Ze zit in zichzelf verzonken. Ze voelt zich zo klein. Want haar moeder zwijgt een beschuldigende stilte nadat ze tegen de therapeut die tegenover hen zit zei: ‘Mijn dochter wilt niet overeenkomen met mijn nieuwe vriend.’ Waarbij ze naar hem kijkt alsof hij een dergelijk drama voor haar zal oplossen. Moet oplossen! Want in haar hoofd valt haar nieuw gezin per seconde verder uit elkaar omwille van de koppigheid van haar dochter. ‘Ach,’ zegt de therapeut, ‘natuurlijk mogen ze elkaar nog niet. Dat moet ook niet he. Ze kennen elkaar nog maar net.’ Het meisje lijkt weer te kunnen ademen. Haar moeder zwijgt nadrukkelijker, ze is niet bepaald blij met die uitspraak.
We zijn met velen, de volwassen bewoners van nieuwe gezinnen die denken vanalles te mogen verwachten van kinderen, partners en zichzelf. Na een relatiebreuk is het niet ondenkbaar dat je op een dag iemand ontmoet in wie je een toekomst ziet. Je bent verliefd, droomt van een lang en gelukkig leven met je fantastische nieuwe partner, ook al had je misschien gezworen dat nooit meer te zullen doen. En hup, daar stap je de relationele rollercoaster in, trotseert optimistisch en blij een dubbele looping richting nieuwe gezinnigheid.
Dat kan wel eens tegenvallen. Want:
Daar staan je kinderen. Ze durven niet mee in die looping. Want ze zien een ouder die van hen enigszins verlangt dat ze even verliefd zijn op die nieuwe partner die ze van haar noch pluim kennen en ze verstenen ter plaatse.
Daar is je ex, die zich verstopt achter een muur van gekwetste kwaadheid maar jou eigenlijk gewoon zou willen vragen in welk nieuw woordenboek de woorden staan die conversaties tussen jullie weer mogelijk maken.
Daar zit je nieuwe partner naast je, vol twijfels want liefde is er wel, maar ook veel vragen over stiefkinderen en aan jou verbonden ex-partners die moeilijk te plaatsen zijn.
Daar zitten je eigen ouders een beetje verdwaasd want ze weten niet hoe dat moet, een scheiding van hun kind verwerken, ze kennen dat niet ‘een nieuw gezin,’ en ze hebben veel vragen die ze niet durven stellen.
En daar zwaaien je vrienden. Sommige blij, andere verward. Allemaal hebben ze een mening maar nooit dezelfde.
Je plande je nieuwe situatie in te kaderen als een avontuur. Een toffe, nieuwe familiefoto die samen klikt wanneer je in volle vaart met heel je groep de camera passeert. En je weet dat het niet kan.
En daar zit je zelf. Je voelt dat er vanalles niet klopt. De loopings zijn te groot, de trein gaat te snel. Er ontbreken passagiers, de aanwezigen zijn bang, jijzelf onzeker. En het stoort je, want je had je verheugd op de trip. Je plande je nieuwe situatie in te kaderen als een avontuur. Een toffe, nieuwe familiefoto die samen klikt wanneer je in volle vaart met heel je groep de camera passeert. En je weet dat het niet kan. Je weet dat je moet uitstappen en overleggen met al de mensen die rond je staan. En dat maakt je verdrietig en kwaad op je nieuwe partner, de kinderen, je ex, je ziet in iedereen een schuldige behalve in jezelf.
Het hoeft niet te verbazen. Een nieuw gezin is nieuw. De samenlevingsvorm ligt in de afdeling ‘pas binnengekomen’ van het warenhuis dat maatschappij heet. Slechts weinigen voelen hoe dat moet, een nieuw gezin opbouwen en dus grijpen we terug naar het model dat vertrouwd is, proberen we een samengestelde bende mensen in het kader van een kerngezin te wringen waarin beide partners ouder zijn van alle kinderen en je vanzelfsprekend dezelfde richting uit gaat. Tevergeefs. Als je het nuchter bekijkt is een nieuw gezin niets anders dan een groep individuen waarvan meer dan de helft vreemden zijn voor elkaar. Nieuwelingen die met elkaar, zichzelf en de buitenwereld moeten leren samenleven: kinderen met een stiefouder, een ex met jou en je nieuwe partner, grootouders met nieuwe stiefkleinkinderen.
Het loopt anders dan in een kerngezin. Het vraagt om een nieuw gevoel, een doordachte aanpak en handvaten buiten traditionele denkkaders en hoge verwachtingen om.
Banden moeten van nul worden opgebouwd, andere herbekeken, rugzakken gerespecteerd. Kinderen ontmoeten je nieuwe partner alsof ze voor het eerst een nieuwe buurman zien, ze hebben littekens ten gevolge van een scheiding tussen hun ouders, ze hebben tijd nodig. Zelf heb je twee levens: een met je nieuwe partner, een als ouder van je kinderen. Je hebt een relatiebreuk te verwerken, een nieuwe relatie op te bouwen en een traject af te leggen met je ex om gezamenlijke kinderen op te voeden maar liefst niet te veel samen. Je nieuwe partner worstelt misschien ook. Je kan niet samen de rollercoaster van de liefde in want jullie zijn niet alleen. Het loopt anders dan in een kerngezin. Ander loyaliteiten, andere rollen, andere verledens en andere trajecten. Het vraagt om een nieuw gevoel, een doordachte aanpak en handvaten buiten traditionele denkkaders en hoge verwachtingen om.
Dus, laat ons tijd nemen. Laat ons een picknickmand pakken met zorg voor elkaar, een drinkbus vullen met creativiteit en een tank vol gieten met niets dan een flinke portie gezond verstand. Laat ons samen instappen en rustig rijden. En als er even twee auto’s nodig zijn, een voor jou en je kinderen, een voor je nieuwe partner en zijn of haar kinderen, laat ons dan voorlopig genieten van de gezamenlijke tussenstops. Voor je het weet worden twee auto’s één en rijd je toch, dankzij de tijd en ruimte die gegund werd, dankzij een open geest en veel logica, in team gezwind de bochten door.
Schrijf je reactie