Ongepaste dingen

Het is een rotdag, zo eentje die ik, als ik voorkennis had gehad, liefst uit mijn agenda had gescheurd. Ik had het kunnen weten. Een week eerder kon ik mijn lot laten voorspellen tijdens een literaire avond, waar als een soort gimmick een kaartlegster in de foyer was geplaatst. Ik haalde mijn neus op voor wie aan haar tafeltje aanschoof, maar nu heb ik spijt.

Mijn alles-zit-tegen dag begint met een internetconnectie die het niet doet. De klantenservicemedewerker van dienst roept door de telefoon: “Ik zie toch dat u wel online bent!” Het is als met de kaartlegster, ik geloof hem niet.

Als het internet weer werkt, krijg ik een mail waar ik van moet huilen.

De rest van de dag stapelen kleine ongelukjes zich op: tijdens het koken snijd ik het topje van mijn vinger af. Als het internet weer werkt, krijg ik een mail waar ik van moet huilen. Dan krijg ik een bloedneus die niet stoppen wil en de wasbak kleurt rood. Als het bijna bedtijd is begint het heel hard te regenen. Ik wil met warme choco opkrullen op de bank, maar ik moet naar het appartement van een vriend. Ik ben deze week kattenoppas en het is voedertijd.

Ik wrijf met wc-papier de uitgelopen mascara weg en steek de prop daarna in mijn bloedende neus. In de tram kijk ik naar de punten van mijn lievelingsschoenen, waar een gat in zit, hopend dat niemand het doorbloede vod uit mijn neus ziet steken.

Ik vervloek alles van oppaskatten tot hondenweer als ik de tram weer verlaat. Tot ik jou zie staan, midden in de regen. Een donkere beanie, daaronder blond haar. Skinny legs in skinny jeans. Sneakers aan.

Een jonge vrouw, net als ik. Maar waar ik met mijn boze kop door de plassen stamp, DANS jij. Het is alsof de rest van de wereld even stilstaat, terwijl jij op je hielen ronddraait op het trottoir.

Het is een perfecte choreografie, op muziek die alleen jij hoort. De ipod in je hand licht op in de duisternis.

Ben ik de enige die dit ziet? Omstanders kijken uit ooghoeken, of verlegen naar de grond, terwijl jij passen en sprongen maakt en met je vingers knipt. Het tramhokje is je backdrop, de lantaarnpalen je stagelights. De straat je podium, ik je verbaasde publiek.

Er schieten honderd dingen door mijn hoofd. Ik moet denken aan van die mensen die luid zingen op de fiets. Aan de vriend die met zijn gitaar onder een brug oefent, omdat de buren anders klagen over de akoestiek.

Hoe ik sommige dieren, zoals muizen en hooiwagens, eng vind in huis, maar in de tuin niet. Hoe ongepaste dingen op onverwachte plekken verstrooiing veroorzaken in ons o zo geordende bestaan.

Ongepaste dingen doen, liefst waar iedereen je ziet. Daarmee cultiveer je blijkbaar een Fuck you-attitude die zijn weerga niet kent.

Ik denk aan de vriendin uit Londen die een jonge goeroe ontmoette, die net als de kaartlegster en klantenservicemedewerker bepaalde waarheden kent. Hij bereidt mensen voor op afwijzing, laat hen oefenen in het gracieus ontvangen van hoongelach. Hij instrueert hen om volstrekt onbekenden ten huwelijk te vragen op straat, als een hond door het park te rollen, te dansen midden op Trafalgar square.

Ongepaste dingen doen, liefst waar iedereen je ziet. Daarmee cultiveer je blijkbaar een Fuck you-attitude die zijn weerga niet kent. Want je hebt volkomen zot gedanst op straat, je bent afgewezen, bespot, beschimpt, publiekelijk op je bek gegaan, je hebt het allemaal al gedaan.

De tram arriveert en de danseres stapt in. Het zwarte gat in de tijd is gepasseerd. Niet dansend, maar wel met veel lichtere tred, vervolg ik mijn weg naar de katten. Gniffelend fantaseer ik over alle ongepaste dingen die ik nog wel eens wil doen.