De kus

Ik ben tien en zit in een tentje. Nee, ik zit hier niet alleen. Recht tegenover me zit het populairste meisje van de klas en ik zweet als een rund van de zenuwen. Dat er een dozijn kinderen rond het tentje lopen en indianengeluiden maken, helpt niet.

“Oewoewoe… Wat zijn jullie daar aan het doen?” gniffelt er eentje.
“Niks, ga weg!” zegt mijn – oh rampspoed! – overslaande stem.
Het meisje neemt mijn hand vast en zegt, met een blik in haar ogen die minstens zes jaar te vroeg komt: “Zullen we ze beetnemen?”
Daarop begint ze te kreunen. Pornogeluiden maken, noemen wij dat op die leeftijd.
“Uhng, hunnng, ja, nog!”
Ze is daar veel te goed in. Mijn onderbuik begint te tintelen. Buiten giechelen de Indianen.

Dan komt het moment. Ik zie het in haar blik. Het is alsof ze haar adem inhoudt en daarmee alle lucht uit de tent heeft gezogen. Ik mag haar zoenen, als ik wil. Zij heeft al veel jongens gekust, van mijn klas en ouder. Ik heb tot dan toe alleen een pop van mijn zus gekust – Hé, je moet toch oefenen?
Ze kijkt me afwachtend aan. Vijf seconden later lacht ze even. Braafjes getuite lippen zullen hier niet volstaan. Er wordt hier volwassen werk verwacht. Tien seconden later kijkt ze wat naar de grond. Twintig seconden later wordt ze ongeduldig. Ik ben verlamd. Niks doet dat stomme lijf van me, behalve stoppen met speeksel produceren waardoor mijn keel te droog is en mijn mond te vol watten om iets uit te brengen dat de stilte kan breken, laat staan om een kus voor gevorderden tot een goed einde te brengen. Voor de minuut bereikt is, is mijn kans verkeken.

Het is alsof ze haar adem inhoudt en daarmee alle lucht uit de tent heeft gezogen. Ik mag haar zoenen, als ik wil.

Zo liep ik mijn eerste tongzoen mis. Het was een ramp. Toen werd het erger; ook de tweede liep ik mis. Dertien en alweer een mooi meisje. Ik denk dat mijn inmiddels grote mond haar aan de haak geslagen had, maar omdat mijn hart niet met die mond was meegegroeid, ontbrak het me opnieuw aan de moed om haar echt – je weet wel, écht – te zoenen.

Derde keer, goeie keer. Veertien, een van de eerste fuiven. De truc had ik ondertussen door: cool zijn en doen alsof niets je een reet interesseert. Ja, het werkte, geen sporen van verlamming deze keer. Een wildvreemd meisje, en ik stond haar daar zo maar even, na met moeite twee zinnen te hebben uitgewisseld, te zoenen. Nimmer was er een grotere held.

Vele jaren en zoenen later was er het eerste afspraakje met het meisje dat mijn vrouw en de moeder van mijn kind zou worden. We hadden elkaar al wel eens ontmoet, maar echt gepraat hadden we nog niet. Oog in oog en in levende lijve was het zo goed als onze eerste keer. Ik schraapte alle moed bij elkaar, stapte op haar af en gaf haar een volleerde film-kus. Er wordt te veel geleuterd over liefde en relaties, de do’s en don’ts en de succesformules. Voor mij volstond die kus om te weten: dit wordt mijn vrouw.

Zoenen zijn, wat mij betreft, het meest onderschatte onderdeel van seks. Dat komt omdat zij ook in allerhande onschuldige vormen bestaan. Hartelijke, welgemeende zoenen als die van te dikke tantes. Schattige kinderzoenen. Ouderlijke voorhoofdzoenen. Smakkende, zuiderse mannenzoenen en de luchtkusjes van geparfumeerde dames die, wanneer ze wang net niet tegen wang worden rondgestrooid, piepen als muizen.

Zoenen zijn het meest onderschatte onderdeel van seks.

Maar passionele zoenen, dat is een heel ander verhaal. Die bijten zalig pijnlijk in je lip, proberen de ander te verslinden. Zo’n zoen kan je wakker schudden, je het gevoel geven, oh cliché der clichés, dat je lééft. Lippen die zich openen, tongen die mekaar verkennen, het naar mekaar happen van monden, hier en daar een liefdesbeet, naar de hals afdwalende tanden… daarin openbaart zich de honger die je voor elkaar voelt, hoe diep precies de lust zit die moet worden geblust, hoe hoog de nood wel niet is om met alle andere lijflijke handelingen die er zullen volgen die honger te stillen. Prostituees weten dat; daarom dat zij vaak alles doen behalve zoenen.

Ingestudeerde nummertjes en de geïllustreerde logistieke krachttoeren uit de Kama Sutra en aanverwanten zeggen me weinig. Wanneer er iemand de naam van een standje poneert, dan moet ik dat altijd opzoeken. Theorie en praktijk zijn, wat mij betreft, geheel verschillende werelden en interessevelden. Vrijen doe je op gevoel. En eigenlijk ligt alles al verscholen in die eerste zoen. In een zoen voel je al wat handen, benen en natuurlijk lippen straks op andere plaatsen op je lichaam zullen aanrichten. Hoe het zal zijn om elke centimeter huid langzaam van weerspannig textiel te bevrijden om dan eindelijk – eindelijk! – vel op vel te voelen wrijven. Hoe twee lichamen volstrekt zintuigelijk, bijna primitief tegen elkaar aan zullen schurken en zichzelf over de ander uitstrijken tot zij alleen nog naar mekaar en naar hun dierlijkheid ruiken. Hoe zij op alle mogelijke manieren hoogtepunt na hoogtepunt aan mekaar zullen ontlokken totdat de opgespannen spieren hun grenzen hebben bereikt en zij, met slappe ledematen over elkaar heen gevallen, weer tot rust komen.

En dan, dan natuurlijk: nóg een zoen.

Foto: History in pictures

Beeld : Istock