Groetjes uit Den Haag

Postkaartjeswijsheid: het leven begint waar je comfortzone eindigt

Postkaartjeswijsheid: het leven begint waar je comfortzone eindigt

Yasmina (33), werkt al tien jaar in de media maar trekt nu een jaartje naar Den Haag om te ontsnappen aan haar drukke leven en de bijhorende keuzes van een beginnende dertiger. Haar hele verhaal lees je in de rubriek ‘Groetjes uit Den Haag

‘Life begins where your comfort zone ends’. Het is intussen een cliché geworden, maar sinds ik het tien jaar geleden las op een ansichtkaart in een winkeltje in Parijs, heeft het me niet meer losgelaten. Toch duurde het een hele tijd voordat ik er ook naar zou handelen.

M’n carrière stond in de weg om dat zinnetje in de praktijk te brengen. Ik werkte keihard en kreeg een job in de media. Eerst als vervanger, dan als reporter, en later zelfs als nieuwsanker. Ook de radio kwam erbij. Een nieuwe kans die ik vooral niet mocht laten schieten. Want ook al bleef de Parijse wijsheid in een hoekje van m’n hoofd zitten, in de mediabranche zou je gek zijn om de weinige kansen die zich aandienen niet te grijpen.

Er kwamen nog meer jobs. Bij nationale radiozenders, en een filmmagazine op tv. Het kon niet op en ik voelde me on top of the world. Geen tijd om verder na te denken, maar gulzig alle kansen grijpen. Dat het leven in de media een houdbaarheidsdatum heeft, en dat je geluk voor een groot stuk afhangt van de willekeur van mediahuizen, daar was ik toen niet mee bezig. Alles verliep zo vlot, dus waarom stilstaan bij een leven waarin ik zélf mijn geluk bepaalde? Als anderen zeiden hoe geweldig ik was, dan moest het wel zo zijn.

Ik kreeg een klop. Eentje die al jaren sluimerde, maar die ik niet zag omdat ik verblind werd door de spotlights.

De grote ommekeer kwam na een jaartje bij een nieuwe werkgever. Ik had me kapotgewerkt. Gecombineerd met m’n andere jobs werkte ik 14 uren per dag. Avonden, weekends, en zelf oudejaarsnacht. Niets hield me tegen om de ultieme bevestiging te krijgen: een nationale show op de radio. Maar toen ik na een jaar niet meer hoefde terug te komen, kreeg ik echt een klop. Eentje die al jaren sluimerde, maar die ik niet zag omdat ik verblind werd door de spotlights.

Ik had alles wat ik had gegeven. Ik had alles daarbuiten opgegeven. Hoe kon het dan misgelopen zijn? Ik brak er mijn hoofd over en leefde verdoofd. Niet beseffend dat dit een kwestie van tijd was, eigen aan het wereldje. Het was een zware les. Maar ook eentje die me weer dichter bracht bij dat ene Parijse zinnetje.

Was het een openbaring? Ja. Want na de tranen, van keihard werken en het deksel op de neus krijgen, moest ik wel aan zelfreflectie doen. En bekennen dat ik mijn grote geluk liet afhangen van anderen. Dat ik mezelf pas leuk en mooi vond als anderen dat zeiden. Dat ik me enkel opgenomen voelde in de maatschappij als ik iets betekende op radio of tv. Zolang ik Yasmina van de media was, was ik iemand. Anders niet. De afwijzing was alleen maar een groot en triest bewijs daarvan. En een signaal dat ik zo niet verder kon. Leven om bij anderen in de gratie te vallen was, hoe graag ik het ook wilde, onhoudbaar. Ik wilde nadenken over een nieuwe identiteit. Een nieuwe Yasmina. Of toch op z’n minst de Yasmina vinden onder dat laagje glitter & glamour. Omdat mijn vriend en ik er altijd van droomden om een jaartje in zijn geboortestad te wonen, werd de keuze snel gemaakt.

Ik liet mijn grote geluk afhangen van anderen. Ik voelde me enkel opgenomen in de maatschappij als ik iets betekende op radio of tv.

Vielen de puzzelstukjes in elkaar? Leek ons nieuwe leven een sprookje? Of een krantenkop? “Geliefden kiezen voor het grote geluk elders, weg van alle stress en druk.” Neen. Het lief kreeg op het nippertje een jobaanbieding die hem toch liever was dan het onzekere bestaan in Den Haag. En ik kon niet anders dan hem aanmoedigen. Want hoe stoer en sterk het is om te roepen dat we aan elkaar genoeg hebben, de realiteit is een stuk ingewikkelder. En is liefde elkaar ook niet steunen en aanmoedigen? Dus dat deden we. Allebei. Met de belofte om elkaar zo vaak mogelijk te zien.

En dus zit ik vandaag alleen in Den Haag. De afgelopen twee weken heb ik zowat elke mogelijke emotie van het spectrum gevoeld. Compleet verdriet op de eerste avond hier alleen. Toen het verschil met een weekend vol vrienden, niet groter kon zijn met de leegte die ervoor in de plaats kwam. Een leegte waar ik normaal van geniet. Maar die niet hetzelfde is als je weet dat je lief, vrienden en familie niet in de buurt zijn. Ook de dagen erna bleven moeilijk. Ik voelde me verlamd, omdat er zoveel moest geregeld worden. Papieren bij het stadshuis, maar waar IS het stadhuis? Een Nederlands telefoonnummer halen? Niet zonder Nederlandse bankrekening. Wordt het vuilnis hier gescheiden? Waar is de glascontainer? In welke richting moet ik de tram nemen? En nu ga ik even huilen omdat ik na twee weken de wasmachine nog steeds niet aan de praat krijg, en mijn ondergoed opraakt.

denhaag

Een wandeling langs de grachten

Ik voelde ook extase, toen ik na wat sollicitatie-mailtjes op gesprek mocht in een gezellige pastatent in de buurt. Ik zag het al helemaal voor me. Te voet naar het werk, collega’s die vrienden worden, ’s avonds nog samen een afzakkertje nemen in één van de vele gezellige bars van Den Haag. Mijn dagdroom spatte uit elkaar, toen ik een mailtje terug kreeg met de mededeling dat ze al iemand hadden gevonden. Hoewel ik voornemens had gemaakt om mijn geluk niet meer te laten afhangen van andere mensen, was het oude gevoel weer helemaal terug. Ik voelde me afgewezen. En ook een beetje een dramaqueen.

‘Life begins where your comfort zone ends.’ Hoe bevrijdend ik dat zinnetje tien jaar geleden ook vond, ik weet intussen dat het leven na de comfortzone moeilijk is. Intens. En erg eenzaam. Dat je in je comfortzone net heel overmoedig wordt omdat je beslissingen neemt in de veiligheid van een job, vrienden en familie. Op een plek waar je de buren kent, de beste koffiebar van de stad blindelings vindt, en je lief ’s avonds in bed tegenkomt. De comfortzone sluit je ogen voor obstakels en houdt geen rekening met alles wat vanzelfsprekend is. Je structuur verdwijnt, en je moet weer helemaal vanaf nul beginnen. Ook dat is het leven na de comfortzone. Maar daarvoor was op dat Parijse kaartje vast niet genoeg plek.

kater

De rosse kater van de buren

Zit ik hier intussen elke dag onzeker op de zetel? Soms wel. Maar ik geniet ook van de verplichte vrijheid. Van de kans die ik heb gekregen om een jaar niets te moeten. Want hoe ontzettend beangstigend dit nieuwe leven ook is, ik heb nog nooit zoveel voldoening gehaald uit een wandeling langs de grachten, een spontaan praatje met de buren. Of het geluk om in de namiddag als iedereen werkt, een koffie te kunnen drinken in de zon. Om een boek van mijn lievelingsschrijfster te kunnen scoren voor 50 cent, en de anderen gewoon in de bib te vinden. Ik hoor mezelf hardop lachen met de luie, rosse kater die een dutje doet op het terras van de buren, en gelukzalig zuchten naar de negentiendeeeuwse huizen die vanaf nu mijn dagelijkse uitzicht vormen. Nu alle afleiding weg is, lijk ik meer te genieten van kleine dingen. ‘Life begins where your comfort zone ends’ zei het Parijse kaartje. En het had nog gelijk ook.

uitzicht

Het uitzicht vanuit mijn nieuwe appartementje in Den Haag

 

Lees hier het hele vervolgverhaal van Yasmina: Groetjes uit Den Haag.

Schrijf je reactie

15 reacties
  • Carine says:

    Bedankt, voor uw “antwoord” Yasmina !

  • Lana says:

    Hey Yasmina,

    Je hebt misschien wel twijfels en zoekt je weg in een nieuwe stad, in een nieuwe situatie, maar je doet het toch maar: je comfortzone loslaten. 🙂 Ik denk dat onnoemelijk veel mensen daar op een bepaald moment in hun leven over nadenken (ik ben er eentje van) maar het uiteindelijk niet durven (ik weet nog niet zeker of ik zo eentje word).
    Dat je dit avontuur aangaat en niet het veel te platgelopen, uitgestippelde pad voor beginnende dertigers volgt vind ik chique en bewonderenswaardig, en ongetwijfeld krijg je hier veel levenswijsheden voor terug! 🙂

    Veel succes met alles!
    groetjes,
    Lana

    • Yasmina says:

      Hoi Lana,

      Amai, je weet écht welke woorden ik nodig heb, doet echt deugd. Af en toe moet ik inderdaad even stilstaan en beseffen dat dit op het einde van de rit een hele mooie ervaring zal zijn. En dat alle begin gewoon erg moeilijk is. Zo blij dat ik mijn verhaal met jou en de andere Charlies kan delen!

      Veel liefs, en als je ooit besluit om de stap te zetten, ben ik hopelijk ervaringsdeskundige genoeg om je tips te geven. 😉

      Yasmina

  • Kim Ruysen says:

    Veel geluk Yasmina!!! Komt allemaal goed! ?

  • Carine says:

    Dag Yasmina,
    Het boek , ” Compassie” van Stephan Enter, raad ik u vrijblijvend aan. Misschien en hopelijk, kunnen de juiste beschrijvingen erin, van wat liefde wel en niet is, één ” levenswegwijzer” voor je zijn.
    Vriendelijke groeten,

  • Carine says:

    Dag Yasmina,
    Het boek , ” Compassie” van Stephan Enter, raad ik u vrijblijvend aan. Misschien en hopelijk, kunnen de juiste beschrijvingen erin, van wat liefde wel en niet is, één ” levenswegwijzer” voor je zijn.
    Vriendelijke groeten,

    • Yasmina says:

      Super Carine, ik ga het hier in de bib van Den Haag zeker zoeken. Dank je voor de waardevolle tip! Liefs, Yasmina

  • Hilde says:

    Hallo Yasmina, ik volg helemaal wat je voelt en meemaakt.
    Ik ben reeds 15 maanden thuis vanwege een burn out.
    Na 14 jaar loopbaan in een mode bedrijf en waar ik ook alles gegeven heb, mij deel voelde van de familie etc… was het na 1 maand duidelijk dat ik niet meer ‘ bruikbaar’ was.
    Op vandaag loop ik nog steeds vast met mijn angsten en emoties.
    Het aanvaarden is al grotendeels gebeurd, maar de boosheid ( vooral op mezelf) blijft me parten spelen.
    Iedereen zegt dat het goed komt… is dat zo? De ene dag geloof ik er iets meer in dan de andere.
    Ik wens je moed en sterkte. Ik kan je zeker veel goede raad geven, maar die krijg je van vrienden zeker te horen. Ik kan beter eerst bij mezelf beginnen met die raad op te volgen…
    Liefs, Hilde

    • Yasmina says:

      Lieve Hilde, dank je om je ervaring ook te delen. Het doet zo goed om te lezen dat we niet alleen zijn. Want dat zijn we écht niet. Zelfs mensen die ik al jaren ken, lopen met dezelfde angsten als wij rond. Van afwijzing en teleurstelling. Ik wens je alleszins heel veel moed. Het feit dat je je ervaring hier kan neerschrijven, vind ik al héél sterk en positief! Veel liefs! Yasmina x

  • Els says:

    Ik ben niet helemaal mee. Is Den Haag dan de geboortestad van je vriend? ?

    • Els says:

      Hum, ok, ik heb het andere stukje gelezen en nu snap ik het!

      • Yasmina says:

        Hoi Els, oh sorry dat het niet duidelijk is. Maar inderdaad, mijn vriend zijn roots liggen in Den Haag. En daar waren we vroeger al een paar keer naartoe geweest. Groetjes! Yasmina

  • Silvia says:

    Een gedurfde stap, Yasmina, ik wens je er veel geluk mee.
    Indiscreet vraagje: hoe doe je dat financieel? Heb jij een buffer aangelegd voordien, en zou je dat aanraden?

    • Yasmina says:

      Dank je voor je reactie Silvia! En natuurlijk mag je dat vragen. 🙂 Ik heb inderdaad wel een buffer en dat is in het begin ook wel nodig. Momenteel doe ik het met mijn spaarcentjes, maar ben volop werk aan het zoeken. Het geeft wel wat mentale rust als je wat geld opzij hebt staan voor de eerste maanden, dan heb je wat meer tijd en minder stress om een job te zoeken. 🙂

Yasmina El Messaoudi wilde als kind actrice worden in Hollywood maar werd uiteindelijk freelance radio- en tv-presentatrice. Onlangs liet ze carrière, man, huis en auto achter om een jaar koffie te serveren in Den Haag. Ze hoopt zo antwoorden te vinden op al haar thirty-somethingvragen. Of dat lukt lees je hier.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen