De Eerste keer Na

“Stiekem wilde ik opnieuw zwanger worden om het dit keer beter te doen”

Afwijzing deed Laura meer pijn dan abortus zelf

“Stiekem wilde ik opnieuw zwanger worden om het dit keer beter te doen”

Er is maar één eerste keer, toch? Mis. Soms kan seks weer helemaal anders of nieuw voelen. Voor het eerst weer na een scheiding, na een coming out of na een geslachtsoperatie, bijvoorbeeld. Lezers getuigen in ‘De Eerste Keer Na’ over hun tweede eerste keer. Dit keer: de eerste keer na een abortus. Foto’s: Sophie Lodewijks

Pijn is maar tijdelijk; het duurt even en dan is het voorbij. “Dat gold voor mijn abortus zelf, maar de manier waarop mensen mij behandelden, de afwijzing van mijn vriend en het schuldgevoel dat mij werd aangepraat is iets waar ik tot op de dag van vandaag mee struggle.” Laura (28) was zeventien toen ze er achter kwam dat ze zwanger was. Haar paar jaar oudere vriend vond dat ‘dat kind’ zijn probleem niet was en verbrak het contact, waarop Laura in haar eentje naar de abortuskliniek trok om haar ongeboren baby weg te laten halen. “Ik heb me nog nooit zo afgewezen gevoeld”, vertelt ze terwijl de tranen over haar wangen stromen.

“Ik zat op het middelbaar en hij op de universiteit. Ik dacht dat seks iets was dat je deed om de ander blij te maken. Hij wilde het onveilig doen en ik slikte de pil dus ik dacht dat het wel oké was. Tot ik op een dag voelde dat er iets anders was met mijn lijf, maar niet precies kon zeggen wat. Ik vroeg een vriendin om een zwangerschapstest voor me te halen en deze samen te doen. Het resultaat was negatief en toch werd ik maar niet ongesteld. Een tweede test gaf aan dat ik wél zwanger was. Omdat ik nog niet in staat was een kind te verzorgen, moest ik op zoek naar een oplossing. Op de computer van mijn ouders googelde ik stiekem wat mijn mogelijkheden waren om vervolgens de geschiedenis te wissen, want niemand mocht hier van weten. De kosten voor het uitvoeren van een abortus vielen mee, dus regelde ik een afwezigheidsbriefje voor school en plande een afspraak.”

“Toen ik de straat overstak, hoopte ik dat ik overreden werd.”

Tijdens mijn eerste afspraak zag ik enorm veel verschillende soorten vrouwen waardoor ik me een beetje gesterkt voelde. Zo van: “Zie je wel, ik ben niet de enige.” Ik was wel de jongste en de enige die alleen kwam. Tijdens de gesprekken kreeg ik, naast een korte uitleg, een enorme preek waarin letterlijk werd gezegd dat het allemaal mijn eigen schuld was. Ook kreeg ik ongevraagd de echo van mijn ongeboren baby in mijn handen geduwd. Ik was bang, maar prikte toch een datum voor de daadwerkelijke abortus. Op weg naar huis belde mijn moeder. “Laura, ben je zwanger?” Ze had één van de zwangerschapstesten in mijn kamer gevonden. “Ja”, zei ik. “We spreken er wel over als je thuis bent”, zei ze kortaf. Toen ik de straat overstak, hoopte ik dat ik overreden werd.

Toen ik mijn vriend vertelde over de zwangerschap, zei die letterlijk: “Dat kind is niet mijn probleem”, waarop hij meteen al het contact verbrak. Na een relatie van twee jaar had ik wel iets meer support verwacht, maar mijn schuldgevoel maakte ook dat ik hem onbewust gelijk gaf. Want ja, het was nou eenmaal mijn verantwoordelijkheid en ik moest hiervoor opdraaien. Dat het zijn zaad was dat in me zat, leek iedereen inclusief ikzelf even vergeten te zijn.

“Op school ging het gerucht snel de ronde. Er werd veel over mij, maar niet met mij gepraat.”

Ondanks dat ik de abortus liever alleen wilde doen, stond mijn moeder erop om mee te gaan. Niet dat ze me steunde, hoor. Er werd niet over mijn ‘ongelukje’ gepraat en ik heb tot op de dag van vandaag het gevoel dat ze me kei hard veroordeelde. Mijn moeder zat buiten de kamer te wachten toen het gebeurde. Spuiten, naalden, ze zuigen je als het ware leeg met een soort stofzuigertje. Maar voordat ze dat kunnen doen, moet je twee pillen innemen om alles dood te maken en het loslaten te versoepelen. Ik kreeg die pillen gewoon niet doorgeslikt, ze kwamen de hele tijd terug naar boven. Ik wilde die abortus, want ja, ik kon niet voor een kind zorgen. Maar je denkt zelfs op die jonge leeftijd aan hoe het zou zijn als je het kind toch zou houden…

Toen ik ’s middags thuiskwam en we aan tafel gingen, kon ik niks eten. Mijn zusje vroeg wat er was, waarop mijn moeder snel antwoordde dat ik ‘wat ziekjes’ was. Alsof het allemaal nooit gebeurd was. Op school ging het gerucht snel de ronde. Er werd veel over mij, maar niet met mij gepraat.

In twee weken tijd viel ik tien kilo af en de jaren erna wortelde zich een enorme zelfhaat in me. Ik veranderde van een populair, blij meisje in een onzeker schuchter kind.

“Het leek alsof ik het opnieuw wilde doen, maar deze keer beter; zonder afwijzing van de mensen om me heen.”

Ruim een jaar later kreeg ik een nieuwe relatie. Ik voelde me nog steeds slecht en not worthy of love en seks deed je in mijn ogen nog steeds in functie van de ander. De eerste keer seks ging naar mijn zin te snel, maar dat durfde ik niet te zeggen. Ik liet mijn partner doen wat hij wilde en wanneer hij dat wilde in de hoop dat hij mij zo nog leuker zou vinden. “Straks is het over en dan ben je er vanaf”, hield ik mezelf voor. Na de seks voelde ik me slecht en vervreemd van mezelf en mijn lijf, maar ik kon mijn vinger er niet op leggen. Tijdens de vrijpartijen merkte ik dat ik onbewust terugwerkte naar mijn trauma en stiekem hoopte dat ik zwanger zou raken. Het leek alsof ik het opnieuw wilde doen, maar deze keer beter; zonder afwijzing van de mensen om me heen. Het bleek een coping-strategie omdat ik mijn verdriet nooit verwerkt had.

Ik ging de jaren erna best vaak vreemd, omdat ik bevestiging en affectie nodig had, het maakte niet uit van wie. Die seks vond ik wel leuk, want die mannen deden dan net iets meer moeite om me in bed te krijgen. Flirten en alle spanning die erbij komt kijken, deed me ook goed zelf de controle te hebben. Maar uiteindelijk stopte dat ook, wat me dan weer pijn deed.

“Gelukkig herken ik dit patroon en weet ik dat het weer even tijd is om aan mezelf te werken.”

Je zou denken dat je na een abortus juist extra goed op let dat je veilig vrijt. Het tegendeel bleek waar. Met elke relatie die ik erna had, leek ik steeds op zoek naar datzelfde moment. Ik wilde opnieuw zwanger worden en dat mijn geliefde nu wel voor mij en mijn kind zou kiezen. Want dat was voor mij het ultieme bewijs van liefde. Wanneer ik ongesteld werd, voelde ik me verdrietig. Op mijn zesentwintigste raakte ik opnieuw zwanger en opnieuw wilde mijn vriend er niks van weten. Hij twijfelde nog even toen hij de echo van onze baby zag tijdens onze eerste afspraak in de abortuskliniek, maar hij zag er alsnog resoluut vanaf. Toch was deze abortus en alles eromheen minder pijnlijk omdat ik natuurlijk ouder was en er net een beetje meer levenswijsheid bij had. Ook de hulpverleners waren minder veroordelend en ik kreeg deze keer geen echo mee naar huis.

Tegenwoordig werk ik niet meer actief terug naar het moment, maar het idee blijft wel ergens in mijn hoofd sluimeren. Ik kan prima seks hebben en relaties aangaan met mensen, maar zodra de relatie serieuzer wordt, voel ik die nood aan bevestiging af en toe nog de kop opsteken. Gelukkig herken ik dit patroon steeds sneller en besef ik vrijwel meteen dat deze gedachten voortkomen uit mijn trauma. Dan weet ik dat het weer even tijd is om aan mezelf te werken.”

Lees alle openhartige verhalen in de reeks De Eerste Keer Na

Schrijf je reactie

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen