Kun je als vrouw volop voor De Kunst gaan? Of vormen een man, kinderen en de afwas van gisteren een ontzettende belemmering bij het scheppen van een meesterwerk? Journaliste Annelies Vanbelle ging praten met bekende creatieve zielen, fotografe Carmen De Vos maakte hun portret. Een reeks die goesting geeft. Om a room of one’s own in te richten.
Pascale Platel (54), theatermaker, actrice, moeder van een zoon (17)
“Vroeger dacht ik dat ik het leven van een bohemienne zou leiden. Ik zou niet trouwen en geen kinderen krijgen, want ik ben erg op mezelf gericht. Tot ik mijn ex-man leerde kennen en een kind kreeg. Ik was al meer dan tien jaar artistiek bezig, maar toen ik zwanger werd, barstte mijn creativiteit echt los. Tot net voor mijn bevalling heb ik op de planken gestaan en zelfs nog gedefileerd in Parijs, met een blote, dikke buik.
Na mijn bevalling is mijn carrière ‘ontploft’, met al direct een internationale tournee. Hierdoor heeft mijn ex-man heel veel huishoudelijke taken op zich genomen. Hij was een ideale vader, terwijl ik mezelf niet zo’n goede moeder vond. Mijn zoon vindt het niet erg dat ik niet de dingen doe die doorsnee moeders doen. Hij confronteert me wel regelmatig met mezelf, maar dat vind ik juist goed. Bovendien heb ik nooit het gevoel gehad dat ik hem moest ‘opvoeden’. Hij voedt zichzelf op en ik mag hem ‘graag zien’.
Ik ervaar mijn zoon als een intrigerend cadeau. We kunnen praten, lachen, ruzie maken, maar elkaar ook dagen met rust laten. Vroeger, toen we nog met drieën samenwoonden, was het voor mij soms een verschrikking. Ik heb af en toe nood om me terug te trekken in mijn ivoren toren, maar in een loft is dat moeilijk. Toch heeft de structuur van het gezin me destijds geholpen om naar buiten te treden. Het was een soort vrijheid zoeken in de gebondenheid. ‘De vrijheid ligt in de gebondenheid’ is trouwens mijn lijfspreuk.
Mijn zoon kan er perfect mee om dat ik dat isolement nodig heb. Ook mijn lief begrijpt dat ik daar behoefte aan heb. Hij neemt me zoals ik ben. Ik moet niet ‘Belgisch’ zijn, zo van ‘doe maar gewoon, dat is al speciaal genoeg!’ Ik mag ijdel, groot en veel zijn (of heel erg klein en kwetsbaar) en dat voelt goed.”
© Carmen De Vos
Muze?
“Mijn moeder had vijf kinderen. Het was een glamourmoeder die samen met mijn vader in het leven gebeten heeft. Het waren de jaren zestig en zeventig, de jaren van de vrije moraal, van veel feesten en goed geld verdienen. Mijn moeder en haar vriendinnen, die er in mijn herinnering allemaal uitzagen als filmsterren, hielden theekransjes en praatten met rooie kaken over de liefde en mannen. Ik maakte mijzelf onzichtbaar en luisterde stiekem mee. Mijn moeder pikte veel mee van het culturele leven, maar tegelijkertijd was ‘moeder zijn’ vanzelfsprekend voor haar. Ze inspireert me nog altijd. Als zij het kon met vijf kinderen en een man die tot zijn laatste snik verliefd op haar was, dan moet ik het ook kunnen!
Mijn moeder zei altijd “J’ai besoin de mon petit jardin secret.” Wel, ik ook. En het gaat hierbij niet per se om geheime liefdesrelaties. Ik zit gewoon graag te prutsen in mijn kleine, geheime achtertuin.
Vrouwelijke kunstenaars vind ik doorgaans veel extremer dan mannen. Ik heb een boek met werk van vrouwelijke kunstenaars en dat is zo confronterend dat ik er nauwelijks in kan kijken zonder naar adem te happen. Ik denk aan Cindy Sherman, Marlene Dumas, Louise Bourgeois, Frida Kahlo of Berlinde De Bruyckere.
Vroeger functioneerde ik zelf vaak als muze voor mannen. Mijn ouders hadden veel kunstenaars in hun entourage die mij inspirerend en seksueel aantrekkelijk vonden en ik probeerde te voldoen aan hun verwachtingen. Nu speel ik ermee, wil het graag, heel bewust, omdat ik het boeiend vind en weet wat ik ermee wil vertellen.”
© Carmen De Vos
Samen naar Delhaize
“Ik denk niet dat ik me nog verlies in mensen. Dat heb ik beslist. Ik loop mensen die van me weglopen niet meer achterna. Ooit heb ik een relatie gehad waarin ik tot de bodem ben gegaan. Ik voelde me waardeloos toen hij me verliet. Op dat moment heb ik mijn eigen remedie verzonnen: ik heb naaktfoto’s laten nemen. Ik heb ze nooit aan de man in kwestie laten zien, maar het idee dat ik ze kon tonen, was genoeg.
Na mijn scheiding heb ik een periode gekend van veel losse, intense relaties. Ik vond dat super. Alleen de lusten zonder de lasten, ha! Maar nu ik opnieuw tot over mijn oren verliefd ben, besef ik hoe plezierig het is om bijvoorbeeld samen naar de Delhaize te gaan.
Mijn visie op de liefde is door de jaren heen geëvolueerd. Ik leg mijn geluk niet in de handen van mijn lief. Maar het voelt zalig om twee volstrekt verschillende mensen te zijn die elkaar begeesteren en verleiden tot van alles. En ik wil durven. Durven ‘graag zien’. Niet evident want je moet je kwetsbaarheid tonen. Durven genieten, delen, van gedachten wisselen, ruzie maken, lekker seksen en veel lachen. Overgave dus.”
Pascale Platel is tijdens de komende Gentse Feesten te zien in Plateau Platel: 18, 20, 23 en 26 juli 2015 in Vooruit en 24 en 25 juli 2015 in Gruut, Gent.
Schrijf je reactie