Vanaf het moment dat de kinderen bijna uit de pampers zijn, moeten ouders en kinderen er twee keer per jaar aan geloven. De collectieve marteling van het oudercontact. Roald Dahl schreef in zijn meesterwerk Mathilda dat leerkrachten verwaande ouders liefst eens lik op stuk zouden geven door op de rapportjes boodschappen te schrijven als: ‘Fiona bezit de onderkoelde schoonheid van een ijsberg. In tegenstelling tot de ijsberg, zit er bij haar niets onder de oppervlakte.’
Als ex-leerkracht had ik er zelf ook nooit bijzonder veel zin in. Na een lange werkdag blijven zitten tot 20u, liters koffie drinken, maar desondanks constructief proberen te blijven: uw kind kan goed, of kan wel, of probeert. Er zijn jammer genoeg ook leerkrachten die er een haast sadistisch genoegen in scheppen om je ouderhart te doen beven. Neen, uw kind is niet zo geweldig als u denkt, neen.
Het uur van de waarheid brak aan. Het aftikken van de vakjes, met de triestige focus op ‘wat hij niet kan.’
Gisteren zaten wij daar dus. Mijn man en ik, met onze knieën haast tegen onze kin in de kabouterstoeltjes van de school. Tegenover ons zaten de twee juffen die de 35 monsters van het eerste kleuterklasje dagelijks in bedwang houden. Ik heb een enorm respect voor kleuterjuffen en onthaalouders. Ga er maar eens aanstaan, elke dag gillende, snotterige, huilende kinderen om je heen. Deze mensen moeten toegang hebben tot een voor gewone stervelingen onbereikbare bron van Engelengeduld.
Het uur van de waarheid brak aan. Het aftikken van de vakjes, met de triestige focus op “wat hij niet kan”. Die van ons blijkt moeite te hebben met knijpertjes. Knijpertjes? Jawel. Zo’n ding waar papiertjes tussen moeten en waar elke volwassene met vingers dikker dan een sperzieboontje OOK moeite heeft. Mijn driejarige werd vervolgens aangemoedigd nog eens te demonstreren hoe knullig hij het knijpertje hanteert.
‘Ja zie je? Die fijne motoriek, daar moet hij aan werken. Misschien kun je hem eens wat wasknijpertjes geven om thuis mee te oefenen?’ Juist. Ik zal zijn doos auto’s verstoppen en hem een zak wasknijpers geven. Hier zoon, laat je maar eens gaan.
Ja, hij had het oog van zijn manneke naast het hoofd getekend, maar hij is zoals gezegd pas drie.
Daarna kregen we zijn tekeningen te zien. Ik verwachtte Karel Appel-werkjes, waar ergens een gouden sticker op prijkte voor getoonde inzet. Ja, hij had het oog van zijn manneke naast het hoofd getekend, maar hij is zoals gezegd pas drie. Eén schoen vond ik dan bijzonder goed ingekleurd. Stond er een pijltje naast: ‘gekleurd door de juf’. Qua enthousiasme-remmer kan dit tellen. Eindoordeel van de dames: Geen sticker, want “E had hier zeer veel moeite mee”.
“Lukte niet…”
“Had hulp nodig van de juf”
“Begreep de opdracht niet”
Zo ging het verder. Geen gouden sticker. Geen dikke duim. Enkel een collectie bemerkingen voor later, die schreeuwt: kijk eens, wat een oen je was, in de kleuterklas.
Een goede vriend van mij bleef zo hangen in het derde kleuterklasje. Zijn lijm, knip-en plakkunsten lieten te wensen over. Nog niet voldoende maturiteit om door te gaan naar het eerste studiejaar, luidde het oordeel. Ironisch genoeg werd deze jongen een veelgevraagd kunstenaar…
Over een ander kind werd tegen de ouders in de kleuterklas gezegd dat hij wel eens cognitieve achterstand zou kunnen hebben, want kleuren lukte niet. Deze jongen is ondertussen 16 en gaat volgend jaar naar de universiteit. Say what?
Een pediater in het Gentse refereerde naar deze instelling als Kind en Taliban. Ze zaaien angst en terreur bij jonge ouders.
Ik was al lichtelijk allergisch voor Kind en Gezin en dat wordt alleen maar erger. Het kind moet voldoen aan een curve en aan quota die gepaard gaan met een imaginaire lijn. ‘Tegen deze leeftijd moet uw kind kunnen blokjes stapelen.’ Help, die van ons kan dat nog niet! Zou er iets mis zijn?!
Een pediater in het Gentse refereerde naar deze instelling als Kind en Taliban. Niet verwonderlijk ook. Ze zaaien angst en terreur bij jonge ouders. De curve, de curve, de curve. Hij achtervolgt me nog in mijn dromen.
Maar mijn zoon is een kleine, blije pinda. Hij speelt goed, eet goed, slaapt goed. Zijn vriendjes begroeten hem elke dag met schouderklopjes en enthousiaste gilletjes. En hij brult dan terug, als een leeuw.
Ze mogen die spirit niet kapot maken.
Ik laat mijn zoon niet in een hokje stoppen. Ik wil niet dat hij moet aanhoren wat IK het gros van mijn schoolloopbaan heb moeten horen. Fei kan beter. Kan wel, maar wil niet. (lees: luie doos)
Ik werd bijvoorbeeld in de richting wiskunde geduwd, terwijl ik tot op de dag van vandaag nog steeds tilt sla als iemand mij een simpele rekensom presenteert. Men stelde dat het “haalbaar” was, “mits inzet” (luie doos). Strontongelukkige kinders krijg je daarvan. En raad eens hoe leuk die zijn om in huis te hebben?
Ik pleit voor een radicale ommezwaai met een focus op de CAN DO’s, de eigenheid en persoonlijkheid van elk kind en zijn of haar talenten en geluk.
Ik pleit voor een meer progressief en gedifferentieerd systeem dat algemeen ingevoerd wordt, niet enkel in methodescholen zoals Steiner en Freinet. En niet druppelsgewijs, zoals wel eens de gang van zaken is in het Onderwijs in Vlaanderen. Neen, ik pleit voor een radicale ommezwaai met een focus op de CAN DO’s, de eigenheid en persoonlijkheid van elk kind en zijn of haar talenten en geluk.
En die oudercontacten vanaf de eerste kleuterklas? Afschaffen. Mag de ratrace iets later beginnen?
Presteren moeten we de rest van ons leven al. Ik ben misschien een romanticus, maar Jean-Jacques Rousseau had het in 1762 al door toen hij “Emile (ou l’éducation)” schreef: vrijheid, blijheid. Laat het kind een kind zijn. Laat het roefelen en vallen in de natuur.
Ik had gisteren bijvoorbeeld graag willen horen: E. is drie. Hij is gelukkig. Hij heeft vriendjes. Hij doet niet meer in zijn broek. Hij zingt graag en zal dit met alle plezier demonstreren.
YES HE CAN.
Illustratie: Katrien Bové
60 reacties
Dan ben ik idd heel blij in het freinetonderwijs te staan en de kinderen 4 jaar onder mijn hoede te hebben
ik voel me eventjes goed bij het lezen van dit verhaaltje… Wij krijgen ook alleen maar negatieve commentaar waardoor we alleen maar banger worden dat er iets scheelt met ons meisje. Ze scoort ondermaats, kan geen puzzel maken (thuis wel), luistert niet naar opdrachten, kan geen stapjes opdrachten uitvoeren, begrijpt het klasgebeuren niet, … en meteen met zorgcoördinator erbij. Dan zeggen ze volgende week houden we een gesprek, maak je geen zorgen…Uhum alsof je dan rustig blijft?
Heeft het niet allemaal te maken met hoe je omgaat met die informatie?
Ja, het is een feit dat je als kersverse ouder soms wat angst aangejaagd wordt met curves en ditjes en datjes. Niemand verplicht je echter op consultatie te gaan bij K&G. Je kan je kind evengoed laten opvolgen bij een kinderarts of de huisarts.
In mijn geval was het dan weer wel de kinderarts die anti-allergische pap aanraadde voor een kind dat heel misschien een gevoelige huid zou kunnen gehad hebben…
En oudercontacten? Wij hadden een crèche die zelfs oudercontacten organiseerde. Niemand verplicht je er naartoe te gaan, maar heeft iemand ooit al eens aan de juf verteld dat ze ook graag weten wat hun kind goed kan?
Uiteraard is het leuker alleen de positieve dingen te horen omdat we allemaal het beste willen voor onze kinderen en er ook allemaal het beste in zien.
Veel hangt ook af van de visie van de school zelf want er zijn zeker ook scholen in het reguliere onderwijs die focussen op talenten.
Wat we vooral niet uit het oog moeten verliezen, is hoe veel het onderwijs ook alweer geëvolueerd en veranderd is sinds we zelf allemaal op school zaten. Ik heb zelf 2 kleuters en 1 kindje in de lagere school en ik sta er elke dag versteld van wat ze allemaal leren en kunnen, hoe ze met grote sprongen vooruit gaan en soms ook eens hun mindere dagen hebben of al eens iets niet graag doen.
Maar het allerbelangrijkste is te weten dat de juf aandacht heeft voor mijn kinderen, hen ziet en apprecieert zoals ze zijn en ja, ook de eventuele moeilijkheden signaleert. Vroeger werd daar weinig aandacht aan besteed terwijl nu al in de lagere school zou vastgesteld geweest zijn dat Fei dislectisch is en niet lui.
Er zijn altijd zoveel manieren om de dingen te bekijken en het ligt er maar net aan dewelke je kiest.
Inderdaad, het staat ons vrij al dan niet naar oudercontacten te gaan. Maar elke ouder heeft toch ergens die onzekerheid: is hij/zij gelukkig? Mee? Braaf? Kinderen, net zoals volwassenen, tonen soms een andere versie van zichzelf op school/werk dan thuis… Hoe het ook zij: ik sta wagenwijd open voor constructieve commentaar. Opbouwende kritiek. Maar wanneer enkel negatieve commentaar gegeven wordt en enkel de tekortkomingen belicht worden, dat strookt niet met mijn idee van een kind opvoeden. Het onderwijs is inderdaad geëvolueerd, maar in mijn opinie voornamelijk op inhoudelijk vlak: de kinderen kennen inderdaad alsmaar meer en meer. Ze moeten alsmaar meer en meer kunnen en kennen, vanaf een steeds jongere leeftijd. De druk is enorm groot vanaf een zeer jonge leeftijd al en ik hoor vanuit alle hoeken tegenwind waaien: kinderen met leerproblemen, concentratieproblemen, ad(h)d, hoogbegaafdheid, autisme,…ze worden zo gauw in een vakje gestopt indien ze niet presteren volgens “de norm” en de vakjes niet kunnen worden afgevinkt. Indien jij tevreden bent met de aanpak van de school en de kinderen blij zijn dan zeg ik: halleluja! Fijn zo 🙂 Mijn commentaar in het middelbaar vooral, sloeg in het bijzonder op vakken waar ik niet zo goed in was of interesse voor toonde. Slechts per uitzondering kreeg ik even veel commentaar op de zaken waar ik wèl goed in was… En het ziet er naar uit dat het onderwijs op dat vlak helemaal nog geen stap verder staat. Wij kijken alvast uit naar een “methode” school, waar lange wachtlijsten voor zijn. Op zich ook al een teken aan de wand, jammer genoeg…
ah de relatieve waarde die als het zwaard van damocles boven de hoofden hangt van alle ouders. Ik heb zelf een dochtertje van drie maanden, maar al mijn vriendinnen hebben kinderen in de kleuterklas en/of lagere school. Ik word telkens op de hoogte gesteld als ze naar het oudercontact zijn geweest: uw kleuter scoort zoveel op wiskunde en zoveel op taal. huh, pardon? heb ik dat goed gehoord? sinds wanneer bestaan er eindtermen in de kleuterklas die moeten bereikt worden? en dan komt het, gemiddeld zit hij of zij daar! yep daar heb je het weer, de relatieve waarde. De eerste vraag die je dan kan stellen is: beste juf, wat was zijn beginpunt en wat is de value added? Hoeveel hebt u met andere woorden, beste juf, bijgedragen aan zijn leerwinst? Laten we dus de rollen eens omdraaien.
Maar ben ik daarom een voorstander van ervaringsgericht onderwijs? (trouwens als u hier meer wil over weten, Ferre Laevers is expert ter zake). Niet bepaald nee en wel om verschillende redenen. En toch, ik werk in een academie voor beeldende kunst en wij werken zeer ervaringsgericht! Iedereen kan bij ons mee en kinderen zitten op leeftijd en niet op competenties. En iedereen is bij ons kunstenaar. Het is fantastisch om een kind uit het buitengewoon onderwijs samen te zien tekenen met een kind uit het aso. iedereen is bij ons met andere woorden gelijk en wij kennen geen relatieve waarden.
De relatieve waarde kan een enorme druk op kinderen leggen die vaak blijvend is. Ik haalde nooit de norm en werd aangeraden om TSO te gaan volgen. Het gevolg hiervan was dat ik universiteit heilig vond en mezelf minderwaardig opstelde tegenover mensen met een unif diploma. Ondanks het feit dat het mij afgeraden werd, ben ik latere leeftijd een master opleiding gaan volgen en wat bleek, ik was dyslectisch. vandaar dus dat ik nooit de norm haalde.
Prachtig, krachtig, eerlijk !
Maar … weten deze super juffen dat deze kleuter bij de intro van ‘Platvoet en zn vriendjes ‘, als mémé vraagt wat die witte lange slierten zijn, lancoliek antwoordt :” De melkweg hé mémé, en deze hier is de blauwe planeet, de aarde en de andere planeten . En dat is de maan, voor als ik ga slapen hé mémé ” …. Knijpertjes …
Op het laatste ouder contact vorig jaar over mijn instappertje: er is geen verschil te merken tussen wat zij kan en de echte eerste kleutertjes kunnen. Maar ze zou wel weerbaarder moeten zijn, het is niet goed dat ze zich zo laat doen.
Soms brengt zo’n oudercontact vooral de tekortkomingen van de leerkracht naar boven. Want dat ik mij dochter niet heb leren venijnig zijn, had niet mogen leiden tot 4 kindjes die haar elke dag opnieuw pijn deden. Als een instapper hoeft zich elke dag opnieuw fysiek moet verdedigen tegen de sterkste 1e kleuters van de klas, faalt de juf, niet het kind… 6 maanden heeft het geduurd (in een ander land) voor ze weer durfde zeggen dat jongens leuk zijn, pas nu is het vertrouwen teruggekeerd. Soms zijn mottige oudercontacten symptomen van een mottige ingesteldheid…
Dit is de reden waarom ik kindercoach geworden ben!
Misschien is dit wel iets voor jou, Fei:
http://www.kessels-smit.com/files/Dewulf-welke_talenten_heeft_uw_kind.pdf
Ik werk vaak met de toolbox voor kids van Luk Dewulf.
bedankt Nele, ik lees het eens na!X
Helaas ook voor mij herkenbaar. Wat wij hier de afgelopen jaren allemaal hebben moeten aanhoren. 95% over wat er niet goed was. Grrr… Memorabele opmerking bij het eerste oudercontact in het tweede kleuterklasje: “Uw zoon kent de kleur ‘huidskleur’ niet”. Tja … En zo volgden er nog een aantal dingen, netjes afgelezen van een lijstje. Vorig schooljaar zat mijn kapoen in het eerste leerjaar. En wat kregen we daar zoal de horen: “Hij is nogal speels.” Eu… ja, hij was toen zes. Mag dat alsjeblieft?!!
Ik geef zelf les in het secundair onderwijs en daar probeer ik ouders altijd heel duidelijk te maken waar hun zoon/dochter wel goed in is (o.a. sociale vaardigheden). Ik sta in de eerste graad: de oriëntatiegraad. Het is de bedoeling dat we samen met de leerlingen op zoek gaan naar hun talenten. Ze ontdekken waar ze goed in zijn en ook waar ze minder goed in zijn om zo een studierichting te vinden die zo goed mogelijk aansluit bij hun talenten en interesses. Helaas zijn er nog altijd heel veel ouders die vooral willen weten hoe hun zoon/dochter scoort t.o.v. de rest van de klas. Net of dat iets oplevert in het leer- en ontwikkelingsproces. Een kind moet zich in de eerste plaats goed voelen (in z’n vel, op school, thuis) en dan pas kunnen we aan leren denken. Mijn zoon heeft zich lang niet goed gevoeld op school (te veel drukte, te veel indrukken, te veel verwachtingen van juffen). Het was soms zo erg dat hij ’s ochtends huilend vroeg of hij echt naar school moest. En dan breekt je hart als moeder.
Ik deel volledig je mening…mag het speels? kunnen we focussen op de talenten? want raad eens waar we later onze “specialisatie” , studiekeuze en hopelijk, beroep, van maken? Hetgeen waar we goed in zijn. Het breekt idd je hart als moeder, maar het is vooral nadelig voor het zelfvertrouwen van je kind. Het kind constant ophemelen voor elke scheet die hij/zij laat is ook niet nodig, maar er zijn tussenopties. Ik zou die graag eens in de praktijk zien en zoals blijkt uit de VELE reacties (hier, op het internet en privé) zijn we zeker niet de enige. X
Zes (!) weken nadat mijn dochter op de kleuterschool gestart was, kwam ze thuis met haar eerste ‘werkje’. Een paar papieren wantjes, waarvan ze er eentje heel zorgvuldig uitgeprikt had. Het tweede wantje had de juf uitgeknipt. En ze had er een commentaar bij geschreven : “Werktempo veel te traag”. Dat is nu 25 jaar geleden, maar ik vergeet het nooit. Ik dacht dat er ondertussen veel veranderd was in het onderwijs, maar blijkbaar is dat toch niet overal het geval.
Precies hoe ik er over denk.
Bulderlach bij de illustratie.
En ik moet nog bevallen 🙂
lol 🙂
succes meid!
Mijn oudste zit in het eerste leerjaar van een traditionele school en mijn jongste start daar na de krokusvakantie… Bij ons worden punten gegeven (niet in de kleuterklas), maar het belangrijkste van het rapport is het extra blad met de tekstuele uitleg. Ik ben blij met deze benadering, omdat het mij een beeld geeft van hoe ze zich voelt in de klas, met haar vriendjes omgaat, graag het woord neemt voor de groep of vlijtig is om de juf een handje te helpen… De oudercontacten in de kleuterklas vond ik ook verrijkend (want we willen nu eenmaal allemaal graag eens een vlieg op de muur van de klas zijn). De opmerkingen die minder positief waren, werden steeds gekaderd en wij konden daar ook steeds onze visie op geven om de juf een ander/volledig beeld te geven van de situatie (en belangrijk: de juf stond daar ook altijd voor open). Misschien hebben wij dan gewoon geluk met onze school!
Ik vind het jammer dat sommige ouders een slecht gevoel overhouden aan deze contactmomenten. Traditioneel onderwijs of leefscholen terzijde, elk kind is uniek en heeft bepaalde kwaliteiten. De sleutel tot succesvolle mensen begint met een positieve benadering als ze klein zijn. Hopelijk vinden jullie een oplossing!
amen to that, sister!
pfff focussen op het slechte kunnen ze idd wel.
Hier heb ik een zoon die 6 wordt in februari… hij zit nu in het laatste kleuterklasje zoals al zijn leeftijdsgenootjes maar hij heeft zichzelf leren lezen deze zomer, maakt wiskunde oefeningen waar kinderen van het 2de leerjaar soms moeite met hebben en schrijft vaak dingen op. Natuurlijk is het niet allemaal perfect maar dat is omdat ik niet weet hoe ik hem daarin moet helpen. En op school wilde ze hem niet naar het eerste laten gaan omdat zijn motoriek achter stond op de leeftijdsgenootjes en hij speelt nog veel te graag. Maar ze vergeten dat hij gewoon een rijke fantasie heeft waardoor het niet uitmaakt of hij een speelgoedje van een baby in zijn handen heeft of eentje van een 10 jarige. Hij zorgt ervoor dat hij zijn eigen ding ermee doet. En is dat niet de basis voor later? Uw eigen draai te geven aan het bekende?
Mijn andere zoon gaat in februari voor de eerste keer naar school. Maar hij spreekt bijna geen woord. Hij maakt alles duidelijk met gebaren. Hij legt het zo goed uit met zijn gebaren dat iedereen het begrijpt dus waarom zou hij praten denkt hij waarschijnlijk. Hij begrijpt echt alles wat wij zeggen tegen hem. En zijn motoriek is in tegenstelling tot grote broer wel super goed. Ach elk kind heeft zijn eigen specialiteiten en zal uit eindelijk op een plekje belanden waar hij zich goed voelt. Ik hoop vooral voor die kapoenen van mij dat ze zo slim zullen zijn om hun middelbaar op zen minste uit te doen. Eenders welke richting. Voor mij part gaan ze werken met hun handen en later pas hun hersenen maar pushen in een bepaalde richting zoals mijn ouders gedaan hebben dat ga ik niet doen. Ik wou namelijk zeer graag een koksopleiding volgen en heb een wiskundige richting uit gedaan. Dus ik weet wat het betekend om u broek te verslijten op de schoolbanken voor dingen waar je geen interesse voor hebt en dat wil ik mijn zoons niet aandoen. Daarom probeer ik hen te stimuleren in alles wat ze willen doen maar daarnaast ook aan te moedigen om vol te houden tot het einde zodat ze geraken waar ze willen geraken.
spijtig….echt een jammere zaak! We kunnen alleen maar hopen dat de differentiatie en positieve aanpak die sommige scholen wèl al hanteren zich doortrekt en snel een beetje!
Hoi,
Puik artikel. Ik steun uw pleidooi.
Ik doe dat vanuit het gedachtengoed dat wordt uiteengezet in oa. “levensverrijkend onderwijs” van marshall rosenberg. Als je dat zou willen, kan ik een exemplaar bezorgen. Wat heb ik daar bij te winnen? Dat meer mensen dit gaan verspreiden.
Groeten,
Pieter
dag Pieter
Je mag mij er wel een exemplaartje van bezorgen: als lerarenopleider (en ook ouder) probeer ik mee een steentje bij
te dragen aan een positieve mentaliteitswijziging in het onderwijs!
groetjes
hey Pieter, met veel plezier 🙂 bezorg je mij via Charlie anders even je e-mail? thx!
Beste
Mag ik ook een exemplaar ?
Vriendelijke groeten
Annick
Ik ben zelf juf en bij mij is het zelfs soms andersom: ik begin vaak met wat er allemaal heel goed gaat en dan onderbreken ouders mij om te vragen: maar de hoeveelste van de klas is hij? Of hoe scoort hij? Dat heb je dan ook weer. En… Er moet iets gebeurenn in het onderwijs want ik ben er ook van overtuigd dat er naar elk kind gekeken moet worden maar…… Dan moeten we er minstens met twee in de klas staan. Je kan het echt niet allemaal bolwerken alleen als je elk kind wil helpen en differentiëren op ieders niveau. Ga maar eens na. 20 kinderen, 1 juf en 50 minuutjes. Dat is 2 minuutjes hulp per kind? Mss iets meer? Maar daarvoor moet je klagen bij de minister (please do). Dus je hebt gelijk, het moet niet allemaal gaan om presteren,
Absoluuuuut niet en zeker niet in de kleuterschool. Maar sommige dingen zijn wel belangrijk om te weten als ouder natuurlijk. Het is de manier waarom de juf het overbrengt dat vaak anders kan.
ik ga akkoord, de ouders (sommigen) zijn deels schuldig hieraan. Maar ik denk dat aan de basis hiervan “het systeem” ligt. Mocht er een andere manier van beoordelen (of zelfs helemaal geen wat betreft de kleuterklas) bestaan, denk ik dat dit automatisch de competitie zou verminderen en de streef-dreef bij ouders zou verminderen. HALLO MINISTER?!
Dank je wel voor het artikel. Weten we weer dat we ons niet alleen voelen!
Want ” hey het is ok dat uw 5-jarige zoon met zijn massa fantasie liever een robot tekent dan een manneke ” had wel net iets fijner geweest dan wat wij te horen hebben gekregen.
Dat is net supertop!! Dat zou ik stimuleren. Behalve als het doel van de les was: luisteren naar de opdracht. Maar dat moet je dan maar eens aan de juf vragen. Bij mij in de klas is geen enkel knutselwerk idem. De kinderen mogen hun fantasie gebruiken. Maar let wel: als er eens bvb een les is met stappen waarbij ik
Wil testen of ze goed kunnen luisteren naar een opdracht dan ligt het anders. :))
zelfde gevoel hier Kathlijn 🙂 fijn, die bijval! (we zijn niet alleen, hiphoi)
Laatste oudercontact van de jongste in de tweede kleuterklas: ze scoort op alles groen (dat kan ze goed), maar ze werkt traag. Werken? Spelen moeten ze doen. Traag? Mijn dochter kennende zal het ‘werk’ weinig interesse gewekt hebben bij haar!
Dan is er wel de wil om haar ‘extra werk’ te geven omdat ze het goed kan, maar eerst moet ze haar knutselwerkjes afmaken, claimt de juf.
Laat mijn kind doen wat het graag doet, het zal later nog zoveel moeten!
Beetje raar toch, vind ik. Mijn dochter, 6, gaat naar een doodgewone buurtschool, katholiek zelfs, en daar gaat het over ‘het leuk vinden in de klas, vriendjes maken, hoe ze in de groep ligt, hoe ze ruzies oplost, dat ze zo lief en grappig is’. Kortom, elk schoolcontact is echt een fijn moment, ik kijk er altijd naar uit. Eerlijk, ik denk dat het vaak vooral de ouders zijn die graag zwart op wit willen zien dat hun kind een koploper is of op zijn minst meekan met de groep. Mss zorgen relaxe ouders wel voor relaxe leerkrachten?
Bij onze twee vijfjarigen is het ook zo. Altijd een relaxte babbel, met vaak grappige anekdotes, waardoor wij weten dat ze zichzelf kunnen zijn op school en gelukkig zijn. Da’s toch het voornaamste? Als er écht iets mis zou zijn, dan zou ik het wel appreciëren dat dat aangekaart wordt en dat er geholpen wordt waar mogelijk. Maar anders: we verwachten al zoooveel van hen. Wij zijn alleszins heel blij met de school en kijken net als Sophie uit naar elk oudercontact. Ik ben het ook helemaal eens met Fei: haal uit een kind wat er in zit, stimuleer het in de dingen waar het plezier uit haalt, goed kan, die hem/haar gelukkig maken ipv in elk kind zoveel mogelijk dezelfde dingen te stoppen, en dat vaak op een manier waarop veel kinderen/jongeren er op afknappen (ik denk dan vooral aan het doorsnee secundair onderwijs). Nog een lange weg te gaan! Als er een secundaire school zou zijn waar het er aan toe gaat zoals op hun huidig schooltje, ik zou niet twijfelen 🙂
Dat is ook soms waar. Respect voor juffen is er niet veel meer. En kinderen mogen kritisch zijn maar ze weten ool goed dat ze tegenwoordig alles mogen. Elke dag opnieuw vragen om nu eindelijk in de rij te staan/ stil te zijn in de gang. Alsof ze denken: juf, zeg het nog maar eens, elke dag, daar word je voor betaald. Hihi
hey Sophie, qua relax zitten wij wel in de top van de piramide denk ik 🙂 (lees: nonchalant en alternatief, bladibla) Het verschilt duidelijk sterk van school tot school, los van het feit of dit GO (zoals in ons geval), katholiek, of methode-gericht is. Het is een algemene mentaliteit en aanpak die in bepaalde instituten en gemeenschappen heerst. Ik denk wel dat het mogelijk is hier verandering in te brengen, i.e in het systeem van quoteren, rapporteren en dagelijks beoordelen, zonder de eindtermen en de kwaliteit van ons onderwijs in het gedrang te brengen. Te beginnen met: waarom moet een 3 jarige kleuter überhaupt beoordeeld worden? Bovendien: zijn wij (volwassenen) in alles even goed? In de wijze woorden van de toch niet al te domme Eistein: “If you judge a fish by it’s ability to climb a tree, it will pass it’s entire life believing it is stupid…”
Vandaar mijn vraag naar een gedifferentieerde aanpak onder andere.
Misschien wel. Alhoewel ik het echt niet zo beleef. Ik ben, denk ik toch, een relaxte ouder. Toch vind ik oudercontacten nog altijd (ik ga er intussen al 13 jaar heen) een vervelende opdracht. Ik herinner me een oudercontact bij de oudste toen hij in het 1e leerjaar zat. Ongeveer de eerste zin van de leerkracht: “Tja, ik kan er eigenlijk niets slechts van zeggen.” Ik viel bijna van mijn stoel. Ik kwam ook helemaal niet om iets slechts te horen. Ze had het dan over hoe hij presteerde in de klas. Ik heb echt moeten vragen naar hoe hij zich gedroeg, hoe hij met andere kinderen omging, hoe hij zich voelde in de klas. En zo is het eigenlijk al die jaren gebleven. Weinig leerkrachten vertellen spontaan over die aspecten. Ik moet er meestal naar vragen. Ik zeg heel vaak op zo’n oudercontact dat die punten mij eigenlijk niet zoveel kunnen schelen, dat het voor mij in de eerste plaats belangrijk is dat mijn kinderen zich goed voelen in hun vel. Dan krijg ik meestal een wat verwonderde blik. Kan natuurlijk ook zijn omdat ze dat evident vinden ;-).
mijn kindjes gaan alledrie naar een “leefschool” en er zijn momenten dat ik twijfel aan mijn keuze, maar als ik dan weer iets lees zoals dit artikel dan weet ik weer waarom ik ervoor gekozen heb. Het kan echt anders, en ik zoals ook anderen schrijven niet alleen in de “alternatievere” vormen van het onderwijs.
en moeten we ergens ook niet in eigen boezem kijken? Hoeveel ouders verlangen niet van hun kind dat hij/zij het “perfecte” kind is, dat alles al kan voor dat ook nog maar nodig is. En veel scholen doen daaraan mee, gewoon omdat dat de teneur van de tijd is. Als er meer ouders zouden zijn die eens het omgekeerde vragen en daar iets over durven te zeggen tegen directie en leerkrachten dat al dat “gemeet” te zot is voor woorden, dan zou er misschien iets kn veranderen?
Bij veel klassieke scholen gaat het enkel over presteren en ligt de focus zo sterk op het cognitieve, en op het “einddoel”, maar de weg ernaartoe die is van geen tel. Als de eindtermen maar gehaald worden, op welke manier ook, ook al kweek je daar doodongelukkige en eenzijdige kinderen mee. Ik hoop dat daarin verandering kan komen en dat scholen in een andere richting kn evolueren, maar ik vrees dat dit enkel kan als dit ook gedragen wordt door het merendeel van de ouders, en als ik naar onze maatschappij kijk vraag ik me dat soms wel es af….
ik ben zelf leerkracht en jij verwoordt perfect waar het schoentje knelt: ouders willen zeker dat hun kind gelukkig is en zich goed voelt, maar OOK dat hun kind alles goed en voldoende beheerst, bij de beste van de klas is en zeker naar de universiteit gaat kunnen….echt waar…..ik heb meer problemen met het relativeren naar ouders toe, dan met de kinderen…..
Welkom op onze leefschool ‘de sterappel’. Op het oudercontact van onze twee jongste kleutertjes kregen we van elk een talentendoosje mee vol pluimpjes met wat ze al allemaal konden. Onze kereltjes waren er apetrots op. Onze oudste in het eerste leerjaar is vaak verstrooid, wat sneller afgeleid. In plaats van daarop de focussen schreef de juf: ‘vaak ben je met andere zaken bezig, maar als ik je aanspreek blijk je toch altijd met de les mee te zijn’. Luisteren met maar een oor en toch altijd leerstof begrijpen. Dat is een talent, jongen’. Heerlijke school, top leerkrachten!
Nore is pas 2 maar toch al zooo herkenbaar. Mooi geschreven! X
Ook al gehoord als bijnaam voor Kind en Gezin: Kind en Onzin.
Ik vind het gek dat je de ratrace koppelt aan de oudercontacten op zich. Uiteraard: als de inhoud van het oudercontact is zoals je beschrijft, dan scheelt er duidelijk wat. Maar daarom alle oudercontacten afschaffen? Ik zou eerder pleiten voor een positieve invulling ervan. Een moment waarop leerkracht en ouder samen praten over het kind, dat moet toch zinvol in te vullen zijn?
Wat een mooie tekening! En dan verpest de juf dat met een oranje schoen!
alle eer komt toe aan Katrien Bové, een dame met geweldig tekentalent 🙂
Wat een zalige herkenbare tekst Fei! Met 2 kids in de kleuterklas van het ‘gewone’ onderwijs en een broer en schoonzus die lesgeven in een Steinerschool zijn de discussies over het onderwijs nooit ver weg. En eerlijk gezegd twijfel ik nog elke dag of we wel de goede keuze hebben gemaakt. Maar de school nu is lekker dichtbij, de vriendjes zitten er ook en mijn andere schoonzus heeft er les… Net iets makkelijker dus om te kiezen voor de school om de hoek dan om dagelijks de file te trotseren en kinderen uit hun bed te sleuren om tijdig op school te geraken. Maar uiteindelijk vind ik dat de hele voor- of- tegen- methodescholen-discussies overbodig zouden moeten zijn. Elke school zou moeten werken vanuit het Kind en niet vanuit het Kunnen. Elke school zou de mogelijkheid moeten krijgen tot het aanleggen van een (groene en ruime) speelzone (geloof me, de verschillen van onze stadsschool en de Steinerschool zijn gigantisch!). Elke school zou moeten gedifferentieerd onderwijs kunnen aanbieden, elk naar eigen kunnen en op eigen niveau. Jammer genoeg is er hier nog heel wat werk aan de winkel. En zolang dit het geval is zullen wij op elk familiefeestje blijven discussiëren vrees ik….
Ps. In elke discussie wint bij ons het huidig schooltje nog steeds. We mogen niet vergeten wat hier het belangrijkste is, nl dat onze kids dagelijks met een grote glimlach en heel veel enthousiasme de schoolpoort binnenlopen!!!
Heel herkenbaar. Die kleintjes moeten presteren van hun 2,5 jaar. Mijn zoontje kreeg echt waar een rapport, helaas alleen maar rood, geen enkel groen vakje.
Dat verdiende hij niet volgens de juf. Op mijn vraag hoe hij het verder deed op school een zeer kort antwoord ‘goed’. Dat hij zoveel fantasie heeft als hij speelt, een enorme woordenschatheeft, dat hij zo lief speelt met zijn kleine zusje, dat hij altijd vrolijk en lief is voor andere kinderen, geen woord daarover. Dat is niet zo belangrijk als binnen de lijntjes kleuren.
pijnlijk vind ik dat…We willen op deze leeftijd toch gewoon blije koters zien? Dat ze vriendjes hebben? Veel succes nog, Riet!
Zo jammer Riet, ik word er een beetje triest van als ik het lees 🙁 Maar het kan echt anders hoor! Bij ons schooltje (nochtans traditioneel onderwijs hoor, maar wel met een heel apart pedagogisch project) staat het plezier op de eerste plaats, en dat een knip-plak-verf-…-werkje er niet uitziet zoals op de foto? Who cares! Al die verschillende resultaten en de trots wanneer ze met hun kunstwerkjes naar huis komen: zalig! De dingen die jij opsomt (fantasie, lief zijn voor mekaar…) die zijn zoveel belangrijker én dat zijn dingen die je hébt – knippen e plakken, dat kan je altijd nog wel leren 😉
gelukkig zijn niet alle leerkrachten zo. Mijn zoontje zit in het gewone onderwijs in het 3de kleuterklasje en al onze oudercontacten gingen in de eerste plaats over hoe hij zich voelt op school. Daarna pas wat over de vaardigheden. In het onthaalklasje zei de juf al lachend: ah ja, hij heeft problemen met de kleur groen te benoemen, maar dat is pas belangrijk wanneer hij zijn rijbewijs wilt halen 🙂
blij dit te lezen 🙂 meer van dat en liefst overal!
Ik begrijp helemaal wat je bedoelt. Maar ik was altijd heel blij wanneer er oudercontact was voor mijn kleuters omdat je dan eindelijk eens kan horen hoe ze zich voelen en gedragen in de kleuterklas.
Ik ben die kleuterjuffen super dankbaar voor de tijd en energie die ze in het oudercontact stoppen.
Helaas zo herkenbaar…En weet je wat nog erger is? Als ze dan nog eens op het eind van het jaar geboren zijn en ze de kinderen gaan vergelijken met grote broer of zus die wel meteen mee was…
Beste Fei
Ik kan je maar één advies geven als het enigszins organisatorisch lukt: inpakken en wegwezen. Wegwezen naar een school met Freinet methodiek! Mijn dochter is 11, zit in het zesde leerjaar en heeft van heel haar schoolcarrière nog geen punten gekregen. Het rapport is een TEKST over haar sociale, emotionele en cognitieve gedrag en competenties. Altijd opnieuw een plezier om dit mee naar huis te krijgen. Ook het gesprek met de leerkracht verloopt in een heel open en constructieve sfeer vanuit kansen en mogelijkheden en waar het moet een bijsturing die een collectieve verantwoordelijkheid is (ouder, leerkracht en vooral kind).
Mijn ervaringen zijn gebaseerd op basisschool Klimop in Oostkamp:
http://www.klimop.info
Groeten!
Inge
Hi, deze overweging maken wij nu inderdaad ook… Ik ben pro kleuterjuffen, pro oudercontacten, hoe meer we betrokken zijn, des te beter denk ik. Maar die negativiteit, dat gevoel waarmee we nu al een paar keer de school verlaten hebben…Neen, dat kan en moet anders.
Dat moet tenenkrullend geweest zijn. Gelukkig zijn niet alle juffen zo. Ook bij ons bij oudercontacten enkel focus op welbevinden van de kleuter, en wat ze wel goed/graag doet. Binnenkort oudercontact van mijn twee instappertjes. Ik kijk ernaar uit. Ik weet dat ze niets moeten kunnen en ik wil graag weten hoe ze zich gedragen in de klas. Wat ze doen/hoe ze zijn als ze niet bij ons zijn…
Zalig, zo herkenbaar. Toen onze oudste dochter in de tweede kleuterklas zat vond de juf het problematisch dat ze niet onmiddellijk luisterde en deed wat er haar gevraagd werd. Soms moest de juf het 2 of zelfs 3 keer vragen. Heb me echt moeten inhouden om het niet uit te proesten. Eerlijk gezegd vond ik het een succes dat ze al na 2 keer deed wat er haar gevraagd werd.
Oei, dus in de eerste kleuterklas zouden ze moeten kunnen knippen, binnen de lijntjes kleuren en mannekes tekenen… Ik vrees al voor het volgende oudercontact van onze driejarige zoon.
Nu moet ik toegeven dat ik best wel een goed gevoel heb overgehouden aan ons allereerste oudercontact (toen nog in de instapklas). De juf hamerde erop dat de jongste kleuters nog helemaal niets ‘moesten’ kunnen, en er werd vooral gefocust op hoe hij zich voelde in de klas. Hopelijk blijft deze insteek overeind in de ‘echte’ kleuterklassen. Maar eerlijk: zou dit niet vooral afhangen van juf tot juf?
Ik heb zelf geen goed gevoel overgehouden aan mijn (vooral middelbare) schoolcarrière met een erg prestatiegerichte insteek. Dus voor mij is het simple (zeg ik nu): merk ik dat mijn zoon zich niet gelukkig voelt in het klassieke schoolsysteem, dan heb ik geen moeite om eens op onderzoek te gaan naar methode-onderwijs.
Kind & Taliban. Leve N – Mama heeft altijd gelijk – DC! 🙂
Er bestaan gelukkig ook scholen waar het niet zo is. De juf van mijn kindjes (tweeling volgende week 4 – eerste kleuterklas) heeft mij letterlijk gezegd toen ik vroeg of ze bepaalde dingen moesten kunnen (omdat dat uit verhalen van al mijn vriendinnen zo bleek) dat ze helemaal niets moesten kunnen, gewoon graag naar school gaan en dat was alles wat telde. Ik heb dan ook 2 kindjes die heel graag naar school gaan en hun juf supergraag hebben. De Kind & Gezin curve en ‘wat ze nu al moeten kunnen’, daar heb ik ook nog nachtmerries van…
Ik kreeg op het oudercontact van mijn dochter letterlijk te horen : “ik kan er niets over zeggen want alles gaat goed”. Dat vond ik zoooo erg. Ook voor die leerkracht…..
Ik kan mij helemaal vinden in je tekst: die ratrace hoeft echt niet! Maar toch even een kanttekening: op onze school wordt wel aandacht besteed aan de “can do’s”. De juf van de eerste kleuterklas zei op de infosessie begin september dat een kind aan het einde van het jaar helemaal niets móet kunnen of kennen: het gaat enkel en alleen om het goed voelen in de groep. Er zijn dus ook wel (veel) leerkrachten die het oudercontact constructief aanpakken. En daardoor kijk ik er telkens toch ook een beetje naar uit: om te weten hoe de dochters het stellen, al die uren dat ze op school doorbrengen en niet bij ons.
Oh wat en héérlijke tekst!
In de tweede kleuterklas vorig jaar, kreeg ik in november ook te horen dat Warre (toen 4) op vlak van fijne motoriek erg achter stond en dat het fel moest verbeteren als hij naar het eerste leerjaar wilde gaan (euhm – hallo, dat was nog 1.5 jaar hè) – Ik zag daar het probleem niet van in…
Ondertussen met de komst van zijn brilletje is dat helemaal opgelost, trouwens.
Hij was niet creatief (euhm – hallo – Warre is erg creatief. Hij TEKENT alleen niet graag. Hij combineert zijn speelgoed op de gekste manieren en heeft fantasie voor tien. Creatief zijn is niet alleen tekenen!
Bij mijn collega had de juf ruzie met haar dochtertje: ze weigerde nog te puzzelen.
Na veel gedoe kwam ze erachter dat haar dochtertje de puzzel van Maya de bij wilde maken en die had 40 stukken, maar dat mocht niet, want ze had er nog geen van 20 stukken gemaakt. *zucht*
En ook ik sta in het onderwijs, veelal in beroepsklassen.
Ook daar is het een gevecht soms tegen collega’s… zoek naar de talenten van elk kind, zorg dat ze gelukkig zijn en ze komen verder in het leven.
Dat ik het potverdorie niet beter had kunnen zeggen.
😀