Reportage

“Je moet altijd andere mensen helpen.”

Fotografe Sarah helpt een dag mee in het vluchtelingenkamp van Calais

“Je moet altijd andere mensen helpen.”

Op 20 augustus post Charlie-collega Swaane een oproep in onze redactiegroep: “Ik doe mee met de actie ‘Wij gaan naar Calais en nemen mee…’. Wie komt er mee?” Na even nadenken antwoord ik op de oproep: “Als je een fotograaf kan gebruiken, laat maar weten.”

Zo komt het dat ik zaterdagochtend in de wagen stap en richting Calais rijd. Volgens de laatste update op de Facebook pagina van ‘Wij gaan naar Calais en nemen mee…’ rijdt het konvooi eerst naar een depot van Emmaüs in Les Attaques. Daar worden de goederen gesorteerd en nadien naar de Jungle in Calais gebracht.

calaisdeg-11-nieuw

© Sarah Van Looy

Wanneer ik aankom in het depot is het nog rustig. Ik loop het terrein op, vraag of ik kan helpen en ga aan de slag om truien, jassen en schoenen te sorteren. Vlak voor mij liggen zakken vol schoenen, gesorteerd per maat. Daarnaast een berg tassen met truien en jassen omdat het kouder wordt en de mensen niet voldoende kleren hebben. Wat verder staan paletten met verzorgingsproducten, keukenspullen, dekens,… Er hangt een gemoedelijke sfeer. Een vrouw die naast mij komt staan, neemt een foto van de spullen met haar smartphone.

Een uurtje later komt het konvooi uit België aan. Nu is het alle hens aan dek. Er worden rijen gevormd om de spullen zo snel mogelijk op hun plaats te krijgen. De stortvloed aan spullen is ongelooflijk: tenten, matrassen, kledij, conserven… het blijft maar komen.

calais-15-tekst

© Sarah Van Looy

De voedingswaren worden verdeeld in zakken. Ik krijg de instructie om in elke zak van alles wat te stoppen: een blik conserven, spaghetti, rijst, tomaten, brood, fruit, een stuk snoepgoed, kaarsen en een brief van de organisatie. Ze mogen zeker niet te zwaar zijn want dan scheurt de plastic zak.

Terwijl wij bezig zijn, vertrekt een groep Arabisch sprekende jongeren alvast naar de Jungle. Zij gaan naar het kamp om mensen aan te spreken en hen te verwittigen dat er een konvooi aankomt met spullen en hen te vragen rustig te blijven. Volgens een verantwoordelijke om situaties zoals vrijdag te vermijden.

Ik volg het konvooi naar het verdeelpunt op de Rue des Dunes. Wanneer ik de snelweg verlaat, kijk ik uit over het tentenkamp – geen tijd om te stoppen voor een foto.

calais-33-tekst

© Sarah Van Looy

Ik zoek een plek om te parkeren en sms Swaane het adres waar we kunnen afspreken. Nadien ga ik kijken naar de verdeling. Wagens staan in een lange rij geparkeerd. Elke wagen met goederen die de deuren opent, wordt meteen omringd door mensen. Deuren worden opgetrokken, ik zie zelfs een wagen van zijn plaats geduwd worden door de hoeveelheid mensen die proberen spullen te pakken te krijgen. Mannen rennen zo snel als ze kunnen wagens achterna. Er heerst chaos en er sneuvelen spullen. Matrassen, tapijten, kleren, alles wordt zo snel mogelijk uit de wagens gesleurd.

Wat is het verschil met onze kooplustige medemensen op Black Friday? Of met de oververhitte massa die een nieuwe Primark binnenstormt?

De manier waarop de spullen uitgedeeld worden, is niet ideaal en de samenwerking met de plaatselijke organisaties loopt niet zoals gepland. Maar deze mensen hebben niets en leven al maanden in mensonterende omstandigheden. Kan je van hen verwachten dat ze mooi in een rij blijven staan en de kans lopen met lege handen achter te blijven? Ik lees vandaag veel commentaar op ‘plunderende, ondankbare, agressieve vluchtelingen’ maar tegelijk vraag ik me af: wat is het verschil met onze kooplustige medemensen op Black Friday? Of met de oververhitte massa die een nieuwe Primark binnenstormt?

calais-39-tekst

© Sarah Van Looy

In de chaos vallen mij wel een paar dingen op: er is geduw en getrek maar nooit agressie. Als iemand zegt dat het te ver gaat, wordt daar rekening mee gehouden.

Eens spullen in iemands handen belanden, wordt dat gerespecteerd. Mensen maken kleine hoopjes langs de kant van de weg en als ze even weg zijn, raakt niemand hun spullen aan.

Wanneer de gemoederen wat bedaard zijn, is er tijd om te praten. Een jongen komt me vertellen dat hij ook fotograaf wil worden in Londen. Hij laat me trots zijn foto’s zien. Zijn droomcamera is een Canon en hij doet wat lacherig over mijn Nikon.

calaisdeg-25-nieuw

© Sarah Van Looy

Op het einde van de dag rijd ik terug naar huis. Ik heb Swaane niet gevonden. We sms’ten veel heen en weer maar het is moeilijk om elkaar te vinden aan de rand van de Jungle van Calais. Het terrein is te groot en onoverzichtelijk.

Op een parking langs de snelweg start mijn wagen plots niet meer. Ik stap op enkele mannen van een transportfirma af en vraag of ze mij kunnen helpen. Het zijn Polen.

Voor ik het weet, wordt mijn wagen tot bij de transportbusjes geduwd en worden startkabels aangekoppeld. Ik krijg nog een heleboel goede raad. Dat ik vooral niet mag stoppen want dan zullen ze er niet zijn om mij te helpen.

Ik bedank hen, en ze antwoorden: “Natuurlijk helpen wij. Je moet altijd andere mensen helpen.”

Foto’s: Sarah Van Looy
Waar redactrice Swaane uiteindelijk terechtkwam en wat zij zag in de Jungle van Calais, lees je binnenkort op Charlie.

Schrijf je reactie

5 reacties
  • Mark says:

    Ik heb toch gemengde gevoelens met heel die actie ‘Wij gaan naar Calais en nemen mee…’. . Volledig akkoord dat we onze medemensen moeten helpen. Maar de media vertelt precies enkel de goede dingen of de extreem erge dingen. Het feit dat er in Zweden meisjes verkracht worden a volonté (oké, ik overdrijf een beetje) dat er in Malle een Belgische alleenstaande moeder uit haar huis gezet wordt om asielzoekers te ontvangen, IS die bij hoog en laag beweren dat er al 4000 extremisten over al de Europese landen verspreidt zijn als zogenaamde asielzoekers.
    Is iedereen ondertussen vergeten dat de Moslims een paar jaar geleden verkondigt hebben dat ze de Islam over heel de wereld willen verspreiden. Al het andere geloof moet er voor wijken en we doen er gewoon aan mee zo gezegd omdat die mensen hulp nodig hebben. Geeft ze hulp en steun zoveel dat nodig is maar geeft ze geen leefloon, een huis of laat ze toe in een maatschappij waar ze geen feeling mee hebben. Zodra hun land terug in orde is stuur ze terug. Maar als je ze hier zo maar alles geeft zonder dat ze er moeite voor moeten doen dan gaan ze nooit weg. Dan willen ze dat wij ons aanpassen aan HUN cultuur in plaats van omgekeerd. En nee dat is niet racistisch dat is realistisch. Als wij in hun plaats waren en we wilde dingen aanpassen dan gaat het niet, want hun geloof is Islam. Maar ze verwachten wel dat wij ons aanpassen. De politieke bende, op enkele na, zijn er doodsbang voor om hun gezond verstand te gebruiken en in te zien dat met wat we nu bezig zijn niet in het algemeen belang is van België of zelfs Europa. Wat de politiekers niet van de Walen aanpakken nemen ze wel aan van Moslims en ze doen er alles aan om die gelukkig te houden. Ik denk dat we in ons eigen land genoeg mensen hebben die we eerst kunnen helpen en asielzoekers zijn welkom maar op één locatie en tijdelijk. Er staan leger kazernes in België leeg dat ze hun daar een tijdelijk onderkomen geven met al de voorzieningen. Maar geef ze geen huis en geld want dan gaan ze nooit terug.
    Denk aan de spreuk “wie niet steelt of erft zal werken tot hij sterft” en hoe het er nu naar uit ziet is het “wie niet steelt of erft zal asiel krijgen in België”.

    • Jasmijn says:

      Sinds wanneer hebben ‘de Moslims’ het veroveren van de wereld verkondigD? Aan allen die precies pretenderen dat zij onze welvaart persoonlijk tot stand gebracht hebben: kunnen jullie dan ook de eigen taal respecteren en zonder dt fouten inhoudelijke nonsens neerpennen.

  • Ellen says:

    De vergelijking met de Westerse kooprush naar pakweg Primark zet wel aan het denken. Inderdaad, ’t is menselijk om gewoon te pakken wat je kunt krijgen. Ik zou vechten voor een warme jas of een beetje eten, zeker weten.

  • Gerard says:

    Een goed verslag met de juiste conclusie. Ik was ook mee die dag en wel een beetje door elkaar geschud vanwege de berichtgeving in de Belgische media. Vooral ook omdat er na twee jaar ook zo´n kamp kan bestaan om de hoek van waar wij leven… Wel vind ik dat dit soort initiatieven snel moeten eindigen en snel met structurele oplossingen moet worden gekomen. Hier ligt zeker een een verantwoording ook van Frankrijk en aan ons om duidelijk te maken dat wij slechts goedwillende vredelievende amateurs zijn. Wat de gendarmerie daar liet ontstaan tart bij mij elk gevoel als ´mede-Europeaan’. En ondanks de goede wil van alle mensen die ik hoog heb staan zal deze actie eindig moeten zijn. Niet ter meerdere eer en glorie van de organisatie, want ook daar zal niet de oplossing vandaan kunnen komen. Zeker ook geen zelfverheerlijking over hoe goed wij het hebben gedaan… Want de media in België hebben wel schade kunnen aanbrengen aan het belang van de vluchtelingen mede door amateurisme van de organisatie. Ook ik als deelnemer op deze dag voel mij daar mede verantwoordelijk voor.. Desalniettemin wat ben ik blij dat ik als Nederlander zoveel mooie Belgen te hebben ontmoet en gezien dat de solidariteit bij de deelnemers wel OK was! En ik denk dat hierdoor de komende tijd weer wat mensen in ‘de jungle’ weer wat hoop hebben en laat die hoop niet vervliegen….

  • Mocht iedereen volgens die mantra leven, de miserie zou al lang de wereld uit zijn. Ondanks mijn enorme afgrijzen op sommige reacties, heb ik de laatste dagen ook veel hoop gekregen, omdat ik zie dat er nog veel mensen zijn doe goed (willen) doen, ieder volgens zijn/haar eigen kunnen.

    Paying it forward!

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen