Hoe kijkt iemand die haar hele leven nog voor de boeg heeft terug op het weinig hoopvolle jaar dat 2016 was? Redactrice Alice Elliott (18) doet een warme oproep om niet langer de kop in het zand te steken, maar actie te ondernemen. “Als de politiek niets doet, dan is het aan ons om zelf te doen.”
2016 was het jaar dat ik voor het eerst in mijn leven écht zorgen had, écht bang was. En meer dan eens.
En ik weet niet wat me het meest beangstigt. De gletsjers in Groenland die aan een recordtempo smelten. De giftige smog in grote steden als Delhi of Beijing, die scholen dagenlang doet sluiten omdat de lucht die de kinderen inademen zo schadelijk is. De haat die overal en langs alle kanten lijkt op te rukken, op het internet en in het echt. De onverschilligheid tegenover zij die proberen te overleven in de meest onmenselijke situaties.
Het doet me pijn en het maakt me bang om te zien hoe we steeds meer van elkaar lijken te vervreemden, net nu het letterlijk van wereldbelang is om samen te werken en samen te komen.
Het doet me pijn om te zien hoe er steeds meer achterdocht lijkt te zijn tegenover mensen die anders zijn dan wij, terwijl we eigenlijk helemaal niet zo hard van elkaar verschillen. Ik kan me niet herinneren dat vijandigheid ooit al positieve gevolgen heeft gehad. De verdeeldheid tussen links en rechts lijkt steeds groter te worden, maar nóg meer polarisering is wel het laatste dat we kunnen gebruiken. Of zoals Stephen Hawking onlangs zo mooi zei: “Het is tijd om muren af te breken, niet om ze te bouwen.”
Ik weet niet veel, ben jong, naïef en heb weinig levenservaring. Maar ik weet wel dat we de dingen anders moeten aanpakken. Nu meteen.
Ik wil niet langer toekijken hoe jongeren waarvan ik er één had kunnen zijn, sterven in een stad die de mijne had kunnen zijn.
Burgers in Aleppo sturen massaal wanhopige afscheidsberichten de wereld in omdat ze weten dat het slechts een kwestie van dagen is, vooraleer ze zullen sterven. Ik wil niet langer toekijken hoe jongeren waarvan ik er één had kunnen zjin, sterven in een stad die de mijne had kunnen zijn. Een stad waarvan niets dan puin overblijft. Ik wil niet langer kleren dragen die gemaakt werden door veel te jonge kinderen, gedwongen tot onmenselijk lange dagen in afschuwelijke omstandigheden. Kinderen die op de schoolbanken en in de scouts zouden zitten, moesten ze wat meer geluk gehad hebben en hier geboren zijn.
Ik wil niet langer toekijken hoe grote multinationals huiveringwekkende hoeveelheden natuur vernietigen en vergiftigen, waardoor wereldwijd mensen en dieren in gevaar komen. En wat hebben de CEO’s van die bedrijven nog aan hun hallucinante hoeveelheid geld, Rolexen en privévliegtuigen wanneer er niets meer van de aarde of de mensheid overblijft door de gevolgen van hun egoïstische machts- en hebzucht?
Nog steeds willen we alleen maar meer en sneller, terwijl we de aarde onomkeerbaar aan het kapotmaken zijn. Als we zo voortdoen, hebben we over een paar decennia misschien helemaal niets meer, als we er überhaupt zelf nog zijn.
Het zou vanzelfsprekend moeten zijn dat we investeren in het genezen van de wereld, en niet in het kapotmaken ervan.
Ik wil niet langer hulpeloos toekijken op al die dingen. Laten we volgend jaar onze kop niet langer in het zand te steken. Laten we in 2017 wat menselijker zijn, en wat meer van elkaar en van onze planeet gaan houden. Want hoewel er enorm veel hoopgevende acties en initiatieven zijn, en hartverwarmende solidariteit, gebeurt er gewoon nog niet genoeg. Versta me niet verkeerd, ik denk niet dat het te laat is, en al helemaal niet dat al die dingen geen verschil maken. Integendeel, ik geloof juist heel erg in acties als De Warmste Week, organisaties als Black Lives Matter of He For She, de protesten tegen de Dakota Access Pipeline of tegen de extreme abortuswetgeving in Polen…
Maar al die acties, organisaties en protesten zouden eigenlijk overbodig moeten zijn. Het zou vanzelfsprekend moeten zijn dat middelen automatisch naar de plaatsen en mensen gaan die ze het hardst nodig hebben. Dat iedereen gelijk is en ook zo behandeld wordt. Dat we investeren in het genezen van de wereld, en niet in het kapotmaken ervan.
Helaas is dat veel te weinig het geval. Daarom juist dat al die kleine initiatieven zo belangrijk zijn: samen kunnen we gigantische verschillen maken. Al is het maar een goeiedag tegen je eenzame buurvrouw, of het niet laten passeren van een racistische opmerking op de tram. Want zoals Emma Watson zou zeggen: ‘If not me, who? If not now, when?’
Als de politiek niets doet, dan is het aan ons om het zelf te doen. Op een bepaald moment zullen ze toch ons voorbeeld moeten volgen?
Alice Elliott
Hoewel ik zelf atheïst ben, is er niets waar ik harder in geloof dan in de gulden regel van zowat alle religies. ‘Behandel anderen zoals je zelf door hen behandeld wil worden.’
Komaan mensen, kunnen we niet stoppen met op alles en iedereen te haten op sociale media? Geloof me, niemand wordt er beter van. Kunnen we niet gewoon als volwassenen met elkaar in gesprek gaan? En eens een poging doen om zélf kritisch na te denken voor we de opinies van anderen klakkeloos overnemen? Kunnen we niet eens proberen om wat meer naar elkaar te luisteren, om elkaar te begrijpen, om samen oplossingen te zoeken voor elkaars frustraties en problemen? Om elkaar beter te leren kennen voor we op iedereen meteen een stempel plakken.
Waarom maken we het onszelf toch zo moeilijk? Is er ooit al iemand gelukkiger geworden van onverdraagzaamheid? En willen we niet allemaal dat er naar ons geluisterd wordt? Willen we niet allemaal gewoon geliefd zijn?
Ik heb nog steeds hoop dat we beseffen hoe fout we bezig zijn en vanaf nu alleen nog maar zullen groeien.
2016 maakte me bang, maar nog steeds heb ik evenveel hoop. Hoop dat 2016 de bodem was, dat we beseffen hoe fout we bezig zijn en vanaf nu alleen nog maar zullen groeien. We kunnen radicaal in actie komen, of we kunnen onze kop nog wat dieper in het zand steken, nog wat meer verdeeldheid zaaien, en verder achteruitgaan. In dat geval is 2017 misschien de springplank naar een bodemloze put.
Door nu in te grijpen, geven we de volgende generaties misschien een kans op een leven dat oké is. Een leven met zuurstof en biodiversiteit. Een leven waar niemand zich minderwaardig of onveilig hoeft te voelen. Een leven zonder angst voor wat komen zal. We zullen er allemaal dingen voor moeten opgeven, maar we kunnen er zoveel meer voor terugkrijgen. Laten we onze ogen niet meer sluiten voor dingen waarvan we weten dat ze eigenlijk niet oké zijn. Laten we wat meer opkomen voor de dingen waar we achter staan.
Een massale verhuis naar naar een andere planeet zit er voorlopig nog niet in. We zitten dus nog wel even met elkaar opgescheept. Maar het zou gezellig kunnen zijn. Echt waar.
2 reacties
Ik zelf heb de hoop wel een beetje verloren, de toekomst lijkt zeer grim. Maar ga wel volledig akkoord dat er beter een publiek debat kan aangegaan worden op een volwassen manier dan allemaal als keyboard warriors nonsens te spuien.
Ik ben het helemaal met je eens Alice. Maar ik vrees dat het een beetje preken voor eigen kerk is. De lezers van Charlie zijn wellicht niet degenen die hun kop in het zand steken. Hoe bereiken we hen die dat wel doen?