Oproep

#100RealDays

De miskende heerlijkheid van mislukte dagen

#100RealDays

In de supermarkt tijdens mijn lunchpauze. Snel brood en beleg halen voor vanavond. Geen mandje nodig. Maar dan… Oh, uien! En een veggie burger, zó handig om in huis te hebben. Doosje eieren: check. Een pakje spirelli, een zak aardappelen… Ik stapel net zo lang tot ik geen handen meer vrij heb om nog iets toe te voegen aan de boodschappen die ik nu ook onder mijn kin moet vastgeklemd houden. Zelfs een blikje ansjovis zou het boeltje uit balans brengen. Ik strompel naar de kassa. Een vrouw kruist me in het rayon met exotische levensmiddelen. Ze werpt me een blik van verstandhouding toe en grinnikt: ‘Ge had niet veel nodig zeker, hé?’

Voedselintoleranties, godbetert! Wie denkt nu dat je daarvoor uit de kleren moet?

Bij de dokter om na te gaan of ik voedselintoleranties heb. Alles gaat precies zoals verwacht tot de dokter plots zegt: ‘U mag nu al uw kleren uittrekken, op uw ondergoed na, en op die tafel daar gaan zitten.’ WAT? ‘Oei. Uh. Euhm… daar had ik niet op gerekend’, stamel ik wat verontschuldigend omwille van wat zij (gelukkig, zij) te zien zal krijgen. Want het wintervachtje en de slobberonderbroek die ik onder mijn kleren verberg, vallen niet meer uit te trekken. Mijn god. Voedselintoleranties, godbetert! Wie anticipeert nu dat je daarvoor uit de kleren moet?

Zowat iedere week. De eerste machines was die ik draai, gaan goed. Strakke planning, alles op tijd uithalen en hop, de wasdraad op. Maar dan zijn er zoveel leuke dingen te doen. Een zoon die naar de speeltuin wil. Dat loopt uit. Er moet ook nog gekookt worden. Drie dagen later hangt die was daar nog. Soms regent het zelfs tussendoor. En dan droogt ook dat weer.

Real days.

Een tijd geleden besliste ik deel te nemen aan #100happydays. Dat wordt een uitdaging genoemd. 71% van de starters, geeft op en haalt als voornaamste reden aan: gebrek aan tijd. De organisatie pakt nochtans uit met hoopvolle berichtgeving van de mensen die het wel halen.

100days

Fall in love? Bring it on, joh! Welgeteld twintig dagen hield ik het vol. Vanaf dag 10 probeerde ik nog te schipperen door samenvattingen te geven van een aantal dagen samen. Daarna gaf ik het gewoon op. Ik kreeg mijn geluk (dat trouwens veelal opgesmukt was) niet meer consequent elke dag online gepleurd.

Het was niet het gebrek aan tijd dat me nekte. Ik gaf er de brui aan omdat ik me er alleen maar ongelukkiger door voelde. Toegegeven, ik ben niet het grootste talent als het op geluk aankomt, maar ik had niet gedacht dat ik er zo erg aan toe was. De hele uitdaging had me een mislukkeling doen voelen. Wat scheelde er toch met me? Tot het me begon te dagen: niks.

Sinds wanneer is zelfs geluk een race geworden?

Geluk is gewoon gemakkelijker voor wie daartoe de ruimte heeft. In de eerste plaats de financiële ruimte: genoeg geld. En dan bedoel ik niet véél geld maar gewoon genoeg geld, zodat je je iets minder zorgen hoeft te maken. Nooit wakker moeten liggen om de afbetaling van je lening of om de huishuur bijvoorbeeld, kan een mens als ‘ns gelukkig maken. Het geld voor een vaatwasser, koopt je tijd en ruimte om niks te doen. Alweer iets wat gelukkig maakt, die tijd om niks te doen. Of om zomaar te doen waar je zin in hebt. Gezondheid is nog zo’n geluksfactor. Een lijf dat naar behoren werkt, is meer dan een meevaller.

Maar zelfs los van die bedenking: waarom zouden we er überhaupt naar streven om iedere godganse dag gelukkig te zijn? Hoe saai is me dat, zeg. Sinds wanneer is zelfs geluk een race geworden? Een uitdaging, dat begrijp ik als geen ander. Maar een race?

Echte dagen van echte mensen, dat is wat ik wil zien. Het leven zoals het is, niet één of andere pastiche. Soms heb je gewoon van die dagen, mislukte dagen. En dat mag. Zeker als je zo nu en dan intolerant lijkt voor je eigen hormonen. Om maar iets te zeggen. Op echte dagen heb je echte mensen nodig om je te laten weten dat je niet alleen bent, dat iedereen wel ‘ns sukkelt. Zoals een vrouw die je samenzweerderig een knipoog stuurt in de supermarkt. Daar word je pas gelukkig van. That’s the cheese to your macaroni.

Ik ben eruit: laten we het recht opeisen om te balen. Zo lang als nodig. Ik roep de volgende dagen uit tot #100realdays. Geen uitdaging. Geen catch. Just real.

Post je #100realdays foto’s en anekdotes op onze 100 Real Days pagina en smul van de kleine mislukkingen waar iedereen elke dag mee worstelt.

Schrijf je reactie

11 reacties
  • Kris says:

    Vind ik leuk 🙂

  • Tifosanele says:

    Wat dacht je van deze dag? In het kader van “de lompste stoot van het jaar”… https://nelevanmalderen.wordpress.com/2015/05/23/for-better-and-for-worse/

  • Linneke says:

    Zeer slechte maand achter de rug , Dagen en dagen hoofdpijn gehad , daarna na een winkeluitstap , met aan beide kanten van mijn fiets dikke zware zakken boodschappen mijn rug overbelast . 7 dagen pijn . Enkele dagen ok dan weeeeer hoofdpijn . Wat is dat allemaal ? Komt het door de menopauze , verhuis over enkele weken , mijn onmogelijke liefde die na bijna 2 jaar afgelopen is ? No more please !

  • Prinses says:

    Geweldig plan, Inke! Ik denk eens na of ik er iets mee kan voor mijn blog :).
    Als ik tijd heb. Kuch.

    En geld maakt niet gelukkig maar maakt het idd wel makkelijker om gelukkig te zijn. Ik vraag me af of ik liefst als er een fee langs zou komen, onbeperkt geld of onbeperkt energie zou krijgen. Ik denk het eerste, want dat zou me meer van het tweede geven omwille van minder zorgen.

  • veerle says:

    hahaha , de weeskousen. nog steeds mijn strijd . elke week. ze zijn 19 en 17 , die schatjes van me , maar het is een constante : De Enkele Sok !

  • Candy says:

    Zalig, die foto’s. Ik mis wel een “vind-ik-leuk” knop, ik zou ze allemaal willen liken 😀

    • Ninah Marie says:

      Ik was me net hetzelfde aan het afvragen. Een commentaar-ruimte (om dezelfde ervaringen te beamen of steun te bieden, de virtuele knipoog) of inderdaad gewoon een like-mogelijkheid zou het het nog leuker maken 😀

  • 10a says:

    Een ode aan het “normale” leven, zonder pinterest-, facebook-, instagram-filter. Eindelijk!

  • Kat says:

    Haha, er zijn zo van die dagen ja, mijn fotootje staat erop 🙂

  • Sharon says:

    Ooooh ik doe ook zo hard mee!!!
    Heel heel tof en cool en goed enzo.

  • Stephanie says:

    Count me in!
    Echt, ik heb het zo gehad met allemaal die drang naar geluk en het documenteren ervan, zo fake zelfs dat het er soms precies afdruipt. Een ode aan melancholie, gevloek en geklungel, aan de kleine dingen die het leven telkenmale boeiend maken.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen