooraleer zelf te kunnen kopen (en dan nog maar mogelijk door een erg handige echtgenoot), geen verre reizen tot op vandaag. Dit spijt me allemaal niet, we hebben het al zoveel beter dan elders in de wereld maar zet ons niet weg als egocentrische verwende klagers. Het hele plaatje bekijken, zou ik zo zeggen.

      • Dag Helena,

        bedankt voor je reactie. Mijn oproep is gericht aan wie goedbedeeld is en graag klaagt, en dus zeker niet iedereen van pakweg 50+ 😉

        Wat je beschrijft komt inderdaad overeen met de situatie voor veel jonge mensen nu. Met misschien als verschil dat diploma’s in bepaalde richtingen nu nog sneller verouderen door technologische ontwikkelingen en het outsourcen van werk naar lage lonenlanden (waarbij vergeleken wij inderdaad in onze handen mogen wrijven). Ik las onlangs een Deens onderzoek waaruit bleek dat over het hele opleidingsspectrum bijna niemand die nu afstudeert verwacht ook werk te vinden in de eigen richting (dit gewoon ter info, en zeker niet om afbreuk te doen aan jouw waardevolle bijdrage).

        Fijne avond!
        Selma

    • Marleen says:

      Bedankt Silvia! Mooi verwoord, als 50+ er vind ik dit bijzonder knappe inzichten. Als jonge mensen wilden wij ook ‘anders gaan leven’, de ervaring heeft me echter geleerd dat het allemaal zo eenvoudig nog niet is, en dat ik moet toegeven dat je verdorie zeer sterk moet staan om tegen de stroom in te roeien…
      Als het een troost mag zijn Selma, ons huis staat nog vol van gekregen of tweedshandsspullen, de tuin is een kleine wildernis …het huis nog vol onafgewerktheden…en de nu afgestudeerde kindjes reizen naar alle uithoeken van de wereld…wat jij beschrijft is van alle tijden, denk ik. En als ik met mijn haren in de wind, in mijn eenvoudige outfit in Schotland ronddwaal dan denk ik….wat hebben we het toch goed!! Zagepieten en mieten heb je in alle leeftijden!

  • Maartje says:

    Ik ben van 1986. Een millenial dus, maar ik kan me hier helemaal niet in herkennen. Kijk eens rond zeg. Het zal snel duidelijk worden hoe goed ook wij het hebben.

  • Lewis says:

    Heb ook wel een beetje dat gevoel! En wat de minder seks betreft… Zou het niet kunnen dat onze generatie eindelijk eerlijk is over zijn seksbeleving? In plaats van indianenverhalen te vertellen over minstens 4 à 5x per week terwijl dat met een combinatie werken-kinderen-hobby’s enz sowieso moeilijker is? Ook daarin steken we de Generatie Meer voorbij denk ik… We doen het met minder (op welk gebied dan ook) en we zijn er tenminste ook eerlijk over…

  • Brechje says:

    akkoord in principe, het idee van ‘we hebben hier recht op want we hebben hard gewerkt’ leidt tot zo’n dingen… maar niet veralgemenen is hier wel belangrijk ; mijn ouders behoren tot die generatie (zestigers) en hebben heel veel hervormingen en besparingen meegemaakt. In de jaren 80 (toen zij in het begin van hun carrière zaten) was er ook heel hoge werkloosheid.

  • kathleen says:

    Ben ik helemaal mee eens Selma. Heel leuk artikel 🙂 Uiteraard is het allemaal veralgemeend en soms kort door de bocht maar dat maakt het niet minder waar. Ik (28 jaar) voel me ook horen tot een generatie die de fouten van de vorige generatie mag rechtzetten. Wij kunnen het ons niet veroorloven om te klagen want als onze generatie nu niet snel in actie schiet, en van onze wereld een betere plaats maakt, is er binnenkort geen wereld meer. Ik ben ook blij te merken dat de millenials over een serieuze portie verantwoordelijkheidsgevoel bezitten want dat gevoel zullen we nog hard nodig hebben.

    Voila….zo heb ik toch ook even kunnen klagen. En nu….back to work! 🙂

  • Miet says:

    Beste Selma, hoewel ik (zelf millennial) veel herken in je stukje, vind ik het een beetje kort door de bocht. Elke generatie heeft zijn ‘struggles’ en ‘blessings’ en die zijn het gevolg van de gebeurtenissen en beslissingen die gemaakt werden in de generatie ervoor. Ik denk dat wij op een bepaalde manier ook rotverwend zijn. De kennis en mogelijkheden die we nu hebben zijn ongezien. We kunnen overal naartoe en we kunnen ons over alles informeren. Zijn we er gelukkiger door? Worden we er beter van? Dat weet ik niet … Het is aan ons om wat nu verkeerd loopt, beter te maken voor de volgende generatie.

  • Ruth says:

    Ik word inderdaad ook helemaal gek van geklaag!!!!! Thanks!

Selma Franssen is freelance journalist en auteur van 'Vriendschap in tijden van eenzaamheid' (uitgeverij Houtekiet, 2019). Haar werk verscheen onder meer bij Charlie Magazine, OneWorld, De Morgen, De Standaard, The New Statesman, VPRO en Vice. Ze volgde het postgraduaat Internationale Onderzoeksjournalistiek, ontving een beurs van het Fonds Pascal Decroos voor haar werk en presenteert journalistieke lezingenreeks 'Moeilijke Dingen Makkelijk Uitgelegd'.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen