Interview

Blufpoker in de muziekwereld

BAAS. Maaike van Aubergine Artist Managment begeleidt muzikanten

Blufpoker in de muziekwereld

Elke week maken we een portret van een vrouw die haar eigen zaak heeft opgestart. We vragen haar op de man af waarom ze de stap heeft gezet en hoe moeilijk het was. Deze week trekken we naar de gebouwen van het Kaaitheater in Brussel voor een interview met Maaike Wuyts (34) van Aubergine Artist Management. In één van de kantoren daar managet en begeleidt Maaike Belgische (Jazz)muzikanten. Foto’s: Katleen Gils


 

Hoe is Aubergine ontstaan?

“Eigenlijk is Aubergine een echt vrouweninitiatief. In mijn opleiding Cultuurmanagement moesten we op een gegeven moment een praktijkopdracht maken. Ik zat in een groepje met vijf vrouwen. We moesten een fictieve organisatie opstarten en kozen toen voor een management kantoor. We stonden in de keuken toen we dit beslisten en iemand opperde de naam ‘Aubergine’, wat meteen in goede aarde viel bij iedereen. Een aubergine is heel dankbaar door zijn speciale kleur en ronde vrouwelijke vormen. We wilden een klein bureau en het woord ‘auberge’ doet daar ook ergens aan denken.

Na de opleiding ging iedereen zijn eigen weg. Ik ging aan het werk bij Kc Nona, een kunstencentrum in Mechelen, waar ik de leiding had over het project DJ Grazzhoppa’s DJ Bigband. Op een gegeven moment moest deze band een eigen management hebben. Ik ben hen dan autonoom beginnen begeleiden. Ik werkte op vrijwillige basis voor hen. De componist/saxophonist Fabrizio Cassol van Aka Moon vroeg me toen ook om voor hen te werken. Om uiteindelijk al die losse opdrachten enig sinds te structureren heb ik in 2007 een vzw opgestart samen met de oud collega studenten van de opleiding Cultuurmanagement. Zo is Aubergine Artist Managment ontstaan. In het begin was ik niet helemaal gek op de naam, maar nu krijg ik er heel toffe reacties op. Ik denk dat het onze charme is. ‘Aubergine’ klinkt anders dan de andere namen in de Jazzwereld. Die zijn vaak wat pompeus of pretentieus. Misschien is het wel typisch vrouwelijk om jezelf wat te relativeren in je positionering.

De eerste jaren werkte ik ongelooflijk hard, 7 dagen op 7, ik had nooit financiële zekerheid en ik had nooit vakantie.

Na Aka Moon kwamen er steeds meer opdrachten. Ik werd gevraagd om de productie van de evenementen van het Klara-festival op mij te nemen. Later kwam Kris Defoort er ook nog bij als muzikant. Zo is de bal aan het rollen gegaan. Tussen 2007 en 2010 deed ik alles alleen. Maar op het einde van 2009 heb ik subsidies aangevraagd. Ik werkte ongelooflijk hard, 7 dagen op 7, ik had nooit financiële zekerheid en op vakantie gaan was niet aan de orde. Ik had geen privéleven meer. Ik deed echt alles zelf. Met de bus rijden om muzikanten te vervoeren, contracten onderhandelen, alles regelen voor optredens en festivals… Dit kon niet blijven duren. Het moment waarop ik effectief de subsidies kreeg was voor mij een kantelpunt.

Nu zijn we 4 jaar later en ik krijg structurele subsidiëring. Ik heb nu ook 2 mensen in dienst, iemand voltijds en iemand halftijds. Het is mooi om te zien waar we nu staan.”

Toen ik pas begon en als tourmanager mee de baan op ging was de eerste vraag vaak: “Van wie ben jij het lief?”

Werk je graag in de muzieksector?

“De muziekwereld is geen evidente sector. Het is een mannenwereld, zeker de Jazzwereld. 90% van de muzikanten zijn mannen, dus ik ben altijd met mannen op de baan. Toen ik pas begon begon en als tourmanager mee de baan op ging, was de eerste vraag vaak: “Van wie ben jij het lief?” Of wanneer we moesten overnachten op hotel werd er voor mij geen kamer geboekt, omdat men ervan uitging dat ik wel bij één van de muzikanten zou slapen.

Alles is in een stroomversnelling geraakt door voor Aka Moon te beginnen werken, toch wel een grote groep met international succes. Plots zat ik als 27-jarige vrouw aan tafel met al die mannen die al meer dan twintig jaar in het vak zaten. Dat was wel indrukwekkend.

Nu kan ik die dingen van op een afstand bekijken, maar in het begin was ik echt overdonderd. De mannen in de muziekwereld kunnen echt bluffen. Als jonge vrouw had ik de neiging om eerlijk te zijn. Maar mijn eerlijkheid werd door hen vaak gezien als zwakheid. Wanneer ik onderhandelingen probeerde te voeren vanuit een eerlijkheid, werd ik door mijn eigen muzikanten vaak gepusht om het spelletje blufpoker mee te spelen. Maar ik heb toch altijd geprobeerd om mijn eigen aanpak vol te houden. Kaarten op tafel, je mond pas opendoen wanneer je écht zeker bent van wat je zegt. Ik doe niet graag of ik overal alles vanaf weet. Ik let veel meer op mijn woorden.

Als jonge vrouw was dit niet gemakkelijk. Ik had geen dikke buik of lange baard (lacht). Ik voelde me vaak out of place. Maar de laatste jaren is het wel aan het veranderen. Er komen steeds meer vrouwen bij in dit wereldje.”

Waarom denk je dat de artiesten toch voor jou kiezen? Waarom kiezen ze jou in plaats van een groter bureau dat al meer ervaring heeft?

“Wat in mijn voordeel speelt, is in de eerste plaats mijn intuïtie. Ik heb precies mijn roeping als psycholoog gemist, zeg ik soms (lacht). Ik moet continue dingen aanvoelen. De mensen waarmee ik werk, zijn sterke persoonlijkheden. Ik moet hen aanvoelen en sturen. Zowel bij de muzikanten als bij de journalisten en organisatoren. Ik heb veel intuïtie en empathie nodig. Daar sta ik wel sterk in. Ik denk niet enkel vanuit mezelf en ben niet zo hard bezig met mijn eigen positionering.
Ik hoor bij organisatoren dat ze nu ook graag met vrouwelijke agentes werken. Als het gaat over verkoop en representatie en blufpoker spelen tijdens onderhandelingen, komen de mannen er beter uit. Maar als het gaat over de echte begeleiding, de follow-up van A tot Z, m.a.w. maken dat alles goed geregeld is, zijn het meestal vrouwen die hierop beter scoren. Pas op, het zijn veralgemeningen natuurlijk. Mannen delegeren die zaken gemakkelijker, vrouwen hebben graag over alles overzicht of controle. Ik weet niet of het één beter is dan het andere. Ik denk dat je een beetje van beide nodig hebt.”

Ik heb mijn roeping als psycholoog gemist. De mensen waarmee ik werk, zijn sterke persoonlijkheden. Ik moet continue dingen aanvoelen en sturen.

Van waar komt je passie voor muziek?

“Ik heb altijd graag muziek geluisterd, maar heb er niet bewust voor gekozen. Ik ben afgestudeerd in Theaterwetenschappen, en ben toevallig in de muziekwereld gerold. Ik kende eigenlijk niks van jazz voor ik met Aka Moon werkte. Mijn vader is een muziekliefhebber, van hem heb ik de betere pop en rockmuziek meegekregen. Vroeger pikte ik de platen van mijn vader, nu komt hij hier binnen en vraagt “Heb je nog een cd’tje liggen voor mij? (lacht).

Als ik eerlijk ben, zou ik evengoed iets helemaal anders kunnen doen dan muziek. Dat klinkt raar, maar dat heeft ook zo zijn voordelen. In onze business zie je vaak mensen die muzikanten verafgoden. De groupies. Ze zetten de artiesten op een piëdestal, waardoor je geen gelijkwaardige relatie met hen kan opbouwen. Dat heb ik niet met artiesten. Ik respecteer en waardeer mijn muzikanten enorm maar ik heb ook respect voor mijn eigen rol. Ik vind die balans gemakkelijker.

Als baas is die balans vinden voor je medewerkers niet altijd even gemakkelijk. Iemand op de vingers tikken, vind ik niet leuk. Je moet bij je medewerkers het juiste evenwicht vinden. Langs de ene kant heb je onder medewerkers ook groupies, die bij wijze van spreke op een festival met muzikanten of organisatoren in een hotelkamer zouden kruipen. En langs de andere kant heb je de mensen die om 17u hun spullen pakken en naar huis gaan. Aan hen moet je niet te vaak vragen om in het weekend te werken. Gelukkig heb ik nu twee medewerkers waarbij dat evenwicht precies goed zit.”

Ik moet me nu de vraag stellen: “Word ik Miss Jazz van België of is het goed zoals het is?”

Wat is je droom voor Aubergine?

“Dat is de moeilijkste vraag… Dit laatste jaar voelde echt goed. Alles is op tempo gekomen, ik heb toffe medewerkers rondom mij, Aubergine begint op international vlak steeds meer te betekenen. Iedereen kent me op de beurzen, ze stappen op mij af om te vragen welke groepen er momenteel goed zijn. Dat is heel aangenaam. Ik moet me nu de vraag stellen: “Word ik Miss Jazz van België of is het goed zoals het nu is?”

Bij sommige mensen valt hun positie van wat ze doen qua job helemaal samen met wie ze zijn. Dat is bij mij niet meer het geval. Ik heb nog andere dingen in mijn leven. Ik ga bijvoorbeeld twee keer per week paardrijden, ik moet regelmatig in de natuur zijn om rust te vinden. Ik moet mijn vrienden en familie kunnen zien, ik reis graag… Dat evenwicht tussen ‘carrière’ en persoonlijk leven is zeer belangrijk voor mij.

Vroeger cijferde ik mezelf te vaak weg. Ik wijzigde zeer vaak mijn plannen om tegemoet te komen aan de agenda van mijn muzikanten. Ik had bijna geen leven meer buiten de muziekwereld. Nu heb ik een veel betere balans gevonden.
Soms voelt het alsof het mij aan ambitie ontbreekt, in vergelijking met de geldingsdrang van andere mensen om me heen. Ik wil gewoon verder blijven werken op dit elan. Ik wil internationaal nog groter worden, ik wil blijven groeien maar steeds in het juiste evenwicht met mijn privéleven. Een gigantische festival op poten zetten hoeft voor mij niet meteen. Ik wil wel eens met een band naar Amerika en ik zie het ook zitten om de Aziatische markt te veroveren, maar we zien dat wel wanneer dit gebeurt. Ik ben nu heel tevreden met wat ik nu doe.”

 

Meer info: www.aubergineartistmanagement.com
Foto’s: Katleen Gils

 

Wil je ook je eigen zaak runnen? Surf dan naar Zekervanhaarzaak.com, het netwerk voor en door vrouwelijke ondernemers, voor meer tips en advies.

Schrijf je reactie

Jozefien was in een vorig leven art-director bij de vrouwenbladen en is nu kapitein van het Charlie-schip. Haar stokpaardjes zijn gendergelijkheid, beeldvorming in de media en het opvoeden van twee luidruchtige jongens.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen