Vorige week donderdag was het Thanksgiving. In Vlaanderen ligt daar natuurlijk niemand wakker van. En misschien is dat terecht. Want het is niet dat we nog een feest nodig hebben. Want hoewel ik hou van deze periode, waarin binnen zitten onder een deken een legit activiteit is, en we ons volledig kunnen laten gaan in kerstlichtjes ophangen: die grootse feestelijkheden zijn niet echt aan mij besteed. Maar aanhoor mijn bekentenis: mijn vrienden en ik hebben Thanksgiving gevierd. En ’s avonds lag ik in mijn bed, en dacht ik: ‘Eigenlijk is Thanksgiving echt een spectaculair mooi feest.’
Ik weet het. Ge wilt nu roepen dat ‘dat Amerika daar ons leven de laatste maand al genoeg heeft gedomineerd’. Met eerst al dat Halloween-gedoe, dan die verkiezingen waarbij we precies zelf een president aan het kiezen waren, straks de Kerstman met al zijn pakjes die Jezus het licht niet gunt (en Jezus, dude, gij zijt zoveel cooler), en iedereen die gisteren, vandaag (en morgen waarschijnlijk ook) te pas en te onpas ‘grab ‘em by the pussy’ blijft zeggen, ook in situaties waarin dat echt niet relevant of grappig is. Da’s waar.
Geen stomme verplichting van pakjes geven en pakjes krijgen die je eigenlijk toch niet nodig had.
En ja, ik weet ook dat je Thanksgiving waarschijnlijk kent van alle Amerikaanse series, waarin mensen totaal gestresseerd rondlopen en de kalkoen nooit in de oven past, en dat geeft je niet per se zin om ook Thanksgiving te gaan vieren (behalve die aflevering van Friends waarbij Joey met zijn hoofd vast komt te zitten in die kalkoen, daarvoor alleen al wil ik Thanksgiving zeker een kans geven).
Maar wacht even.
Ik wil gewoon een paar dingen zeggen over dat feest dat wij hier over het hoofd zien. Volg mij gewoon efkes, serieus, luister.
1. Het is zonder pakskes. HALLELUJAH. Geen stomme verplichting van pakjes geven en pakjes krijgen die je eigenlijk toch niet nodig had (en waar je geen plaats voor hebt in de kast).
2. Er hoeven ook geen Goden geëerd te worden.
3. Het is gewoon samen eten met vrienden en familie. Wauw. Geniaal concept.
4. Dresscode: comfortabele kledij (sloefen zijn toegelaten en broeken met een rekker in ook).
5. Het is met ingrediënten die dit seizoen eer aandoen: ovenschotels met pompoen en knolselder, met aardappelpuree én veenbessensaus. De max.
6. Wij volgen het simpele, maar niet te overtreffen concept van iedereen-brengt-een-schotel-mee-en-verder-niets. En dat zetten we op tafel en voilà, het eten is klaar. Dat is Thanksgiving (geef toe, ge begint te twijfelen?).
7. Voor alle critici: ja, ik weet hoe Thanksgiving echt ontstaan is. En nee, het is niet schoon. De échte geschiedenis van Thanksgiving daar word je misselijk van (bekijk het filmpje, echt). De oorsprong van Thanksgiving is helaas dit: een degoutant overwinningsfeest dat de blanke bezetters (pelgrims) in Amerika organiseerden telkens wanneer ze een dorp van Native Americans brutaal hadden uitgeroeid.
8. Ja, ik begrijp dat je er daarom niets mee te maken wilt hebben.
9. Maar weet je, los van dat alles gaat mijn pleidooi hier niet over geschiedenis herschrijven of brutale daden onder de mat vegen. Mijn pleidooi gaat over het feit dat er iets moois zit in Thanksgiving. Het betekent ‘dankgeven’ of ‘bedanktzeggen’ (sorry, geef mij nog wat tijd voor een echt goede Nederlandse term). Dankbaar zijn dus. Jep, sta er gerust efkes bij stil. Geef toe, dat is toch een spectaculair mooi gegeven? Gewoon dankbaar zijn voor je vrienden, je familie, het land waarin wij wonen (waar toegegeven, nog heel veel werk aan is, maar waar voorlopig geen oorlog of hongersnood heerst), het dak boven je hoofd en een verwarming die werkt (all praise to centrale verwarming).
10. Dankbaar zijn, is zo belangrijk (ja, cynische hufters, lach maar). Ik ga er toch nog een beetje over doorbomen. Dank u zeggen, is het schoonste dat wij kunnen doen. En we doen het nooit genoeg. Het is ook niet gemakkelijk. Want wij hebben dat nooit echt geleerd, om te vertellen waar we allemaal dankbaar voor zijn.
11. Ik heb dit jaar een speech gegeven. Dat hoefde niet, maar ik wilde het. En ik heb de natuurslager van Wijnegem bedankt, en onze vriend die verlof had genomen om de natuurkalkoen te vullen, en mijn zus die haar supergezellige huis voor iedereen openstelde, en mijn eerste nichtje die de moeite had gedaan om zich een paar maanden geleden met een wonderbaarlijke snelheid uit de baarmoeder van haar mama (mijn andere zus) te wurmen, en mijn lief die met mij wilde trouwen dit jaar en zo nog een paar dingen. Meer moet het niet zijn.
Dus dit is hoe ik het zie: zou het geen goed idee zijn om wat andere feesten te schrappen en een feest te installeren, waarop we gewoon stilstaan en dankbaar zijn voor alle dingen die we hebben (los van een God, en cadeautjes, en te veel verwachtingen), want shit, dat is eigenlijk best wel veel. En we noemen het Bedanktzeggen of zo. Wat denkt ge?
En dan hoef je niet kei lang op voorhand stress te hebben of in de file te staan of te zweten in winkels om cadeautjes kopen voor mensen waarvan je werkelijk geen idee hebt wat ze eigenlijk echt willen. Nee, dan ben je gewoon dankbaar en dan kruip je ’s avonds rond half twaalf voldaan* je bed in.
*het is mogelijk dat je niet op je buik kan liggen, omdat je iets te veel knolselderpuree met champignon-roomsaus hebt gegeten, maar op je rug slapen schijnt toch gezonder te zijn, dus dat geeft niet.
1 reactie
Ik hou van Zita. EN van Thanksgiving.