Getuigenis

Waar zijn mijn rammelende eierstokken?

Waar zijn mijn rammelende eierstokken?

Ze zet een schaal met koekjes op tafel en schenkt mij een kopje thee in. “Een kind krijgen doe je voor jezelf, en voor niemand anders,” zegt ze. 

Ik ben op bezoek bij een goede vriendin die in mijn ogen een ‘oermoeder’ is. Ik vraag haar wat het is: babydrang hebben. 

Mijn vriendin weet al sinds jonge leeftijd dat ze moeder wil worden en verbrak zelfs een eerdere, liefdevolle relatie omdat hij geen kinderen wilde. Ze trof daarna haar huidige vriend en na tweeënhalf jaar kregen ze een zoontje. 

Zo anders is het bij mij. Als klein meisje speelde ik niet graag met poppen, ik klom liever in bomen en bouwde robots. Ik werd later geen moeder, zei ik dan, maar ‘tante’. Dat was in mijn ogen de beste rol die je kon hebben in het leven van een kind.

Mijn drie jaar jongere broer heeft sinds kort een dochter. Toen ik haar voor het eerst in mijn armen had, had ik verwacht dat dit het oermoeder-gevoel in mij zou wakker schudden, maar dat deed het niet. Ik ben blij dat ik gewoon tante mag zijn.

Tot nu vind ik dat nog altijd het beste idee: ik pas af en toe op, kan met het zoontje van mijn vriendin treinsporen bouwen, en als ik moe ben loop ik naar huis en kijk ik Netflix in bed. Acht uur slaap per nacht for the win!

babydrang_marloesdevries02
Toch ben ik nieuwsgierig. Wat voel je dan, als je zo graag kinderen wil? De vriendin denkt er even over na en antwoordt dan: “Je zintuigen lijken op scherp te staan. De aanblik van een baby zorgde ervoor dat de haartjes op mijn arm recht omhoog gingen staan. De geur van babyshampoo maakte emoties los.”

Ik knik. Ik kan me er niets bij voorstellen, dus ik neem nog maar een slokje thee.

Je zintuigen die op scherp staan. De geur van babyshampoo die emoties losmaakt. Ik kan er me niks bij voorstellen.

Als mensen vragen of ik nog geen kinderen wil (“je hebt niet eeuwig hè, tik tak!”), dek ik mijzelf in met een waslijst aan argumenten waarom ik niet aan kinderen kan beginnen. Voortplanting is in deze tijd niet meer noodzakelijk. Er worden meer baby’s geproduceerd dan goed voor de wereld en natuur is, en de aarde raakt overbevolkt. Ik ben een freelancer met niet veel geld, dus waarvan zou ik een kind moeten betalen? En dan nog de tijd vinden, die ik al nauwelijks heb.

Vriendin fronst. “Waarom noem je toch al die dingen op? Je mag gerust zeggen dat je lichaam zegt dat het niet nodig is.”

Eigenlijk heb ik dat nog nooit zo durven zeggen. 

Het voelt alsof ik toegeef dat er iets mis is met mijn lichaam.

Een andere vriendin zegt dat ik de juiste persoon moet ontmoeten. “Dan kom je er wel achter dat je kinderen wil.” Dat maakt me wat boos. Alsof geen rammelende eierstokken betekent dat ik in de verkeerde relatie zit. 

Mijn lief is mijn beste vriend en mijn alles, zonder hem zou ik nu niet meer willen. Maar dit maakt nu niet dat mijn eierstokken spontaan een dansje doen en zijn zaadcellen verwelkomen in mijn baarmoeder.babydrang_marloesdevries03

Om me heen hoor ik verschillende redenen om kinderen te krijgen: omdat je week wordt bij de geur van babyshampoo, je zo van iemand houdt dat je iets wilt maken wat van jullie samen is, je bang bent je lief te verliezen en de baby is de lijm, je angst hebt om alleen te sterven, omdat je ouders dat van je verwachten, omdat ‘het hoort bij een gezonde relatie’. De lijst om het wel te doen is langer dan de lijst om het niet te doen. Maar wat als je de redenen niet plausibel vindt, en dat oergevoel niet hebt?

“Mijn babydrang hield op toen ik mijn vriend ontmoette,” zegt oermoeder-vriendin. “Vanaf dat moment werd mijn lijf rustig, huilde ik niet meer na op kraambezoek te zijn geweest en kon ik het loslaten. Daarna werd ik sneller zwanger dan we beoogd hadden.” Is babydrang hebben daar dan omdat je iets wil wat je niet kan krijgen, of omdat je leven niet compleet voelt? Als je iets wil wat je niet kunt krijgen, wil je het des te meer.

Mijn lijf zeurt niet om er een baby in te laten groeien. Moet ik het dan toch maar doen, omdat het anders straks te laat is?

Mijn leven voelt heel compleet, en nergens in mijn lijf is er iets dat zeurt om er een baby in te laten groeien. Meer toevoeging is nu niet nodig, ik voel me content met wat ik nu heb. Moet ik het dan toch maar doen, omdat het anders straks te laat is? Ga ik spijt hebben als er straks geen kindje is, of ga ik meer spijt hebben als er wel een kindje is en ik blijk er toch niet voor te kunnen zorgen? 

Ik ga op in mijn werk en mijn passie. Soms vergeet ik te lunchen en naar het toilet te gaan omdat ik aan het werk ben. Vergeten dat mijn kind moet eten, zou zomaar kunnen in mijn geval. De angst om een kind niet de aandacht te geven die het verdient, is bij mij groot.

Af en toe hoor ik dat het egoïstisch is om geen kinderen te krijgen, maar het wel krijgen van kinderen is in mijn ogen net zo egoïstisch. Want voor wie heb jij dat kindje gemaakt? Pas als het kindje er is, vraagt het om al je egoïsme opzij te schuiven, om jezelf opzij te schuiven, om het leven dat jij hebt gecreëerd de ruimte te geven om te groeien. Dat beangstigt me.

“Het is af en toe ook de jaloezie die toeslaat,” zegt vriendin. “Je ziet kinderloze vrienden die niet alles dagenlang van tevoren hoeven te plannen en de vrijheid hebben om te gaan waar ze willen.”

Ik moet nog groeien en ontwikkelen als mens, voordat ik die ruimte aan iemand anders kan geven.

In deze fase van mijn leven merk ik dat ik mijn vrijheid en mijzelf nog niet opzij wil zetten. Ik moet nog groeien en ontwikkelen als mens, voordat ik die ruimte aan iemand anders kan geven. Misschien komt die ruimte er wel nooit.

Geen rechtopstaande haartjes op mijn armen, geen heftige emoties die loskomen bij het zien van een baby, geen drang om mijn neus in een fles babyshampoo te duwen. Geen idee wat ik ga missen maar voor nu ben ik daar tevreden mee. 

Het leven overkomt je, en wat me overkomt zal ik aanpakken, maar zolang ik nog de regie over bepaalde delen heb, stuur ik het met liefde.

babydrang_marloesdevries04

www.marloesdevries.com

Schrijf je reactie

8 reacties
  • Hille says:

    Heel herkenbaar. Ik heb nooit iets met kinderen gehad. Ik ging als tiener nooit babysitten en wanneer collega’s hun baby komen voorstellen op het werk, voel ik daar maar weinig bij. Alle vrouwen staan dan al kwijlend over die wieg gebukt, maar mij doet het niet veel.
    Ik weet niet hoe ik met kinderen moet communiceren, voel me vaak zelfs ongemakkelijk in hun buurt. Een kinderwens heb ik nooit gehad. Zeg nooit nooit, maar ik denk eigenlijk niet dat dat ooit zal veranderen.

    Als ik andere vrouwen dan bezig hoor over hoe egoïstisch ze vroeger waren of hoe weinig hun leven voorstelde voor ze kinderen kregen, dan kwetst mij dat. Ik vind het zelfs ronduit beledigend. Alsof je geen rijkelijk gevuld leven kunt leiden zonder eerst een paar kinderen te werpen. Maar het is inderdaad nog een groot taboe. Als je als vrouw niet per se voor een ander leven wilt zorgen, dan moet er wel iets grondig mis zijn met je. Je wordt afgestempeld als iemand die egoïstich of emotioneel onderontwikkeld is, iemand die de juiste persoon nog niet is tegengekomen of iemand die haar prioriteiten eens grondig moet herbekijken.

    Het ergste van al? Het werkt nog ook. Ik voel me soms echt schuldig over mijn gebrek aan moedergevoelens. Ik weet nochtans zelf hoe belachelijk dat is, en toch…

  • Samaja says:

    Wat je schrijft is ZO ongelofelijk herkenbaar! Ik worstel er zelf ook erg mee. Ik ben nu 32 en al bijna 3 jaar getrouwd. De vragen komen dan ook van overal en er is niet altijd begrip als we zeggen dat we het nog niet weten. Soms heeft een van de twee een ja gevoel, maar tot nu toe hebben we nog nooit het gevoel gehad dat we er helemaal voor wilden gaan. Ik heb me daar al schuldig over gevoeld, misbegrepen ensoms ronduit kwaad. Waarom moet ik verantwoording afleggen? Al mijn vriendinnen zijn inmiddels moeder en sommigen laten me een beetje links liggen, omdat ik waarschijnlijk een andere keuze ga maken. De maatschappelijke druk is er dus nog steeds en ik voel die heel erg.

  • Iris Vank says:

    Ik herken echt álles wat je schrijft Marloes. Alles en zelfs nog een beetje meer. Ik analyseerde het kapot. En toch wilde ik ooit een gezin. Geen baby, maar een kind om mij en de wereld te verrijken. Ooit, werd: waar wacht je eigenlijk echt op, wat levert uitstel op? Of ben ik eigenlijk bang? En bij mij was het dit laatste (dat is natuurlijk niet bij iedereen het geval). Ik heb tot nu toe oprecht nog geen spijt gehad van die beslissing. Al denk ik ook dat ik een heel gelukkig leven zou hebben als ik er uiteindelijk niet voor gekozen zou hebben.

  • Peej says:

    Ik vind de zorg voor kinderen met tijden best heel zwaar. Ik ben altijd al wat zorgelijk geweest en denk veel over dingen na. Onze oudste zoon heeft een lichte verstandelijke beperking en dat is al bij al best moeilijk. Ditweet je vaak niet van te voren, dat hij een beperking had werd pas gaandeweg duidelijk. Ik zou hem voor geen goud willen missen, natuurlijk niet, maar kinderen heb je voor altijd en ook de zorg en dat valt vaak niet mee. Kleine kinderen, kleine zorgen. Grote kinderen, grote zorgen. Maar al te waar!! Je weet voor je aan kinderen begint echt niet hoeveel je ervan gaat houden, maar dat brengt ook een levenslange angst mee om ze te verliezen en een grote zorg. Dat is mij nooit verteld. Maar dan had ik hoogstwaarschijnlijk toch niet geluisterd. Ik cijfer mezelf teveel weg en dat is jammer maar ik kan niet anders. Dus als je geen kinderen wilt snap ik dat heel goed. Laat je zeker niks opdringen, samen kun je een zorgelozer leven leiden.

  • Martine says:

    Zeer herkenbaar. Ik ben ondertussen 53, heb geen kinderen en heb ze ook nooit gewild. En nee, ik ben geen egoïst en nee, ik heb er geen spijt van. Ik heb ook niet het gevoel dat ik iets gemist heb, ik heb gewoon andere dingen gedaan en op mijn pad gekregen.
    We leven in een tijd waarin je de keuze kan maken of je wel of geen kinderen wil maar blijkbaar is het nog steeds vreemd als je als vrouw geen kinderen wil… Nochtans is het heel eenvoudig: sommige vrouwen hebben gewoon die behoefte niet en dat is volledig ok!

  • Lies says:

    Ik heb 1 kind en ben er heel blij mee. Aan mij wordt constant gevraagd (zelfs door wildvreemden) : “en wanneer de tweede?”. Heel irritant!

    Ik kan alleen zeggen: het hebben van kinderen is leuk en het niet hebben van kinderen ook. Allebei hebben ze leuke en minder leuke momenten…

  • Evelyn says:

    Ik vind dat ‘week worden’ en ‘eierstokken die rammelen’ allemaal nogal overdreven, zo heeft het bij mij nooit gevoeld. Net als dat ik het overdreven vind dat je leven op zijn kop gaat staan zodra je kinderen hebt… Mijn man en ik wilden altijd een gezin, en dat is er ook gekomen (na heel veel moeite). Voor ons was het een ‘logische stap’, maar ik kan heel goed begrijpen dat dat niet voor iedereen zo is. Ben ik graag mama? Absoluut! Vind ik het soms enorm lastig? Ja, maar meestal maar voor even. Ben ik jaloers op koppels zonder kinderen? Absoluut niet. Meen ik dat wij het beter hebben dan koppels zonder kinderen? Ook niet… Er is inderdaad een keuzevrijheid nu, en ik wil dan ook iedereen daarvoor in zijn waarde laten. Van mij zal je nooit horen ‘en wanneer beginnen jullie aan kindjes?’ want er zijn zo veel redenen waarom die er (nog) niet zouden zijn. En dat is iets heel persoonlijks en heeft iedereen te respecteren vind ik. Ik vind het alleen jammer dat er vaak zo polariserend over wordt gesproken… Alsof (toekomstige of wens)moeders hormonenbommen zijn en mensen zonder kinderen egoïsten. Ik hoop gewoon dat we elkaar kunnen respecteren en niemand zich vooral verplicht voelt om bepaalde keuzes te maken, maar ik merk dat die maatschappelijke druk er blijkbaar toch nog is…

  • Glynis says:

    Hoi Marloes. Erg leuk artikel! Ik kan me er eigenlijk wel in vinden. Als ik het enige verschil dat ik 25 ben en alleen ben, en sinds de mensen geleerd hebben op te houden met te vragen “waar mijn partner is”, vragen ze dan maar of ik ooit nog kinderen wil. Want ja, tik tak… En hoewel ik vroeger mijn 6 poppen overal meezeulde, is er nu ook helemaal geen kinderdrang. Een functie als meter of tante zie ik wel zitten, maar ik vind het nog te leuk om te kunnen doen en laten wat ik wil en wanneer ik dat wil. Misschien dat er ooit wel kindjes komen, zeg nooit nooit 😉

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen